κυκλο-φ-οριακα 898 30 Αυγούστου 2017

... αποτελέσματα

Καλημέρα συμπολίτες! Στην ώρα τους βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών Εξετάσεων για την εισαγωγή στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Συγχαρητήρια στα παιδιά που πέτυχαν τον στόχο τους, συγχαρητήρια και σ’ αυτά που δεν τα κατάφεραν, παρά τον αγώνα που έδωσαν. Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες για τα καφενεία ή για τις τηλεοράσεις, συγκριτικά στοιχεία, πάνω-κάτω των βάσεων, αιτίες και αφορμές, η άλλη να στενοχωριέται που εκείνο το κοριτσάκι με τα 19χιλιάδεςτόσα μόρια επέλεξε σχολή αισθητικής και όχι ιατρικής – της χάλασε την αφήγηση της κυρίας, την αφήγηση που λέει ότι όποιος έχει πολύ καλούς βαθμούς πρέπει σώνει και καλά να γίνει γιατρός, αμ δεν είναι έτσι, και ευτυχώς που δεν είναι έτσι.

Εμένα πάντως εκείνο που μου έκανε για άλλη μια χρονιά εντύπωση είναι οι βάσεις εισαγωγής κάτω των 10.000 μορίων. Με μια-δυο απλές ταξινομήσεις στο μεγάλο αρχείο του Υπουργείου Παιδείας με τα αποτελέσματα προέκυψαν 102 σχολές με βάση εισαγωγής από 9.981 μέχρι 2.956 μόρια. Για τους «τυπικούς», ας πούμε, μαθητές, των ημερήσιων Γενικών Λυκείων, γιατί αν δούμε τις πιο ειδικές κατηγορίες, εκεί οι βάσεις φτάνουν μέχρι τον εξαιρετικό αριθμό 926! Μάλιστα, εννιακόσια είκοσι έξι μόρια βάση εισαγωγής σε Ανώτατο (τρομάρα του!!) Εκπαιδευτικό Ίδρυμα στην Ελλάδα για απόφοιτους Εσπερινών Λυκείων – η λαμπρά σχολή είναι Διοίκησης Επιχειρήσεων στην Καβάλα, στο ΤΕΙ Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.

Θυμάμαι που πριν από μερικά χρόνια ένας Υπουργός Παιδείας (ειλικρινά δεν θυμάμαι όνομα) είχε αποπειραθεί να πει ότι δεν είναι δυνατόν να εισάγονται στις ανώτατες σχολές μαθητές που έγραψαν στα διαγωνίσματα λιγότερο από 10. Και θυμάμαι χλαλοή, φωνή οργισμένου λαού από την χειμαζόμενη περιφέρεια και τους αντίστοιχους διδάσκοντες, διότι θα έκλειναν υποχρεωτικά κάποια ΤΕΙ, τα οποία ΤΕΙ, όμως, από την άλλη μεριά, ήθελαν να λέγονται και «ανώτατα», επειδή με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία «εξισώθηκαν» με τις γερμανικές Fachhochschulen (διαβάζεται φαχ-χοχσούλεν). Και φωνή λαού που θα έχανε από τα ενοίκια της φοιτητικής στέγης και παρεμβάσεις βουλευτών και όλα τα γνωστά, και τελικά, βέβαια, τίποτε δεν έγινε. Συνεχίζουμε, ως εκπαιδευτικό σύστημα, να επιλέγουμε «διοικητές επιχειρήσεων» εισαγωγικών γνώσεων κάτω του 10 σε σχολές αμφιβόλων δυνατοτήτων.

Αλλά ασχολούμαστε μετά πάθους με την «αριστεία» στο Δημοτικό Σχολείο. Μετά πάθους μεγάλου και μετά ζήλου εθνικού. Διαλύουμε το κουνούπι και καταπίνουμε την καμήλα, δηλαδή. Έτσι, για να περνάει η ώρα και να κάνουμε αντιπολίτευση όλοι σε όλους και σε όλα. Και δεν ρωτάμε και κανέναν δάσκαλο, να μας πει τις δικές του εμπειρίες από την επιλογή των σημαιοφόρων και των παραστατών.

κυκλο-φ-οριακα 897 23 Αυγούστου 2017

...τι λόγια να πεις;;

Ορίστε, κοντεύει να φύγει και ο Αύγουστος! Πέρασε ο Δεκαπενταύγουστος, κάηκε πάλι αρκετή Ελλάδα (ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα, πράγμα που, όσο και να πεις, κάποιοι σε κάποια σκουπιδοκάναλα το εύχονταν ενδομύχως…), στην Αγριά έγιναν άγρια επεισόδια μεταξύ εφοριακών ελεγκτών και καταστηματάρχου (ακουστήκαμε, πάλι, στο πανελλήνιο…), απεβίωσε αιφνιδίως η Ζωή Λάσκαρη, στο τοπικό ποδόσφαιρο μεγάλη αναστάτωση επικρατεί αλλά καμία συγγνώμη δεν ακούγεται (θέλει και αρετήν και τόλμην…) και η στήλη (επ)αναπαύεται στα νερά του Πηλιορείτικου Αιγαίου.

Παρέα με πλήθος οχημάτων και κόσμου ημεδαπού τε και αλλοδαπού, σε παραλίες απαράμιλλης ομορφιάς, οργανωμένες και τακτοποιημένες, με τους ναυαγοσώστες τους, τις ομπρελοξαπλώστρες τους (ευτυχώς σε περιορισμένη έκταση…) και μια χαρά. Κατά πως τραγουδούν και τα παιδιά που κατασκηνώνουν από το 1924 στις εγκαταστάσεις της ΧΑΝΘ στον Αη Γιάννη «…το Πήλιο είναι ο δικός μου ο Παράδεισος…».

Σ’ αυτό, που λέτε, το Πήλιο, πριν από κάμποσα χρόνια ανέβαινα από Καράβωμα προς Χάνια (ο δρόμος Χάνια-Κισσός δεν υπήρχε) με όλη την οικογένεια μέσα στο όχημα. Λίγο παραπάνω υπήρχε μια παράγκα, οι παλιοί θα το θυμούνται, όπου ένας μεσήλιξ πηλιορείτης μετά της συζύγου του πωλούσε διάφορα φρούτα. Σταμάτησα, λοιπόν, και ακολούθησε ο εξής, επί λέξει, διάλογος: «Έχεις σύκα;» «Δεν εχ’ στου Πήλιου σύκα. Ζγκυμ εχ’ σύκα!» (σε μετάφραση: στην Κύμη έχει σύκα!). Μείναμε άφωνοι και, τι άλλο να κάνουμε; συνεχίσαμε τον δρόμο μας. Έκτοτε, κάθε χρόνο τον Αύγουστο ανελλειπώς απολαμβάνουμε κάτι υπέροχα σύκα, άσπρα και μαύρα, από τις πάμπολλες συκιές του Πηλίου, που παράγουν, τι άλλο; σύκα. Όχι, δεν τρέχουμε «Ζγκυμ»…

Εκείνος ο διάλογος έχει καταγραφεί εδώ και χρόνια στο οικογενειακό αρχείο των ανεκδότων. Φέτος προστέθηκε άλλος ένας, που προέκυψε σε ένα εστιατόριο του Ανατολικού Πηλίου, αφού είχαμε παραγγείλει τα εδέσματά μας και αφού είχαμε διευκρινίσει ότι είμαστε «καθαρόαιμοι» Βολιώτες: «Κόκορα κρασάτο πώς και δεν έχετε;» «Είναι χειμερινό φαγητό ο κόκορας κρασάτος» «Σωστό αυτό, αλλά είναι πράγματι ένα παραδοσιακό πηλιορείτικο φαγητό ο κρασάτος κόκορας;» Εδώ η απάντηση, που δεν κατενόησα, περιελάμβανε και λίγο Μακρυνίτσα-Πορταριά «που δεν είναι Πήλιο, είναι Βόλος» (!!) Αλλά εγώ εκεί, να επιμένω: «Μα καλά, είχε και έχει τόσο πολλά κοκόρια το Πήλιο ώστε αρκετά να γίνονται κάθε μέρα κρασάτα;» Η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Στο Πήλιο υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες κοκόρια» και η συζήτηση έληξε εκεί, χωρίς άλλα εκ μέρους μου σχόλια. Έκτοτε κάθε που ακούω κικιρίκου εύχομαι «καλή ψυχή» στον μελλοθάνατο πηλιορείτη κόκορα…

Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως (και εκτός κάδου ανακύκλωσης...)

Το πρωί της 10ης Αυγούστου 2017, όπως σχεδόν κάθε μέρα, επισκέφθηκα τον μπλε κάδο της ανακύκλωσης, στην γωνία απέναντι από το σπίτι μου, προκειμένου να τον τροφοδοτήσω με εφημερίδες και λοιπά ανακυκλώσιμα οικιακά απόβλητα. Τεράστια ήταν η έκπληξή μου όταν, ανοίγωντας δια του ποδοκίνητου μηχανισμού το μπλε καπάκι, διαπίστωσα ότι ο κάδος ήταν κατά το τουλάχιστον ένα τρίτο γεμάτος με Βιβλία! Βιβλία παντός είδους. Βιβλία ολοκαίνουργα, αδιάβαστα, κι άλλα εμφανώς διαβασμένα αλλά σε άριστη κατάσταση, βιβλία προερχόμενα από τις προσφορές των διαφόρων εφημερίδων, πάλαι τε και επ' εσχάτων, βιβλία ιστορικά, επιστημονικά, λογοτεχνικά, αστυνομικά - μια βιβλιοθήκη με περισσότερα από 300 βιβλία. Μέσα σε γκρι σακούλες σκουπιδιών, όλα πεταμένα σ' έναν κάδο, ανακύκλωσης μεν, αποβλήτων δε. Μπορούν τα Βιβλία να είναι απόβλητα; Τα Βιβλία διαβάζονται, δανείζονται, χαρίζονται, πωλούνται και μεταπωλούνται, ενίοτε, κι από διάφορες αιτίες, καταστρέφονται - δεν πετιούνται! Δεν το χωράει ο νους μου.
Όπως ήταν "φυσικό", χωρίς πολλή σκέψη μετατράπηκα σε "ποντικό των κάδων", προκαλώντας τα συμπονετικά και ειρωνικά μειδιάματα γειτόνων τε και παρατυχόντων περιπατητών (ευτυχώς δεν ήταν ημέρα λαϊκής αγοράς, αλλιώς θα με είχαν πάρει "στο ψιλό" και οι παρεπιδημούντες αθίγγανοι...) και με πολύν κόπο κατάφερα να διασώσω το μέγιστο μέρος αυτού του μικρού θησαυρού, και να το αποθηκεύσω προσωρινά στο υπόγειο του σπιτιού μου. Δεν γνωρίζω τον/την αγνώμονα ιδιοκτήτη αυτών των Βιβλίων, που τα θεώρησε "άχρηστα", ούτε με ενδιαφέρει να τον/την γνωρίσω.
Χαίρομαι που έσωσα τα Βιβλία.
Ένα από αυτά είναι ένα σχετικα μικρόσχημο πολύ "συμπαθητικό" βιβλιαράκι των εκδόσεων "Εμπειρία" (Μάιος 2017), με πρασινωπό εξώφυλλο και μία φωτογραφία του Γεωργίου Βιζυηνού, περιέχον τα διηγήματα "Το αμάρτημα της μητρός μου" και "Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως".
Το πρώτο το έχω πολλές φορές διαβάσει, το ξαναδιάβασα - επανάληψις μήτηρ...
Το δεύτερο δεν το είχα, ως τώρα, συναντήσει - γηράσκω αεί...
Και έμεινα έκπληκτος από τον τρόπο με τον οποίο ο μεγάλος αυτός πεζογράφος περιγράφει την ναυτία (μάλιστα, την τρισκατάρατη ναυτία όταν το πλοίο το κουνάει μια φουρτούνα!) πάνω σ' ένα μεγάλο ατμόπλοιο που τον ταξιδεύει από τον Πειραιά στην Νapoli (Νεάπολη κατα τον Βιζυηνό αλλά πάντα στους πρόποδες του Βεζούβιου) της Ιταλίας.
Απολαύστε το σχετικό απόσπασμα, με την υπέροχη γλώσσα, τον τονισμό και την στίξη του 1883 (ο Βιζυηνός γεννήθηκε το 1849 και πέθανε το 1896, μόλις 47 ετών δηλαδή):

...Πόσοι ἆρά γε τὴν αὐτὴν πρωίαν δὲν ἀνῆλθον ὑπερήφανοι, ὡς ἐγώ εἰς τὸ κατάστρωμα τοῦ φρουρίου ἐκείνου, μὲ τὴν καρδίαν πλήρη τῆς αὐτῆς πεποιθήσεως καὶ πόσοι ἐντὸς ὀλίγου δὲν ἠναγκάσθησαν νὰ κενώσωσιν ὅλον ἐκεῖνον τὸν στόμφον των εἰς τὰ ἐπὶ τούτῳ προωρισμένα δοχεῖα! Ἐγὼ τοὐλάχιστον δὲν ἤργησα νὰ ὁμολογήσω, ὅτι δὲν ὑπάρχει σκάφος ἐν τῷ κόσμῳ τὸ ὁποῖον νὰ μὴ χορεύῃ κατὰ τὸν σκοπόν, ὃν αὐλοῦσιν οἱ ἄνεμοι, καὶ νὰ μὴ πηδᾷ κατὰ τὸν ρυθμόν, ὃν κροτοῦσι τὰ κύματα. Ἀφοῦ, ἐναντίον πάσης προσδοκίας, ὁ τεράστιος ὄγκος τοῦ 'Rio Grande' ἀπεδείχθη ὁ ἐλαφρότερος ἐν ἀτμοπλοίοις χορευτής! Διότι ἦτο μὲν μακρὸν καὶ ὑψηλὸν τὸ πλοῖον, ἀλλ' ἦτον ἀναλόγως πολὺ στενόν. Καὶ τὰ στενὰ τὰ πλοῖα, ὡς ἔλεγον οἱ εἰδήμονες, 'τὰ κουνεῖ ἡ θάλασσα', πρὸ πάντων ὅταν ἔχωσι τὸν ἄνεμον ἀντίξοον, ὡς τὸ ἰδικόν μας!

Ταξείδιον ὑπὸ τοιαύτας περιστάσεις δὲν εὔχομαι εἰς τοὺς εὐαισθήτους καὶ ρᾴδιον συγκινουμένους. Ἀπ' ἐναντίας τὸ συνιστῶ εἰς τοὺς ἐμπαθεῖς σατυρικοὺς καὶ τοὺς εἴρωνας, διότι οὐδαμοῦ ἀλλοῦ δύνανται νὰ ἱκανοποιήσωσι τὴν ἐπιχαιρέκακον αὑτῶν φύσιν ἀριστοτελικώτερον, παρὰ ἐν τῷ μέσῳ ἀκινδύνου μέν, τραγικοῦ ὅμως θεάματος ναυτιωσῶν καὶ ναυτιώντων.

Ἐκεῖ θὰ συναντήσωσιν ἕν' ἀρειμάνιον στρατηγόν. Ὁ ρωμαλέος καὶ ἀθλητικὸς οὗτος ἀνὴρ ἀντεμετώπισε τὸν θάνατον ἀπειράκις ἐν τῷ μέσῳ τοῦ σάλου τῶν ἐπαναστάσεων καὶ τῶν μαχῶν, καὶ περιεφρόνησεν αὐτὸν μετὰ τῆς ἀξιοπρεποῦς ἐκείνης ὑπερηφανείας, τῆς φυσικῆς εἰς τὸ ἐπάγγελμά του. Ἀλλὰ τώρα; Τώρα, ἐλεεινὸς καὶ ἐξουθενωμένος 'ζαρώνει' εἰς τὴν ὑπ' αὐτοῦ νομιζομένην μᾶλλον ἀσφαλῆ θέσιν τῆς 'καβίνας' του, κάτωχρος καὶ περιδεὴς καὶ τρέμων ἐκ φρίκης μήπως καὶ ἡ εἰρηνικωτέρα του κίνησις ἀναρριπίσῃ πάλιν καὶ ἐξαγριώσῃ τὴν βδελυρὰν ἐπανάστασιν τῶν ἰδίων αὐτοῦ ἐντέρων.

Ἐκεῖ θὰ συναντήσωσι μίαν φιλάρεσκον ταξειδεύτριαν. Πρὸ μικροῦ εἰσέτι περιεβόμβουν ἀποθεοῦντες αὐτὴν οἱ θαυμασταί. Τὰ περίτεχνά της κάλλη ἦσαν τόσαι σαγῆναι δι' αὐτούς. Τὸ κατάστρωμα ἦτον ἡ γιγαντιαία κογχύλη, ἐφ' ἧς ἡ θέα Ἀφροδίτη ἐφέρετο ἐν θριάμβῳ, δουλικῶς θεραπευομένη ὑπὸ τῶν ἐκ φύσεως ἡμιζώων Τριτόνων, ἢ ὑπὸ τῶν, διὰ τῆς θαυματουργοῦ δυνάμεως τοῦ Βάκχου, ἀποζωωθέντων Τυρρηνῶν ἐμπόρων, τῶν μετέπειτα κληθέντων δελφίνων. Καὶ τώρα; Τώρα ἡ θριαμβευτικὴ καλλονὴ καθηρπάσθη, ἆρον ἆρον, ἀπὸ τοῦ ἐν τῷ ἀνοικτῷ ἀέρι θρόνου της, καὶ κατεκρημνίσθη εἰς τὰς σκοτεινὰς λαγόνας τοῦ Λεβιαθάν, εἰς πνιγηράν τινα γωνίαν τῆς Δαντείου Κολάσεως, ὅπου ὑφίσταται στρεβλωτικὰ Ἰξίονος μαρτυρία ὑπὸ τῶν ἐν τοῖς ἰδίοις σπλάγχνοις ἀκαθάρτων πνευμάτων, καὶ ἀγανακτεῖ, καὶ ἀπελπίζεται, καὶ κλαίει, οὐχὶ μετανοοῦσα διὰ τὰς ἁμαρτίας της, ἀλλὰ διότι αἱ σπασμωδικαὶ ἐκρήξεις, αἱ τραγικαὶ συστολαὶ καὶ διαστολαὶ τῆς μορφῆς αὐτῆς, τὴν κάμνουν νὰ φαίνεται εἰς τὸν ἀπέναντί της καθρέπτην δυσειδής, φρικαλέως δυσειδής!

Θὰ συναντήσουν ἀναμφιβόλως τὸν ἐξ οὐδενὸς ταξειδίου λείποντα ἀγέρωχον, ὅστις δὲν φοβεῖται τὴν θάλασσαν! Τὸν φλύαρον, τὸν ὁποῖον 'ἡ θάλασσα δὲν πιάνει', ἐνόσῳ τὸ πλοῖον ἀγκυροβολεῖ, ὁ ὁποῖος ὅμως μετά τινων ὡρῶν διάπλουν γίνεται ἰχθύων ἀφωνότερος, ἀρνίου μετριοφρονέστερος, ἀλλ' εἶναι ἀκόμη ἀρκετὰ προφυλακτικός, ὥστε νὰ μὴ καταβῇ εἰς τὸ δωμάτιόν του, ὅπου αἱ συνεχεῖς παρακελεύσεις τῶν γειτόνων θὰ τὸν ἠνάγκαζον ἀμέσως νὰ χοροστατήσῃ καὶ αὐτὸς εἰς τὴν κωμικοτραγικὴν συναυλίαν των, ἐκθυμότερον μάλιστα ἢ ὅ,τι θὰ ἐπερίμενον ἐκεῖνοι.

Καὶ πόσους, πόσους ἄλλους χαρακτῆρας δὲν θὰ ἠδύναντο νὰ συναντήσωσιν ἐν σαλευομένῳ πλοίῳ οἱ περιπαῖκται καὶ εἴρωνες!

Ἐγὼ δὲν ζηλῶ τὸ ἀπάνθρωπόν των ἔργον καὶ δὲν ἐπιχαίρω ἐπὶ τοῖς μαρτυρικοῖς βασάνοις τῶν φίλων συνταξειδιωτῶν μου. Ἐκφράζω μόνον τὴν ἀτομικήν μου ἀγανάκτησιν ἐναντίον μιᾶς ἀτελείας τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἥτις, ὅσον ἐπουσιώδης καὶ ἂν εἶναι, ἐπακολουθεῖται ὑπὸ σπουδαίων μειονεκτημάτων. Διότι, ἐκτὸς ὅτι ματαιώνει τόσας προθέσεις καὶ σχέδια περὶ εὐαρέστου χρήσεως τοῦ χρόνου, ἐκτὸς ὅτι παρακωλύει τόσας εὐνοϊκὰς περιστάσεις πρὸς σύναψιν σχέσεων καὶ γνωριμιῶν, στερεῖ τοὺς εὐαισθήτους θαλασσοπόρους πολλῶν εἰδικῶν καλαισθητικῶν ἀπολαύσεων...

κυκλο-φ-οριακα 896 2 Αυγούστου 2017

η Πολυτεχνική Σχολή στο Πεδίον Άρεως

Ορίστε, μπήκε και ο Αύγουστος! «Ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά», όπως τον θέλει ο Οδυσσέας Ελύτης στους Ναούς που ‘χουν το σχήμα τ’ ουρανού από το Άξιον Εστί ή «Ο Αύγουστος (που) ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά» από τα Ρω του Έρωτα, πάντα του Οδυσσέα Ελύτη. Όπως και να ‘χει, ο Αύγουστος είναι ο άρχοντας του καλοκαιριού, ο μήνας όπου όλοι τρέχουμε να προλάβουμε κάποια μπάνια πριν αρχίσουν τα μελτέμια και (ακόμη χειρότερα) τα πρωτοβρόχια.

Στην Κέρκυρα βρεθήκαμε την περασμένη εβδομάδα. Με την Βολιώτικη Χορωδία, επίσημα προσκεκλημένοι σε μια Συνάντηση Χορωδιών στην Κασσιόπη, ένα πρώην ψαρο- και νυν βαρέως τουριστο-χώρι, στα βόρεια του νησιού, απέναντι από τους αλβανικούς Αγίους Σαράντα. Ωραία εμπειρία, τόσο καλλιτεχνικά όσο και περιηγητικά, συναντηθήκαμε με τρεις (3) κερκυραϊκές χορωδίες, συναντηθήκαμε και με τον συμπολίτη και συμμαθητή στο 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριο, τριγυρίσαμε στην Εσπιανάδα, στο Λιστών και στα Καντούνια, προσκυνήσαμε στον Άγιο Σπυρίδωνα (9 στους 10 κερκυραίους ακούν στο όνομα Σπύρος), επισκεφθήκαμε το Κανόνι, το Αχίλλειο, τις Μπενίτσες, την Παλαιοκαστρίτσα και επιστρέψαμε άνετα μέσω της Εγνατίας Οδού. Τεράστια εντύπωση μας έκαναν οι όγκοι των σκουπιδιών στους δρόμους της βόρειας Κέρκυρας – μια τελείως απαράδεκτη κατάσταση για έναν τόσο τουριστικό τόπο – και τα 4 (μάλιστα, τέσσερα ταυτόχρονα) μεγάλα κρουαζιερόπλοια δεμένα στον ειδικό προς τούτο προβλήτα – πάνω από 5.000 επισκέπτες.