κυκλο-φ-οριακα 827 11.11.2015

Καλημέρα συμπολίτες. Μια καλημέρα, μαζί με την άχρηστη πληροφορία ότι σήμερα, 11 11^ου και ώρα 11:11 (το πρωί) γίνεται παραδοσιακά στην Κολωνία η επίσημη έναρξη του γερμανικού καρναβαλιού! Κάθε χρόνο, σταθερά αυτή τη μέρα και αυτή την ώρα, ανεξάρτητα από το πότε πέφτει το Πάσχα. Ξέρω, χαρήκατε πολύ. Αλλά, απ’ την άλλη, καρναβάλι και πράσινα άλογα. Εμείς εδώ περιμένουμε τα Χριστούγεννα να ζήσουμε μια μαγική πόλη πλημμυρισμένη από τουρίστες, εμείς δίνουμε 100.000 € μόνο για λαμπιόνια, ποιος ξέρει πόσα άλλα δίνουμε δεξιά κι αριστερά για τα υπόλοιπα θεάματα άνευ άρτου.

Άκουσα αυτές τις μέρες ένα καινούργιο τραγούδι ενός νέου τραγουδοποιού, που λέγεται Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, κι έχει στο ρεφραίν αυτούς τους στίχους: «Είμαι παντού, παντός και πάντα / είμαι εντός, εκτός κι αμήν. / Γέρασα πριν απ' τα τριάντα / μονάχα για τα προς το ζην.»

Μ’ άρεσε, νομίζω ότι εκφράζει την αγωνία των νέων ανθρώπων στους δύσκολους καιρούς των μνημονίων, στους καιρούς όπου κανείς δεν ξέρει τι κι από πού θα τού ‘ρθει. Ακόμη και κυριολεκτικά, μιας και οι μπουνιές, μετά την ασύστολη βωμολοχία, έχουν γίνει βασικό στοιχείο της δημόσιας ζωής και πρώτο θέμα στα σαλόνια των τηλεοράσεων. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε και τις «επιστημονικές» απόψεις περί γενοκτονίας ή εθνοκάθαρσης, λες και είμαστε υποχρεωμένοι οι Έλληνες να εντρυφήσουμε σε έννοιες που και οι ίδιοι που τις υποστηρίζουν δεν μπορούν να μας πουν σε τι επί της ουσίας και επί του αποτελέσματος διαφέρουν – εμένα η γενοκτονία μου αρκεί, με καλύπτει πλήρως, τέλος.

Εμένα μου φτάνει ο ΕΝΦΙΑ, τα τέλη κυκλοφορίας που ακόμη δεν αποφασίστηκαν και θα «αναρτηθούν» (τα πάντα, πλέον, αναρτώνται, δηλαδή κρεμιούνται...) καμια-δυο μέρες πριν την λήξη της προθεσμίας πληρωμής τους και πάλι θα ψάχνω στο άδειο σεντούκι, μου φτάνει η απειλή του πλειστηριασμού, η απειλή της διακοπής του ρεύματος, η ανύπαρκτη υγειονομική μου περίθαλψη για την οποία όλο και κάτι παραπάνω πληρώνω, οι τιμές των προϊόντων που όλο ανεβαίνουν (τάχαμου λόγω ΦΠΑ...) και όλο «προσφορές» βγάζουν οι έξυπνοι επιχειρηματίες για να με βάζουν να τρέχω από πολυκαταστήματος εις πολυκατάστημα και ησυχία να μη βρίσκω, μου φτάνει αυτό που καθημερινά ζω απ’ το πρωί ως το βράδυ. Μου φτάνει επίσης αυτό που συμβαίνει στο αγαπημένο μου Αιγαίο που, χωρίς να το θέλει, ξεβράζει διαρκώς πτώματα παιδιών – τι φταίει κι αυτό, τι φταίει η αρχέγονη θάλασσα, άλλοι φταίνε και τους ξέρουμε, κι αυτοί αδιαφορούν κι εγώ, ζαλισμένος απ’ όλα τα παραπάνω, δεν κάνω τίποτε για να υποχρεώσω αυτούς τους δολοφόνους να σταματήσουν τους αδιέξοδους πολέμους. Μια φρίκη.

Κι έχει λιακάδα έξω. Ένας φίλιος Νοέμβρης, σύμμαχος στον αγώνα της επιβίωσης. «Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ' αδύνατο...». Βρίσκω και ποδηλατοστάσια, πολύ ωραία, η στήλη τα επαίνεσε τις προάλλες, μαζί με τις ειδικές θέσεις για τα μηχανοκίνητα δίτροχα – υποδομές της πόλης, που έχουν ξεκινήσει από παλιά και σιγά-σιγά (όπως όλα τα πράγματα...) ολοκληρώνονται και καλά κάνουν. Από ‘κει και πέρα η απειλή του γερανού (μαζεύονται πολλές οι απειλές...) για όσα δίτροχα γενικώς βρίσκονται πάνω σε πεζοδρόμια ή πεζοδρόμους δεν μου φαίνεται και πολύ λογική. Άλλωστε η ίδια απειλή δεν φαίνεται να λειτουργεί ως φόβητρο και στην κατ’ εξοχήν έχουσαν χρείαν οδό Δημητριάδος, η οποία, όποτε την περνάω (και την περνάω σχεδόν καθημερινά τον τελευταίο καιρό), διεκπεραιώνει την κίνηση των οχημάτων με μία λωρίδα κυκλοφορίας, την κεντρική. Και από την οποία οδό, αν άκουσα καλά, πρόκειται να ξανα-αφαιρεθούν οι κάδοι απορριμμάτων, οι οποίοι δεν συνάδουν, πλέον, με τα παρτεράκια. Ύστερα «καράβια βγήκαν στη στεριά και πιάσανε τα όρη / ποιος είδε βάρκα στον Χελμό, στο Μέτσοβο βαπόρι», βγήκε και η δική μας Αργώ στην παραλία κι έπιασε θέση στου Παπαστράτου, εορταστικώς. Η περί Μουσείου συζήτηση, στην οποία, μάλιστα, τόσες στάσεις και ενστάσεις είχαν διατυπωθεί, φαίνεται ότι έχει σταματήσει εντελώς. Θα μου πείτε πάλι «εδώ δεν έχουμε Δημοτικό Θέατρο, Μουσείο Αργούς θα έχουμε;» και πάλι δίκιο θά ‘χετε.

Βεβαίως, εξήντα χιλιόμετρα μακριά από εμάς, στην γείτονα πόλη της Λάρισας, το χρήμα ρέει άφθονο στις δημόσιες επενδύσεις (με την ευρεία έννοια). Πριν από κάποιους μήνες διαπλατύνθηκε η οδός Γεωργιάδου, στα μέσα του Οκτώβρη ολοκληρώθηκε ο εσωτερικός οδικός δακτύλιος (η οδός Ηρώων Πολυτεχνείου, προς την πλευρά της Γιάννουλης) με έναν ωραίο μεγάλο κυκλικό κόμβο, τώρα ανακαινίζεται εκ βάθρων η παλιά Εθνική Οδός, αυτή με τα φανάρια, αποκτά πεζοδρόμια και παραδρόμους κι άλλους κυκλικούς κόμβους. Μιλάμε για οδική κοσμογονία, χρόνια είχαμε να δούμε κάτι παρόμοιο. Και καλώς γίνεται αυτή η «κοσμογονία», ότι σωστό γίνεται είναι καλό, και η Λάρισα ανήκει στις πόλεις που κάνει σχεδόν πάντα το σωστό σ’ ότι αφορά την κυκλοφορία. Το μόνο ζήτημα που εμείς εντοπίζουμε είναι το πώς χρηματοδοτούνται όλα αυτά τα έργα. Πώς, από ποιο Ταμείο. Αν είναι από το Δημοτικό (πράγμα λίγο απίθανο...) έχει καλώς, είναι σαφώς προτιμότεροι οι δρόμοι απ’ τα λαμπιόνια. Αν όμως είναι από το Κρατικό ή από το περιβόητο ΕΣΠΑ, τότε υπάρχει πραγματικό ζήτημα, είναι τεράστια η ανισότητα στην κατανομή των πιστώσεων. Ποιος, άραγε, μπορεί να μας διαφωτίσει; Βουλευτής, Περιφερειακός Σύμβουλος, η Περιφερειακή μας Ενότητα; Ποιος;

Με την απορία σας αποχαιρετώ ως την επόμενη Τετάρτη, εύχομαι να σας ξαναβρώ καλύτερα από σήμερα. Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 11.11.2015)