κυκλο-φ-οριακα 1245, 30 Ιουλίου 2025

Επερχομένου του Αυγούστου – «Αύγουστε μήνα / μήνα και θεέ / σ’ εσένα ορκιζόμαστε / πάλι του χρόνου να μας βρεις / στο βράχο να φιλιώμαστε» (Οδ. Ελύτης, Λίνος Κόκοτος, Ρένα Κουμιώτη, 1972 στον θρυλικό δίσκο «Το θαλασσινό τριφύλλι» , υπάρχει και δεύτερη ενορχήστρωση, από τον Μιχάλη Τρανουδάκη με την Αφροδίτη Μάνου, 1979 στον δίσκο «Η Ποδηλάτισσα» – επερχομένου, λοιπόν, του τελευταίου μήνα του καλοκαιριού, ακούω πλήθος συν-ανθρώπων να διαμαρτύρεται για την ζέστη, (παρά τα λειτουργούντα ερκοντίσιον…) και σκέπτομαι τι θα μπορέσει να πετύχει στο πολύ κοντινό μέλλον η τεχνητή νοημοσύνη, η οποία με ταχύτητα αστραπής αντικαθιστά κάθε στιγμή που περνάει την φυσική μας νοημοσύνη.

Για απλές εφαρμογές, μπείτε στα «κοινωνικά δίκτυα» και απολαύστε τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ να κυνηγάει τον Τραμπ, να τον πετάει στο νερό ή από το αεροπλάνο, ο Τραμπ να αγκαλιάζεται με τον Πούτιν και μαζί να κλέβουν καρπούζια από τον Σι Τζινπινγκ, όλοι μαζί μωρά μέσα σ’ ένα αεροπλάνο να χαριεντίζονται και χίλια άλλα ευτράπελα και ταυτόχρονα εφιαλτικά κατασκευασμένα βιντεάκια, τα οποία, μάλιστα, προσφάτως αποκαλούνται reels, όπου η λέξη reel στο σοβαρό αγγλο-ελληνικό διαδικτυακό λεξικό WordReference.com έχει καμιά δεκαριά ερμηνείες όπως καρούλι, ανέμη, μηχανισμός ψαρέματος, ρουλεμάν, μπομπίνα, παραπατώ, γέρνω, κλονίζομαι, γυρίζω, προσελκύω, απαριθμώ, αραδιάζω, σ’ αυτή την πάμφτωχη, επαναλαμβάνω, γλώσσα, όπου ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει (κάτι ανάλογο, βεβαίως, αλλά σε αρκετά μικρότερο βαθμό συμβαίνει και στην δική μας πλούσια γλώσσα, η οποία, λόγω συνθηκών, συχνά τα τελευταία χρόνια αναγκάζεται να υιοθετεί αγγλοσαξωνικές ανοησίες).

Το καλοκαίρι (πρέπει να) κάνει ζέστη, πώς να το κάνουμε. Κι αυτά περί κλιματικής αλλαγής και γενικής τρομοκρατίας του πληθυσμού είναι λίγο αμφιλεγόμενα, τολμώ να πω, «θερμική αστική νησίδα» ονοματίστηκε το τωρινό φαινόμενο, κι όποιος κατάλαβε... Και δεν ξεχνώ ότι το 1987, μεταξύ 21 και 30 Ιουλίου υπήρξε ο πιο φονικός καύσωνας σε ολόκληρη την Ευρώπη, που άφησε πίσω του πάνω από 1.300 νεκρούς, εκ των οποίων 1.115 στην Αθήνα και 2 από τους πρώτους στον Βόλο. Τα ρεπορτάζ και οι φωτογραφίες της εποχής λένε ότι οι νεκροθάλαμοι των Νοσοκομείων δεν επαρκούσαν, διατέθηκαν οι αντίστοιχοι των στρατιωτικών και στο τέλος τα βαγόνια-ψυγεία του ΟΣΕ!

Έγιναν 26 & 27 Ιουλίου 2025 στο Πανθεσσαλικό Στάδιο οι «Βαλκανικοί Αγώνες». Για την Ιστορία καταγράφω στα κυκλο-φ-οριακα τις Βαλκανικές Χώρες που έλαβαν μέρος: Αζερμπαϊτζάν, Αλβανία, Αρμενία, Αυστρία, Βόρεια Μακεδονία, Βοσνία Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Γεωργία, Ελλάδα, Ισραήλ, Κόσοβο, Κροατία, Κύπρος, Μάλτα, Μαυροβούνιο, Μολδαβία, Ρουμανία, Σαν Μαρίνο, Σερβία, Σλοβενία, Τουρκία, Ουκρανία, σύνολο 22. Τα υπόλοιπα είναι μία ακόμη θλιβερή, δυστυχώς, σελίδα στην ιστορία αυτής της πόλης, αφού ο παντογνώστης και συνάμα πανανεύθυνος Άρχοντάς μας εξέδωσε μια άκρως υποτιμητική ανακοίνωση για τον Ολυμπιονίκη Μίλτο Τεντόγλου, ο οποίος, αφού πήρε το χρυσό μετάλλιο με ένα άλμα, κόσμια επεσήμανε ότι η άμμος στο σκάμμα του μήκους ήταν πολύ σκληρή και υπήρχε κίνδυνος τραυματισμών Σε απλά ελληνικά, ρεζίλι γίναμε πάλι…

Εδώ, στον Αη Γιάννη, όπως σας είχα πει, συνέπεσαν αυτό το τετραήμερο 24-27.07.2025 οι γιορτές για τα 100+1 χρόνια της Κατασκήνωσης της ΧΑΝ. Κόσμος και λαός συνέρρευσε, πάνω από 700 άτομα παρακάθησαν στο τελικό εόρτιο τραπέζι, συνέβησαν πολλά ωραία, αλλά στόχος δικός μας δεν είναι η περιγραφή των Εορτών. Είναι, δυστυχώς για μία ακόμη φορά, η αβελτηρία των Αρχών. Ακριβώς στις 18 Ιουλίου, ώρα 18:16 (πλέον οι φωτογραφίες παίζουν και τον ρόλο του ρουφιάνου…) εντόπισα και φωτογράφισα στις άκρες της γέφυρας Μπέλεϋ (έχουμε γράψει γι’ αυτήν, μετά τον κακούργο τον Δανιήλ) δύο συστήματα φωτεινών σηματοδοτών τριών χρωμάτων (κανονικά, κόκκινο, πορτοκαλί, πράσινο) που λειτουργούσαν με μπαταρία, τα οποία πολύ σωστά και πολύ σοφά έδιναν εκ περιτροπής προτεραιότητα για την διέλευση της γέφυρας. Μια χαρά, τα οχήματα να περιμένουν την σειρά τους, τάξις (και ηθική, ξαναλέω). Τι ήθελα να το πω; Στις 24 Ιουλίου, εκεί που γινότανε «χαμός» από αυτοκίνητα πέρα-δώθε, τα συστηματάκια δεν λειτουργούσαν! Και μέχρι σήμερα το κάτω δεν λειτουργεί καθόλου και το πάνω αναβοσβήνει κίτρινο. Προφανώς διότι σώθηκαν οι μπαταρίες και κανένας δεν βρέθηκε αρμόδιος να τις γεμίσει, να τις αντικαταστήσει, να ασχοληθεί μαζί τους τέλος πάντων. Εικάζω ότι σύντομα θα αποσυρθούν κιόλας…

Την προχθές Δευτέρα ήρθε στον Βόλο ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών για το φοβερό και τρομερό θέμα της γέφυρας στο Αλυγαρόρεμα, έργο το οποίο έχει ενταχθεί (καθώς λένε) στα μετά-Δανιήλ έργα αποκατάστασης, που έχουν ανατεθεί στην μία και μοναδική κατασκευαστική εταιρεία ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ. Αυτό που κατάλαβα εγώ, με την άδειά σας, είναι ότι χρηματοδότηση υπάρχει, μελέτη δεν υπάρχει αλλά το φθινόπωρο θα ξεκινήσει το έργο και, όπως δήλωσε ο Άρχοντάς μας με το πάντα αχαρακτηριστ(ικ)ο ύφος του αν δεν τηρηθούν τα χρονοδιαγράμματα θα γίνει «της Πάολας». Και ευκαιρίας δοθείσης, επειδή μαζί με την γέφυρα μιλήσανε με τον Υπουργό και για Σχολεία, έριξε και μερικές μπηχτές στην συμπολίτισσα πρώην Υφυπουργό Παιδείας. Να τον χαίρονται. Και να τον κάνουν Βουλευτή, να έχουμε να γελάμε στην Βουλή, να γλιτώσει και η πόλη ΜΑΣ.

Όσο για την γέφυρα, εδώ θα είμαστε να την παρακολουθήσουμε την υπόθεση. Πάνε τουλάχιστον 30 χρόνια που μιλάμε για την ανάγκη μιας νέας γέφυρας σ’ αυτό το νευραλγικό σημείο, στην είσοδο της πόλης και αντ’ αυτής έχουν κατασκευαστεί σε εποχές προ-Άρχοντα, από τον Δήμο και την Νομαρχία/Περιφέρεια τουλάχιστον δέκα (10) άλλες, κάποιες και μικρότερης σημασίας – τώρα χρειάστηκε να έρθει το Υπουργείο αυτοπροσώπως...

Αυτά τα ολίγα και περί του παρόντος. Και άλλο τι, για σήμερα, δεν έχω να προσθέσω, σας αγαπώ εξωφρενικώς, γεια σας.

Και καλές βουτιές σε καθάρια νερά, εύχομαι.

Στην φωτογραφία, τα ιπτάμενα δελφίνια στην παραλία του Βόλου, 1998, φωτο ΧΣ.

 δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 30.07.2025, αρ.φύλλου 4454)

κυκλο-φ-οριακα 1244, 23 Ιουλίου 2025

 

Καλημέρα και τούτη την Τετάρτη, εδώ είμαστε. Για την ακρίβεια παραλιακώς διαβιούμεν, προσωρινώς βεβαίως-βεβαίως πλην όμως οι μέρες περνούν, και περνούν ωραία οι άτιμες, τόσο που δεν μας κάνει κέφι να επιστρέψουμε στο καμίνι – δεδομένων και των συναγερμών περί επαναλαμβανομένων καυσώνων – αλλά κάποια στιγμή θα συμβεί κι αυτό. Για την ώρα προβλέπεται τραγούδι με την Χορωδία της Αγριάς στην Τσαγκαράδα, το ερχόμενο Σάββατο 26.07.2025, εορτή της Αγίας Παρασκευής. Την ημέρα που στο Πανθεσσαλικό Στάδιο θα διεξάγεται το Βαλκανικό Πρωτάθλημα Στίβου, μια διοργάνωση του Οργανισμού Balkan Athletics, ο οποίος περιλαμβάνει Ομοσπονδίες Στίβου από Βαλκανικές και μη Βαλκανικές Χώρες – για την ακρίβεια στο τρέχον Πρωτάθλημα θα συμμετάσχουν 600 αθλητές και 200 συνοδοί από 22 χώρες, δεν μπόρεσα να βρω ποιες ακριβώς, αλλά σίγουρα τα Βαλκάνια δεν περιλαμβάνουν 22 χώρες. Καινούργια συστήματα, αλλά πέρα από αυτό είναι καλό που μια τέτοια μεγάλη διοργάνωση γίνεται στον Βόλο και μακάρι οι κερκίδες του Πανθεσσαλικού Σταδίου να ξαναδούν ημέρες δόξας όπως εκείνη την Τρίτη 17 Αυγούστου 2004, που 21.597 θεατές παρακολούθησαν τον αγώνα Ελλάδα-Μεξικό 2-3. Γιατί αν περιμένουν, οι κερκίδες, από τα στοιχήματα…

Από την άλλη μεριά τούτος ο παραθαλάσσιος τόπος ετοιμάζεται να γιορτάσει 24-27.07.2025 τα 100+1 χρόνια της Κατασκήνωσης της ΧΑΝΘ (Χριστιανική Αδελφότης Νέων Θεσσαλονίκης) στο Πήλιο, «κάτω απ’ του Αη Γιάννη τα πλατάνια τα αιώνια». Η Κατασκήνωση ιδρύθηκε το καλοκαίρι του 1924 κι από τότε υπάρχει και διαπαιδαγωγεί Ελληνόπουλα στην ομαδική ζωή, στην αγάπη της φύσης και στην καλλιτεχνική έκφραση (στα πρώτα χρόνια μόνον αγόρια, από το 1993 και κορίτσια). Οι πρώτοι κατασκηνωτές έρχονταν με καΐκια απ’ ευθείας από την Θεσσαλονίκη, καθώς δρόμοι στο Πήλιο δεν υπήρχαν. Η δική μας οικογένεια ξεκίνησε το 1999 και μέχρι το 2024 ήταν διαρκώς παρούσα – φέτος είναι η πρώτη χρονιά απουσίας μας από μία κατασκηνωτική περίοδο! Τον Σεπτέμβριο του 2023 η Κατασκήνωση έπαθε τεράστιες ζημιές από τις πλημμύρες Δανιήλ και Ηλία (κρίμα στα ονόματα…) στο όμορο ρέμα της Μαυρούτσας, αλλά μπόρεσε να ανακάμψει και να επανέλθει ήδη το 2024 χάρη στην βοήθεια των στελεχών της, των πολλών φίλων της αλλά και της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών. Ευχόμαστε να υπάρχει και στα επόμενα 100 χρόνια, τουλάχιστον!

Πάλι πανηγύρια θα ‘χουμε, νέος κυκλικός κόμβος ετοιμάζεται. Στην διασταύρωση των οδών Παρασκευοπούλου και Φυτόκου, ένα πράγματι «δύσκολο» κυκλοφοριακά σημείο με αρκετόν φόρτο, λόγω και των παρακείμενων μεγάλων καταστημάτων λιανικής πώλησης – ονόματα δεν λέμε, διαφήμιση δεν κάνουμε. Κατόπιν αυτού, αν θέλετε να πάτε στο Πανθεσσαλικό Στάδιο για τον Στίβο πρέπει να ακολουθήσετε άλλη διαδρομή – αν και δεν ξέρω τα μέτρα της Τροχαίας σχετικά με την στάθμευση. Θυμάμαι τότε, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ως Διευθυντής πασών των Μεταφορών, είχα αποκλείσει τελείως την περιοχή του Σταδίου περιμετρικά και είχα τσακωθεί με έναν και μόνον έναν άνθρωπο, που είχα την κακή τύχη το σπίτι του να βρίσκεται μέσα στην περίμετρο. Δεν ήταν, φυσικά, το μοναδικό σπίτι, αυτός ήταν το μοναδικό στραβόξυλο! Κατά τα άλλα οι ρυθμίσεις λειτούργησαν υποδειγματικά και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Μακάρι το ίδιο ευχαριστημένοι να είναι και οι παντοιοτρόπως συμμετέχοντες στους τωρινούς (20 χρόνια μετά) Αγώνες Στίβου.

Και αυτός ο κόμβος, λογικά, θα τελειώσει κάποτε. Εκείνο που δεν φαίνεται να έχει ορίζοντα τέλους είναι το σκάψιμο για την οπτική ίνα, που θα κάνει γρήγορο το τραγικά αργό, σήμερα, internet στην όμορφη πόλη μας. Ταυτόχρονα η ΔΕΗ ετοιμάζει ένα ίδιο εναέριο δίκτυο και το απ’ ευθείας ασύρματο δορυφορικό internet τύπου starlink εξαπλώνεται όλο και περισσότερο. Ανταγωνισμός λέγεται αυτό, στην πλάτη και στην τσέπη των καταναλωτών γίνεται αυτό, είπωμεν και υπέρ εαυτών το Κύριε Ελέησον!

Τέλος, μια οφειλόμενη παρατήρηση για τα κρουαζιερόπλοια στο Λιμάνι μας, για τα οποία διθυραμβικές ιαχές και ουρανομήκεις ζητωκραυγές ακούγονται προσφάτως. Βεβαίως, το ξαναείπαμε, και είναι καλό που επισκέπτονται διεθνή πλοία τον Βόλο. Απλώς, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθώς ο Βόλος, οφείλω να ξανα-θυμίσω, υπήρχε και προ του 2014. Το 1996 το κρουαζιερόπλοιο COSTA VICTORIA, με σημαία Ιταλίας/Λιβερίας, έκανε 11 προσεγγίσεις, επί συνόλου έτους 50 (22%), και έφερε 22.416 επιβάτες, επί συνόλου έτους 38.864 (58%). Τον επόμενο χρόνο, 1997, το ίδιο πλοίο, έκανε 26 προσεγγίσεις σε σύνολο 52 (50%) και έφερε 53.736 επιβάτες σε σύνολο 64.621 ήτοι το 83%. Το COSTA VICTORIA κυκλοφόρησε το 1995, δεν ξαναήρθε στον Βόλο μετά το 1997 και, όπως λέει η Βικιπαίδεια, αποσύρθηκε οριστικά το 2020. Είχε μήκος 252 m, πλάτος 36 m, βύθισμα 8 m και 964 καμπίνες. Απλώς, πάλι για την Ιστορία, το Λιμάνι του Βόλου προσέγγισαν πλοία κρουαζιέρας 22 το 1996 και 20 το 1997, τα περισσότερα ίδια, καθώς ο Βόλος ήταν αγαπημένος προορισμός, κυρίως διότι έδινε από θάλασσα πρόσβαση στο παγκόσμιο αξιοθέατο των Μετεώρων.

Αυτά τα ολίγα περί του παρελθόντος. Και άλλο τι, για σήμερα, δεν έχω να προσθέσω, σας αγαπώ διαχρονικώς, γεια σας.

Και καλές βουτιές σε καθάρια νερά, εύχομαι.

Στην φωτογραφία, το προαναφερθέν κρουαζιερόπλοιο COSTA VICTORIA το 1996 στο Λιμάνι μας, φωτο ΧΣ.

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 23.07.2025, αρ.φύλλου 4449)

κυκλο-φ-οριακα 1243, 16 Ιουλίου 2025

 

Τρέξατε, τρέξατε Συμπολίτες και απανταχού Αναγνώστες! Στα μισά και ο Ιούλιος, οι καιροί ου μενετοί και οι θάλασσες ανυπομονούν να μας υποδεχτούν. Όπως και οι ξαπλώστρες, που κοστίζουν, πλέον, στην Ελλάδα της υπερ-ανάπτυξης, μια περιουσία. Ένα μικρόβιο, που εξαπλώνεται πιο γρήγορα απ’ την covid (corona virus desiase, να μην ξεχνάμε το πρόσφατο παρελθόν μας…) και φτάνει μέχρι την τελευταία ακρογιαλιά της όμορφης πατρίδας μας – αχ! πατρίδα μου γλυκιά / πόσο σ’ αγαπώ βαθιά…

Αχ! πατρίδα μου! Διαβάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου, δεν πιστεύω ότι είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο το 2025: «Ανακοινώθηκε η εγγραφή των Μινωικών Ανακτορικών Κέντρων στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, στο πλαίσιο των εργασιών της 47ης Συνόδου της Επιτροπής Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Σύμφωνα με το υπουργείο Πολιτισμού, συνιστά τη διεθνή αναγνώριση της εξέχουσας οικουμενικής αξίας των έξι εξαιρετικά σημαντικών αρχαιολογικών χώρων της Κρήτης –της Κνωσού, της Φαιστού, των Μαλίων, της Ζάκρου, της Ζωμίνθου και της Κυδωνίας– που συγκρότησαν τη σειριακή υποψηφιότητα. Ταυτόχρονα, αποτελεί δέσμευση για την Ελλάδα να διατηρήσει και να προστατεύσει αλώβητες τις πολιτιστικές αξίες των σημαντικών αυτών μνημειακών συνόλων. Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, η σημερινή εγγραφή αποτελεί το επιστέγασμα της συστηματικής, επίπονης, μακροχρόνιας προσπάθειας των έμπειρων στελεχών και υπηρεσιών του Υπουργείου Πολιτισμού και της εποικοδομητικής συνεργασίας τους με την Περιφέρεια Κρήτης και συναρμόδιους φορείς για την προετοιμασία του φακέλου της υποψηφιότητας. Η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, παρούσα κατά την αναγγελία της εγγραφής, κατά την ολοκλήρωση της διαδικασίας της εγγραφής, έκανε την ακόλουθη δήλωση κλπ. κλπ.»

Οι ανασκαφές στην Κνωσό ξεκίνησαν το 1878 από τον έμπορο και αρχαιοδίφη Μίνωα Καλοκαιρινό (1843-1907) και το σύνολο του ανακτόρου αποκαλύφθηκε μετά τις ανασκαφές του Άγγλου Sir Arthur Evans (1851-1941) σε δύο περιόδους, 1900-1913 και 1922-1930. Άρα, πολύ απλά για εμάς τους αδαείς, η Κνωσός ως Μνημείο Παγκόσμιου Πολιτισμού, δεδομένου ότι ο Παγκόσμιος Πολιτισμός έχει ως αφετηρία του τον Ελληνικό Πολιτισμό, υπάρχει από το 1930. Είναι εκεί, στην Κρήτη, είναι ένα κατασκευαστικό, ζωγραφικό, υδραυλικό θαύμα, είναι επισκέψιμη και καταγράφει κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες από όλον τον κόσμο, επισκέπτες που ξέρουν να θαυμάζουν και να εκτιμούν κάθε έκφανση του Ελληνικού Πολιτισμού. Και έπρεπε να περάσουν 95 χρόνια για να δεήσει η UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization, Εκπαιδευτική, Επιστημονική και Πολιτιστική Οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών, ίδρυση 16.11.1945, 193 χώρες μέλη, από το 2018 χωρίς τις ΗΠΑ και το Ισραήλ) να αναγνωρίσει «…την εξέχουσα οικουμενική αξία των έξι (!) εξαιρετικά σημαντικών αρχαιολογικών χώρων της Κρήτης…» κι εμείς σύσσωμοι να πανηγυρίζουμε γι’ αυτό, από Πρωθυπουργό μέχρι κλητήρα; Ό,τι και να μου πουν, εγώ δεν το καταλαβαίνω, ούτε και θα ψάξω να δω ποιος φταίει γι’ αυτό το αίσχος (γιατί τίποτε δεν γίνεται σ’ αυτή τη χώρα και στον υπόλοιπο κόσμο τυχαία). Μια ερώτηση θα κάνω μόνο: Ο Παρθενώνας περιλαμβάνεται στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO;

Από την άλλη μεριά στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης (και όχι άβλης…) Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας καταχωρήθηκε πλέον και το « Καράβι λίμνης Κάρλας. Επείγουσες δράσεις διαφύλαξης της τεχνογνωσίας ναυπήγησής του» διότι αναδεικνύει την παραδοσιακή τεχνογνωσία της ναυπήγησης ξύλινων σκαφών αλίευσης στο λιμναίο περιβάλλον και τον πολιτισμό της παραλίμνιας περιοχής της λίμνης Βοιβηΐδας-Κάρλας. Η απόφαση αυτή μεταξύ άλλων αποδεκτών κοινοποιήθηκε και στην Ελληνική Εθνική Επιτροπή για την UNESCO. Θερμά συγχαρητήρια στο ΚΕ.ΜΕ.ΒΟ – Κέντρο Μελέτης Βοιβηΐδας και στο Μουσείο Λιμναίου Πολιτισμού Κάρλας, με πρόεδρο τον δικηγόρο κ. Σωτήρη Γκανάτσιο, για την ευόδωση των προσπαθειών τριών χρόνων και για την εξαιρετική δουλειά που κάνουν κάθε μέρα στο Μουσείο, στα Κανάλια.

Αυτά, λοιπόν, τα ολίγα περί Ελληνικού Πολιτισμού, ενός διαχρονικού Πολιτισμού που όσο κι αν δείχνει να βρίσκεται σε σχετική υποχώρηση στις μέρες μας πάντα υπάρχει και πάντα οφείλουμε (και όχι «ωφείλουμε»…) να τον προστατεύουμε και να τον αναδεικνύουμε. Πολιτισμός είναι, π.χ. κι αυτό που έγινε στο θεατράκι του Χόρτου του περασμένο Σάββατο, όπου τρία χορωδιακά σχήματα, το Μουσικό Σχολείο, η Χορτωδία και η Χορωδία Αγριάς με συντονιστή και μαέστρο τον Νίκο Αδρασκέλα τίμησαν τον παρόντα συνθέτη Νίκο Κυπουργό μπροστά σε ένα για εμάς πρωτοφανές, καλοκαιριάτικα, πλήθος κόσμου, που έμεινε απόλυτα ευχαριστημένο.

Στα κυκλοφοριακά, πάλι, δεν πάμε καλά. Συνεχώς δυστυχήματα γίνονται, η οδήγηση εντός πόλεως εφιάλτης γίνεται, το κράνος «ζεσταίνει» και δεν φοριέται, το άτιμο, καλοκαιριάτικα, με την ελεγχόμενη στάθμευση δεν ξέρω τι γίνεται, πολλές, πάρα πολλές άδειες θέσεις «επισκεπτών» βλέπω, δυο πραγματάκια «εκ του προχείρου» να σημειώσω: α) δεν ξέρω ποια σοφή κεφαλή το σκέφτηκε, πάντως είναι, δεν λέω, εξυπνάδα αυτό με τις εγκιβωτισμένες στην άσφαλτο λάμπες led για καλύτερη νυχτερινή σήμανση των διαβάσεων πεζών. Αλλά το συστηματάκι θέλει καλή συντήρηση εκεί που είναι. Χώμα, βροχή, λάσπη, δεν θέλει πολύ να μην λειτουργεί β) πεζός εγώ διασχίζω πολυσύχναστο δρόμο, τον βλέπω που ‘ρχεται, λέω θα σταματήσει, δεν σταματάει, κόβει το τιμόνι αριστερά και στο τσακ! με παρακάμπτει. Λογικό ήταν, τον πήρε και τον σήκωσε! Σταμάτησε λίγο πιο κει και βγήκε διαμαρτυρόμενος «τι φωνάζεις; εγώ έκανα αυτό που έπρεπε, δεν σε πάτησα!». Με όση ηρεμία μπόρεσα να μαζέψω του είπα ότι δεν έπρεπε να με «παρακάμψει», να σταματήσει έπρεπε και να με αφήσει να περάσω. Έδειξε να κατάλαβε, μπήκε στο όχημά του κι έφυγε. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει, ποιος ΚΟΚ και ποια «αποφασισμένη» Τροχαία…

Να προσέχουμε. Όλοι μας. Σας αγαπώ εναγωνίως, γεια σας.

Στην φωτογραφία, το Καράβι της Κάρλας, φωτο Τάκης Τλούπας 1952 (από αναρτήσεις του Μουσείου Λιμναίου Πολιτισμού Κάρλας).

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 16.07.2025, αρ.φύλλου 4444)

κυκλο-φ-οριακα 1242, 9 Ιουλίου 2025

 

Καλημέρα Συμπολίτες και απανταχού Αναγνώστες!

Αύριο, 10 του μηνός, θα δούμε την ωραία πανσέληνο του Ιουλίου, και μακάρι όλοι να βρισκόσαστε σε ωραίες παραλίες με λευκά βοτσαλάκια. Εμείς δεν το βλέπω, που λένε, καθότι παραμεθαύριο, Σάββατο 12 του μήνα, θα τραγουδάμε με την Χορωδία Αγριάς (μαέστρος Νίκος Αδρασκέλας) στο θεατράκι του Χόρτου (Ίδρυμα Αγγελίνη-Χατζηνίκου) προς τιμήν και με την παρουσία του συνθέτη Νίκου Κυπουργού – ελάτε να μας ακούσετε-δείτε, θα είναι μια όμορφη βραδιά, μαζί και με μια Χορωδία του Μουσικού Σχολείου και την γνωστή Χορτωδία του Νοτίου Πηλίου. Καλοκαιρινές καλλιτεχνικές ανησυχίες, για να ξεφεύγει η ψυχή και το μυαλό από την καθημερινή μαυρίλα.

Καλά κι ωραία, αλλά μακριά, δυστυχώς, από την αγαπημένη θάλασσα του Αιγαίου. Διότι ναι μεν αλλά, καλοκαίρι χωρίς Αιγαίο δεν νοείται παρ’ ημίν – και μη προς κακοφανισμόν μηδενός των εντός Παγασητικού διατριβόντων, άλλο τ’ άλλο κι άλλο τ’ άλλο, λέμε, δεν χρειάζεται στεναχώρια. Διάβασα επίσης και μία θυελλώδη ανακοίνωση της Αντιπολίτευσης του Δήμου Νοτίου Πηλίου, που ψέγει (κατακεραυνώνει, για την ακρίβεια) τον Αντιδήμαρχο Τουρισμού, ο οποίος, λέει, έχασε τις προθεσμίες για τις γαλάζιες σημαίες (θυμάστε που σας τα έλεγα;) κι έτσι καμία παραλία του Νοτίου Πηλίου, μήτε εντός, μήτε εκτός δεν κατέχει, φέτος, την πολυπόθητη (;) σημαία. Απεναντίας, η Βολιώτισσα Αντιδήμαρχος Τουρισμού πρώτη έσπευσε να υποδεχτεί, μαζί με την κα. Ζέττα Μακρή, το υδροπλάνο που ήρθε την Κυριακή για μια βόλτα στα νερά του κόλπου μας. Δύο παρατηρήσεις, με την άδειά σας: α) αποκλειστικά και μόνο οι δύο κυρίες από πλευράς Μαγνησίας (μην πω και Θεσσαλίας…) υποδέχτηκαν τον κ. Χαραλάμπους και το αεροσκάφος του με τον Ιταλό (αν κατάλαβα καλά) πιλότο. Το Λιμάνι, τουλάχιστον, δεν έπρεπε να είναι επίσης εκεί; Κανένας μεγαλύτερος φορέας τουρισμού, κανένας Σύνδεσμος Ξενοδόχων μήπως; (κάποτε είχαμε τον ΕΟΤ, ξέρει κανείς τι κάνει τώρα;) και β) έξαλλοι πανηγυρισμοί στα κοινωνικά δίκτυα και όχι μόνο, «τεράστιοι» προβληματισμοί για τους προορισμούς, μέχρι και διαπληκτισμοί για τις τιμές των εισιτηρίων (ποιος έχει την καλύτερη πληροφορία !!), παίρνει κανείς την εντύπωση ότι έτσι βρισκόμαστε «επιτέλους» στο κέντρο του κόσμου. Κάτι ανάλογο που συμβαίνει και με τα κρουαζιερόπλοια.

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, μιας και ο Βόλος είναι μια «ανέκαθεν» παραθαλάσσια πόλη με πολύ μεγάλη Ιστορία μεταφορών, με όλα τα μέσα μεταφοράς. Στο ιστολόγιο της στήλης, που έχει τον ίδιο τίτλο «κυκλο-φ-οριακα» (πανεύκολα, πρώτη επιλογή στο Google), υπάρχει αναρτημένη μία μελέτη «Ιστορία των Μεταφορών της Μαγνησίας» από μια Ομάδα Εργασίας, στην οποία συμμετείχα, για λογαριασμό του ΤΕΕ Μαγνησίας, όπου υπάρχουν όλα τα στοιχεία για τις οδικές, σιδηροδρομικές, θαλάσσιες και αεροπορικές μεταφορές από και προς την Μαγνησία, αν θέλει κάποιος/-α να ενημερωθεί πραγματικά, ώστε να μην πετάει είτε κοτσάνες, είτε στα σύννεφα του Μονακό…

Με Υδροπλάνα είχαμε την εταιρεία Argo Airways του κ. Κωνσταντίνου Παναγιώτου, από τον Σεπτέμβριο 2009 μέχρι τον Μάρτιο 2010, περισσότερο δεν άντεξε, οικονομικά. Πραγματοποίησε συνολικά 864 πτήσεις προς/από Σκιάθο, Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Εκτός από το υδατοδρόμιο του Βόλου – το οποίο είδαμε και πάθαμε μέχρι να το ορίσουμε, ήμουν στην αρμόδια επιτροπή, ως εκπρόσωπος του Δήμου Βόλου – ούτε η Σκιάθος ούτε η Θεσσαλονίκη διέθεταν, ούτε και σήμερα διαθέτουν υδατοδρόμιο, τουτέστιν διάδρομο από- και προσ-θαλάσσωσης στην θαλάσσια περιοχή τους (λιμάνι ή μαρίνα ή αλιευτικό καταφύγιο). Μόνο η Αθήνα έχει κατιτίς στον Άλιμο. Άρα τα υδροπλάνα κατά κανόνα προσγειώνονταν σε «κανονικά» αεροδρόμια, με τα γνωστά υψηλά τέλη αεροδρομίων. Αν και τώρα συμβεί το ίδιο, χαιρέτα μου τον πλάτανο, διότι και οι τιμές μεταφοράς (έχουν ανακοινωθεί κάποιες) δεν μπορούν να κινούνται σε δυσθεώρητα ύψη.

Ένα παρόμοιο σχόλιο έκανα χθες κάτω από την ανάρτηση της κας Αντιδημάρχου, ανάρτηση που καταλήγει με το θριαμβευτικό «Ο Βόλος αλλάζει, εξελίσσεται και κοιτάζει μπροστά!». Υποθέτω ότι δεν άρεσε στην κα Αντιδήμαρχο, διότι σήμερα δεν το είδα (…), μπορεί να πήγε καμιά βόλτα, σχόλιο είναι ό,τι θέλει κάνει, η κα. Αντιδήμαρχος ίσως προτιμάει τους αυτάρεσκους διθυράμβους.

Ως άνθρωπος ταγμένος εδώ και 50 χρόνια στο πλευρό και στην υπηρεσία των Μεταφορών εύχομαι ολόψυχα Μεγάλη Επιτυχία στο εγχείρημα του κ. Νίκου Χαραλάμπους και της Εταιρείας του «Υδροπλάνα Ελλάδος Α.Ε.», αγγλιστί Hellenic Seaplanes. Με τα προηγούμενο αεροσκάφος πρόλαβα και πέταξα μια φορά Σκιάθο με επιστροφή, ωραία εμπειρία χαμηλής πτήσης, έχω πολύ όμορφες φωτογραφίες. Ελπίζω να αξιωθώ να πετάξω και τώρα.

Τα κρουαζιερόπλοια είναι μία ακόμη Βολιώτικη Ιστορία. Έχω φωτογραφημένα σχεδόν όλα τα «περήφανα άσπρα πουλιά» (έτσι τα αποκαλούσα τότε) που επισκέφθηκαν τον Βόλο, τα περισσότερα από τα οποία έδεναν στον Κεντρικό Προβλήτα, κάποιες λίγες φορές, σε ταυτόχρονες αφίξεις, και στις δυο πλευρές του Προβλήτα. Έχω καταγραμμένα λεπτομερώς όλα τα πλοία από το 1993 μέχρι το 2005, με ημερομηνίες άφιξης, αριθμό επιβατών και πληρώματος, προορισμούς επιβατών και συνολικό δρομολόγιο. Ως ΔΕΚΑΜΜ, στις 12.05.1999 προκαλέσαμε μεγάλη σύσκεψη αρμόδιων φορέων για να δούμε όλα τα στοιχεία της κρουαζιέρας στον Βόλο. Πρώτος και αδιαπραγμάτευτος προορισμός τότε ήταν τα Μετέωρα, τώρα μου λένε ότι αυτό έχει αλλάξει, έχουν περάσει και τόσα χρόνια, ίσως οι συνήθειες του «κόσμου με το βραχιολάκι» να έχουν αλλάξει.

Δεν είναι, λοιπόν, ούτε τα κρουαζιερόπλοια κάτι το νέο για τον Βόλο. Με διακοπές και αναδιαμορφώσεις, ναι! Μεσολάβησε κι αυτή η βλακεία με την μεταφορά του σημείου πρόσδεσης δίπλα από το σκραπ (που όλο και θα φύγει αλλά ακόμα εκεί είναι…), χάθηκαν τα όμορφα σκαριά από την εικόνα της πόλης, αντί να γίνει μια ικανή εκβάθυνση του Κεντρικού Προβλήτα, ύστερα ήρθε και η άλλη βλακεία με τις διατάξεις ασφαλείας ISPS, που οχύρωσαν τα λιμάνια σαν να ήταν βάσεις πυραύλων. Θα τα ξαναπούμε, σας συμπαθώ διακαώς, γεια-χαρά.

Στην φωτογραφία, η Σκιάθος από το Υδροπλάνο της Argo Airways, 30 Νοεμβρίου 2009, φωτο ΧΣ.

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 09.07.2025, αρ.φύλλου 4439)

κυκλο-φ-οριακα 1241, 2 Ιουλίου 2025

 Καλημέρα και πάλι, Συμπολίτες!

Η απουσία της περασμένης Τετάρτης (και μας ψάχνατε, έμαθα…) οφειλόταν σε ολιγοήμερη προσκυνηματική εκδρομή στην Μεγαλόχαρη της Τήνου. Πρώτη φορά επισκέφθηκα το νησί στην δεκαετία του ’70, φοιτητής ακόμα, παρέα με τους γονείς μου. Τόσο η Μεγαλόχαρη, όσο και συνολικά η κατάσταση και η ιστορία του νησιού μπήκαν στην καρδιά μου, κι από τότε πολλές φορές, και περισσότερο στις δύσκολες στιγμές των πρόσφατων ετών, έχω καταφύγει προσκυνητής στην Χάρη της.

Τούτη τη φορά επικρατούσε μια ωραία ηρεμία στο νησί. Στη Χώρα, στον τουριστικό Πάνορμο, στον μοναδικό Πύργο με τον πλάτανο της πλατείας, το κλειστό, υπό ανακαίνισιν, Μουσείο Γιαννούλη Χαλεπά και το Μουσείο Μαρμαροτεχνίας. Με την ευκαιρία, να σημειώσω εδώ ότι στον Πύργο της Τήνου κατασκευάστηκε από τον γλύπτη Ιωάννη Στρατή Φιλιππότη (1912-2000) το μαρμάρινο τέμπλο του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στον Βόλο. Εγκαταστάθηκε λίγο πριν την 9^η Οκτωβρίου 1973 και κόστισε συνολικά 380.000 δραχμές, ποσόν που συγκεντρώθηκε με εράνους και προσφορές. Στάλθηκε και σχετική επιστολή «προς Εξοχώτατον Αντιβασιλέα και Πρωθυπουργόν της Ελλάδος Κον Γεώργιον Παπαδόπουλον» με αίτημα 100.000 δρχ. αλλά μάλλον ο εξοχώτατος είχε άλλες έγνοιες και δεν ανταπεκρίθη…

Και η θάλασσα, φίλη μας κι αυτή. Παρά τα τηλεοπτικώς αναγγελθέντα, «οι σημάντορες άνεμοι που ιερουργούνε / που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο / που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια / που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται», δεν στάθηκαν ενάντιοί μας, τα σύγχρονα γρήγορα οχηματαγωγά (αυτολεξί Fast Ferries) μας πήγαν και μας έφεραν «αρχοντικά» και ομοίως χωρίς συνωστισμούς. Βοήθειά μας.

Αλλά γράφοντας για θάλασσα («θάλασσα, τους θαλασσινούς – θαλασσάκι μου / μη τους θαλασσοδέρνεις» ή, όπως λέει κι ένα σύγχρονο τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη, «όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι / κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη») για θάλασσα, που λέτε, αναπόφευκτα ο νους τρέχει στον Παγασητικό μας, ο οποίος, προσφάτως, έχει φύγει εντελώς, τελείως, απολύτως και διαχρονκώς από την οποιαδήποτε ευθύνη του Μεγάλου, του Τεράστιου Δήμου Βόλου. Αν κατάλαβα καλά και τα σκουπίδια του δικού του ΧΑΔΑ (Χώρος Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Απορριμμάτων, τι ωραία έκφραση για έναν σκουπιδότοπο…) κάπου 85.000 τόνοι, που έχουν έρθει με τους Δανιήλ και Ηλία από τον Ξηριά (ποιος εναποθέτει «ανεξέλεγκτα» σκουπίδια στον Ξηριά;) στον Παγασητικό πρέπει να τα αποκομίσει ο ΦΟΔΣΑ (Φορέας Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων) Θεσσαλίας, Πρόεδρος του οποίου είναι ο Δήμαρχος Τρικάλων, ο αποκλειθείς και «γιδοβοσκός» από τον Άρχοντά μας. Τα είπα καλά, τα καταλάβαμε; ή να τα ξαναπώ; Ο «γιδοβοσκός» των Τρικάλων οφείλει, λέει, να καθαρίσει τις βρωμιές του Άρχοντα του Βόλου! Τι ακούμε, Παναγία μου!, ντροπή δεν υπάρχει.

Όσο για τις ελεύθερες, κοινόχρηστες βρύσες με πηγαίο νερό, που κατά τους «αρμόδιους» μας γυρίζουν 100 χρόνια πίσω, τους πληροφορώ ότι εμείς πληρώνουμε το εμφιαλωμένο νερό, άγνωστης, εν γένει, προέλευσης, που πίνουν αφειδώς στις συναντήσεις τους στα γραφεία και στα συμβούλια. Κι αυτά τα εμφιαλωμένα νερά, που είναι εκ των ουκ άνευ για τα σύγχρονα νοικοκυριά του Αρχοντικού Βόλου, κοστίζουν πανάκριβα, αλλά ποιος νοιάζεται; Τα αρχοντιλίκια να ‘ν’ καλά και τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια. Προσωπικά, εδώ και πολλά χρόνια έχω κατασκευάσει μια έξυπνη πατέντα μεταφοράς (εδώ είμαι για όποιον/-α ενδιαφέρεται), ανεβαίνω κάθε όποτε στο ευλογημένο Βουνό μας κι έχουμε νεράκι καθαρό να πίνουμε – ούτε εμφιαλωμένα, ούτε, πολύ περισσότερο, βρύση, εδώ και πολλά χρόνια. Και το αίτημα για τις κοινόχρηστες βρύσες δεν είναι καινούργιο, όπως προσπαθούν να απαξιώσουν αυτοί που νομίζουν ότι ο Βόλος φτιάχτηκε μετά το ’14. Δεν βρίσκω αυτή την ώρα ακριβή τεκμηρίωση (όποιος έχει ας συμβάλει, παρακαλώ) αλλά σίγουρα υπάρχει από την δεκαετία του ’90, ίσως κι ακόμα πιο πίσω.

Άλλο θέμα. Καλοκαιράκι, αεράκι, κοντά και η πυρκαγιούλα! Νόμοι, παρανόμοι, όργανα και λοιπά, ορθές απαγορεύσεις και ορθές υπαγορεύσεις για καθαρισμό οικοπέδων από ξερά χόρτα και λοιπή «καύσιμη ύλη» (σύγχρονη έννοια κι αυτή, καραμελίτσα στο στοματάκι των απανταχού εκφωνητών). Αλλά τι ακριβώς συμβαίνει, συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες, με τους δημόσιους χώρους; Για τρανό παράδειγμα, ο λόφος της Γορίτσας μας, δίπλα μας, μέσα στην πόλη. Γεμάτος ξερόχορτα. Μια σπίθα και θα γίνει «παρανάλωμα του Πειραιώς» όπως έλεγε κινηματογραφικώς η συμπαθέστατη Δέσποινα Στυλιανοπούλου (1932-2024). Δίπλα είναι η τεράστια καύσιμη ύλη των πεύκων, κι αλλοίμονό μας. Ποιος έχει την ευθύνη αυτού του καθαρισμού; Μήπως πάλι ο Δήμαρχος Τρικκαίων; Χωρίς πλάκα, πρέπει ο Δήμος Βόλου να «τσακιστεί» να καθαρίσει, πριν να είναι πολύ αργά.

Α! και κάτι που μου «ήρθε» τώρα, αν και το σκεφτόμουνα σε όλο το ταξίδι της επιστροφής από την Τήνο. Γεμάτο το νησί με αυτοκίνητα. Κινούμενα και σταματημένα, παρκαρισμένα, παντού και κυρίως στον παραλιακό δρόμο, που συνδέει το Λιμάνι με την Ακτή Γ.Δρόσου κι ακόμα παραπέρα, μέχρι το γήπεδο. Αρκετή κυκλοφορία δύο κατευθύνσεων. Και μέσα σ’ όλο αυτό δύο (2) πανέμορφα αμαξάκια: το ένα με ένα άσπρο αλογάκι και το δεύτερο με δύο κανελιά αλογάκια. Κλιπιτικλόπ, κλιπιτικλόπ, ήρεμα κι απλά, βόλτα τους τουρίστες, από τη μια άκρη στην άλλη. Στοιχείο ζωντανό ενός ήρεμου πολιτισμού. Μελαγχόλησα. Σ’ εμάς εδώ, που, φυσικά, δεν είμαστε καθόλου ήρεμοι, λυσσάξανε να καταργήσουν τα αμαξάκια. Λυσσάξανε, κυριολεκτικά, με αστείες δικαιολογίες και διαρκείς βλακώδεις απαγορεύσεις στερήσανε τον Βόλο από ένα παραδοσιακό κι όμορφο μεταφορικό μέσον αναψυχής. Δύσμοιρη πόλη. Ας ευχηθούμε βελτίωση. Και Καλόν Μήνα. Σας αγαπώ ανελλιπώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία μια μακρινή ανάμνηση. Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο, 22 Σεπτεμβρίου 2000, τα παιδάκια χορεύουν μέσα στην οδό Δημητριάδος (!), φωτο ΧΣ.

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 02.07.2025, αρ.φύλλου 4429)