κυκλο-φ-οριακα 1227, 26 Φεβρουαρίου 2025

 

Ένα τραγούδι του Βαγγέλη Κορακάκη, με την μοναδική ερμηνεία του Δημήτρη Μητροπάνου, λέει «Η ελπίδα μας χαμένη / και η μοίρα μας γραμμένη / στου διαβόλου το κιτάπι / να του βγει το μάτι», να του βγει, του άτιμου, μπας και δούμε εμείς καμιά άσπρη μέρα (ακόμα και χιονισμένη, που λέει ο λόγος…).

Διότι αγαπητοί και αγαπητές – καλημέρα κιόλας! – έχω μπροστά μου την «Μαγνησία» της περασμένης Τρίτης και μαυρίζει η ψυχή μου «Σε απόγνωση αγρότες και κτηνοτρόφοι…», «Πεινάνε 453 οικογένειες αλιέων…», «Στα όριά τους οι ελαιοπαραγωγοί, αναγκάζονται να πουλήσουν τα κτήματα…», «Βρέθηκε νεκρός ο Βασίλης Καλογήρου…», παρά την κεντρική αισιοδοξία για την «μεγάλη επένδυση που έρχεται…» – η οποία μεγάλη επένδυση, αν κατάλαβα καλά διαβάζοντας την σελίδα 5, αφορά στο Χιονοδρομικό Κέντρο, τουτέστιν, αν μου επιτρέπετε, «πιασ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το».

Τι γίνεται ρε παιδιά, αναρωτιέμαι, στην χώρα της υπερ-ανάπτυξης, της υπερ-ελευθερίας και της υπερ-αλαζονείας; Πού βαδίζομεν κύριοι; «Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος» καθώς είπε ο Δημόκριτος ήδη τον 4^ο π.Χ. αιώνα. Και προσπαθούμε να εορτάσουμε με διάφορους τύπους και τύπισσες «επηρεαστές ή γνωμηγήτορες» (influencer), με μακρές αδιέξοδες συζητήσεις περί γνησιότητος των εξ αρχής και εξ ορισμού και εκ κατασκευής μη-γνήσιων (κακούργα τεχνητή νοημοσύνη…) οπτικοακουστικών ευρημάτων και με ατέρμονες, επίσης αδιέξοδες, αναζητήσεις για το λιγότερο κερδοσκοπικό τιμολόγιο ηλεκτρικού ρεύματος. Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που η καλή μας η Ευρώπη (με τους διάσημους Ευρωβουλευτές μας Αυτιά, Λατινοπούλου κλπ.) μας έχει εντελώς χε…ους και θα μας χρειαστεί μόνο όταν θα βγάλει στην γύρα τον δίσκο για τα λεφτά του «κυρίου» Ζελένσκι, όπως έχει διατάξει ο «κύριος» Τραμπ (και για να θυμηθούμε και να ευθυμήσουμε λίγο, κάθε φορά που λέω «Τραμπ» μου έρχεται στον νου ο μνημειώδης συνονόματος Χαράλαμπος Τραμπάκουλας του αείμνηστου Χάρρυ Κλυνν, ο οποίος βόσκαε τα πρόβατα εδώα παραπέρα και σατίριζε ανελέητα την τότε Ελληνική πραγματικότητα). Πήγε και ο Άρχοντάς μας, παρέα με τον Βουλευτή μας, μια βολτούλα στις Βρυξέλλες για να φάει κάνα μύδι και μπας και πάρει κάνα φράγκο για το master plan των υδροδοτικών (λέμε τώρα…), αλλά του είπανε «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», ο κουμπαράς μας είναι για την Ουκρανία!

Τόσα κι άλλα τόσα κουβεντιάζονται, συμπολίτες, στα καφενεία όλης της Ελλάδας, αφού από το 1964 ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε επισημάνει ότι «στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει / στα καφενεία μπιλιάρδο, καλαμπούρι και χαρτί / στέκει στο περίπτερο, διαβάζει / φυλλάδες με μιάμιση δραχμή» και σήμερα συμβαίνει ακριβώς το ίδιο: γήπεδο, καφενείο, φυλλάδες – μόνο η μιάμιση δραχμή έγινε ενάμιση ευρώ. Στην Ελλάδα, που παραμένει «μια ατέλειωτη παράγκα». Κουβεντιάζονται κι άκρη δεν βγαίνει, δυστυχώς. Ας πάμε λίγο «στα δικά μας».

Απόρησε ο παιδικός φίλος με τα παρκαρισμένα οχήματα «και δίχως κλήσεις!» στην νεότευκτη οδό «ήπιας κυκλοφορίας» Παύλου Μελά, μεταξύ Ερμού και Δημητριάδος. Κι εγώ ανέτρεξα προχείρως στην ιστορία των κυκλο-φ-οριακών και βρήκα:

α) κυκλο-φ-οριακα 711/23.05.2012 «Πιάτσα ΤΑΞΙ αποφασίστηκε να εγκατασταθεί στην οδό Παύλου Μελά, στο τμήμα από Ερμού μέχρι Δημητριάδος, τμήμα το οποίο, με άλλη απόφαση, (σσ. 227/2009 και 617/2011) έχει ήδη χαρακτηριστεί ως οδός ήπιας κυκλοφορίας. Εμείς διαφωνήσαμε σ’ αυτό, δικαίωμά μας. Δεν θεωρούμε ότι κάνουν κανένα καλό οι πιάτσες ΤΑΞΙ μέσα στην καρδιά της πόλης ενώ, απεναντίας, είναι πολύ χρήσιμες στις πιο απομακρυσμένες περιοχές – ιδίως σε ένα σύστημα που λειτουργεί τέλεια μέσω ενός άψογα εξοπλισμένου τηλεφωνικού κέντρου».

Ύστερα έγινε το έργο, για το οποίο εμείς είχαμε πει ότι πρέπει να προστατευτούν-διατηρηθούν οι μαραμαρόλιθοι του 1903 στο οδόστρωμα της διασταύρωσης με Ερμού αλλά οι φωστήρες του Δήμου του 2024 μας γράψανε κανονικά και ξήλωσαν τους ιστορικούς μαρμαρόλιθους. Και μόλις τέλειωσε απομάκρυναν τα ως άνω ΤΑΞΙ και τα μετακόμισαν στο χειρότερο δυνατό σημείο, πάνω στην Δημητριάδος. Εμείς τότε γράψαμε:

β) κυκλο-φ-οριακα 1192/24.04.2024 «…αν δεν πρόκειται να επιστρέψουν τα ΤΑΞΙ στην Παύλου Μελά τι νόημα έχει αυτό το πλάτος οδοστρώματος που κατασκευάστηκε; Η θεωρία και η πράξη των οδών ήπιας κυκλοφορίας προβλέπει πλάτος κίνησης οχημάτων το πολύ 3,00 μέτρα και ο υπόλοιπος διατιθέμενος χώρος να αφιερώνεται στην κίνηση των πεζών, ΑμεΑ κλπ.»

Δηλαδή θεώρησα ότι πρόκειται για μία ακόμη ασχετοσύνη σε ότι αφορά την καημένη την Ήπια Κυκλοφορία. Ύστερα όμως το ξανασκέφτηκα το πράγμα και κατέληξα χαλαρά στο συμπέρασμα ότι στην προκείμενη περίπτωση τίποτε δεν έγινε τυχαία ή από ασχετοσύνη. Συνειδητοποιείστε απλώς τι στεγάζεται πάνω από το γωνιακό πολυκατάστημα «Γαλαξίας», τίποτε περισσότερο δεν θα πω, κι αν κάνω λάθος μπορώ να ζητήσω και συγχώρεση από τον Ύψιστο.

Για τα σχετικά με την Ήπια Κυκλοφορία βρήκα τις προάλλες κάποιες φωτογραφίες του 1995 (κρατήστε το έτος…) σε μια μικρή αλλά σημαντική ολλανδική πόλη ονόματι Dordrecht, χτισμένη στην συμβολή τριών πλωτών ποταμών, που ήταν ήδη τότε ολόκληρη μια περιοχή ήπιας κυκλοφορίας (woonerf στα ολλανδέζικα), χωρίς κυκλοφορούντα αυτοκίνητα, με πολλά ποδήλατα και με ηλεκτρικά («αμιγώς ηλεκτρικά» λένε οι πρόσφατες διαφημίσεις) λεωφορεία-βανάκια! Άλλη ποιότητα ζωής, αλλά είπαμε, «δεν είναι για μας αυτά».

Το σύστημα στάθμευσης, που δεν είμαστε ντιπκαταντιπ σίγουροι ότι θα λειτουργήσει από 1^η Μαρτίου, παίρνει σ’ εμάς ακόμη μία μικρή παράταση λόγω άλλων υποχρεώσεων. Πάντως ένα μπαχαλάκι (προσφιλής έκφραση του Άρχοντα…) αναμένεται ανυπερθέτως. Σας υπολήπτομαι και σας αγαπώ ιδιαζόντως, γεια σας. Ραντεβού σήμερα το απόγευμα στο ΤΕΕ για το LNG και την Παρασκευή στο Άγαλμα για τα Τέμπη.

Στην φωτογραφία τοπική διαπλάτυνση πεζοδρομίου, Dordrecht 20.01.1995. Κάτω αριστερά η ράμπα για τα αμαξίδια.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 26.02.2025, αρ.φύλλου 4354)

κυκλο-φ-οριακα 1226, 12 Φεβρουαρίου 2025

 

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια, ο Άγιος Χαράλαμπος ας είναι αρωγός όλων μας, παρέα με τον Άγιο Βλάση. Και καλή συνέχεια στα καλά μας έργα να έχουμε, όλοι μας. Διότι βοήθεια χρειαζόμαστε όλοι και όλες, δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου, όσο πάει και δυσκολεύουνε τα πράγματα.

Και μέσα στην δυσκολία των πραγμάτων ας μου εξηγήσει κάποιος/-α ρε παιδιά κι εμένα τι είναι και (κυρίως) πώς λειτουργεί αυτή η περίφημη «αναστολή» που επιβάλλεται μαζί τις δικαστικές ποινές. Διότι κάποιος γνωστός μου (και σας, υποθέτω…) καταδικάστηκε προχθές σε φυλάκιση «9 μηνών με τριετή αναστολή»* κι αν θυμάμαι καλά (διότι δεν κρατάω και ακριβή λογαριασμό…) έχει δεχτεί τουλάχιστον άλλες 3-4 παρόμοιες ποινές, πάντα «με αναστολή», μέσα στο τελευταίο πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Εγώ (ο ανόητος;) νόμιζα ότι αν μέσα στην χρονική περίοδο της αναστολής ξανα-καταδικαστεί κάποιος για οτιδήποτε, εκτίει υποχρεωτικά πλέον μαζί με την καινούργια και την παλιά ποινή ατόφια. Στην προκείμενη περίπτωση δεν φαίνεται να ισχύει κάτι τέτοιο και είμαι πολύ προβληματισμένος (ίσως δε και προβληματικός…).

Τώρα τελευταία συνηθίζω να λέω «δεν ξέρω εγώ, ξέρουν αυτοί», αυτοί, οι άλλοι, ξέρουν πάντα καλύτερα από εμένα.

Περί τοπικής διαπλατύνσεως των πεζοδρομίων στις διασταυρώσεις (τα υπεσχημένα της περασμένης Τετάρτης). Αναδημοσιεύουμε αυτούσια τα κυκλο-φ-οριακα 052, από 25.09.1992, με το ίδιο ακριβώς σκίτσο (τα έντονα είναι τωρινά):

«Το σκιτσάκι τα λέει (σχεδόν) όλα. Το σύστημα είναι τυχαίο, ένας δρόμος δύο κατευθύνσεων, που συναντιέται με τρείς μονοδρόμους. Το σχέδιο δεν είναι υπό κλίμακα. Για να εφαρμοστεί προϋποθέτει ότι:

α)         το πλάτος κάθε λωρίδας κυκλοφορίας δεν μπορεί να είναι μικρότερο των 3.25 μ.

β)         το πλάτος κάθε λωρίδας στάθμευσης δεν μπορεί να είναι μικρότερο των 2.00 μ. (αυτό άμεσα σημαίνει ότι και το πλάτος διαπλάτυνσης του πεζοδρομίου – μαύρο στο σκίτσο – πρέπει να είναι περίπου 2.00 μ.)

γ)         ξεχνάμε το σύστημα της "εκ περιτροπής στάθμευσης", αντιθέτως δημιουργούμε μόνιμες "εγκαταστάσεις στάθμευσης παρά το κράσπεδο", τις οποίες και μπορούμε να διαμορφώσουμε πολύ ομορφότερα από ότι (χάλι) είναι σήμερα.

δ)         αποφασίζεται η επένδυση

Αρα, κατ'αρχήν, ανάλογα με το διαθέσιμο πλάτος οδοστρώματος και τις κατευθύνσεις της κυκλοφορίας, σχεδιάζουμε τους τρόπους διαπλάτυνσης. Τι πετυχαίνουμε;

1)         γλυτώνουμε οριστικά από τα οχήματα που σταθμεύουν πάνω ακριβώς ή πολύ κοντά στην γωνία. Αποτέλεσμα, ριζική βελτίωση της ορατότητας, άρα βελτίωση της ασφάλειας στις διασταυρώσεις.

2)         βελτιώνουμε την κυκλοφοριακή ικανότητα των δρόμων, αφού ταχύτερες διελεύσεις (λόγω ορατότητας και ασφάλειας) στα σταυροδρόμια ομαλοποιούν την κυκλοφοριακή ροή.

3)         ρυθμίζουμε σωστά το θέμα των σταθμεύσεων και κάνουμε απαγορευτική κάθε σκέψη διπλοπαρκαρίσματος, άρα πάλι βελτιώνουμε την κυκλοφοριακή ροή.

4)         σε πολλές περιπτώσεις κερδίζουμε θέσεις στάθμευσης, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο αυτό, ενώ στην χειρότερη περίπτωση "χάνουμε" τις σταθμεύσεις στις γωνίες, που έτσι κι αλλιώς απαγορεύονται από τον Κ.Ο.Κ.

5)         μπορούμε να ρυθμίσουμε και το πρόβλημα με τους κάδους απορριμμάτων (στο σκίτσο τα τετραγωνάκια με το Χ, σε τυχαίες θέσεις).

Αυτή είναι, με πολύ λίγα λόγια, η παρέμβαση. Που δεν χρειάζεται καθόλου μεγάλα ποσά για να υλοποιηθεί. Βέβαια υπάρχουν κι άλλες λεπτομέρειες (αποχέτευση, φυτεύσεις, φωτισμός κλπ), που όμως, λόγω χώρου δεν μπορώ να τις αναφέρω εδώ.

Όποιος(-α) χρειάζεται περισσότερες διευκρινίσεις, εδώ είμαστε. Γεια σας.»

Αυτά γράφαμε τότε, έτει εν σωτηρίω 1992, 32 και κάτι χρόνια πριν. Υλοποίηση υπήρξε μόνο στις (πραγματικές) περιοχές Ήπιας (Πειθαρχημένης, όπως λέγαμε τότε) Κυκλοφορίας. Με λυσσώδεις αντιπολιτευτικές αντιδράσεις και πολλές, γενικώς, επιφυλάξεις του Τύπου – κάτι σαν τις κορύνες, για να μην ξεχνιόμαστε. Όμως τα συστήματα λειτούργησαν, σε πείσμα όλων των παροπιδοφόρων αυτής της πόλης, όπως λειτούργησαν και λειτουργούν σε όλον τον κόσμο, ναι! σ’ αυτόν τον κόσμο τον καλό, που όταν τον επισκέπτονται ως τουρίστες εκστασιάζονται κι όταν επιστρέφουν θυμούνται τη μιζέρια τους και το «δεν είναι για μας αυτά», όπως σαφέστατα μου έλεγε μια αρχιτεκτόνισσα του Δήμου Βόλου, σπουδαγμένη, μάλιστα, στην Ιταλία. Αχ! τι κάθομαι και θυμάμαι…Και με το πέρασμα του χρόνου, βρίσκοντας προφανώς και τα κατάλληλα ανθρωποειδή, έτοιμη την είχαν και την έχουν την καταστροφή…

Στους χρόνους 2007-2010 έκανα μερικές προσπάθειες σε κάποιες κρίσιμες διασταυρώσεις να αντικατασταθεί η διαπλάτυνση πεζοδρομίου με 4-5 εν σειρά κορύνες. Η παρέμβαση πέτυχε, η ορατότητα αποκαταστάθηκε μια χαρά. Και η χαρά διήρκεσε 2 το πολύ μήνες. Ύστερα το πανίσχυρο αυτοκίνητο καταπάτησε τις αδύναμες κορύνες και εγκαταστάθηκε στην προτέρα θέση του, ακριβώς πάνω στην γωνία, ορατότητες και άλλες τέτοιες αηδίες τέρμα.

Άλλες λύσεις δεν υπάρχουν, συμπολίτες. Δεν υπάρχουν.

Ύστερα έλαβα ένα ευγενέστατο ηλεκτρονικό σημείωμα (mail) από έναν πολίτη του Βόλου που αγωνιά πραγματικά με το «τι μέλλει γενέσθαι» με τις μπλε και άσπρες θέσεις στο καινούργιο σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης. Ας με συγχωρέσει για σήμερα, θα ασχοληθώ με το θέμα την επόμενη φορά, θέλω να ενημερωθώ και λίγο καλύτερα. Γεια σας.

Συνοδευτικό το σκίτσο με τις διαπλατύνσεις πεζοδρομίων.

*για την κοπή των κυπαρισσιών έξω από το Κοιμητήριο Ταξιαρχών

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 12.02.2025, αρ.φύλλου 4345)

κυκλο-φ-οριακα 1225, 5 Φεβρουαρίου 2025

 

Καλημέρα συμπολίτες και συμπολίτισσες και απανταχού αναγνώστες και αναγνώστριες.

Κι αν έχετε τίποτε απορίες εγώ δεν ξέρω, ό,τι μου λένε σας λέω και ευθύνη καμία δεν έχω, ούτε και κανένα λάθος κάνω. Ποτέ, λάθος δεν κάνω ποτέ, οι άλλοι ναι!, οι άλλοι όλο λάθη κάνουν, εγώ ποτέ, εγώ ό,τι λέω είναι λίρα εκατό, εγώ, εγώ…

Για παράδειγμα, όταν ο κυρ Θανάσης, ό γιος του κυρ Βρασίδα και ανεψιός της κυρα Μελπομένης μού λέει ότι το τραίνο δεν κουβαλούσε χημικούς διαλύτες εγώ, ως υπεύθυνος, πρέπει να βγω δημοσίως και να πω ότι το τραίνο έτσι κι έτσι. Τώρα, αν ο κυρ Θανάσης δεν τα λέει καλά φταίει αυτός και τώρα σιμά-κοντά θα τον κρεμάσω, εγώ πάντως σε τίποτε δεν φταίω. Έγινα κατανοητός;

Για παράδειγμα επίσης, όταν ο υπεύθυνος λέει ότι οι Βολιώτες έχουν αγκαλιάσει το δίκτυο (;) ποδηλατοδρόμων εγώ τι πρέπει να πω, αν όχι ότι κοιμούνται με τους ποδηλατοδρόμους αγκαλιά; Σκεφτόμουνα μήπως θα ήταν σκόπιμο να γίνει μια έρευνα στην τοπική κοινή γνώμη γι’ αυτό το θεματάκι, αλλά την απέρριψα την σκέψη, διότι με το ερευνητικό δυναμικό που έχουμε σ’ αυτή την έρμη πόλη πολύ φοβάμαι ότι τα αποτελέσματα θα είναι όχι όπως τα λέει η κοινή γνώμη, αλλά όπως τα λένε τα ίδια τα φερέφωνα του γνωστού, βραβευμένου, καθεστώτος. Όλα καλά, κι ένα ταξιδάκι στις Βρυξέλλες, την πρωτεύουσα της ευρωπαϊκής μπίζνας, είναι ότι πρέπει για το ίματζ μας – μόνο που δεν απέδωσε τα αναμενόμενα ο μέγας ευρωβουλευτής Γιώργος Αυτιάς, να μου θυμηθείτε ότι ο επόμενος μέγας θα λέγεται Άρης Πορτοσάλτε «μέχρι να σβήσει ο ήλιος»…

Τι τραβάμε και δεν το μαρτυράμε αγαπητές και αγαπητοί!

Για το σοβαρό έργο του Μουσείου της Αργούς γράφαμε την προηγούμενη φορά και καταλήγαμε ότι με τούτα και με τ’ άλλα έργο δεν υπάρχει. Και κανένα άλλο επίσης δεν υπάρχει. Η Κίτρινη Αποθήκη με την σημαντική ιστορία της, ένα ρημάδι. Το Οικοτροφείο της Μητρόπολης στην αναμονή (;) Η Πυροσβεστική, τα λέγαμε, αντί να κατασκευάσει τα καινούργια, ήδη μελετημένα, κτήριά της πήγε και νοίκιασε χώρους για το «επιχειρησιακό κέντρο» της. Εκατομμύρια τρέχουν από παντού, δισ-εκατομμύρια μη σου πω (τις προάλλες ο Υπουργός Μεταφορών ήταν γαλαντόμος) και όλα στα λόγια, κυρίως, και λίγο στα χαρτιά. Ουσία μηδέν. Για το Δικαστικό Μέγαρο στην περιοχή της Νεάπολης άρχισαν να υπάρχουν και νέες επιφυλάξεις – η προσωπική μας πρόταση ήταν «εξ αρχής» και παραμένει το οικόπεδο όπου μέχρι πρότινος στεγαζόταν το Κέντρο Φιλοξενίας Ανηλίκων (ακόμη ένα ρημάδι σήμερα), στην οδό Αγίου Διονυσίου, στον Ξηρόκαμπο της Νέας Ιωνίας. Με εύκολη πρόσβαση κι ακόμη πιο εύκολο υπέδαφος. Δεν ξέρω ποιος και κυρίως γιατί έχει απορρίψει αυτή την λύση.

Άρα, από δημόσια έργα μένουν μόνο τα καινούργια κτήρια του Πανεπιστημίου μας στον χώρο της πάλαι ποτέ «Υπηρεσίας Εγγείων Βελτιώσεων» (Μηχανική Καλλιέργεια την έλεγαν όλοι τότε, ήταν η Δημόσια Υπηρεσία που προωθούσε τα μηχανικά μέσα, τρακτέρ, θεριζοαλωνιστικές, βαμβακοσυλλέκτες και λοιπά στις αγροτικές καλλιέργειες, πέρα από τα πολλών ειδών άροτρα, τις φρέζες και τα άλλα «μικρά» αγροτικά εργαλεία. Επίσης, αν θυμάμαι καλά, ήταν υπεύθυνη για τα λεγόμενα εγγειοβελτιωτικά έργα προς όφελος των αγροτικών καλλιεργειών, κυρίως σε θέματα αρδευτικών και αντιπλημμυρικών έργων) και των παρακείμενων ψυγείων ΠΗΛΙΟΝ της οικογένειας Μουστακαλή. Κτήρια που, ευτυχώς, προχωρούν με κανονικούς ρυθμούς. Μια μικρή παρατήρηση για την ώρα, κι όσοι από το Πανεπιστήμιο διαβάζουν κυκλο-φ-οριακά ας την μεταφέρουν αρμοδίως: στην αρχή της οδού Σέκερη, αριστερά, έχει κατασκευαστεί και ήδη λειτουργεί βεβαίως το κτήριο των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. Το αν αρέσουν ή όχι τα ανοίγματα στην κατασκευή της πρόσοψης είναι «ιδιωτικό» θέμα, εμάς μας αρέσουν. Εκείνο που δεν μας αρέσει είναι η (μη) διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου. Είναι κρίμα, ο χώρος είναι άσχημος και η περίφραξη ακόμη χειρότερη. Δεν νομίζω να χρειάζονται δα τα κεφάλαια για μια ευπρόσωπη διαμόρφωση, απλώς πιστεύω ότι οι αρμόδιοι «δεν το βλέπουν» και είναι, επαναλαμβάνω, κρίμα, είναι κι αυτή μια εικόνα στην είσοδο της πόλης. Α! και κάτι ακόμη στην περιοχή, που δεν αφορά το Πανεπιστήμιο αλλά τον Δήμο Βόλου. Εκείνο το πολύ χρήσιμο γεφυράκι στον Κραυσίδωνα, που συνέδεε την Σχολή Χωροταξίας (και τα υπόλοιπα κτήρια του «campus» στο Πεδίον του Άρεως) με την απέναντι πλευρά, την οδό Αλμυρού και τα κτήρια που τώρα κατασκευάζονται, εκείνο το ξύλινο γεφυράκι που χάλασε, πρόκειται ποτέ να ξαναγίνει; Απλώς, ερωτώ.

Ένα σοβαρό κυκλοφοριακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ανέκαθεν ο Βόλος (και όλες οι ελληνικές πόλεις…) είναι η στάθμευση οχημάτων πάσης φύσεως στις γωνίες / διασταυρώσεις των κυκλοφορούμενων δρόμων, με άμεσο αποτέλεσμα την συνήθως παντελή έλλειψη ορατότητας για τα διασταυρούμενα κινούμενα οχήματα. Και στον Βόλο με το Ιπποδάμειο Σύστημα (τιμή μας και καμάρι μας) αυτό συμβαίνει κάθε 50-70 μέτρα, όσο είναι το μήκος των οικοδομικών τετραγώνων. Βεβαίως υπάρχουν μονόδρομοι και δρόμοι προτεραιότητας χωρίς πινακίδες Ρ-3, αλλά με πινακίδες Ρ-1 και, όπου απαιτείται (μερικές φορές και όπου δεν απαιτείται…), Ρ-2 στους κάθετους δρόμους. Υπάρχουν όμως και χιλιάδες διασταυρώσεις χωρίς καμία σήμανση, όπου ισχύει απαρέγκλιτα η εκ δεξιών προτεραιότης. Σ’ αυτές τις διασταυρώσεις η έλλειψη ορατότητας είναι καταστροφική. Κι όσο κι αν μοιράζουμε δεξιά-αριστερά ευθύνες ή αλληλοκατηγορούμαστε ότι δεν δείχνουμε την απαιτούμενη προσοχή, όταν για να δεις αν έρχεται κάποιο όχημα στον κάθετο δρόμο πρέπει να βγάλεις το μισό δικό σου μέσα στον ίδιο κάθετο δρόμο, το ατύχημα μπορεί να συμβεί στιγμιαία. Και μάλλον θα φταις κιόλας. Χάλια κατάσταση, καθημερινής τρέλας. Η λύση, συμπολίτες μου είναι μία και μοναδική και λέγεται «τοπική διαπλάτυνση πεζοδρομίου», μια πρόταση που κλείνει 40 χρόνια σ’ αυτή την Όμορφη Πόλη. Περισσότερα την άλλη φορά. Σας αγαπώ μεγαλοπρεπώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία εμείς…κι εμείς, Πάσχα 2012.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 05.02.2025, αρ.φύλλου 4340)