κυκλο-φ-οριακα 1183, 21 Φεβρουαρίου 2024

 

«Τι να πω κι τι να μολοήσω πιδάκιμ’» έλεγε η καλή μου η Μουρεσώτ’σα γιαγιά. 13 αδέρφια, 7 αγόρια, 6 κορίτσια, τα περισσότερα στην Αίγυπτο, από τους άντρες ένας μόνο γύρισε και πέθανε στην Ελλάδα κι ένας σκοτώθηκε στη μάχη του Ουτς-Σεράι, στην καταστροφική Μικρασιατική Εκστρατεία 1919-1922.

Τι να πω κι εγώ και τι να ομολογήσω συμπολίτες. Πηγαίνω συνοδός της συζύγου στο Αίγιο και με το που με βλέπουν οι Αιγιώτες μ’ αρχίζουν στο δούλεμα «τι δημαρχάρα είναι αυτή που έχετε», «μπράβο σας που το ψηφίσατε τέτοιο παλληκάρι», «κρίμα όμως που είναι φτωχός ο φουκαράς, κάντε κάτι να τον βοηθήσετε» και πάει λέγοντας. Κι αυτά πριν από την ρατσιστική επίθεση στον Έλληνα Αντρέα Τετέι της Κηφισιάς, ποιος ξέρει τι θα μου σούρνανε αν πήγαινα τώρα. Πώς αντέχεται, συμπολίτες, τέτοια κατάντια; Πώς κατάφεραν με το 28% των ψηφοφόρων να βγάζουν δήμαρχο; Πώς ανέχεται η ίδια η Νέα Δημοκρατία, που κατά τα άλλα επαίρεται ότι ψηφίζει προοδευτικούς νόμους και φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, να θρέφει στον κόρφο της ένα τέτοιο…

Δεν ξέρω, και δεν αστειεύομαι, συμπολίτες, αρχίζω να αποκρύπτω την καταγωγή μου, για την οποία εβδομήντα τώρα χρόνια ήμουν υπερήφανος. Στην Αλόννησο ήμουν τις προάλλες, ένα κουλούρι πήγα να πάρω, ο φούρναρης μου είπε « τα κουλούρια Θεσσαλονίκης τελειώσανε», εγώ του είπα γελώντας «γιατί «Θεσσαλονίκης», εμείς στον Βόλο σκέτα «κουλούρια» τα λέμε» κι άρχισε η πλάκα «α! απ’ τον Βόλο είσαι; να τον χαίρεστε τον δήμαρχό σας» κλπ. κλπ. το γνωστό τροπάριο. Στην Αλόννησο!

Ήγουν, τουτέστιν, δηλαδή, εν άλλοις λόγοις, ήτοι ενώ πανελληνίως (και παγκοσμίως, βεβαίως-βεβαίως) καράβια χάνονται, στον Βόλο βαρκούλες αρμενίζουν και οι προσδοκίες όλο και μειώνονται – δεν ξέρω, ειλικρινά, πόσα παιδιά θα θελήσουν να παραμείνουν και να φτιάξουν την ζωή τους σ’ αυτή την πόλη, που δεν καταφέρνει να έχει ούτε έναν κινηματογράφο. Ή μάλλον όχι, κινηματογράφο έχει, ανθρώπους να τον λειτουργήσουν δεν έχει. Το «Αχίλλειον», που με κόπο καταφέραμε το 1990 να μην γίνει ξενοδοχείο και να παραμείνει κινηματοθέατρο στην ιδιοκτησία του Δήμου Βόλου (στην ανάλογη περίπτωση το «Λυρικόν» έγινε σουπερμάκετ και η παραδίπλα «Νίκη» ταλαιπωρείται ακόμη), το «Αχίλλειον» δεν μπορεί να λειτουργήσει ως κινηματογραφική λέσχη (κάποτε είχαμε και τέτοια…) έστω μια-δυο φορές την εβδομάδα; Δεν μπορεί να το λειτουργήσει η Αντιδημαρχία Πολιτισμού, τώρα μάλιστα που ενσωματώθηκε στην δομή του κυρίως Δήμου και το αξιόλογο υπηρεσιακό δυναμικό του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ; Ποιος/-α είναι αρμόδιος/-α;

Και αναλογίζομαι κάτι εποχές με μόνιμη Συμφωνική Ορχήστρα και Συμεών Κόγκαν, με Δημήτρη Μαραγκόπουλο και Θάνο Μικρούτσικο και Δήμητρα Γαλάνη και Μουσικό Θέατρο, με Λυρική Σκηνή και Λυδία Κονιόρδου και Θέμη Μουμουλίδη και Σπύρο Μαβίδη (δεν απαξιώνω, σε καμία περίπτωση, τον Δημήτρη Πιατά, αδημονώ για τα έργα του, αιτιολογημένα δεν συμμετείχα στην φιέστα της 14^ης Δεκεμβρίου 2023 στο μισοέτοιμο Θέατρο) – μήπως όλα αυτά ηχούν «κινέζικα» στην σημερινή εποχή, όπου τα πάντα όλα καθορίζονται ποδοσφαιρικά και διατρέχονται από βία;

Στο τραγούδι «Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο» (1979) ο Διονύσης Σαββόπουλος, για να περιγράψει την πράξη του Νίκου Κοεμτζή, γράφει «Με τόση βία, που είναι αδύνατο να πω τι έγινε εκεί κάτου / το δράμα όλο συντελέστηκε, θαρρώ, στον χώρο του αοράτου» – σύμπτωση ή μοίρα, το έγκλημα έγινε στις 25 Φεβρουαρίου 1973, εμένα τώρα μου ήρθε και το ‘γραψα…

Βία, συμπολίτες. Παντού, πλέον, και συνεχώς. Και η ρημαδο-τηλεόραση επιμένει συστηματικά στις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, ώρες ολόκληρες διάφοροι/-ες κουφιοκεφαλάκηδες, που μια τάξη στην προσωπική ζωή τους αδυνατούν να βάλουν, προβάλλουν βία, εγκλήματα και χολυγουντιανά σκουπίδια γεμάτα με ακόμη περισσότερη βία. Κι ύστερα απορεί «η εκπαιδευτική κοινότητα» πώς αυξάνεται η βία μεταξύ των μαθητών…

Ή των φοιτητών. Των φοιτητών που βρίσκονται ξανά σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αυτή τη φορά ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα οποία μόνο στην «έξυπνη» Ελλάδα βαφτίστηκαν «μη κρατικά» και «μη κερδοσκοπικά»! Δηλώνω «κάθετα αντίθετος» σ’ αυτές τις αμερικανικού τύπου ονειρώξεις των ημετέρων κεφαλαιούχων, οι οποίοι δεν ξέρουν πού να τοποθετήσουν τα λεφτά που αρμέγουν από τις ψυχές μας. Τρεις απορίες έχω: α) με το κακόμοιρο το Σύνταγμα (όχι την πλατεία, το άλλο…) τι σκοπεύουν να κάνουν; β) με τι αλχημείες μπορεί ένας τέτοιος οργανισμός να είναι «μη κερδοσκοπικός»; και γ) το Χάρβαρντ, ως «κλασικό» ιδιωτικό πανεπιστήμιο, πληρώνεται προκειμένου να επιτρέπει στον κύριο Μπακογιάννη (τέως Δήμαρχο Αθηναίων) να διδάσκει; αυτό θα συμβαίνει και στα ενταύθα ιδρύματα; Κάθε απάντηση δεκτή.

Και λέγοντας για Αίγιο, μια πόλη που επισκέπτομαι εδώ και 5 χρόνια από μια φορά, είχε ένα παράρτημα του ΤΕΙ Πάτρας με δύο Σχολές, Φυσικοθεραπείας και Οπτικής και Οπτομετρίας, μια χαρά χρήσιμες σπουδές, που οδηγούν σε μια χαρά χρήσιμα επαγγέλματα. Πλήθος παιδιών, όμορφες πινελιές στην εικόνα της πόλης (καληώρα σαν της δικής μας, για όσους/-ες περπατούν με τα μάτια ανοιχτά…), μεγάλη ένεση στην οικονομική ζωή μιας μικρής επαρχιακής πόλης, που κάποτε ήταν κάτι (το βλέπει κανείς έντονα στα κουφάρια των βιομηχανικών κτηρίων και στην σιδηροδρομική υποδομή) και σήμερα δεν έχει από πού να κρατηθεί. Φέτος, ερημιά. Τίποτε. Πέρασα τυχαία έξω από το επίσης βιομηχανικό, ανακαινισμένο κάποτε, κτήριο του ΤΕΙ και είδα σπασμένα τζάμια και ερήμωση. Ρώτησα κι έμαθα ότι οι Σχολές μεταφέρθηκαν στην Πάτρα, το ΤΕΙ έκλεισε, τα νιάτα έφυγαν, το Αίγιο έχει ερημώσει, ο Δήμαρχος προσπαθεί να το φέρει πίσω – είπα «μην ανησυχείτε, θα φέρει ο Πιερρακάκης την CVC να σας φτιάξει ιατρική σχολή, άλλωστε η CVC είναι μία καθαρά μη κερδοσκοπική επιχείρηση, όλα θα γίνουν τέλεια, η Παναγία η Τρυπητή βοήθειά σας».

Σας ασπάζομαι επισταμένως, γεια χαρά.

Στην φωτογραφία η ως άνω Αιγιώτισσα Παναγία Τρυπητή.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 21.02.2024, αρ.φύλλου 4116)