Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

κυκλο-φ-οριακα 838 10.02.2016



ο Άγιος Χαράλαμπος, βοήθειά μας
Του Αγίου Χαραλάμπη ανήμερα, ευχαριστώ για τις ευχές σας. Αυτή η σύμπτωση της στήλης με την εορτή έχει ξανασυμβεί άλλες τρεις φορές μέχρι τώρα: 1991, 1995 και 2006. Απλή σύμπτωση, τίποτε άλλο. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα, μαζί με την στήλη, χωρίς εκπλήξεις – για την ώρα. Την στήλη που αγωνίζεται να περάσει από δεκάδες μπλόκα όχι μόνο αγροτικά, αγωνίζεται να βρει μιαν αλήθεια μέσα στο χάος της πληροφόρησης και, κυρίως, της παραπληροφόρησης, κυκλοφορεί ακατακρίτως με όποιο μέσον βρίσκει πρόσφορο, προσπαθεί να δημιουργεί ωραία πράγματα στον χώρο του πολιτισμού μπας και βρει ένα γαλήνιο απάγγειο, γενικώς αγωνίζεται ενάντια στις αντίξοες συνθήκες των τοκογλυφικών μνημονίων.

Όμως υγείαν έχομεν, κι αυτό είναι το καλύτερο, και το αυτό δι’ υμάς ευχόμεθα. Αμήν. Πάμε μια βόλτα στην πόλη.

Περιφερειακός, τελείωσαν τα έργα της «σκούπας» ή θα ξαναρχίσουν μόλις μπει η Άνοιξη; (τώρα τι ακριβώς εποχή έχουμε, συμπολίτες...;). Δεν πρέπει να ξεχαστούν τα «κυματάκια» στο οδόστρωμα μεταξύ των κόμβων Αγίας Παρασκευής και Φυτόκου, στην κατεύθυνση προς Λάρισα. Αν δεν επισκευαστεί το τμήμα τώρα, θα μας μείνει αμανάτι, όπως το άλλο στον δρόμο Βόλου-Βελεστίνου, που, τι να κάνουμε, δεν χωρούσε μέσα στο «υπαρκτό, χειροπιαστό, αδιάψευστο» μέχρι τώρα έργο της Περιφέρειας Θεσσαλίας, σύμφωνα με τον απολογισμό του καλού κ. Περιφερειάρχη Θεσσαλίας. Υπάρχουν διαβεβαιώσεις για το άμεσο μέλλον, θα δούμε.

Περιφερειακός, στον κόμβο με την παραλιακή οδό τίποτε δεν συμβαίνει, μόνο οι «γνωστές» καθημερινές ουρές. Θα ‘ρθει και πάλι καλοκαίρι, αυτό είναι το μόνο βέβαιο, και όλοι μαζί θ’ αρχίσουμε πάλι τα κλάματα, έτσι βλέπω να εξελίσσεται το θέμα.

Περιφερειακός, η σήραγγα, που, σημειωτέον, μια χαρά λειτουργεί με 1+1 λωρίδα κυκλοφορίας, παραμένει στην ευθύνη του Δήμου Βόλου, με αρκετές ελλείψεις στα συστήματα ελέγχου της και με εργαζόμενους του Δήμου, που, στην πλειοψηφία τους, δεν θέλουν να δουλεύουν εκεί. Έγινε, ως όφειλε, ένας διαγωνισμός για ανάθεση σε ιδιωτική εταιρεία φύλαξης και συντήρησης, δεν υπήρξε το απαιτούμενο ενδιαφέρον (κάποιοι μου είπαν ότι αυτό οφειλόταν στο χαμηλό ποσόν της αμοιβής) και τα πράγματα έμειναν όπως ήταν. Εμείς επιμένουμε ότι όλη αυτή η ιστορία του Περιφερειακού επιβαρύνει πολύ τον Δήμο Βόλου και ο Δήμος δεν έπρεπε να έχει αναλάβει όλη αυτή την ευθύνη.

Με τα φανάρια έχουμε πολλές φορές ασχοληθεί. Θεωρούμε ότι γενικά έχουμε καλά ρυθμισμένα φανάρια, σχεδόν σε όλους τους σηματοδοτούμενους κόμβους, ακόμη και σ’ αυτούς που έχουν υψηλούς φόρτους σε ώρες αιχμής, π.χ. στην διασταύρωση Παρασκευοπούλου-Ταξιαρχών. Κι εκεί, με λίγη υπομονή, όλα πάνε καλά. Λίγο παραπάνω, εκεί που η οδός Παρασκευοπούλου γίνεται Φυτόκου, εκείνο το δίδυμο φανάρι δεν πάει καλά, κάτι θέλει, συνάδελφοι συγκοινωνιολόγοι. Και βέβαια προβληματικές (αλλά όχι αδύνατες, όταν εκτελούνται με προσοχή) παραμένουν οι στρέφουσες κινήσεις στους κόμβους του Περιφερειακού με Φυτόκου και Ιωλκού. Η φωτεινή σηματοδότηση είναι ρύθμιση, δεν είναι επέμβαση σε δομικά στοιχεία. Γιατί δεν κάνει κανείς μια τροποποίηση του προγράμματος, να το λειτουργήσει, να το παρακολουθήσει για μερικές μέρες και πολλές ώρες και αν πετυχαίνει καλύτερη διεκπεραίωση, το κρατάτε – αν όχι, επανέρχεστε στο παλιό. Ποιος θα πει όχι; Διότι η κυκλοφορία είναι πράξη, δεν είναι θεωρία, και η ρύθμιση της κυκλοφορίας είναι φαινόμενο δυναμικό.

Επίσης έχουμε ξαναπεί ότι «όσο αυξάνονται οι εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση, τόσο αυξάνονται και οι επιχειρήσεις «ντελίβερυ» (εκ του αγγλικού ρήματος deliver, που σημαίνει παραδίνω, διανέμω, μοιράζω)». Που δηλώνει, βέβαια, πόσο τζάμπα λεφτά βγάζουν όλοι αυτοί κι αυτές, παλιοί και νέοι, που ακατασχέτως φλυαρούν και μαγειρεύουν σε ατέλειωτες τηλεοπτικές ώρες, ζωή να ‘χουν οι άνθρωποι. Και οι επιχειρήσεις καλά κάνουν και αυξάνονται, κάνουν μια καλή δουλειά και εξυπηρετούν όλους μας. Εκείνο που εμάς δεν μας αρέσει καθόλου είναι τα παιδιά με τα μηχανάκια. Που διακινδυνεύουν την ζωούλα τους τρέχοντας σαν παλαβά να προλάβουν να παραδώσουν την πραμάτεια τους. Στην πλειοψηφία χωρίς κράνος, συνηθέστατα ανάποδα σε μονοδρόμους, πάνω σε πεζοδρόμια, με πολλά γκάζια στα «πιρπίρια» τους, όταν οι δρόμοι είναι άδειοι. Τα βλέπω και τρέμει η ψυχή μου, τους κάνω χώρο να περάσουν κι εύχομαι στο τέλος της νύχτας να είναι γερά και να πάνε στο σπίτι τους με το μεροκάματο, αυτό που εγώ ονομάζω μεροκάματο του τρόμου. Θεωρώ ελάχιστη υποχρέωση των εργοδοτών τους να προμηθευθούν κράνη – τα μηχανάκια είναι, συνήθως, ιδιοκτησία των παιδιών, αλλά εκεί δεν έχει ακόμη, δυστυχώς, περάσει ως υποχρεωτικός εξοπλισμός το κράνος. Να τα προμηθευθούν, λοιπόν, ως εξοπλισμό της επιχείρησης οι εργοδότες και να τα υποχρεώνουν να τα φορούν, είναι, επαναλαμβάνω, το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν γι αυτούς τους υπαλλήλους που τους φέρνουν τα κέρδη. Ας το ψάξει κάποια Αρχή, Αστυνομία, Τροχαία, Υγειονομικό, κάπου, σε κάποια διάταξη θα μπορεί να πατήσει.

Είναι κι αυτό ένα από τα πολλά που μας «διαφεύγουν» ως κοινωνία. Ευχαριστώ και πάλι, γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 10.02.2016, χωρίς την εικόνα - δεν την είχα στείλει)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου