Καλημέρα συμπολίτες. Τελικά «μας την έφερε» ο Μάρτης. Έβρεξε και χιόνισε στις 25. Βέβαια είδα
και μία πολύ ωραία φωτογραφία στην τελευταία σελίδα της χθεσινής «Θεσσαλίας», από την συλλογή της κυρίας Άννας
Κουτσελίνη, με τον εορτασμό στην Ζαγορά το 1987. Με τσολιαδάκια μέσα σε 80
πόντους χιόνι και τον απαραίτητο ντορό. Το 1987, που, αν θυμάστε, δύο
κυκλο-φ-οριακά πριν σας έγραφα ότι χιόνισε στις 2 Μαρτίου και το χιόνι έμεινε
στον Βόλο για τουλάχιστον 15 μέρες, ε! προφανώς το ίδιο χιόνι στην Ζαγορά
έμεινε ολόκληρον τον μήνα. Οι ζαγοριανοί που έχουν μνήμη ας με διαψεύσουν. Άτιμος μήνας, λοιπόν, ο Μάρτης, ας
δούμε τι έχει να μας πει και ο κατά Σολωμόν και Θεοδωράκην ξανθός Απρίλης.
Παρά ταύτα (εδώ θα μου επιτρέψετε
μια γλωσσική παρατήρηση. Ακούω πολλούς ομιλούντες
την ελληνικήν να λένε «πάραυτα» με την αντιθετική έννοια που έχει το «παρά
ταύτα». Όμως «πάραυτα» σημαίνει «στη στιγμή, χωρίς καθυστέρηση, αμέσως» (Λεξικό
Μπαμπινιώτη), άρα έχουμε κι εδώ ένα διαδεδομένο λάθος, παρόμοιο μ’ εκείνο το
έρμο το «εξ απαλών ονύχων»...). Παρά ταύτα, λοιπόν, το ωραίο Πήλιο μας πέτυχε
πληρότητες τουριστικών καταλυμάτων της τάξης του 95%, κι αυτό παρά το κακής
ποιότητας οδικό δίκτυο, όπως κατέγραψε το οδοιπορικό της «Θ».
Το γνωστό μας οδικό κύκλωμα του Πηλίου – ένα χρόνιο και δυσεπίλυτο
πρόβλημα. Τα νερά, τα χιόνια, τα σχιστολιθικά εδάφη και η χρήση από παντός
είδους οχήματα επιβάλλουν διαρκή παρακολούθηση και συντήρηση όλων των υποδομών
που σχετίζονται με τον δρόμο – αύλακες, αποστραγγιστικά, τοίχοι αντιστήριξης,
στηθαία ασφαλείας, οδοστρώματα, συμβάλλουσες οδοί, όλα συλλειτουργούν και το
καθένα παίζει τον δικό του ρόλο. Και το καθένα, φυσικά, θέλει τα δικά του
κονδύλια. Εδώ βάζουμε μια τελεία και μια παύλα. Διότι πρέπει να είστε απολύτως
βέβαιοι ότι οι τεχνικές υπηρεσίες της τώρα Περιφερειακής Ενότητας και της
παλιάς Νομαρχίας ξέρουν και ήξεραν πάντα πολύ καλά όλα τα προβλήματα του
κυκλώματος, απ’ άκρη σ’ άκρη. Πλην όμως το σύνολο των απαιτούμενων χρημάτων δεν
ήταν ποτέ διαθέσιμο. Και αυτό όχι τώρα, που βρισκόμαστε σε (γενική) κρίση,
ανέκαθεν. Έτσι, αναγκαστικά, γίνονται διαρκώς ιεραρχήσεις και αναθεωρήσεις των ιεραρχήσεων των προτεραιοτήτων, ανάλογα
με τα σημεία όπου το πρόβλημα είναι αντικειμενικά μεγαλύτερο. Και πάει
λέγοντας, και έτσι προβλέπω ότι θα πάει εις το διηνεκές – δυστυχώς μεν,
αναποφεύκτως δε.
Κι από την άλλη μεριά, ας μη
νομίζουμε ότι είμαστε, για μία ακόμη φορά, οι αδικημένοι του κόσμου τούτου. Έχετε
σκεφτεί πόσα τέτοια ορεινά δίκτυα έχει η Ελλάδα μας; Όλα ανεξαιρέτως έχουν
παρόμοια προβλήματα και όλα έχουν παρόμοιες τουριστικές χρήσεις, άλλο λιγότερο,
άλλο περισσότερο.
Συνέβη και το πρώτο σοβαρό ατύχημα
μέσα στην σήραγγα της Γορίτσας (καταγράφουμε την ημερομηνία, 27.03.2016, ώρα
10:30), ευτυχώς μόνο με υλικές ζημιές. Οφειλόταν, εφ’ όσον αυτά που διάβασα
ήταν σωστά, σε σκασμένο λάστιχο και η κινητοποίηση τόσο των ελεγκτών της
σήραγγας όσο και των σωστικών δυνάμεων ήταν άμεση, εύγε. Ουδέν περαιτέρω
σχόλιον επί αυτού. Το γεγονός είναι ότι η κυκλοφορία στην σήραγγα, και στις δύο
κατευθύνσεις, είναι πολύ αυξημένη τώρα που είναι κλειστή η παραλιακή οδός και
χρειάζεται ιδιαίτερα χαμηλή ταχύτητα και μεγάλη προσοχή από όλους τους
κυκλοφορούντες.
Για το άλλο δυστύχημα, στην
πολύπαθη οδό Λαμπράκη, όπου η πρωτοσέλιδη φωτογραφία της Δευτέρας έδειχνε ένα
αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο, κάθετα
ανάμεσα σε μια σιδερένια κολώνα κι έναν τοίχο τι σχόλιο να κάνουμε; Μας θύμισε
κάποια κινηματογραφικά έργα «δράσης», όπου κάποιοι πολύ μάγκες κασκαντέρ (ή
μήπως πολύ μάγκες κομπιουτεράδες;) κάνουν τα αυτοκίνητα να κινούνται πάνω σε
τοίχους ή να ισορροπούν στις δύο ρόδες. Εδώ οι δικοί μας νεαροί ήταν κασκαντέρ
ή απλώς έτρεχαν με πολύ μεγάλη ταχύτητα; Ευτυχώς που και σ’ αυτή την περίπτωση
δεν θρηνήσαμε νεκρούς.
Και εδώ θα μου επιτρέψετε μια
ακόμη γλωσσική παρατήρηση, που αφορά τους γράφοντες
την ελληνικήν. Από το 2007, με
απόφαση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και
της Ακαδημίας Αθηνών, «το τελικό ν
της αιτιατικής ενικού του αρσενικού γένους του οριστικού και αορίστου άρθρου
(τον, στον, έναν), καθώς και της προσωπικής αντωνυμίας (αυτόν, τον) διατηρείται
στον γραπτό λόγο πάντοτε» (το
κείμενο είναι αυτούσιο από το σχολικό βιβλίο «Γραμματική Νέας Ελληνικής
Γλώσσας» Α’, Β’, Γ’ Γυμνασίου, ΟΕΔΒ, έκδοση Α’ 2011). Αυτό από το 2007, και
δυστυχώς είναι πολλοί οι γράφοντες (και κατά τεκμήριο οι μορφωμένοι) που είτε
«δεν το πήρανε χαμπάρι» είτε το αγνοούν και συνεχίζουν να γράφουν το Βόλο, το
γάιδαρο, το δάσκαλο, το Θεό, το λαό, το μάστορα και ούτω καθ’ εξής. Είναι
κρίμα, και είναι τόσο απλό, ένας από τους λίγους γραμματικούς κανόνες που,
πλέον, δεν έχει εξαιρέσεις.
Τα παραπάνω τα έχουμε γράψει
καμιά δεκαριά φορές ως τώρα σε τούτη τη στήλη. Τα αποτελέσματα είναι, ως τώρα,
ομολογουμένως πενιχρά. Σκέπτομαι μήπως οι μορφωμένοι άνθρωποι θεωρούν επαρκή
την μόρφωσή τους και αρνούνται πεισματικά να επι-μορφωθούν – τίποτε δεν
αποκλείεται.
Σας αγαπώ όλους και όλες, γεια
σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 30.03.2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου