κυκλο-φ-οριακα 1196, 29 Μαΐου 2024

Μεγάλη μέρα η σημερινή, σε τούτον τον ιστορικό Μάη που διανύουμε. Αθλητικού χαρακτήρα ιστορικότητα, διότι κατά τα άλλα διανύουμε ακόμη μία προεκλογική περίοδο «υψίστης σημασίας» δια την Ευρωπαϊκήν Ένωσιν και την θέσιν της Ελλάδος εντός αυτής (που όλο και περισσότερο υποβαθμίζεται, αλλά εμείς άλλα πρέπει να πιστεύουμε…) όπου κάθε πικραμένος/-η φτιάχνει ένα κόμμα και ζητάει την ψήφο μας μέσω μακροσκελούς τηλεοπτικού μηνύματος. Το μεγάλο ζητούμενο, πλέον, είναι η συμμετοχή των ψηφοφόρων, ακόμη και μετά την καθιέρωση της επιστολικής ψήφου – έτσι αναξιόπιστη που την καταντήσανε την Δημοκρατία οι παντοιότροποι και ποικιλόχρωμοι Αθώοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και όχι μόνο στην Ελλάδα, φοβάμαι ότι δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς μαζί της.

Αλλά η ιστορικότητα έγκειται στο ότι την περασμένη Κυριακή ο Παναθηναϊκός στέφθηκε Ευρωπαϊκός Πρωταθλητής Μπάσκετ, το περασμένο Σάββατο ο ίδιος στέφθηκε Κυπελλούχος Ελλάδος στο Ποδόσφαιρο και απόψε, 29.05.2024, περιμένουμε να στεφθεί ο Ολυμπιακός Πειραιώς Κυπελλούχος στο Ευρωπαϊκό Ποδοσφαιρικό Conference League. Τόσα σοβαρά γεγονότα συμπυκνωμένα δεν θυμάμαι να με βομβάρδισαν τα τελευταία χρόνια. Αφήστε και την ανασφάλεια αν θα βρεθεί επενδυτής να αγοράσει τα στοιχήματα του ΝΠΣ, έχω χάσει τον ύπνο μου αδέρφια.

Υπογράφηκε η σύμβαση για την κατασκευή του Μουσείου της Αργούς, και καλά έκανε. Δεν έμαθα ποιος είναι ο ανάδοχος και τι έκπτωση έχει δώσει, διότι, με όλον τον προσήκοντα σεβασμό στον συμπαθή κλάδο των (κατά κανόνα συναδέλφων) εργοληπτών δημοσίων έργων, τον τελευταίο καιρό στον Μονακοβόλο τα έργα (ακόμη και τα εργάκια) αρχίζουν και δεν τελειώνουν (με εξαίρεση τα έργα του Πανεπιστημίου), δεν ξέρω ποιος ή τι φταίει, πολλά συζητιούνται στα καφενεία, οι πολίτες διαμαρτύρονται …από μέσα τους, και το καθεστώς της Πλατείας Ρήγα Φεραίου καλά κρατεί. Αυτά για σήμερα, την επόμενη φορά θα πούμε λίγη απαραίτητη Ιστορία περί αυτού του Μουσείου και του ναυπηγήματος της Αργούς αυτού καθ’ αυτού.

Στο μεταξύ αναπτύσσεται σταδιακά το καινούργιο Σύστημα Ελεγχόμενης Στάθμευσης, σε συντομογραφία ΣΕΣ. Αυτό το «ΣΕΣ» ήταν μια αποκλειστικά δική μου επινόηση, το καλοκαίρι του 1994, όταν μαζί με τον καλό συνάδελφο Νίκο Τρίμη μελετούσαμε την ελεγχόμενη στάθμευση για λογαριασμό, τότε, της ιδιωτικής εταιρείας ΤΕΟΚΑΡ ΑΒΕΕ, που είχε πλειοδοτήσει στον σχετικό διαγωνισμό του Δήμου Βόλου τον Ιούνιο 1993 (σύμβαση 8 Ιουνίου 1994), επί Δημαρχίας Δημήτρη Πιτσιώρη. Όποιος/-α ενδεχομένως ενδιαφέρεται για εκείνη την Ιστορία, υπάρχει στο ιστολόγιό μου η πλήρης εισήγηση και η σχετική παρουσίαση σε Ημερίδα του Συλλόγου Ελλήνων Συγκοινωνιολόγων στην Αθήνα, στις 18 Ιουνίου 2002, σε συνεργασία με τον άλλο καλό συνάδελφο Γιώργο Τουλουμάκο, Προϊστάμενο στο Τμήμα Κυκλοφορίας του Δήμου Βόλου. Το ΣΕΣ που λειτουργεί μέχρι σήμερα ξεκίνησε στις 11 Ιουλίου 1994. Έφτασε ως τις μέρες μας με πολλές διαφοροποιήσεις αλλά με τις ίδιες πάντοτε Πινακίδες, κατασκευής της βολιώτικης εταιρείας γραφικών τεχνών «ΠΑΛΜΟΣ» των Βασίλη Καραπατάκη και Ηρακλή Γαρυφαλλογιάννη, μεταξοτυπία πάνω σε φύλλο λαμαρίνας. 30 ολόκληρα χρόνια εκτεθειμένες στις καιρικές συνθήκες και στα ανθρώπινα γούστα κι είναι ακόμη ακέραιες και στιλπνές. Τώρα που αυτές οι Πινακίδες ξηλώνονται λόγω του καινούργιου, ψηφιακού, πλέον, Συστήματος φρόντισα να κρατήσω δύο, μία από Πορτοκαλί Ζώνη και μία από Πράσινη Ζώνη, έτσι, για την Ιστορία και την Ανάμνηση. Η ΤΕΟΚΑΡ ΑΒΕΕ έπαψε να ελέγχει στις 4 Μαρτίου 1998, ύστερα από απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας και ανέλαβε ό Δήμος Βόλου.

Ένα τέτοιο ψηφιακό Σύστημα Στάθμευσης ήταν η προτελευταία μελέτη που έκανα, πριν την συνταξιοδότησή μου ως υπάλληλος του Δήμου Βόλου, 2012-13. Εκείνη η μελέτη, σε συνεργασία με σχετικές εταιρείες που ήδη δραστηριοποιούνταν σε πολλές πόλεις, δεν υλοποιήθηκε, το Δημοτικό ΣΕΣ (ΔΗΣΕΣ) συνέχισε να λειτουργεί κατά βάση με ξυστές κάρτες, καθώς οι κερματοδέκτες ΑΜΑΝΟ που λειτουργούσαν από το 1994 ένας-ένας έβγαιναν εκτός λειτουργίας λόγω έλλειψης ανταλλακτικών. Σήμερα δεν ξέρω πόσες είναι οι ελεγχόμενες θέσεις και τι απόδοση έχουν, καθώς και αν υπάρχουν διακριτές ζώνες – οι έρμες οι Πινακίδες με τα διαφορετικά χρώματα (πορτοκαλί και πράσινο) παραμένουν στη θέση τους.

Το νέο ΣΕΣ Βόλου έρχεται αυτές τις μέρες με ορμή. Με άσπρες και μπλε διαγραμμίσεις, με αισθητά μεγαλύτερη περιοχή ελέγχου, με νόμιμες θέσεις στις οδούς Ελ.Βενιζέλου και Κ.Καρτάλη – δεν ξέρω τι σκοπεύουν για Δημητριάδος-Ιάσονος, όπου, ως γνωστόν, η κυκλοφορία διεξάγεται σε μία και μοναδική λωρίδα – και με ρυθμίσεις για τους μόνιμους κατοίκους στις μπλε θέσεις, χωρισμένους αποκλειστικά σε τρεις ζώνες, που φοβάμαι ότι είναι δύσκολο να λειτουργήσουν όπως οι σχεδιαστές τους το φαντάζονται, πιθανώς αυτό να είναι ένα σύστημα που λειτουργεί στο χάος της Αθήνας, για τον Βόλο μας δεν ξέρω. Επίσης δεν ξέρω πώς κατανέμονται οι θέσεις επισκεπτών στις ζώνες των μονίμων κατοίκων. Και τέλος θεωρώ ότι ο διπλασιασμός του τέλους στάθμευσης είναι και υπέρογκος και αδικαιολόγητος, καθώς αφ’ ενός τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου συστήματος δεν φαίνονται τεράστια και αφ’ ετέρου η ελεγχόμενη στάθμευση εφαρμόζεται για το καλό της πόλης, όχι για τον πλουτισμό του Δήμου...

Τουτέστιν, συμπολίτες, μπαίνουμε σε καινούργιες περιπέτειες, κι εμείς θα είμαστε εδώ να παρακολουθούμε, να ενημερώνουμε και, αν χρειαστεί, να αντιδρούμε.

Σας αγαπώ μελοδραματικώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία οι αχώριστοι Φίλοι στο Πάρκο κάθε μέρα ταΐζουν τα περιστέρια.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 29.05.2024, αρ.φύλλου 4179)

κυκλο-φ-οριακα 1195, 22 Μαΐου 2024

Χρόνια Πολλά για χθες στους Κωστάκηδες και στις Ελενίτσες. Και στην Ενορία μας, οπωσδήποτε, στην οποία (πάλι Ιστορία) ο πρώτος Ι.Ν. Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης εγκαινιάστηκε στις 19 Απριλίου 1898, Κυριακή των Μυροφόρων, στον χώρο όπου εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται ένα χτιστό εικονοστάσι έξω από την περίφραξη του «Ξενία», επί της οδού Πλαστήρα. Τότε ο Ναός ήταν πολύ κοντά στις γραμμές του Τραί(έ)νου του Πηλίου και επίσης πολύ κοντά στην θάλασσα – δεν έχω δει καμία φωτογραφία του, αν κανείς διαθέτει ας την «ανεβάσει» στην πολύ προσεγμένη σελίδα του φατσοβιβλίου με τίτλο «Συζητώντας για την Μαγνησία Στο Πέρασμα Του Χρόνου». Διότι ολόκληρη η έκταση όπου χτίστηκε το ξενοδοχείο και η παρακείμενη Πλατεία Αναύρου προέκυψαν ως επιχωματώσεις της θάλασσας λόγω απόρριψης στο σημείο των μπάζων που προήλθαν από τις κατεδαφίσεις των σεισμόπληκτων κτηρίων του 1955 – μια δουλειά, που την έκανε κυρίως ο Στρατός.

Και μια που τ’ αναφέραμε, ας πάμε κατευθείαν στο Τραίνο του Πηλίου, την διαδρομή του οποίου βλέπετε σε έναν υπέροχο χάρτη με πολλά πλουμίδια (έγχρωμος είναι πολύ καλύτερος, στο ιστολόγιο ή στο φατσοβιβλίο…). Ο χάρτης αυτός δημοσιεύτηκε το 1996 σε ένα δίγλωσσο φυλλάδιο με τίτλο «ατμός ξανά… για το τρενάκι του Πηλίου» / «steam again… for the little train of Pelion». Η εξαιρετική δουλειά του δημιουργικού οφείλεται σε ένα «Studio 23» και μια κυρία Στέλλα Λογοθέτη, που δεν μπορώ να θυμηθώ πού παραπέμπουν, και η χρηματοδότηση έγινε από τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού, την Νομαρχιακή Επιτροπή Τουριστικής Προβολής Μαγνησίας και τον Σύλλογο «Φίλοι του Τρένου» (Δ.Σ. Γιάννης Δαμίγος, Μπάμπης Σκυργιάννης, Μηλίτσα Καραθάνου, Ηλίας Παπαθέου). Όλα αυτά υπάρχουν έτσι ακριβώς τυπωμένα στο οπισθόφυλλο, κι ακόμα η πληροφορία ότι η Επιμέλεια και το Ιστορικό, Φωτογραφικό Αρχείο είναι της κυρίας Μηλίτσας Καραθάνου και ευχαριστίες στον αείμνηστο πλέον Μιχάλη Πόρναλη για την διάθεση μέρους του φωτογραφικού του αρχείου.

Ένα πολύχρωμο φυλλάδιο για να γιορταστεί το 1996, με Νομάρχη Μαγνησίας και βασικό συντελεστή τον κύριο Πάνο Σκοτινιώτη, το σημαντικό γεγονός της επαναλειτουργίας του Μικρού Τρένου ακριβώς σαν …αύριο, 23 Μαΐου 1996, 25 χρόνια μετά την διακοπή της λειτουργίας του, το 1971 και 11 χρόνια μετά την κήρυξή του ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, το 1985 από την Υπουργό Μελίνα Μερκούρη. Ατμός ξανά, και γι’ αυτόν τον ατμό είχε δουλέψει κόσμος και κόσμος, πολλοί εν ενεργεία και πολλοί συνταξιούχοι σιδηροδρομικοί, δεν ήταν μια απλή ιστορία να έχεις πάλι έτοιμα τα καζάνια με τα τούμπα, να δουλεύουν τα έμβολα, να σφίγγουν τα φρένα μετά από τόσα χρόνια ακινησίας αλλά και μετά από τόσα χρόνια προηγούμενης λειτουργίας, 1895-1971, 86 ολόκληρα χρόνια! Και βέβαια οι «Φίλοι του Τρένου Βόλου-Πηλίου», ο Σύλλογος που σχεδόν αμέσως μετά την παύση ξεκίνησε μεγάλους και επίπονους αγώνες απέναντι σε πολλών και διαφόρων ειδών αντιρρήσεις και τελικά κέρδισε τη μάχη! Το 1999 ο ΟΣΕ, επικαλούμενος οικονομικά και λειτουργικά ζητήματα, προμηθεύτηκε δύο ντηζελομηχανές για την έλξη, που όλο κάτι να θυμίζουν (…) και αντικατέστησε τις ατμομηχανές, τώρα κάτι, πάλι, ακούω σχετικά με τις ατμομηχανές.

Αυτά τα ολίγα, αναμνηστικά και σύντομα. Για το Τραι(ε)νάκι μας. Τελικά δεν παίζει ρόλο αν γράφεται με «αι» ή με «ε», εκείνο που έχει σημασία είναι να είναι το Τραί(έ)νο, το Τραι(ε)νάκι του Πηλίου μας και όχι η ανοησία που όλο και περισσότερο θεωρείται από όλο και περισσότερους άσχετους ότι είναι «χαϊδευτικό», εκείνο το απαράδεκτο «Μουτζούρης». Την παίρνει την καραμελίτσα ο ένας/η μία από τον άλλον/την άλλη και την περπατάει. Αυτό το υποτιμητικό προσωνύμιο το δώσανε στο Τραινάκι κυρίως οι κάτοικοι της οδού Δημητριάδος, επειδή περνώντας ο καπνός του κάρβουνου τους λέρωνε τα απλωμένα ρούχα!! Και ήταν, σε συνδυασμό με τα υπαρκτά οικονομικά προβλήματα, ένας σοβαρός λόγος που οδήγησε την χούντα στο να σταματήσει την λειτουργία του. Όχι, λοιπόν. Αυτό δεν είναι χαϊδευτικό, είναι απολύτως υποτιμητικό. Και δεν θα το χρησιμοποιούμε, εντάξει συμπολίτες, φίλοι, συν-Έλληνες;

Ουφ! συγχύστηκα!

Τώρα ξαναλειτούργησε το Τραινάκι (εγώ προτιμώ την παλαιότερη γραφή, με «αι»), αφού αποκαταστάθηκαν οι ζημιές που προκάλεσαν οι καταστροφικές νεροποντές Δανιήλ και Ηλίας. Με προσωπική παρέμβαση του Δημάρχου Νοτίου Πηλίου και του Διευθύνοντος Συμβούλου του ΟΣΕ και μπράβο τους. Αντίθετα ο Άρχοντας Βόλου ξήλωσε τελείως τις διατηρητέες γραμμές του Τραίνου μέσα στην Αγριά, ενοχλούσαν τα μαγαζιά – δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για την συνέχεια. Τώρα δε που βάλαμε και τον Γερμανό φιλόσοφο Friedrich Nietzsche (1844-1900) στην επιχειρηματολογία μας τώρα πια είμαι τελείως απαισιόδοξος…

Αυτά και μένω. Στην φωτογραφία η διαδρομή του Τραίνου του Πηλίου, σε γράφημα του 1996. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 22.05.2024, αρ.φύλλου 4174)

κυκλο-φ-οριακα 1194, 15 Μαΐου 2024

 

Χριστός Ανέστη, αδέρφια. Μια ήρεμη Μεγάλη Εβδομάδα, οι Ναυτοπρόσκοποι του 58^ου περιέφεραν για μία ακόμη χρονιά τον Επιτάφιο του Ι.Ν.Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης, ο οποίος Ιερός Ναός, παρεμπιπτόντως, είναι έργο του Αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχου, εγκαινιάστηκε το 1936 και είναι μάλλον το πρώτο κτίσμα στον Βόλο που θεμελιώθηκε ουσιαστικά μέσα στο νερό με τη μέθοδο των πασσαλομπήξεων σε βάθος 12 μέτρων. Αυτοί οι πάσσαλοι ήταν από οπλισμένο σκυρόδεμα, μυτεροί στην κάτω άκρη και μπήγονταν στο έδαφος με κρούση από πάνω – με την ίδια μέθοδο θεμελιώθηκε αργότερα, πρέπει να ήταν αρχές του ’60, και το σιλό στο λιμάνι, θυμάμαι που ακούγαμε το ντουπ! ντουπ! σχεδόν μέρα νύχτα. Το έργο εκτέλεσε ελβετική εταιρεία και ο πατέρας μου μού είχε πει ότι σ’ αυτή την κατασκευή είχε συμμετάσχει και η Βιομηχανία Γκλαβάνη, δεν έχω σχετική τεκμηρίωση. Για τα υπόλοιπα βλ. και περιοδικό «εν Βόλω», τεύχος 15.

Όπως πάντα σ’ αυτή τη στήλη, από το ένα στο άλλο και πάλι από την αρχή – «ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή» όπως λέει ο Κώστας Τριπολίτης, μελοποιεί ο Δήμος Μούτσης (ζωή σ’ ελόγου μας, ακόμη ένας από τους μεγάλους Έλληνες συνθέτες πήγε να συναντήσει την μεγάλη παρέα των ουρανών…) και τραγουδάει η ομοίως μακαρίτισσα Σωτηρία Μπέλλου στον δίσκο «Φράγμα» του 1981.

Διαμαρτυρίες καταγράφω από συντοπίτες και επισκέπτες που κινήθηκαν αυτοκινητιστικώς προς και από το Νότιο Πήλιο. Το πάγιο αίτημα (να ΄χαμε να λέγαμε…) της ολοκλήρωσης του Περιφερειακού Δρόμου είναι σαν το εκκρεμές του Φουκώ ή του σπιτιού μου, πάει κι έρχεται, φεύγει και επανέρχεται. Λίγο πριν τις εκλογές η και εκ Λεχωνίων ορμωμένη Κυρία Αντιπεριφερειάρχης, σε αγαστή συμφωνία με τον Kostas Agorastos, ορκιζόταν την εκτέλεση του έργου, και μάλιστα μετ’ επιτάσεως ως πεδινή χάραξη, νοτίως της υπάρχουσας Εθνικής Οδού, εκεί που ούτε ν’ ακούσουν θέλουν οι Λεχωνίτες. Φυσικά δεν έγινε, πάλι, τίποτε, και η ζωή συνεχίζεται, λέτε ότι αν είχαν επανεκλεγεί θα γινόταν;; Ενώ το Δικαστικό Μέγαρο, που το ανήγγειλε μεγαλοφώνως και υπερφιάλως ο Άρχοντας, είμαι βέβαιος ότι θα γίνει. Πότε και πού ακριβώς και από ποιον φορέα, δεν ξέρω, αλλά θα γίνει. Και επιτέλους, θα έχουμε κι ένα μέρος να ουρούμε (ναι! όπως τ’ ακούς, να κατουράμε, συμπολίτη) στο κέντρο της πόλης, στο νυν Κτήριο των Δικαστηρίων – το οποίο, παρεμπιπτόντως, ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1910 με δαπάνες του Ιδρύματος Ανδρέα Συγγρού και ολοκληρώθηκε το 1929 (βλ. περιοδικό «εν Βόλω», τεύχος 15) – το οποίο θα το κάνει «δημόσια ουρητήρια», ναι! όπως τ’ ακούς!. Ο άξιος Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου έδωσε μιαν εξαιρετική απάντηση επί όλων αυτών, τα δικά μου σχόλια περιττεύουν.

Από την άλλη μεριά, παρατυχόντες εξ Αθηνών συγγενείς, μετά από εκδρομή στην Δράκεια, σχολίασαν θετικά μεν το πολύ καλό φαγητό, αρνητικότατα δε την πλήρη εγκατάλειψη των υποδομών του χωριού. Εγώ σχολίασα ότι ο Καλλικράτης και ο δεκαετής Άρχοντάς του να ‘ν καλά κι ας ψοφήσουν χίλια αρνιά…

Και λέγοντας αρνιά, εμείς το τηρήσαμε και φέτος το έθιμο του οβελία, ήρεμα κι απλά, με θαυμάσιο καιρό (τι θα κάνουμε, συν-Έλληνες, με τους ποικίλους μετεωρολόγους, πτυχιούχους και πρακτικούς, όλοι αυτοί έχουν βαλθεί να επιβεβαιώνουν την ύπαρξή τους καθημερινά στο κεφάλι μας, μετά την τρομοκρατία της βροχής τώρα έχει ξεκινήσει η τρομοκρατία του καύσωνα), πήραμε ένα αρνί όχι πολύ βαρύ για να μας έρθει και φτηνότερα, δεδομένου ότι όπως εδήλωσε ο μέγας Υπουργός (τρομάρα μας) Σκρέκας, τα βαριά αρνιά κοστίζουν περισσότερο από τα ελαφρά, κι αυτή η διάνοια καθορίζει του νόμους της ανόμου αγοράς των τροφίμων. Θου Κύριε φυλακήν. Αλλά το αρνί μας έγινε λουκούμι και πολύ το ευχαριστηθήκαμε, μια φορά τον χρόνο μάς συμβαίνει αυτό το γεγονός. Πάει κι αυτό, το λύσαμε.

Εκείνο που δεν λύσαμε ακόμα είναι το τι θα γίνει με τον τελικό του Κυπέλλου – τουτέστιν πιασ’ τ’ αυγό και κουρευ’ το. Όσο κι αν η Ελλάδα δείχνει σαφή σημάδια αθλητικής βελτίωσης τον τελευταίο καιρό, το χάλι του Βόλου ελάχιστα διαφοροποιείται. Με συγκίνηση διάβασα ότι το ποδηλατοδρόμιο θα αντικατασταθεί από ένα κλειστό γυμναστήριο, πότε θα γίνει αυτό δεν διάβασα. Το Κολυμβητήριο στο Εθνικό Αθλητικό Κέντρο (ΕΑΚ), στους πρόποδες της Γορίτσας ντε!, αυτό που μαζί με το Εθνικό Στάδιο θα κατεδαφίσει ο Άρχοντας για να φτιάξει ένα πάρκο (!!) είναι εκτός λειτουργίας από τον Σεπτέμβριο, εννιά μήνες τώρα. Με κάτι αστείες δικαιολογίες και κυρίως με το «έτσι θέλω», ένα από τα καλύτερα Κολυμβητήρια της Ελλάδας, με 50άρα πισίνα ανοιχτή και 25άρα κλειστή δεν λειτουργεί και περίπου 1.000 παιδιά κάθε μέρα στριμώχνονται απελπιστικά στο κλειστό Κολυμβητήριο της Νέας Ιωνίας «Βασίλης Πολύμερος» – το οποίο έτσι όπως πάει το πράγμα κάποια μέρα σύντομα θα «χτυπήσει μπιέλα» αλλά υπεύθυνος γι’ αυτό δεν θα βρεθεί κανείς. Αχ, αλί και τρισαλί! Ακούω κόκκαλα να τρίζουν κι ανθρώπους που έδωσαν την ψυχή και το όνομά τους σ’ αυτούς τους αθλητικούς χώρους να στριφογυρνάνε στον τάφο τους…

Ένα θετικό και ενθαρρυντικό νέο για την περιοχή μας πληροφορήθηκα πρόσφατα, ότι υπάρχει σε προχωρημένο στάδιο μια συζήτηση με Αιγύπτιους αξιωματούχους για την εγκαθίδρυση μιας ναυτιλιακής εμπορευματικής γραμμής με πλοία Ro-Ro (αγγλική ορολογία, Roll On-Roll Off δηλώνει φέρυμπωτ μεταφοράς εμπορευμάτων με φορτηγά οχήματα) μεταξύ του Λιμένα του Βόλου και του Λιμένα της Αλεξάνδρειας. Μακάρι, να αποκτήσει πάλι ο Βόλος, όπως είχε από το 1977 έως το 1985, μια διεθνή ναυτιλιακή σύνδεση με πολλαπλά οφέλη, τόσο οικονομικά όσο και πολιτιστικά, και μάλιστα με την Αίγυπτο, με την οποία μας συνδέουν, τους Μάγνητες, ακόμη και δεσμοί αίματος. Η Ιστορία μας είναι η Ζωή μας

Θετικό επίσης στοιχείο η επαναλειτουργία, μετά τις καταστροφές του Σεπτέμβρη, του Τραί(έ)νου του Πηλίου. Ένα εύγε! στον Δήμαρχο και στον Διευθύνοντα και περισσότερα την άλλη φορά. Γεια σας.

Στην φωτογραφία το Κολυμβητήριο του ΕΑΚ Βόλου «Ιάσων Ζηργάνος» (2008) με την ανοιχτή 50άρα πισίνα «Ιωάννης Αντωνόπουλος» (2022) σε πλήρη λειτουργία, υπό το βλέμμα της τοιχογραφίας του Same84 της Urbanact από το 2017.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 15.05.2024, αρ.φύλλου 4169)

κυκλο-φ-οριακα 1193, 1 Μαΐου 2024

 

Πρωτομαγιά, συμπολίτες και συμπολίτισσες, καλημέρα! Ενδιαφέρουσα η Ιστορία της Πρωτομαγιάς, πολλά και τα τραγούδια που την αναφέρουν – εκτός από το αγαπημένο όλων μας «Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην έξοχη». Εμάς μας αρέσει ιδιαίτερα ένα όχι πολύ γνωστό τραγούδι σε στίχους Νίκου Γκάτσου, μουσική Σταύρου Ξαρχάκου και εκτέλεση Βίκυς Μοσχολιού από τον δίσκο «Νυν και Αεί», 1974, το οποίο αναφέρεται στο μπλόκο της Κοκκινιάς, στις 17 Αυγούστου 1944:

«Πρωτομαγιά / Με το σουγιά / Χαράξαν το φεγγίτη / Και μια βραδιά / Σαν τα θεριά / σε πήραν απ’ το σπίτι

Κι ένα πρωί σε μια γωνιά στην Κοκκινιά / Είδα το μπόγια να περνά και το φονιά

Γύρευα χρόνια μες στον κόσμο να τον βρω / Μα περπατούσε με το χάρο στο πλευρό» κλπ.

Κι ακόμα ο ύμνος του 1982 σε μουσική και στίχους του Μάνου Λοΐζου και εκτελεστή τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Πρώτη Μαΐου κι απ’ τη Βαστίλη / ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών / χίλιες σημαίες κόκκινες μαύρες / ο Φρεντερίκο, η Κατρίν και η Σιμόν» κλπ. Την ίδια χρονιά ο Μάνος μας άφησε αιώνια παρακαταθήκη τα τραγούδια του και πέρασε στο επέκεινα.

Πρωτομαγιά επίσης, του 1976, ημέρα Σάββατο, παραμονή της Κυριακής του Θωμά συνέβη εκείνο το ακόμη μετά από τόσα χρόνια αδιευκρίνιστης αιτίας αυτοκινητιστικό δυστύχημα μέσα στην Αθήνα, που έστειλε στον άλλο κόσμο μία από τις σημαντικότερες μορφές αντίστασης στη χούντα των συνταγματαρχών, τον Αλέξανδρο Παναγούλη.

Τι θυμάμαι κι εγώ, ε;! Πράγματι λοιπόν, αυτό το κακό το έχω, συμπολίτες, θυμάμαι, δεν ξεχνώ εύκολα, και καλά και κακά, θυμάμαι, η Ιστορία υπάρχει πάντα, αυτόνομη, η Ιστορία μας είναι η Ζωή μας.

Μεγάλη Τετάρτη σήμερα, η επίσης ιστορική εργατική απεργία σε ανάμνηση της Πρωτομαγιάς του 1886, που δια μέσου των αιώνων μετατράπηκε στην αστική συνείδηση σε αργία, μετατέθηκε για την Τρίτη του Πάσχα, ήτοι στις 7 Μαΐου, κάτι όμως που δεν βρήκε σύμφωνα (και καλά έκανε κατά την γνώμη μου) τα μεγάλα συνδικάτα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τα οποία έχουν κηρύξει για σήμερα την «κλασική» απεργία. Τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στους τόπους εργασίας, ως είναι φυσικόν, δεν γνωρίζουμε, αλλά η εικόνα της προηγούμενης 24ωρης απεργίας ήταν τραγική και απολύτως αποκαρδιωτική. Και φοβάμαι ότι όσο κι αν η Τεχνητή Νοημοσύνη υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια και έναν υποτιθέμενο «καλύτερο κόσμο» οι εργαζόμενοι/-ες του σημερινού κόσμου θα μετανιώσουν κάποια στιγμή πικρά, αλλά θα ‘ναι αργά…

Με το καλό, λοιπόν, να έρθει η Ανάσταση, σας το εύχομαι ολόψυχα! Μέχρι τότε ας δούμε λίγα «δικά μας».

Στην παραλία μας (την ωραιότερη αστική παραλία της Ελλάδας, το πιστεύω αυτό) υπάρχει τον τελευταίο καιρό μια μυρωδιά βοθρολυμάτων, δεν ξέρω από πού προέρχεται, τα καφενεία λένε διάφορα, άλλωστε ως καφενεία έχουν όλο το δικαίωμα της ανέξοδης κριτικής επί παντός του επιστητού κόσμου, όμως τα πράγματα πρέπει να διευκρινιστούν, κάποιος αρμόδιος οφείλει εξηγήσεις. Και η έλευση του ΕΛΚΕΘΕ (Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών, αγγλιστί HCMR) προκειμένου να μελετήσει διεξοδικά (ελπίζουμε…) την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Παγασητικός μας, ορθή και επιβεβλημένη είναι. Διαβάζω ότι ορίστηκε ημερομηνία 13 Μαΐου, μήπως είναι λίγο αργά; Ας το καταλάβουν όλοι άπαντες αυτό: οι άνθρωποι της χερσαίας Μαγνησίας (εμάς πολύ «μας τη δίνει» που οι Βόρειες Σποράδες δεν εντάσσονται πλέον στον Νομό Μαγνησίας) αγωνιούν για την κατάσταση του ζωοδότη Παγασητικού Κόλπου, μετά τις πλημμύρες του Σεπτεμβρίου αλλά και την συνεχιζόμενη, αδιάλειπτη απορροή των πλημμυρικών υδάτων της λίμνης Κάρλας – και δεν είναι «εχθροί του τόπου» αυτοί που αγωνιούν, το ξέρω το «επιχείρημα», το ακούω από το 1987, τότε που αγωνιστήκαμε και σώσαμε τον Παγασητικό από αχυροκυτταρίνη και οινόπνευμα και αστικά λύματα, και τότε έτσι μας αποκαλούσαν.

Μαθαίνω ότι οριστικοποιείται σιγά-σιγά η μεταφορά της Πυροσβεστικής σε άλλο σημείο, πιο έξω από το ρημαδο-κέντρο της πόλης. Σιγά-σιγά, δεν υπάρχει βία, αδέρφια, άλλωστε ούτε καν ενοίκιο πληρώνετε ούτε τίποτε, περιμένω να δω ποιο πολιτικό πρόσωπο θα προλάβει να «πιστωθεί» αυτή την κοσμοϊστορική, για τον Βόλο, αλλαγή – ο Άρχοντας, το είπε ο ίδιος, έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του για το καταστροφικό εργοστάσιο των απορριμμάτων, περιμένω την ανάλογη φαρδιά-πλατιά υπογραφή για το όντως θεάρεστο έργο της μεταφοράς της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας. Γένοιτο!

Μαθαίνω επίσης κάτι κακοήθεις φήμες ότι, λέει, τα μεγάλα κυπαρίσσια έξω από το παλιό Κοιμητήριο μπήκαν σε παζάρι δικο-νομικό με έναν τσιμεντόδρομο, περισσότερα δεν ξέρω να πω.

Θετικά μηνύματα η κατασκευή της γέφυρας στο Μπελεγρίνο και στο ρέμα της Άλλης Μεριάς, η πρώτη από την Περιφέρεια, η δεύτερη ως δωρεά της εταιρείας «Μυτηλιναίος». Μένει τελευταία και καταϊδρωμένη η καημένη η γεφυρούλα στο (Α)λυγαρόρεμα (χρόνια τώρα ομιλούμε περί αυτής της αναγκαιότητος…) πρόσφατα πανηγύρισαν δεόντως τα καλά παπαγαλάκια τις δηλώσεις του Άρχοντα περί τριών εκατομμυρίων «προσωπικά από τον κ. Πρωθυπουργό», στην (ιστορική για την Θεσσαλία ολόκληρη) συνάντηση στο Μουζάκι, στην οποία ουδέν ουσιαστικόν αποτέλεσμα επετεύχθη. Θα περιμένουμε, το λοιπόν, να αξιοποιηθεί αυτό το «δωράκι» του κ. Πρωθυπουργού, γένοιτο κι αυτό!

Είναι κι άλλα πολλά, αλλά πρέπει να πάμε και για λαμπάδες και για (πανάκριβα…) τσουρέκια! Σας αγαπώ και σας υπολήπτομαι δεόντως. ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ. Γεια σας.

Στην φωτογραφία ένα υπέροχο μαγιάτικο στεφανάκι, «δανεισμένο» από την ευχετήρια κάρτα των Γενικών Αρχείων του Κράτους, με τις ευχαριστίες μας.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 01.05.2024, αρ.φύλλου 4163)