κυκλο-φ-οριακα 1220, 18 Δεκεμβρίου 2024

 

Η επόμενη Τετάρτη είναι Χριστούγεννα, καλημέρα συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. Πριν από αρκετά, πλέον, χρόνια, τα κυκλο-φ-οριακά συνήθιζαν τέτοιες μέρες απλώς και μόνο να στέλνουν σε όλον τον κόσμο ευχές, με την ευκαιρία της γιορτής της αγάπης.

Καλήν ημέραν Άρχοντες, λοιπόν.

Χριστούγεννα λευκά, πάλι, στους παγετώνες των Άλπεων, των Άνδεων, των Ιμαλαΐων και των λοιπών συγγενών ορέων. Οι υπόλοιποι … μόνο στα τραγούδια «χιόνια στο καμπαναριό». Εν πάση περιπτώσει, ο Σωτήρ θα γεννηθεί και φέτος, κανονικά. Οπότε … αν είναι ορισμός σας, Χριστού την θεία γέννηση να πω στ’ αρχοντικό σας.

Ευχές στους Άρχοντες της Διοίκησης και της Αυτοδιοίκησής μας, στην Περιφέρεια και στους Δήμους του Νομού μας. Να είναι καλά και με καλά μυαλά. Γιατί τους έχουμε ανάγκη όλοι.

Ευχές στους Άρχοντες των Δρόμων (μετά τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών είναι μάλλον οι ισχυρότεροι) που δυναστεύουν και δυναστεύονται ταυτόχρονα από τον μεγάλο έρωτα της ασφάλτου. Να έχουν εγκράτεια και σωφροσύνη ώστε να κατακτήσουν την ποθούμενη μακροημέρευση.

Ευχές σε όλους τους ανθρώπους των Μεταφορών, κατά ξηράν, αέρα και θάλασσαν, που μοχθούν για το δικό τους μεροκάματο και την δική μας εξυπηρέτηση μέσα σε αντίξοες, από κάθε άποψη, συνθήκες.

Ευχές στην Δικαιοσύνη, να βρει τον ορθό δρόμο της, ανεπηρέαστη από εξωθεσμικούς παράγοντες.

Ευχές στον Πολιτισμό, έτσι, γενικά κι αόριστα, όπως γενική και εν πολλοίς αόριστη είναι και η ίδια η έννοια, που αν δεν ξεκινάει από κάπου βαθιά δεν μπορεί να έχει και καλή όψη.

Ευχές στον Αθλητισμό, ομοίως γενικά, να δώσει ο Θεός κι η Παναγιά να ομονοήσει, μπας και δει καμιά καλύτερη μέρα. Και να θυμηθεί, λέμε εμείς, ότι αποτελεί κοινωνικό και όχι εμπορικό γεγονός.

Ευχές στην Παιδεία, πολύ συγκεκριμένα και καθόλου γενικά, να αντιληφθεί, επιτέλους, ότι αποτελεί την μοναδική ελπίδα αυτού του Έθνους. Μοναδική, δεν βλέπω καμιά άλλη. Που κι αυτή δια Νόμου έχει ξεπουληθεί στο ιδιωτικό συμφέρον. Τι θα μας μείνει μετά;

Ευχές στο Νερό, έτσι απλά, στο νερό, αυτό το φυσικό αγαθό, που με χίλιους δυο τρόπους οι «αρμόδιοι» μάς απαγορεύουν να το πίνουμε. Και ο αρχι-αρμόδιος να μας λέει ότι «είναι φυσιολογικό να είναι θολό το νερό» κι ύστερα να κομπάζει, ως είθισται, για το «μαστερπλαν» της ΔΕΥΑΜΒ – που αν υλοποιηθεί, αν, λέω, εγώ θα βγω στην παραλία χωρίς βρακί, αν, βεβαίως, βρίσκομαι ακόμη στον μάταιο τούτο κόσμο. Οι μελέτες ναι, μπορεί. 7 εκατομμύρια είναι αυτά (600.000 στοίχισε το «μαστερπλαν») δεν θα τα αφήσουν να χαθούν τα αδηφάγα κοράκια. Α! ρε Αργύρη…

Ευχές στην κακόμοιρη τη Γη, που μας υπομένει ακόμη, παρά τις τόσες αποτυχημένες διεθνείς συνάξεις περί κλίματος, θερμοκηπίου, αερορρύπανσης, πράσινης ανάπτυξης (και πράσινα άλογα…) και τα σχετικά. Ευχές να μην καταστρέψουμε την Ελληνική Φύση με ανεξέλεγκτα φωτοβολταϊκά και αιολικά πάρκα, προς όφελος ελαχίστων

Ευχές σε όλους τους ανθρώπους που τραγουδούν.

Ευχές στους Προσκόπους, στις Οδηγούς, στα Λυκόπουλα και στα Πουλάκια, που επιμένουν να διαμορφώνουν χαρακτήρες μέσα στον καταιγισμό των διάφορων dream shows και artificial intelligence.

Ευχές στα παιδιά όλου του κόσμου, στην Δάφνη, στην Μυρτώ και στον Ορέστη.

Ευχές σε όλους και όλες που θα ξαναπούν φέτος τα κάλαντα αφού μάθουν καλά αυτά τα πανέμορφα τραγουδάκια, που, δυστυχώς, δολοφονούνται άγρια στις μέρες μας, με κύρια ευθύνη αδαών γονέων και αδαεστέρων “δασκάλων” (του στυλ “να μπω στ’ αρχοντικό σας”, “οι ουρανοί αγάλλοντες”, “εντός σπηλαίων τίκτεται”, μέχρι το εκπληκτικό του Αη Βασίλη “βαστάει εικόνα και χαρτί ζαχαροπλάστη ζυμωτή” που μου έδειξε τυπωμένο, σε βιβλίο, ένας πιτσιρικάς πριν μερικά χρόνια και κόντεψα να μείνω τελείως φαλακρός...).

«Εμείς εδώ δεν ήρθαμε να φάμε και να πιούμε,

παρά σας αγαπούσαμε κι ήρθαμε να σας δούμε. (ειλικρινής αγάπη…)

Δώστε μας και τον κόκορα, δώστε μας και την κότα

δώστε μας και πεντέξι αυγά, να πάμε σ’ άλλη πόρτα.» (ούτε λίγο, ούτε πολύ, το μισό σας βιος… από αγάπη…)

Τα Μοραΐτικα κάλαντα παραμένουν διαχρονικά ειλικρινέστατα.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟ 2025, συμπολίτες.

Στην φωτογραφία οι φετινές οικογενειακές ευχές μας προς όλους για υγεία σωματική, πνευματική και ψυχική, με ένα κέρασμα απ’ το Νερό των Σταγιατών (το οποίο, όπως είπε και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, «όποιος το πίνει πολεμάει κι αντέχει»…).

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 18.12.2024, αρ.φύλλου 4311)

κυκλο-φ-οριακα 1219, 11 Δεκεμβρίου 2024

Καλημέρα, 14 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα (όπως σταθερά τα τελευταία χρόνια μας υπενθυμίζει η γνωστή τηλεοπτική διαφήμιση). Γιόρτασαν και οι Βαρβάρες, Σάββες, Νικολήδες, γιόρτασαν και οι Αννούλες, αύριο οι Σπύροι, πολλές οι γιορτές, πολλά και τα γεγονότα, εθνικά και παγκόσμια – υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι ο Κόσμος πάει απ’ το κακό στο χειρότερο, εκτός, φυσικά, από την μία και μοναδική Ελλάδα, που πάει συνεχώς και μόνο απ’ το καλό στο καλύτερο. Τώρα μάλιστα που προφυλάκισε τον Νίκο Ρωμανό και τον Αστυνομικό της Βουλής (που έτσι και είχε προσληφθεί μετά το 2019 ντιπ χαμπάρι δεν θα παίρναμε τι έκανε…) και υπάρχει απόλυτη ασφάλεια, μπορεί ανενόχλητη (η Ελλάδα, εννοείται) να βαδίσει προς τα ένδοξα πεπρωμένα της – Λένγκω, Λένγκω Λένγκω / μου σπαράζεις την καρδιά / Λένγκω, Λένγκω Λένγκω / μου πληγώνεις τη χαρά (Γιάννης Μαρκόπουλος 1939-2023, τραγούδι του 1975).

Στον Βόλο όλα καλά. Μας τραγούδησε ο κύριος Αργυρός (αν ισχύουν αυτά που διαβάζω έλαβε 12.000 € για οχτώ (8) τραγούδια, ήτοι 1.500 € το τραγούδι), αφιλοκερδώς, κατά δήλωση της ίδιας, μάς άναψε τα φώτα η κυρία Καινούργιου, όλα καλά. Έκανε το show του πάλι επί σκηνής ο Άρχοντας, «χαστούκισε» τους κακούς ηχολήπτες, είπε ένα (ακόμη…) απαράδεκτο, έντονα σεξιστικό «ανέκδοτο» και χειροκροτήθηκε αναλόγως, και στο τέλος, για να μας ευχαριστήσει, μας κέρασε ένα νεράκι, που ήταν λιγάκι θολό βρε αδερφέ, αλλά δε βαριέσαι, αυτός και η παρεούλα του να ‘ναι καλά κι εμείς όπως-όπως. Περάσαμε υπέροχα…

Στην Λαμία βρέθηκα κατ’ επανάληψη τον τελευταίο καιρό, λόγω στράτευσης του Ορέστη μας στο Κέντρο Εκπαίδευσης Υλικού Πολέμου (ΚΕΥΠ). Και τι να σας πω, ρε παιδιά, εντυπωσιάστηκα, δεν το περίμενα: γεμάτη κυκλικούς κόμβους είναι η Λαμία, μόνο για να φτάσω στο Στρατόπεδο, που είναι παραδίπλα στο κτήριο της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας περνάω πέντε-έξι μεγάλους, ευρύχωρους κυκλικούς κόμβους. Δεν εξηγείται αλλιώς, μας αντέγραψαν οι Λαμιώτες. Τι όχι; Μα εγώ νόμιζα ότι μόνο εμείς εδώ, με την σύμπραξη του ενός και μόνου σοφού καθηγητού, είχαμε τέτοιους κόμβους, γι’ αυτό και εξακολουθούμε να τους πανηγυρίζουμε δεόντως.

Και μίαν ημέραν των ημερών πήγαμε από την Λαμία στην Καρδίτσα, χρησιμοποιώντας τον Αυτοκινητόδρομο Κεντρικής Ελλάδος, Α3 κατά την ορθή αρίθμηση των ελληνικών οδικών αξόνων (μονοί αριθμοί, κάθετοι άξονες: Α1 Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Εύζωνοι (Βόρεια Μακεδονία), Α3 Λαμία-Καρδίτσα-Τρίκαλα-Καλαμπάκα-Γρεβενά (Α2 Εγνατία Οδός), Α5 Ιονία Οδός Τσακώνα (Α7 Κεντρικής Πελοποννήσου)-Πύργος-Πάτρα-Ρίο-Αντίρριο-Μεσολόγγι-Άρτα-Ιωάννινα-Κακαβιά (Αλβανία), Α7 Κεντρικής Πελοποννήσου Κόρινθος-Τρίπολη-Μεγαλόπολη-Τσακώνα-Καλαμάτα – ζυγοί αριθμοί, οριζόντιοι άξονες Α2 Εγνατία Οδός Ηγουμενίτσα-Θεσσαλονίκη-Αλεξανδρούπολη-Κήποι (Τουρκία), Α6 Αττική Οδός Ελευσίνα-Αθήνα-Μαρκόπουλο-Λαύριο, Α8 Ολυμπία Οδός Ελευσίνα (Α6 Αττική Οδός)-Κόρινθος-Πάτρα, Α90 Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης (ΒΟΑΚ) Καστέλι-Χανιά-Ρέθυμνο-Ηράκλειο-Αγ.Νικόλαος-Σητεία).

Στους οριζόντιους άξονες από το Νο 2 «πηδάμε» στο Νο 6, λείπει το Νο 4, το οποίο είναι δεσμευμένο για τον περιβόητο Οδικό Άξονα Ηγουμενίτσα-Βόλος, προμελέτη σκοπιμότητος του οποίου υπάρχει (και την έχω στην επιστημονική βιβλιοθήκη μου) από τον Ιούλιο 1983. Στην συνέχεια το μόνο που έγινε είναι η αναβάθμιση σε Οδό Ταχείας Κυκλοφορίας του δρόμου Λάρισα-Τρίκαλα (με ελλείψεις), τίποτε άλλο. Πολύ αργότερα κυκλοφόρησε η φήμη (διότι τελικώς περί φήμης επρόκειτο) ότι θα υπάρξει σύνδεση αυτοκινητοδρόμου του Βόλου με τον Α3 της Κεντρικής Ελλάδος μέσω Φαρσάλων η Μακρυχωρίου ή κάτι τέτοιο. Τελικώς-τελικώς το μόνο που έχει να περιμένει ο Βόλος από σοβαρά οδικά έργα είναι η δημιουργία του Αυτοκινητοδρόμου Α12 Βόλος-Βελεστίνο, που χρειάζεται κατά βάσιν δύο (2) απλούς ανισόπεδους κόμβους.

Και η ολοκλήρωση του Περιφερειακού Δρόμου, πρώτα ο Θεός.

Για να επανέλθουμε, ο Α3 είναι ένας πολύ ωραίος Αυτοκινητόδρομος, έχει κι αυτός, όπως όλοι, πλέον, την σήραγγά του 3 χιλιομέτρων στη Όθρυ, στην περιοχή της Ξυνιάδας, κι από εκεί και πέρα μια καλή χάραξη μέσα σε βουνό και κάμπο, πλήρη εξοπλισμό, πολλά parking με αξιοπρεπείς τουαλέτες και γενικά είναι ένας δρόμος που χαίρεσαι να ταξιδεύεις. Θα το ξαναπώ: η Ελλάδα έχει αυτή τη στιγμή τους καλύτερους, από πάσης απόψεως, αυτοκινητοδρόμους της Ευρώπης.

Την προηγούμενη Τετάρτη έγραφα για την επικινδυνότητα της οδήγησης, βράδυ με βροχή, στον δρόμο Βόλου-Αγριάς χωρίς κατά μήκος διαγραμμίσεις. Σάββατο πρωί πήγαμε στον Αη Γιάννη του Αιγαίου, μέσω Χανίων και Κισσού. Είχε μια ομίχλη! Να την κόβεις με το μαχαίρι. Να μην βλέπεις στα 3 μέτρα, ή, σωστότερα, να τα βλέπεις όλα άσπρα, δικέ μου! Αλλά ευτυχώς υπάρχει κίτρινη διαγράμμιση με διπλή συνεχή γραμμή στον άξονα του δρόμου, που μας καθοδηγούσε με ακρίβεια και ασφάλεια. Πήγαμε κι ήρθαμε (η ομίχλη επέμενε κι ας ήταν μεσημεριανή η επιστροφή) και δεν πάθαμε τίποτε, μέσα σ’ ένα μαγευτικό ορεινό χειμερινό περιβάλλον με τη βοήθεια ενός πολύ απλού μέσου: μιας κίτρινης, ανακλαστικής γραμμής, που μας κράταγε ασφαλείς μέσα στον δρόμο.

Ώσπου φτάσαμε στην Πορταριά, χωρίς ομίχλη, αλλά με μια φοβερή και τρομερή διάβαση πεζών στο ύψος της πλατείας. Όπου οι άσχετοι που διαγράμμισαν κίτρινη αυτή την διάβαση τράβηξαν και δύο παχιές κίτρινες γραμμές τάχαμου «stop lines» κάθετα στον δρόμο (την Εθνική Οδό αρ. 34, επισημαίνω) και στις δυο κατευθύνσεις κυκλοφορίας και στις δυο πλευρές της διάβασης. Πέρα-πέρα, για «σιγουριά» και «μεγαλύτερη ασφάλεια» βρε αδερφέ! Λέω απλώς ότι η βλακεία δεν παλεύεται, συνάνθρωποι… Σας αγαπώ διακαώς, γεια σας και χαρά σας.

Στην φωτογραφία η θαλασσινή Αργώ από τον αείμνηστο Μιχάλη Πόρναλη το 2008 και «ένθετη» η στεριανή Αργώ από εμένα το 2020…

 (δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 11.12.2024, αρ.φύλλου 4306)

κυκλο-φ-οριακα 1218, 4 Δεκεμβρίου 2024

Καλημέρα και πάλι συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. Καλώς ορίσαμε όλοι μας στον τελευταίο μήνα του 2024. Κι αν αναρωτιέστε πότε πέρασε κι αυτός ο χρόνος είναι βέβαιο ότι θα μείνετε με την απορία – η ανασκόπηση του έτους θα περιλαμβάνει κατά βάσιν πολέμους, εγκλήματα, καταστροφές, κοινωνικές αδικίες και κάποια λίγα ευχάριστα γεγονότα, κυρίως ατομικά-οικογενειακά και σπανίως εθνικά, έτσι συμβαίνει κατά κανόνα. Και η ζωή, με το «ζ» κεφαλαίο, συνεχίζεται, με τη βοήθεια του Θεού.

Στην πόλη μας πάλι καράβι(α) βγήκαν στη στεριά, όπως λένε και οι στίχοι του Νίκου Γκανά (1944-2024) στο τραγούδι του 1998 με τον Γιώργο Νταλάρα σε μουσική Μίνωα Μάτσα. Και οι Αργοναύτες πάλι άφαντοι κι ανάκουστοι. Και το Μουσείο, που συμβασιοποιήθηκε στις 24 Μαΐου 2024 και έχει, σύμφωνα με την μεγάλη επιτόπια πινακίδα του έργου, προϋπολογισμό 17 εκατ. ευρώ με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ Θεσσαλίας και διάρκεια κατασκευής από 06/2024 έως 09/2026, δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, μακάρι να ξεκινήσει στις αρχές του 2025. Όπως και το ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο, το οποίο έχει εγκαινιασθεί όχι μία αλλά δύο (2) φορές, μία με την παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη στις 23 Ιουνίου 2023 και μία (σύμφωνα με τα σχετικά Δελτία Τύπου) Πρεμιέρα: μοναδική παράσταση αφιέρωμα στον Βαγγέλη Παπαθανασίου στις 13 Δεκεμβρίου 2023, με τίτλο «Βαγγέλης Παπαθανασίου- Ο Έλληνας που ξεπέρασε τα όρια του πλανήτη και έγινε άστρο». Έκτοτε ούτε φωνή ούτε ακρόαση κι εδώ, το Δημοτικό Θέατρο όλο και «γίνεται». Για την Ιστορία των κυκλο-φ-οριακών καταγράφω ότι σε αυτή την συναυλία της (τελικά) 14^ης Δεκεμβρίου 2023, όπου συμμετείχαν πολλές Χορωδίες του Βόλου, εγώ αρνήθηκα να συμμετάσχω, παρ’ ότι τιμώ απεριόριστα το έργο του Βαγγέλη Παπαθανασίου, του οποίου το όνομα επάξια φέρει πλέον το αξιολογότατο Δημοτικό μας Θέατρο. Στο οποίο Δημοτικό Θέατρο Βόλου, στο διάστημα από 12.05.1997 έως 25.05.2009, έχω τραγουδήσει επί σκηνής 17 φορές και έχω απολαύσει 10 Διεθνή Φεστιβάλ Μουσικού Θεάτρου. Αρνήθηκα να αποδεχτώ την συνολική υποβάθμιση της πολιτιστικής δημιουργίας στον Βόλο και την προσχηματική αναγνώριση ενός έργου και ενός ανθρώπου, που πολύ αμφιβάλλω ότι είναι γνωστά στην δημοτική αρχή…

Τέλος πάντων, το ‘να φέρνει τ’ άλλο και τα Χριστούγεννα φέρνουν τον Κωνσταντίνο Αργυρό και την Κατερίνα Καινούργιου να μας ανάψουν τα μπλε καταθλιπτικά λαμπάκια, όπως πάντα τα τελευταία δέκα χρόνια. Κι επειδή κάθε φορά ρωτάω κι απάντηση, φυσικά, δεν παίρνω, ξαναρωτάω τι γίνονται αυτά τα λαμπάκια μετά το πέρας της εορταστικής φωταγώγησης. Διότι κάθε χρόνο διατίθενται περίπου 200.000 €, δηλαδή είναι ήδη δοσμένα περίπου 2.000.000 € σε λαμπάκια, που αν βγάλεις τα περαστικά που παίρνουν τα ανάλογα συνεργεία, στις αποθήκες του Δήμου θα πρέπει να έχουν μαζευτεί πολλά εκατομμύρια τέτοια λαμπάκια – αλλά και του χρόνου θα πάρουμε καινούργια, να με θυμηθείτε!

Και για την Ιστορία των γεγονότων, τις προάλλες βρέθηκα να τραγουδώ στην Βέροια, στην σκηνή του εκεί «Χώρου Τεχνών». Είναι κάτι που μάλλον δεν περίμενα να συναντήσω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Ένα κτήριο σε άψογη κατάσταση, που εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο 1999 και λειτουργεί έκτοτε ανελλιπώς, με 600 θέσεις θεατών, διατεταγμένες σε πλατεία, υπερυψωμένη πλατεία και εξώστη, με μια τεράστια σκηνή, που μπορεί να φιλοξενήσει κάθε είδους παράσταση, πολύ καλή ακουστική και πολλούς βοηθητικούς χώρους, όλους σε λειτουργία. Πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε άπαντες.

Ύστερα…έπιασε βροχή. Και καλά έκανε, νομίζω ότι η σπαρμένη γη και οι πηγές του βουνού χρειάζονται νεράκι αυτή την περίοδο, έτσι είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Χρειάστηκε να πάω στην Αγριά νύχτα, με δυνατή βροχή, και κόντεψα καναδυό φορές να φύγω στη θάλασσα: απόλυτο σκοτάδι, το φως των προβολέων χάνεται στην βροχή, το μόνο που βοηθάει σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η ανακλαστική κατά μήκος διαγράμμιση του δρόμου. Θεμελιώδης η δεξιά συνεχής οριογραμμή του οδοστρώματος και απαραίτητη η κεντρική γραμμή, διαχωριστική των κατευθύνσεων κυκλοφορίας, είτε μονή, είτε διπλή, είτε διακεκομμένη, ανάλογα με τις δυνατότητες προσπέρασης. Αυτές είναι πολύ χρήσιμες υποδομές συμπολίτες, δεν είναι «δε βαριέσαι αδερφέ…». Σώζουν ζωές. Και δεν είναι και τίποτε ιδιαίτερα ακριβό ή δύσκολο – απλώς να το βάλουν οι αρμόδιοι στο πρόγραμμα πρέπει. Και ένας λόγος παραπάνω που αυτός ο δρόμος είναι η Εθνική Οδός αρ. 34 και είναι ο πιο πολυσύχναστος δρόμος της Μαγνησίας.

Στον μεγάλο αυτοκινητόδρομο Α1 κινούμουν συχνά τις τελευταίες μέρες και μία από αυτές την ιδιαίτερη προσοχή μου τράβηξαν τρεις μεγάλες πληροφοριακές πινακίδες, καφέ με άσπρα πηκτογράμματα, στην κατεύθυνση Αλμυρός-Μικροθήβες (νομίζω ότι υπάρχουν όμοιες και στην κατεύθυνση Λάρισα-Βελεστίνο). Οι πινακίδες αυτές τοποθετήθηκαν από την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μαγνησίας επί Νομάρχου Σκοτινιώτη, αν δεν κάνω λάθος, και σημαίνουν (κατά σειρά στην κίνηση) η πρώτη «ΒΟΛΟΣ, η πόλη των Αργοναυτών», η δεύτερη «ΠΗΛΙΟ, το βουνό των Κενταύρων» και η Τρίτη «ΣΚΙΑΘΟΣ-ΣΚΟΠΕΛΟΣ-ΑΛΟΝΝΗΣΟΣ τα νησιά της Μαγνησίας». Είναι, δηλαδή, μια πολύ ωραία προσπάθεια να τονιστούν και να προβληθούν περιληπτικά με έξυπνα εικονίδια τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τόπου μας, και πρέπει να βρίσκονται στην θέση τους μάλλον περισσότερα από 25 χρόνια. Την συγκεκριμένη ημέρα, λοιπόν, και οι τρεις πινακίδες μόλις που διακρίνονταν, κρυμμένες πίσω από κάθε λογής βλάστηση, στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Σταμάτησα στην Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης (ΛΕΑ), έβαλα τα αλάρμ και κάλεσα στο τηλέφωνο 1075 την διαχειρίστρια εταιρεία «Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου». Να μην τα πολυλογώ, στο τέλος με ευχαρίστησαν κιόλας και σε περίπου μία εβδομάδα τα φυτά κλαδεύτηκαν και οι πινακίδες είναι πλέον ωραιότατα ορατές, δείτε τες και θυμηθείτε με. Ένα «εύγε» να πω στην Εταιρεία («Σ’ ευχαριστώ ω! εταιρεία» που λέει κι ο 80χρονος από τις 2 Δεκεμβρίου Διονύσης Σαββόπουλος).

Οι άλλες πινακίδες, στην είσοδο-έξοδο του Βόλου στον Σωρό, ακόμη απουσιάζουν. Σας αγαπώ ιδιαιτέρως, γεια σας!

Στην φωτογραφία μια όμορφη στιγμή στον Άναυρο, 27 Οκτωβρίου 2024.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 04.12.2024, αρ.φύλλου 4301)