κυκλο-φ-οριακα 895 19 Ιουλίου 2017

ένας κύκλος ...ωοειδής!

Καλημέρα και πάλι συμπολίτες! Καλοκαιράκι, γράφαμε την προηγούμενη Τετάρτη, Φθινοπωράκι μας προέκυψε καθ’ οδόν. Άστραψε και βρόντηξε, ανήμερα της Αγιαμαρίνας, να χαλάσει όλα τα πανηγύρια. Κι άντε τώρα εσύ, λέμε τώρα, να έχεις προγραμματίσει από πέρυσι, που λέει ο λόγος, μια εκδήλωση, μια παράσταση ένα κάτι τέλοσπάντων στο ανοιχτό δημοτικό θέατρο για τούτες τις μέρες, μέσα Ιουλίου, κατακαλόκαιρο. Στράφι όλος ο κόπος, μπορεί κι ένας χρόνος ολόκληρος χαμένος. Επειδή του αλλουνού του ‘ρθε να αμολήσει τους κεραυνούς και τα χαλάζια τότε που μόνο τέτοια δεν περιμένεις. Τι να πεις, μπορείς να πεις και τίποτε; Θεός είν’ αυτός. Χώρια οι αγρότες, χώρια ο τουρισμός.

Μπορεί να φταίει το τεράστιο παγόβουνο που αποκολλήθηκε στις 12 Ιουλίου από την παγοκρηπίδα Larsen στην Ανταρκτική και έχει έκταση περίπου 6.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πάχος πάνω από 200 μέτρα. Μπορεί να φταίει και ο κύριος Ντόναλντ αυτοπροσώπως, όχι ο Ντακ του Ντίζνεϋ, ο άλλος, ο επικίνδυνος αυτός τύπος που αποκαλείται και «Πλανηταρχης», ο οποίος, μεταξύ πολλών άλλων, έχει λυσσάξει να αποσύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες από την παγκόσμια συνθήκη του Παρισιού για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Όλα και όλοι μπορεί να φταίνε, όπως λέει κι ο αείμνηστος Λουκιανός Κηλαηδόνης «Θα πει πως φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, ναι, φταίνε κι οι άλλοι. Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίει κι ο Χατζηπετρής» (παραμένει άγνωστο ποιος είναι ο κύριος Χατζηπετρής…).

Συναυλία ωραιότατη του Διονύση Σαββόπουλου στο Καλλιμάρμαρο για το κίνημα (;) «Μαζί μπορούμε» του SKAI, κι αφ’ ενός κάποιοι βάλθηκαν να συγκρίνουν τον αριθμό των θεατών με εκείνον στην συναυλία για τον Μίκη Θεοδωράκη κι αφ’ ετέρου ξεμύτισαν ξανά οι γνωστοί μικρόψυχοι «κριτές-επικριτές» στάσεων και καταστάσεων που δεν μπορεί να αντιληφθεί και να αναλύσει το μικρό μυαλό τους. «Κι από μακριά έρχονται όλα τα πουλιά του δάσους: μπεκάτσες, τσίχλες, αηδόνια, περιστέρια, τσαλαπετεινοί και παγώνια…» λέει ο Διονύσης στην πασίγνωστη, πλέον, παρλάτα του για τον κότσυφα τον Σταύρο. Στην δική μας παραλλαγή «Κι από κοντά τρέχουν όλοι οι φατσοβιβλιακοί αναλυτές: από τη μια άσχετοι, άμουσοι, Παντελιδολάτρες, Σφακιανόπληκτοι και Φουρεϊρισμένοι κι από την άλλη «αντικειμενικοί» αριστεροί, πιο αριστεροί κι ακόμη αριστερότεροι…». Όλοι αισθάνονται πως κάτι πρέπει να πουν, και, ‘όπως είναι λογικό, λένε βλακείες. Ανάλογες βλακείες μ’ αυτές που κατά καιρούς οι ίδιοι έχουν πει για τον Μάνο Χατζιδάκι και για τον Μίκη Θεοδωράκη, κάθε φορά που ένας λόγος ή ένα έργο αυτών των σπουδαίων δημιουργών δεν «ταίριαζε» είτε με την ατομική τους αισθητική είτε με την κομματική τους λογική. Κατά την δική μας γνώμη και οι τρεις αυτοί, έκαστος στο είδος του και μετά από περισσότερο από μισόν αιώνα δημιουργίας στο ελληνικό τραγούδι, είναι απολύτως υπεράνω πάσης κριτικής. Και οι τρεις, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Σαββόπουλος. Εμείς το υποστηρίζουμε και «…σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε…» που τραγουδάει κι η αγαπημένη μας Δήμητρα Γαλάνη σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική Γιώργου Χατζηνάσιου.

Γεγονός των ημερών στην μνημονιακή Ελλάδα το τηλεοπτικό ριαλίτυ επιβίωσης και ο Σκιαθίτης νικητής του. Έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα περί αυτού. Εμείς ας προσθέσουμε μόνο μία απορία με πολλά συναφή ερωτήματα: πόσα χρήματα διακινήθηκαν συνολικά, ποιοι τα πλήρωσαν αυτά τα χρήματα, μήπως κάποιοι από αυτούς που πλήρωσαν έχουν απλήρωτους εργαζόμενους, πόσα από αυτά τα χρήματα εισέπραξε νομίμως το ελληνικό κράτος, είτε μέσω φπα, είτε μέσω τέλους διαφήμισης, είτε μέσω κανονικού φόρου. Διότι ας μην μας διαφεύγει ότι είναι προϊόντα του ίδιου τηλεοπτικού οργανισμού και το «Survivor» και το «Μαζί μπορούμε». Α! και κάτι τελευταίο: έμαθα ότι ο «κύριος» Σπαλιάρας εκλήθη και ήρθε θριαμβευτής σε κάποιο κλαμπ της πόλης μας. Ντρέπομαι τόσο γι’ αυτούς που πήγαν για να τον επευφημήσουν όσο και, πολύ περισσότερο, γι’ αυτούς που τον κάλεσαν.

Στην ίδια τούτη πόλη μας η Δημοτική μας Αρχή επιθυμεί, καθώς διαβάζω, να κατεδαφίσει τον παλιό κινηματογράφο «Νίκη» στην οδό Αβέρωφ (λίγο παρακεί από το άλλο, το μεγάλο κινηματοθέατρο της Νέας Ιωνίας, το «Λυρικόν» που έχει γίνει εδώ και χρόνια σουπερμάρκετ), και να κάνει ένα parking για 20 αυτοκίνητα. Είναι η εύκολη λύση, ομολογώ. Μια τσάπα, άντε κι ένα κομπρεσέρ κι ένα φορτηγό, ένα κτήριο μετατρέπεται μέσα σε ώρες σε ερείπια και άντε σε μια μέρα το πολύ σε ίσωμα. Λύση εύκολη αλλά όχι σωστή. Η πόλη έχει μεγάλη ανάγκη από κλειστούς χώρους, χώρους στους οποίους να μπορούν να συναντιούνται άνθρωποι. Να συναντιούνται, να συνομιλούν, να παρουσιάζουν βιβλία κι άλλα έργα τους, να χορεύουν, να τραγουδούν, να παίζουν θέατρο, να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους και τις τάσεις τους. Στις πόλεις κατοικούν άνθρωποι, όχι αυτοκίνητα. Δεν πρέπει, λοιπόν, να κατεδαφιστεί ο κινηματογράφος «Νίκη».

Κυκλικούς κόμβους περιμένουμε πώς και πώς στην πόλη μας. Κι εμείς λέμε, και γινόμαστε «κακοί», ότι οι κυκλικοί κόμβοι δεν είναι πανάκεια. Στην γειτονική μας Λάρισα, ανάμεσα στους πολλούς επιτυχημένους υπάρχει κι ένας αποτυχημένος, εκεί που συναντιούνται οι οδοί Ηρώων Πολυτεχνείου, Σωκράτους, Αεροδρομίου/Γεωργιάδου, Καράγιωργα, πάνω από τον Πηνειό. Περάστε να τον δείτε, εδώ όπως φαίνεται στο Google Earth.

Μακροημέρευση και ευτυχία σας εύχομαι. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 19.07.2016)