![]() |
...τα κάγκελα του Σένγκεν |
Χριστός Ανέστη. Και η Ανάστασή του έφερε μαζί την Άνοιξη. Μια πραγματική Λαμπρή, μια μέρα
Ελληνικού Πάσχα, που, προσωπικά μιλώντας, μας έφτιαξε τη διάθεση. Και μας
επέτρεψε να … εκτονωθούμε στον περιστρεφόμενο οβελία, με όλα τα
συμπαρομαρτούντα, πλην κοκορετσίου, διότι αυτή την ταλαιπωρία της κατασκευής
ομολογουμένως δεν την αντέχουμε.
Ήθη και έθιμα του Πάσχα στην χειμαζόμενη πατρίδα μας,
που ότι και να γίνει (που να λυσσάξουν, δηλαδή, οι «εταίροι» μας…) δεν
πρόκειται να αλλάξουν. Παρ’ όλο που έτυχε να ακούσω μια ραδιοφωνική εκπομπή με
δύο κυρίες παρουσιάστριες, όπου μία ακροάτρια έστειλε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα
και ευχήθηκε «Χριστός Ανέστη, αγάπες μου!». Λέει, λοιπόν, η μία κυρία «Καλά,
λέμε ακόμη Χριστός Ανέστη;» και απαντάει η άλλη κυρία, πλήρης αυτοπεποιθήσεως, «Α!, βέβαια, Χριστός Ανέστη λέμε μέχρι του
Αγίου Πνεύματος.» Ουδέν περεταίρω σχόλιον εγώ, άλλαξα σταθμό στο ραδιόφωνο.
Όμως στον άλλον σταθμό το θέμα
του αναλόγων προσόντων εκφωνητή ήταν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Ένα θέμα
για το οποίο ο καθένας λέει ό,τι θέλει ή ό,τι νομίζει ότι θέλει, χύνει
κροκοδείλια δάκρυα ή αναθεματίζει θεσμούς, πρόσωπα και αξίες. Κατά την γνώμη
μας, η Ελλάδα, η Ιταλία και η Μάλτα καλούνται να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση
που είναι νομοτελειακό αποτέλεσμα
της «υψηλής» πολιτικής στην Μεσόγειο των Ηνωμένων Πολιτειών και των Ευρωπαίων
συμμάχων τους. Στην δική μας θάλασσα, στην mare nostrum των Ρωμαίων, εκεί όπου γεννήθηκαν
όλοι οι πολιτισμοί. Σκέφτομαι συχνά ότι ίσως αυτό να αποτελεί ένα είδος
εκδίκησης αυτών των μικρόμυαλων λαών, που δεν έχουν την ευλογία να ζουν στην
Μεσόγειο – και προσπαθούν, χρόνια τώρα, να την καταστρέψουν. Ισραήλ, Παλαιστίνη,
Λίβανος, Ιράκ, Συρία, Αίγυπτος, Αλγερία, Λιβύη, ένα απέραντο χάος, κι ο Μεγάλος Αρχηγός μια χαρά παίρνει τα
πετρέλαια, πουλάει τα όπλα και καταστρέφει τις ζωές. Συνθήκη Σένγκεν (Schengen είναι μία κωμόπολη του Λουξεμβούργου) και δύο
Συμφωνίες του Δουβλίνου (Dublin, η πρωτεύουσα της Ιρλανδίας)
υποχρεώνουν την Ελλάδα (μάλιστα κύριοι, την υποχρεώνουν) να παλεύει μόνη της –
δεν ξέρω τι σκέφτονταν οι δικοί μας πολιτικοί εκπρόσωποι όταν έβαζαν την
υπογραφή της Ελλάδας κάτω από αυτά τα δεσμευτικά νομικά κείμενα.