Τι έγινε ρε παιδιά; Μπαίνουμε ήδη στον τρίτο μήνα του σωτηρίου έτους
2023, έβαλα το ασπροκόκκινο βραχιολάκι μου μη με κάψει ο ήλιος (έτσι μου έλεγε
η αείμνηστη μαμά μου) και αναρωτιέμαι τι γίνεται με την εποχή που ονομάζεται
(ακόμα…) Χειμώνας. Μια χαζο-Μπάρμπαρα κι όξω από ‘δω, είναι αυτό Χειμώνας; Και
τα πράγματα τρέχουν! Κι ο μεγάλος σφίγγα (η
σφιγξ της σφιγγός, η Μεγάλη Σφίγγα που φυλάει τις πυραμίδες της Γκίζας στην
Αίγυπτο ή η δικιά μας, στην Αρχαία Θήβα, με το πασίγνωστο αίνιγμα που έλυσε ο
Οιδίπους) να μην αποκαλύπτει το φοβερό και τρομερό μυστικό της εκλογικής
ημερομηνίας.
Κατά τα
λοιπά κλαίει και οδύρεται η ηγετική δυτική ανθρωπότης για τον άδικο πόλεμο της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία, σε
αντιδιαστολή με τους δεκάδες δίκαιους
πολέμους των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους εναντίον της Κορέας, του
Βιετνάμ, της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης, του Αγίου
Δομίνικου, της Γουατεμάλας, της Χιλής και ούτω καθ’ εξής. Κλαίει και οδύρεται
με κροκοδείλια δάκρυα και αγοράζει πανάκριβο αμερικάνικο υγροποιημένο φυσικό
αέριο (LNG), που το χρεώνει ξεδιάντροπα στους υποτελείς
λαούς – πού θα πάει αυτή η ιστορία κανείς δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητος.
Εκείνο
που κανείς μπορεί να πει μετά βεβαιότητος είναι ότι στην Ελλάδα ξύνουμε τον
απόλυτο πάτο του βαρελιού. Θυμάμαι έναν πραγματικό Ηγέτη
Πρωθυπουργό, μιλώντας για τους καταδικασμένους σε θάνατο
πρωταίτιους της Απριλιανής χούντας 1967-1974, να λέει ότι «Η Δημοκρατία δεν
εκδικείται» και να μετατρέπει την ποινή τους σε ισόβια. Και βλέπω τώρα ένα
ανθρωπάκι κακέκτυπο Πρωθυπουργού, για το
χατίρι του ευτραφούς κουμπάρου-ολιγάρχη και κάποιων άλλων μεγαλόσχημων να
στήνει «ειδικά δικαστήρια», να παρακολουθεί και διώκει παντοιοτρόπως πολιτικούς
αντιπάλους, να επιτρέπει την ασυδοσία του Αρείου Πάγου και γενικώς να εκδικείται, εξευτελίζοντας την Ελληνική Δημοκρατία. O tempora o mores, τα
λόγια του Ρωμαίου Κικέρωνα.
«Κάτι
μ’ αρρωσταίνει σ’ αυτή την πολιτεία…», που λέει κι ο Σαββόπουλος ήδη
το 1972. Κάτι μ’ αρρωσταίνει συν-Έλληνες, νιώθω ότι «στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε», όχι όμως σαν ήρωες, όπως θα μας ήθελε
ο Γιώργος Σεφέρης. Και είναι επίσης βέβαιο ότι δεν είναι ο γιαλός
στραβός.
Καθαρή
Δευτέρα, το πρόγραμμά μας δεν προέβλεπε απομακρύνσεις από την Εστία, το γεύμα
μας ήταν απολύτως ελεγχόμενο, ο χαρταετός, που για κάποια χρόνια χωρίς τα
παιδιά είχε λουφάξει στο υπόγειο, κάποια στιγμή μας βαρέθηκε κι έφυγε, πήγε να
βρει άλλα παιδιά, άλλον σπάγκο. Θυμάμαι προς το τέλος της δεκαετίας του ’90,
όταν ακόμα οι «κίνδυνοι της τρομοκρατίας» δεν είχαν μετατρέψει τους ανθρώπινους
τόπους σε σιχαμερά φρούρια, πήγαινα με το αυτοκίνητο κι όλη την οικογένεια στην
προβλήτα 3 του λιμανιού, στρώμα οι γλάροι, τα παιδιά τούς σήκωναν σμάρι στον
αλμυρόν αέρα κι εγώ αμολούσα καλούμπα κι έφτανε ο αετός στον Θεό. Έθιμο, χαρά και δέηση μαζί, για έναν καλό ακόλουθο χρόνο.
Τώρα
πήγαμε μια βόλτα παραλιακή, μέχρι την άκρη της Αύρας. Περνώντας από τον
πεζόδρομο της Αγίας Τριάδας δεν μπόρεσα να μην ξανα-σκεφτώ πόσο άχρηστη, πόσο
αχρείαστη και εν τέλει πόσο καταστροφική είναι αυτή η επικάλυψη των γραμμών του
Τραίνου του Πηλίου με πέτρες που καμία σχέση δεν έχουν με το περιβάλλον και
φυτά που κάλλιστα μπορούσαν να βρίσκονται τρία μέτρα παραπίσω, στο ωραίο
παρτεράκι με το γκαζόν. Άχρηστη και εκδικητική, θα πω,
ενέργεια, χωρίς λόγο και χωρίς
αισθητική, οι περιποιημένες γραμμές, όπως π.χ. είναι στην Παναγία Τρύπα ή στον
Άγιο Κωνσταντίνο, με τους ίδιους κυβόλιθους της πεζοδρόμησης, θα ήταν ό,τι
καλύτερο. Όμως όχι! Ο Άρχοντας ήθελε λουλουδάκια και, κυρίως, ρήξη, πάντοτε
επιδιώκει ρήξη, θεωρεί ότι βρίσκεται πάντοτε εν δικαίω, και δυστυχώς έχει
ανθρωπάκια τριγύρω του (λυπάμαι που το λέω, πρώην συνάδελφοι), που δεν τολμούν
να αρθρώσουν μιαν αντίρρηση.
Περιπλανώμενος
ήμουν και τις προηγούμενες μέρες φίλτατοι αναγνώστες. Κάποια στιγμή βρέθηκα
στον εγκαταλελειμμένο Σιδηροδρομικό Σταθμό «Λατομείον» (εδώεια παραπέρα,
που έλεγε κι ο Χάρρυ Κλυνν), στον χώρο του οποίου είχα κάποια στιγμή διαβάσει
ότι ξεκίνησαν εργασίες οι οποίες περιλαμβάνονται στο μεγάλο έργο της
ηλεκτροκίνησης, αναβάθμισης, μερικής επαναχάραξης της Σιδηροδρομικής Γραμμής
Βόλου-Λάρισας. Και διαπίστωσα ότι πράγματι, κάτι συμβαίνει στο σημείο. Δεν
υπάρχει εργοτάξιο, υπάρχουν διαμορφώσεις «σιδηροδρομικής κλίνης», της υποδομής
που εν καιρώ θα υποδεχτεί και θα στηρίξει στρωτήρες και σιδηροτροχιές. Άρα κάτι
γίνεται, και μακάρι να προχωρήσει σύμφωνα με τα υπάρχοντα χρονοδιαγράμματα.
Μια
άλλη στιγμή με συνάντησα στον πίσω δρόμο για το Αερινό (όχι από τον κόμβο της
Εθνικής Οδού, τον άλλο). Είχα πολλά χρόνια να πάω σ’ εκείνα τα μέρη κι έπαθα
σύγχυση. Κατάφορτοι οι λοφίσκοι του κάμπου, μέχρι τα όρια του χωριού, με
φωτοβολταϊκές πλάκες! Τέλος οι καλλι-έργειες του κάμπου, τώρα φωτοβολταϊκές
κακο-έργειες. Συνέχεια μέσα στο χωριό, η απόλυτη εγκατάλειψη του δημόσιου χώρου
– άθλιες οι μπασκέτες και η «στέρνα», υπερήφανα έργα με ιδρώτα παλαιότερων
Κοινοταρχών. Πάνω σε κάθε δημόσια επιφάνεια τοίχου κλπ. το σύνθημα «Κασιδιάρης
Εθνικό Κόμμα-Έλληνες». Μάλιστα, Κασιδιάρης. Προφανώς ουδείς ενδιαφέρεται είτε
να βελτιώσει τις υποδομές, είτε να απαλείψει αυτές τις ασχήμιες. Απολύτως απογοητευτική κατάσταση, να την χαίρονται ο Kostas Agorastos και οι περί αυτόν, που σύντομα θα περάσουν από εκεί μια βόλτα να ζητήσουν
ψήφο.
Και με
την «πράσινη ενέργεια» των φωτοβολταϊκών, που αχρηστεύει όλο και περισσότερες καταπράσινες επιφάνειες παραγωγικότατης ελληνικής γης, τι
γίνεται αδέρφια; Των παρόχων τα υπερκέρδη, της Ελλάδας η καταστροφή;
Τέλος
και για σήμερα, Καλή Σαρακοστή. Σας αγαπώ νυν και αεί εκκωφαντικώς. Γεια σας.
Στην
φωτογραφία ποδοσφαιρική ομάδα Βολιωτών φοιτητών, Αύγουστος 1974 (από Δ.
Τσαούση). Τα ονόματα διαβάζονται ευκολότερα στο έγχρωμο διαδίκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου