κυκλο-φ-οριακα 1218, 4 Δεκεμβρίου 2024

Καλημέρα και πάλι συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. Καλώς ορίσαμε όλοι μας στον τελευταίο μήνα του 2024. Κι αν αναρωτιέστε πότε πέρασε κι αυτός ο χρόνος είναι βέβαιο ότι θα μείνετε με την απορία – η ανασκόπηση του έτους θα περιλαμβάνει κατά βάσιν πολέμους, εγκλήματα, καταστροφές, κοινωνικές αδικίες και κάποια λίγα ευχάριστα γεγονότα, κυρίως ατομικά-οικογενειακά και σπανίως εθνικά, έτσι συμβαίνει κατά κανόνα. Και η ζωή, με το «ζ» κεφαλαίο, συνεχίζεται, με τη βοήθεια του Θεού.

Στην πόλη μας πάλι καράβι(α) βγήκαν στη στεριά, όπως λένε και οι στίχοι του Νίκου Γκανά (1944-2024) στο τραγούδι του 1998 με τον Γιώργο Νταλάρα σε μουσική Μίνωα Μάτσα. Και οι Αργοναύτες πάλι άφαντοι κι ανάκουστοι. Και το Μουσείο, που συμβασιοποιήθηκε στις 24 Μαΐου 2024 και έχει, σύμφωνα με την μεγάλη επιτόπια πινακίδα του έργου, προϋπολογισμό 17 εκατ. ευρώ με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ Θεσσαλίας και διάρκεια κατασκευής από 06/2024 έως 09/2026, δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, μακάρι να ξεκινήσει στις αρχές του 2025. Όπως και το ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο, το οποίο έχει εγκαινιασθεί όχι μία αλλά δύο (2) φορές, μία με την παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη στις 23 Ιουνίου 2023 και μία (σύμφωνα με τα σχετικά Δελτία Τύπου) Πρεμιέρα: μοναδική παράσταση αφιέρωμα στον Βαγγέλη Παπαθανασίου στις 13 Δεκεμβρίου 2023, με τίτλο «Βαγγέλης Παπαθανασίου- Ο Έλληνας που ξεπέρασε τα όρια του πλανήτη και έγινε άστρο». Έκτοτε ούτε φωνή ούτε ακρόαση κι εδώ, το Δημοτικό Θέατρο όλο και «γίνεται». Για την Ιστορία των κυκλο-φ-οριακών καταγράφω ότι σε αυτή την συναυλία της (τελικά) 14^ης Δεκεμβρίου 2023, όπου συμμετείχαν πολλές Χορωδίες του Βόλου, εγώ αρνήθηκα να συμμετάσχω, παρ’ ότι τιμώ απεριόριστα το έργο του Βαγγέλη Παπαθανασίου, του οποίου το όνομα επάξια φέρει πλέον το αξιολογότατο Δημοτικό μας Θέατρο. Στο οποίο Δημοτικό Θέατρο Βόλου, στο διάστημα από 12.05.1997 έως 25.05.2009, έχω τραγουδήσει επί σκηνής 17 φορές και έχω απολαύσει 10 Διεθνή Φεστιβάλ Μουσικού Θεάτρου. Αρνήθηκα να αποδεχτώ την συνολική υποβάθμιση της πολιτιστικής δημιουργίας στον Βόλο και την προσχηματική αναγνώριση ενός έργου και ενός ανθρώπου, που πολύ αμφιβάλλω ότι είναι γνωστά στην δημοτική αρχή…

Τέλος πάντων, το ‘να φέρνει τ’ άλλο και τα Χριστούγεννα φέρνουν τον Κωνσταντίνο Αργυρό και την Κατερίνα Καινούργιου να μας ανάψουν τα μπλε καταθλιπτικά λαμπάκια, όπως πάντα τα τελευταία δέκα χρόνια. Κι επειδή κάθε φορά ρωτάω κι απάντηση, φυσικά, δεν παίρνω, ξαναρωτάω τι γίνονται αυτά τα λαμπάκια μετά το πέρας της εορταστικής φωταγώγησης. Διότι κάθε χρόνο διατίθενται περίπου 200.000 €, δηλαδή είναι ήδη δοσμένα περίπου 2.000.000 € σε λαμπάκια, που αν βγάλεις τα περαστικά που παίρνουν τα ανάλογα συνεργεία, στις αποθήκες του Δήμου θα πρέπει να έχουν μαζευτεί πολλά εκατομμύρια τέτοια λαμπάκια – αλλά και του χρόνου θα πάρουμε καινούργια, να με θυμηθείτε!

Και για την Ιστορία των γεγονότων, τις προάλλες βρέθηκα να τραγουδώ στην Βέροια, στην σκηνή του εκεί «Χώρου Τεχνών». Είναι κάτι που μάλλον δεν περίμενα να συναντήσω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Ένα κτήριο σε άψογη κατάσταση, που εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο 1999 και λειτουργεί έκτοτε ανελλιπώς, με 600 θέσεις θεατών, διατεταγμένες σε πλατεία, υπερυψωμένη πλατεία και εξώστη, με μια τεράστια σκηνή, που μπορεί να φιλοξενήσει κάθε είδους παράσταση, πολύ καλή ακουστική και πολλούς βοηθητικούς χώρους, όλους σε λειτουργία. Πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε άπαντες.

Ύστερα…έπιασε βροχή. Και καλά έκανε, νομίζω ότι η σπαρμένη γη και οι πηγές του βουνού χρειάζονται νεράκι αυτή την περίοδο, έτσι είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Χρειάστηκε να πάω στην Αγριά νύχτα, με δυνατή βροχή, και κόντεψα καναδυό φορές να φύγω στη θάλασσα: απόλυτο σκοτάδι, το φως των προβολέων χάνεται στην βροχή, το μόνο που βοηθάει σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η ανακλαστική κατά μήκος διαγράμμιση του δρόμου. Θεμελιώδης η δεξιά συνεχής οριογραμμή του οδοστρώματος και απαραίτητη η κεντρική γραμμή, διαχωριστική των κατευθύνσεων κυκλοφορίας, είτε μονή, είτε διπλή, είτε διακεκομμένη, ανάλογα με τις δυνατότητες προσπέρασης. Αυτές είναι πολύ χρήσιμες υποδομές συμπολίτες, δεν είναι «δε βαριέσαι αδερφέ…». Σώζουν ζωές. Και δεν είναι και τίποτε ιδιαίτερα ακριβό ή δύσκολο – απλώς να το βάλουν οι αρμόδιοι στο πρόγραμμα πρέπει. Και ένας λόγος παραπάνω που αυτός ο δρόμος είναι η Εθνική Οδός αρ. 34 και είναι ο πιο πολυσύχναστος δρόμος της Μαγνησίας.

Στον μεγάλο αυτοκινητόδρομο Α1 κινούμουν συχνά τις τελευταίες μέρες και μία από αυτές την ιδιαίτερη προσοχή μου τράβηξαν τρεις μεγάλες πληροφοριακές πινακίδες, καφέ με άσπρα πηκτογράμματα, στην κατεύθυνση Αλμυρός-Μικροθήβες (νομίζω ότι υπάρχουν όμοιες και στην κατεύθυνση Λάρισα-Βελεστίνο). Οι πινακίδες αυτές τοποθετήθηκαν από την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μαγνησίας επί Νομάρχου Σκοτινιώτη, αν δεν κάνω λάθος, και σημαίνουν (κατά σειρά στην κίνηση) η πρώτη «ΒΟΛΟΣ, η πόλη των Αργοναυτών», η δεύτερη «ΠΗΛΙΟ, το βουνό των Κενταύρων» και η Τρίτη «ΣΚΙΑΘΟΣ-ΣΚΟΠΕΛΟΣ-ΑΛΟΝΝΗΣΟΣ τα νησιά της Μαγνησίας». Είναι, δηλαδή, μια πολύ ωραία προσπάθεια να τονιστούν και να προβληθούν περιληπτικά με έξυπνα εικονίδια τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τόπου μας, και πρέπει να βρίσκονται στην θέση τους μάλλον περισσότερα από 25 χρόνια. Την συγκεκριμένη ημέρα, λοιπόν, και οι τρεις πινακίδες μόλις που διακρίνονταν, κρυμμένες πίσω από κάθε λογής βλάστηση, στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Σταμάτησα στην Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης (ΛΕΑ), έβαλα τα αλάρμ και κάλεσα στο τηλέφωνο 1075 την διαχειρίστρια εταιρεία «Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου». Να μην τα πολυλογώ, στο τέλος με ευχαρίστησαν κιόλας και σε περίπου μία εβδομάδα τα φυτά κλαδεύτηκαν και οι πινακίδες είναι πλέον ωραιότατα ορατές, δείτε τες και θυμηθείτε με. Ένα «εύγε» να πω στην Εταιρεία («Σ’ ευχαριστώ ω! εταιρεία» που λέει κι ο 80χρονος από τις 2 Δεκεμβρίου Διονύσης Σαββόπουλος).

Οι άλλες πινακίδες, στην είσοδο-έξοδο του Βόλου στον Σωρό, ακόμη απουσιάζουν. Σας αγαπώ ιδιαιτέρως, γεια σας!

Στην φωτογραφία μια όμορφη στιγμή στον Άναυρο, 27 Οκτωβρίου 2024.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 04.12.2024, αρ.φύλλου 4301)