δυο λόγια για τον Ζαφείρη Χαλιαμπάλια

Ο Καπετάνιος αναχώρησε.

Απλά και ήσυχα, όπως με πληροφόρησε η Κυρία Φούλη,

έλυσε τους κάβους, ξεκόλλησε το πλοίο απ’ τον ντόκο

κι ανοίχτηκε για το Μεγάλο Ταξίδι.

Τον Ζαφείρη τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν στο ΔΕΚΑΜΜ, το Διεθνές Ερευνητικό Κέντρο Ανατολικής Μεσογείου για τις Μεταφορές, μαζί με τον Δημήτρη Δερβένη τότε, χρειαζόμασταν έναν εξωτερικό συνεργάτη για τις μελέτες θαλασσίων μεταφορών που κάναμε. Χρειαζόμασταν τις πρακτικές γνώσεις του εμείς, οι θεωρητικοί.

Κι αυτές τις πολύτιμες γνώσεις, του Καπετάνιου που ‘χε οργώσει όλες τις θάλασσες, είχε διαχειριστεί όλα τα φορτία κι ήξερε τα λιμάνια απ’ έξω κι από μέσα και το δικό μας Λιμάνι καλύτερα απ’ όλα, μας τις έδωσε απλόχερα.

«Εσύ με τα αυτοκινητάκια σου κι εγώ με τα καραβάκια μου», μού ‘λεγε, κι έγινε σύνθημα στο ΔΕΚΑΜΜ.

Έμεινε μαζί μου μέχρι το τέλος, μέχρι τον Απρίλη του 2008, που μια άστοχη απόφαση του τότε Προέδρου του Επιμελητηρίου Μαγνησίας έβαλε τέλος στη λειτουργία του Ερευνητικού μας Κέντρου.

Έμεινε μαζί μας ο Ζαφείρης, ο Φείρης, που τον έλεγε χαϊδευτικά η Ίλυα, η Γραμματέας μας, να μελετάμε το κόστος των λιμένων, την ακτοπλοΐα των Σποράδων, τις κινήσεις των κρουζιεροπλοίων και άλλα πολλά .

Πιο πριν είχε πάρει την απόφαση να αναβιώσει την Ταβέρνα.

Και την αναβίωσε πλήρως, με καλό και φτηνό φαγάκι, με τον περήφανο κυρ-Γιώργη και τα καράβια στους τοίχους, με την κουδούνα πάνω απ’ το ψυγείο, με την Λίτσα στο ταμείο, τον Λιάνο στο μπουζούκι και τον ίδιο να τραγουδάει με την ιδιότυπη, βραχνή φωνή του «μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές…».

Εγώ έτσι, εκεί και έτσι θα τον κρατήσω στην μνήμη μου τον Καπετάνιο: Ανοιχτόκαρδο, φωνακλά, άντρα-σπαθί, άνθρωπο της προσφοράς, συνεργάτη και φίλο καλό.

Ύστερα άρχισαν τα κακά μαντάτα. Πρώτα η Λίτσα, η γυναίκα της ζωής του, θυμάμαι ακόμη την κραυγή του, εκεί ψηλά στον Κούκο «α! ρε! Λίτσα».

Δεν μπόρεσε να το χωρέσει ο νους του το κακό.

Δεν ξανάνοιξε το μαγαζί, αργότερα το νοίκιασε.

Κι ύστερα το κακό που δεν χωρούσε ο νους του πήγε κι εγκαταστάθηκε εντός του.

Πίναμε κάπου-κάπου ένα καφεδάκι, Σάββατο πρωί ή όταν το έσκαγα εγώ απ’ τη δουλειά, προσπαθούσα να «κρατάω επαφή». Έβλεπα πως οι διαδικασίες για τον απόπλου βρίσκονταν σε εξέλιξη…

Μιλήσαμε τελευταία φορά το Σάββατο 23 Ιουλίου. Με πήρε στο τηλέφωνο να μου σχολιάσει τα όσα έγραφα εκείνη την ημέρα στη στήλη μου «κυκλο-φ-οριακά» στη «Θεσσαλία» - είκοσι χρόνια, ήταν ο πιο τακτικός αναγνώστης μου, συμφωνούσε ή διαφωνούσε μαζί μου, πάντα μου το ‘λεγε.

Έφυγε και θα μου λείψει. Σ’ όλους μας θα λείψει, το ξέρω.

Καπετάν Ζαφείρη Χαλιαμπάλια, Master Mariner, Καλό Ταξίδι.

Και δώσε χαιρετίσματα στους δικούς μας, στον Απάνω Κόσμο.

(το κείμενο αυτό το διάβασα μπροστά σε μικρόφωνο - και ήταν αφάνταστα δύσκολο... - μέσα στον μητροπολιτικό Αγιο Νικόλαο του Βόλου, το πρωί της 8ης Αυγούστου, μπροστά στη σορό του φίλου μου. ήξερα τις δυσκολίες του εγχειρήματος, ένιωθα ότι έπρεπε, ότι του το χρωστούσα - αιώνια ας είναι η θύμησή του.)