Καλημέρα συμπολίτες. Μια καλημέρα, μαζί με την άχρηστη πληροφορία ότι σήμερα, 11 11ου
και ώρα 11:11 (το πρωί) γίνεται παραδοσιακά στην Κολωνία η επίσημη έναρξη του
γερμανικού καρναβαλιού! Κάθε χρόνο, σταθερά αυτή τη μέρα και αυτή την ώρα,
ανεξάρτητα από το πότε πέφτει το Πάσχα. Ξέρω, χαρήκατε πολύ. Αλλά, απ’ την
άλλη, καρναβάλι και πράσινα άλογα. Εμείς εδώ περιμένουμε τα Χριστούγεννα να
ζήσουμε μια μαγική πόλη πλημμυρισμένη από τουρίστες, εμείς δίνουμε 100.000 €
μόνο για λαμπιόνια, ποιος ξέρει πόσα άλλα δίνουμε δεξιά κι αριστερά για τα
υπόλοιπα θεάματα άνευ άρτου.
Άκουσα αυτές τις μέρες ένα
καινούργιο τραγούδι ενός νέου τραγουδοποιού, που λέγεται Αλέξανδρος
Εμμανουηλίδης, κι έχει στο ρεφραίν αυτούς τους στίχους: «Είμαι παντού, παντός
και πάντα / είμαι εντός, εκτός κι αμήν. / Γέρασα πριν απ' τα τριάντα / μονάχα
για τα προς το ζην.»
Μ’ άρεσε, νομίζω ότι εκφράζει την
αγωνία των νέων ανθρώπων στους
δύσκολους καιρούς των μνημονίων, στους καιρούς όπου κανείς δεν ξέρει τι κι από
πού θα τού ‘ρθει. Ακόμη και κυριολεκτικά, μιας και οι μπουνιές, μετά την
ασύστολη βωμολοχία, έχουν γίνει βασικό στοιχείο της δημόσιας ζωής και πρώτο
θέμα στα σαλόνια των τηλεοράσεων. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε και τις
«επιστημονικές» απόψεις περί γενοκτονίας ή εθνοκάθαρσης, λες και είμαστε
υποχρεωμένοι οι Έλληνες να εντρυφήσουμε σε έννοιες που και οι ίδιοι που τις υποστηρίζουν
δεν μπορούν να μας πουν σε τι επί της ουσίας και επί του αποτελέσματος
διαφέρουν – εμένα η γενοκτονία μου αρκεί,
με καλύπτει πλήρως, τέλος.
Εμένα μου φτάνει ο ΕΝΦΙΑ, τα τέλη
κυκλοφορίας που ακόμη δεν αποφασίστηκαν και θα «αναρτηθούν» (τα πάντα, πλέον,
αναρτώνται, δηλαδή κρεμιούνται...) καμια-δυο μέρες πριν την λήξη της προθεσμίας
πληρωμής τους και πάλι θα ψάχνω στο άδειο σεντούκι, μου φτάνει η απειλή του
πλειστηριασμού, η απειλή της διακοπής του ρεύματος, η ανύπαρκτη υγειονομική μου
περίθαλψη για την οποία όλο και κάτι παραπάνω πληρώνω, οι τιμές των προϊόντων
που όλο ανεβαίνουν (τάχαμου λόγω ΦΠΑ...) και όλο «προσφορές» βγάζουν οι έξυπνοι
επιχειρηματίες για να με βάζουν να τρέχω από πολυκαταστήματος εις πολυκατάστημα
και ησυχία να μη βρίσκω, μου φτάνει αυτό που καθημερινά ζω απ’ το πρωί ως το
βράδυ. Μου φτάνει επίσης αυτό που συμβαίνει στο αγαπημένο μου Αιγαίο που, χωρίς
να το θέλει, ξεβράζει διαρκώς πτώματα παιδιών – τι φταίει κι αυτό, τι φταίει η
αρχέγονη θάλασσα, άλλοι φταίνε και τους ξέρουμε, κι αυτοί αδιαφορούν κι εγώ,
ζαλισμένος απ’ όλα τα παραπάνω, δεν κάνω τίποτε για να υποχρεώσω αυτούς τους
δολοφόνους να σταματήσουν τους αδιέξοδους πολέμους. Μια φρίκη.