κυκλο-φ-οριακα 1200, 26 Ιουνίου 2024

 

Με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος φτάσαμε αισίως στο κείμενο υπ’ αριθμ. 1200. Από τις 20 Ιανουαρίου 1991 ασταμάτητα μέχρι σήμερα, ένας αγώνας είναι κι αυτός. Περίπου 760.000 λέξεις στο χαρτί της εφημερίδας και στα αρχεία του υπολογιστή – ευτυχώς, γλίτωσαν όλα από τη μανία του Δανιήλ και του Ηλία, π’ ανάθεμά τους. Και στην ψυχή μου. Μια κατάθεση ψυχής είναι όλα αυτά τα κείμενα, μια αγάπη πρωτίστως για την γενέθλια πόλη και δευτερευόντως, όμως όχι ήσσονος σημασίας, για την ελληνική μας γλώσσα, που τόσο βάρβαρα πλήττεται όλα τα τελευταία χρόνια. Οπωσδήποτε είναι και μια αποθησαύριση ιστορικών γεγονότων, μεγαλύτερης ή μικρότερης σημασίας.

Καλημέρα συμπολίτες και συμπολίτισσες στο τέλος ενός θερμού Ιουνίου, εύχομαι να σας βρίσκω όλους κι όλες καλά.

Για 9^η συνεχόμενη χρονιά η Ένωση Παλαιών Προσκόπων του 58^ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Βόλου σκοπεύει την ερχόμενη Κυριακή, 30 Ιουνίου 2024, να κάνει την γνωστή, πλέον, απόβαση στην βραχονησίδα του Αγίου Νικολάου, εδώ, στον θαλάσσιο χώρο πίσω από τον Σωρό, λίγο μετά από το ακρωτήριο Αγκίστρι. Εκεί υπάρχουν όχι μία αλλά δύο βραχονησίδες, που φέρουν τα μυθολογικά ονόματα Δευκαλίων και Πύρρα, σε ανάμνηση της δια κατακλυσμού καταστροφής του ανθρώπινου είδους από τον Δία, από τον οποίο κατακλυσμό επέζησε μόνο αυτό το ζευγάρι με πλοίο που κατασκεύασε ο Προμηθέας, πλοίο το οποίο κατά μία εκδοχή του μύθου εξόκειλε στην περιοχή της Όθρυος. Κι ύστερα άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω τους και έτσι αναγεννήθηκε το ανθρώπινο είδος. Στην νησίδα Δευκαλίων είναι χτισμένο από ψαράδες ένα ξωκλήσι αφιερωμένο στο Άγιο Νικόλαο. Πηγαίνουμε λοιπόν εκεί, με βάρκα, φυσικά, συντηρούμε το εκκλησάκι, τις εικόνες και τα σκεύη του, περιποιούμαστε τον περιβάλλοντα χώρο, αλλάζουμε τις σημαίες που επί όλον τον προηγούμενο χρόνο τις ταλαιπωρεί ο αέρας. Όλα αυτά συμβαίνουν με την άδεια και τις ευλογίες της Μητρόπολης, μάλιστα 1-2 φορές έχουμε φέρει στον βράχο και τον ιερέα του Αγίου Στεφάνου και μας διάβασε έναν αγιασμό.

Έτσι αισθανόμαστε, έτσι κάνουμε ως πρόσκοποι, οι περισσότεροι από τους οποίους δώσαμε την προσκοπική υπόσχεση στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Υγεία να έχουμε για να μπορούμε να συνεχίζουμε.

Δεν συνεχίζουμε, βέβαια, τις φωτιές του Αη Γιάννη του Κλήδονα. Δια λόγους αντιπυρικής προστασίας προφανώς, κι ας είναι ακαθάριστά παραπάνω από τα δύο τρίτα των επικίνδυνων χωραφιών-οικοπέδων. Και έτσι δεν έχω πού να κάψω το μαγιάτικο στεφάνι μας! Το κρατώ σε μιαν άκρη του κήπου και περιμένω να ανάψω εν καιρώ το αριστοκρατικό μου τζάκι (το οποίο επίσης βλάπτει σοβαρά την υγεία…) για να το κάψω, διότι δεν θέλω και δεν πρέπει να το πετάξω στα σκουπίδια, αυτό μου έμαθε η Μητέρα. Λόγοι «ασφαλείας», λοιπόν. Παρακολουθώ και περιμένω το επόμενο που θα μας κόψουν «για το καλό μας» (που έλεγε κι ο Γιάννης Μηλιώκας σ’ εκείνο το αξέχαστο τραγούδι του 1986). Και σημειώστε ότι έχω βαριά προσωπική εμπειρία: το καλοκαίρι του 1965 αποφοιτούσε από το 5^ο Δημοτικό Σχολείο η ένδοξη γενιά του 1953, που ξεκίνησε το 1959 στις παράγκες. Ο υποφαινόμενος είχε επωμιστεί το βαρύ φορτίο (άλλο που δεν ήθελε, εδώ που τα λέμε…) να γράψει και να εκφωνήσει τον αποχαιρετιστήριο λόγο στην καθιερωμένη γιορτή λήξης. Η οποία είχε προσδιοριστεί μετά τις φωτιές τ’ Αγιαννιού. Όμως σ’ αυτή τη φωτιά της γειτονιάς μου, στην οποία συμμετείχαμε οικογενειακώς όλοι οι γείτονες, καθώς πηδούσα με κοντό παντελόνι κάπως έγινε και πήραν φωτιά και τα δύο πόδια μου, από τα γόνατα και κάτω! Εγκαύματα δευτέρου βαθμού, επίδεσμοι, αλοιφές (Pat Fissan η «θαυματουργή»), μέχρι τάμα στην Αγία Παρασκευή στα Τέμπη με πήγε η μάνα μου για να μου περάσουν και να μην αφήσουν σημάδια (και δεν άφησαν). Όμως στην γιορτή αποχαιρετισμού δεν γίνονταν να μην συμμετέχω, είχα και σκετς με την Ροδούλα Ζήση, είχα και τον αποχαιρετιστήριο λόγο, που τον έγραφα κάτι μέρες. Έτσι, εκτός από γυαλιά μυωπικού αστιγματισμού που από εκείνη την περίοδο δεν έχουν εγκαταλείψει την μύτη μου, αυτή ήταν η πρώτη (και μοναδική) φορά που φόρεσα μακρύ παντελόνι στο Δημοτικό Σχολείο – υπάρχει φωτογραφία!

Πάλι μας παρέσυρε το (ωραίο, αν και κατακαμένο…) παρελθόν μας.

Κινούμαι αρκετά τον τελευταίο καιρό με αυτοκίνητο και χαζεύω λίγο τις γραμμούλες για το νέο Σύστημα Ελεγχόμενης Στάθμεσης. Πρώτη παρατήρηση είναι ότι έχουν αρχίσει και ξεθωριάζουν, πάει καιρός που έγιναν και δεν λειτούργησαν, σύντομα θα θέλουν ανανέωση. Η δεύτερη παρατήρηση είναι αυτός ο διαχωρισμός σε μπλε και άσπρες. Όπου στις μπλε, από όσο καταλαβαίνω, δεν θα επιτρέπεται να σταθμεύσω εγώ που δεν είμαι μόνιμος κάτοικος της περιοχής ή της οικείας ζώνης. Και ερωτώ, ο αφελής: θέλω-πρέπει να επισκεφθώ την Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, που, αν δεν λαθεύω, εδρεύει στο παλιό κτήριο του Οργανισμού Καπνού, Γαζή-Γαμβέτα/Ογλ. Οι θέσεις στην οδό Γαζή είναι όλες μπλε, από Φιλελλήνων μέχρι Γκλαβάνη. Πού σταθμεύω το όχημά μου; Σας αφήνω να το σκεφτείτε, κι αν αρχίσετε να λέτε τις γνωστές εξυπνάδες του διαδικτύου, κακό του κεφαλιού σας.

Σχετικό με αυτό, το parking Φιλελλήνων-Δημητριάδος έχει όνομα πλέον: LAMDA PARKING. Εγώ μέχρι τώρα ήξερα την Εταιρεία Lamda Development S.A., μια εταιρεία σούπερ επενδύσεων που, μεταξύ άλλων, διαμορφώνει σιγά-σιγά και τις κατασκευές στον πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού. Τώρα έχουμε Lamda και στον Βόλο, ποιος τη χάρη μας! Σας αγαπώ ευκρινώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία ακριβώς αυτό το Lamda Parking. Και σ’ άλλα με υγεία.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 26.06.2024, αρ.φύλλου 4198)

κυκλο-φ-οριακα 1199, 19 Ιουνίου 2024

 

Καλημέρα αναγνώστες και αναγνώστριες απανταχού της υφηλίου γης. Απτόητοι από καύσωνες, σκόνες, αλληλοσυγκρουόμενες εκδηλώσεις και άλλους πανικούς συνεχίζουμε τις περιπλανήσεις μας στον κόσμο της κυκλοφορίας και όχι μόνο. Τώρα μας βρήκε και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου EURO 2024 (κατατοπιστική και ευχάριστη η έκδοση της «Μαγνησίας»), 20 χρόνια μετά την κατάκτησή του από την Εθνική Ελλάδος στην Πορτογαλία και τώρα η Ελλάδα απουσιάζει, κρίμα. Θα μας πάει μέχρι τις 14 Ιουλίου και μετά, από 26 Ιουλίου μέχρι 11 Αυγούστου είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι (με ποια κυβέρνηση άραγε;) και στις 11 Αυγούστου…

Ένα «γεμάτο» καλοκαίρι. Για να ξεχάσουμε ότι αμέσως μετά θα έρθει ο χειμώνας με τα αυξημένα έξοδα. Και με την ευκαιρία, γιατί ανέβηκε, καλοκαιριάτικα, η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος; Τι το ιδιαίτερο συνέβη που «ανάγκασε» (τι να κάνουν κι αυτοί οι έρμοι…) τους παρόχους να αυξήσουν την τιμή; Η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά σ’ τον που την έχει – εν προκειμένω στην «ανεξάρτητη αρχή» Ρύθμισης θεμάτων Ενέργειας (ΡΑΕ) και στους ληστές που την περιβάλλουν και την καθοδηγούν, διότι αυτοί και μόνοι και μόνο για κερδοσκοπικούς λόγους καθορίζουν τις τιμές στο δήθεν χρηματιστήριο ενέργειας, τελείως άνευ οιουδήποτε πραγματικού λόγου (π.χ., λέμε τώρα, βούλιαξε το παπόρι απ’ την Περσία, ανέβηκε η τιμή, τώρα ούτε αυτό συνέβη…).

«Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!», είναι ο ευρηματικός τίτλος ενός βιβλίου του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου, που εκδόθηκε το 2018 (πάλιωσε κιόλας…).

«Το μέλλον της Ελλάδας είναι η σύνδεση των λιμένων με τον σιδηρόδρομο». Τάδε έφη Υπουργός (να σε χαρώ) Υποδομών και Μεταφορών, έτει εν σωτηρίω 2024, Χρήστος Σταϊκούρας ονόματι. Κι ένα τσούρμο προβατάκια, στην Ετήσια Γενική Συνέλευση (να σε χαρώ) του Συνδέσμου Βιομηχανιών Θεσσαλίας & Κεντρικής Ελλάδος (-δος, όχι -δας μη μας πουν τίποτε πως δεν ομιλούμε απταίστως την αρχαίαν ελληνικήν) καθόταν (αναπαυτικά) και τον άκουγε, και δεν του πέταξε, ως όφειλε, ντομάτες. Άλλο τίποτε δεν έχω να δηλώσω, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αυτοί που κατέστρεψαν ολοσχερώς τον ελληνικό σιδηρόδρομο και ξεπουλάν τελείως άνευ λόγου και αιτίας τα ελληνικά λιμάνια έρχονται στις στάνες της επαρχίας να διακηρύξουν «το μέλλον της Ελλάδας». Επαναλαμβάνω, είμαστε άξιοι της μοίρας που μας επιφυλάσσει ο ως άνω καπιταλισμός. Ο οποίος, παρά την σφαλιάρα των Ευρωεκλογών, συνεχίζει με την ίδια αλαζονική συμπεριφορά.

Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω, συμπολίτες. Πόσες φορές έχω ακούσει τα ίδια, πόσες φορές έχω ο ίδιος μιλήσει γι’ αυτά τα σπουδαία και μεγάλα, που παραμένουν οράματα – και ούτε καν, κι αυτά που κάποτε υπήρχαν, διότι οι πρόγονοί μας ήταν, αποδεδειγμένα, σοφότεροι ημών, ξηλώνονται στο όνομα αυτού του ιδίου «μέλλοντος της Ελλάδας», το οποίο κάθε φορά μεταλλάσσεται. Δείτε (όσοι ακόμη σ’ αυτή την πόλη μπορείτε να βλέπετε) τις γραμμές του τραίνου που μπαίνουν μέσα στους εμπορικούς προβλήτες του Λιμένα. Θυμηθείτε (όσοι ακόμη μπορείτε να θυμάστε) τις γραμμές στην κυκλοφορούμενη παραλία και την γραμμή που έφτανε μέχρι την άκρη του κεντρικού προβλήτα – από την οποία γραμμή, λόγω ελλιπούς πέδησης, μία ντηζελομηχανή που έκανε μανούβρες βρέθηκε μέσα στη θάλασσα και είδαν κι έπαθαν μέχρι να την ανελκύσουν και να την ξανακάνουν λειτουργική. Ύστερα θυμάμαι και το Σιδηροδρομικό Πορθμείο, ολόκληρη εισήγηση-παρουσίαση έχω κάνει γι’ αυτό το εν τέλει μη-έργο, κάποια στιγμή θα φτάσει και η δική του ώρα.

Για την Αγριά, όπου είχαν ξηλωθεί από τον Δήμο Βόλου οι διατηρητέες γραμμές του Τραίνου του Πηλίου, στις 22.05.2024, στα κυκλο-φ-οριακά 1195, είχα δηλώσει «…δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για την συνέχεια». Ήρθαν Δήμος και ΟΣΕ να με διαψεύσουν, έγινε μία πολύ εμπεριστατωμένη Μελέτη, που εγκρίθηκε από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, ο Δήμος έκανε την κοιτόστρωση με σιδερένια πλέγματα και μπετόν και ο ΟΣΕ έκανε μια πολύ προσεκτική δουλειά τοποθέτησης σιδηροτροχιών, διαμορφώνοντας πλέον έναν κυκλοφοριακό διάδρομο ανάλογο με αυτόν των τραμ μέσα στις πόλεις. Κι ύστερα άρχισα να επιβεβαιώνομαι, καθώς το συνεργείο του Δήμου Βόλου, το οποίο, σύμφωνα με την Μελέτη, θα γέμιζε τα κενά του σκάμματος, αφήνοντας απρόσκοπτη την κίνηση του Τραίνου, πήγε πολύ ωραία και έθαψε τα πάντα! Το αποτέλεσμα ήταν μήνυση από πλευράς Υπουργείου και ακατάσχετο υβρεολόγιο από πλευράς Άρχοντα, όπως συνηθίζει! Ξέρω ότι θα υπάρξει συνέχεια και εύχομαι τα καλύτερα. Φοβάμαι όμως, καθώς προχθές σε μία βόλτα είδα παππού με μπαστούνι καθισμένον σε καρεκλίτσα επιδεικτικά τοποθετημένη ακριβώς πάνω στις θαμμένες γραμμές, μπροστά στο μαγαζί και μέσα στο κακαήλι! Δεν θα ζητήσει ο καημένος ο παππούς και μια ομπρελίτσα…;

Σώσον Κύριε τον Λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου…

Μέσα στην πόλη, δεν ξέρω ποιανού νου θεάρεστο έργο είναι το γέμισμα της οδού Ρήγα Φεραίου με ρυθμιστικές πινακίδες Ρ2 και διαγραμμίσεις ΣΤΟΠ. Στις διασταυρώσεις όπου πάρα πολύ απλά και απολύτως ξεκάθαρα ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ) στο Άρθρο 26 παρ. 5 καθορίζει ότι « η προτεραιότητα ανήκει σε αυτόν που έρχεται από τα δεξιά» τα καλά παιδιά του Δήμου Βόλου έχουν κοτσάρει ένα τεράστιο STOP (Πινακίδα Ρ2) και έχουν διαγραμμίσει πέρα-πέρα να! μια γραμμή στάσης πλάτους 50 cm. Για να οπτικοποιηθεί, πλέον, και να γίνει κατανοητό από όλους ότι οι Βολιώτες οδηγοί είναι συλλήβδην ηλίθιοι. Και μη μου πείτε ότι εσείς εξαιρείσθε, κανείς μας δεν εξαιρείται, ηλίθιους μας θεωρούν οι αυτόκλητοι προστάτες της ασφάλειάς μας. Εκτός πια αν έχουν αποφασίσει ότι στο Μονακοβόλο δεν ισχύει ο ΚΟΚ, όπως δεν ισχύουν και πολλά άλλα πράγματα.

… νίκας τοις ευσεβέσι κατ’ εναντίων δωρούμενος! Να είμαστε καλά, σας αγαπώ, γεια σας.

Στην φωτογραφία εικόνες από το μακρινό παρελθόν του Βόλου: Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο, 22 Σεπτεμβρίου 2000.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 19.06.2024, αρ.φύλλου 4194)

κυκλο-φ-οριακα 1198, 12 Ιουνίου 2024

 

Πάει κι αυτό, το ζήσαμε! Ευρωεκλογές 2024, 5 χρόνια μετά τις προηγούμενες ή «κάθε πέρ’σι και καλύτερα». Η δια της αποχής απόλυτη απαξίωση, κι όμως άκουσα τον επίτροπο κ. Σχοινά να λέει ότι το βασικό πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το αν θα εκλεγεί πρόεδρος ξανά η κυρία Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν! Μια χαρά μαγαζάκι έχουν στήσει τα καλά παιδιά στις Βρυξέλλες, κι ο πρωθυπουργός μας έστειλε επιστολή ζητώντας δήθεν να τιθασεύσουν τους αχαλίνωτους κερδοσκόπους των πολυεθνικών εταιρειών, που είναι οι ίδιοι! Και στην Ελλάδα ο νέο-φασισμός επελαύνει ασυγκράτητος, παρέα με νικητήριες θρησκοληψίες και «λογικά» μορφώματα ναρκισσισμού και μίσους.

Ποιος ξέρει, άραγε, τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.

Θέμα των τελευταίων ημερών η θριαμβευτική επανένταξη των υδάτων της πηγής «Καλιακούδα» στο δίκτυο ύδρευσης του Βόλου, δηλαδή στο δίκτυο της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης & Αποχέτευσης Μείζονος Βόλου – ΔΕΥΑΜΒ. Οι εγκαταστάσεις για την υδρομάστευση της πηγής και την μεταφορά του νερού είχαν υποστεί σοβαρή βλάβη από τις πλημμύρες του Σεπτεμβρίου, βλάβη η οποία χρειάστηκε περίπου εννέα μήνες για να διορθωθεί. Ως εδώ καλά και μπράβο για την αποκατάσταση. Όμως επειδή από κάποιους δόθηκε η εντύπωση ότι η υδροδότηση από την πηγή «Καλιακούδα» ήταν (ακόμη ένα…) «μεγάλο» έργο της τωρινής δημοτικής αρχής, η στήλη έκανε μια μικρή έρευνα ιστορικού χαρακτήρα σχετικά με την χρήση των υδάτων αυτής της πηγής με βασική γνωστική πηγή την έκδοση της ίδιας της ΔΕΥΑΜΒ το 1996, επί Δημαρχίας Δ.Πιτσιώρη, «Η Ύδρευση στην περιοχή του Βόλου. Ιστορικές αναφορές και σύγχρονη πραγματικότητα». Και έμαθε, συνοπτικά, τα εξής:

Οι πηγές της Καλιακούδας και η ομώνυμη ρεματιά, που έχει και την προσωνυμία Ξεριάς ή Ξηριάς, ξεκινάνε από την ψηλότερη κορυφή του Πηλίου, τον Πουριανό Σταυρό (1624 μ.) και το Κοτρώνι (1550 μ.) και διασχίζουν το βορειο-δυτικό Πήλιο, πίσω από την Μακρινίτσα, πριν φτάσουν στο πεδινό τμήμα και γίνουν ο χείμαρρος Ξηριάς που ξέρουμε, στα δυτικά του Πολεοδομικού Συγκροτήματος, ο οποίος εκβάλλει στην Μπουρμπουλήθρα και δέχεται εκτός του νερού της ρεματιάς και τα νερά από την λίμνη Κάρλα, μέσω της σήραγγας, που υπάρχει από το 1959 (μπορεί και 1961).

Μετά την απελευθέρωση του Βόλου, ήδη το 1890 γίνεται η πρώτη αναφορά στην ανάγκη αξιοποίησης των πηγών που υπάρχουν στο Πήλιο ώστε να έχει καθαρό νερό ο Βόλος. Το καλοκαίρι του 1928 ο Δήμαρχος Βόλου Σπύρος Σπυρίδης και ο Μηχανικός του Δήμου Γεώργιος Κοντοστάνος, που αργότερα έγινε και Δήμαρχος Βόλου, ανακίνησαν το ζήτημα της υδροδότησης και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους πήγε ο Κοντοστάνος, μετά από διαδρομή τρεισήμισι ωρών με μουλάρι, στις πηγές της Καλιακούδας. Μετά από αυτό έγιναν μετρήσεις, υδρολογική μελέτη, ζητήθηκε η απαλλοτρίωση της περιοχής, υπήρξαν μεγάλες αντιδράσεις των κατοίκων της Μακρινίτσας, μελετήθηκε σήραγγα μεταφοράς του νερού και συναφή υδροηλεκτρικά έργα, προκηρύχτηκε ανάθεση του έργου και της εκμετάλλευσης σε ιδιωτική εταιρεία, όλα σταμάτησαν με την δικτατορία του Μεταξά και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το όλον θέμα επανήλθε τον Μάιο του 1967, επί Δημαρχίας του διορισμένου Γεωργίου Σάρου και στις 9 Δεκεμβρίου 1969 ανατέθηκε η κατασκευή οδού από την Κουκουράβα στις πηγές, μήκους 11,5 χλμ., κατασκευή που διήρκεσε μέχρι τα τέλη του 1973. Τότε ανατέθηκε και η κατασκευή του αγωγού μεταφοράς, μήκους 14 χλμ. ενώ το 1975 ανατέθηκε το έργο υδρομάστευσης των πηγών. Τα δύο έργα περατώθηκαν και εγκαινιάστηκαν από τον Δήμαρχο Θεόδωρο Κλαψόπουλο τον Ιούλιο του 1977 και από τότε τα νερά των πηγών της Καλιακούδας δεν σταμάτησαν να υδροδοτούν τον Βόλο. Αν δεν κάνω λάθος ετούτη, τον Σεπτέμβριο 2023, είναι η πρώτη φορά που υπήρξε τόσο μεγάλη ζημιά και τόσο μεγάλη διακοπή υδροδότησης.

Αυτά τα ενδιαφέροντα. Στο μεταξύ ακόμη δεν υπάρχουν αποτελέσματα σχετικά με την μόλυνση των υδάτων σε Στεφανοβίκειο και Ριζόμυλο. Αναμένονται. Τα λύματα της Κάρλας συνεχίζουν να έρχονται και οι άνθρωποι στον Βόλο παραμένουν επιφυλακτικοί. Οι μπλε και άσπρες διαγραμμίσεις για την στάθμευση συνεχίζονται, το Σύστημα δεν δουλεύει ακόμα. Τα ενοικιαζόμενα ποδήλατα δεν έχουν εμφανιστεί, μάλλον βρίσκονται ακόμη μέσα στην λάσπη κάποιων υπογείων. Στα υπόλοιπα εργάκια καμία πρόοδος δεν συντελέστηκε, μόνο κάποιες τομές για λόγους ύδρευσης στην Ερμού είδαμε. Το parking Φιλελλήνων-Δημητριάδος επιτρέπει ελεύθερη στάθμευση, χωρίς αντίτιμο, δεν ξέρω γιατί. Θα τα ξαναπούμε, γεια σας.

Στην φωτογραφία ο Μηχανικός Γεώργιος Κοντοστάνος και εργάτες στις πηγές της Καλιακούδας τον Αύγουστο 1932, σε υψόμετρο 815 μ. Η φωτογραφία είναι του Κώστα Ζημέρη, ο οποίος, προφανώς, ήταν μέλος της ομάδας που είχε φτάσει ως την πηγή. Κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου που αναφέρθηκε πιο πάνω. Εδώ είναι ακριβές αντίγραφο από ανάρτηση στην σελίδα του facebook «Η Μαγνησία στο Πέρασμα του Χρόνου».

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 12.06.2024, αρ.φύλλου 4189)

κυκλο-φ-οριακα 1197, 5 Ιουνίου 2024

Καλώς ορίσαμε στον Ιούνιο. Πότε φτάσαμε στα μισά του χρόνου ούτε που το καταλάβαμε. Ήταν και τα απανωτά ευχάριστα γεγονότα – βεβαίως και ο Ολυμπιακός Πειραιώς κατέκτησε το Conference League αλλά και ο Ολυμπιακός Βόλου, ο από το 1937 ιστορικός ποδοσφαιρικός σύλλογος της πόλης μας, ο σύλλογος που (δυστυχώς) έκανε δήμαρχο τον Άρχοντα και τώρα δέχεται τον ολομέτωπο πόλεμο τού αγνώμονα οχτρού, ο σύλλογος που τόσο ταλαιπωρήθηκε τα τελευταία χρόνια ακόμα και ψάχνοντας γήπεδο να παίξει, είναι και πάλι παρών! Είναι εδώ και θα μας κάνει και πάλι υπερήφανους. Και η Νίκη Βόλου, ναι! που γίνεται φέτος 100 χρονών (ίδρυση 1924), από τα πρώτα πράγματα, μαζί με την εκκλησία της Ευαγγελίστριας (πρώτη κατασκευή 1926) που έστησαν οι μικρασιάτες πρόσφυγες στην Νέα Ιωνία (πλήρη στοιχεία στα πολύτιμα βιβλία του κ. Δημήτρη Κωνσταντάρα-Σταθαρά). Αυτές τις δυο μεγάλες ομάδες είχε ανέκαθεν ο Βόλος και πολλές μικρότερες – υγειές φαινόμενο για ένα πολεοδομικό συγκρότημα 100-120.000 κατοίκων. Τώρα με το ζόρι απέκτησε και τρίτη ομάδα, και γελάει μαζί της ολόκληρη η υφήλιος γη, με τους 150 φιλάθλους της και τον «απλό φίλαθλο-ηγέτη» της που μια την πουλάει-μια την κρατάει, μια είναι-μια δεν είναι μέτοχος, μια είναι πτωχός-μια είναι πλούσιος. Αφερίμ εφέντη μ’!

Τώρα έχουμε Ευρωεκλογές της Κυριακή. Δεν ξέρω γιατί αυτές είναι «οι πιο σημαντικές», μήπως ξέρω, μήπως μου λέει κανείς τι, επιτέλους, διακυβεύεται τούτες τις μέρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πράσινη ανάπτυξη και πράσινα άλογα, χρόνια το ακούω αυτό και η κατάληξη είναι να γεμίζουν συνεχώς και αδιαλείπτως οι ελληνικοί κάμποι με φωτοβολταϊκές επενδύσεις, οι οποίες επενδύσεις, μαζί με τις ανεμογεννήτριες, είναι, αν δεν κάνω λάθος αδέρφια, οι μόνες επενδύσεις που γίνονται αυτή την περίοδο της παντοδύναμης «σταθερότητας» και της «εισαγόμενης ακρίβ(γ)ειας» στην χώρα μας. Ξέρετε εσείς να γίνεται τίποτε άλλο σοβαρό; – συγγνώμη, είναι και το θεσσαλονικιώτικο «φλάι όβερ» (τρομάρα μας, τα αγγλικά μας μαράνανε…). Κατά τα άλλα η Ευρώπη σέρνεται πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες στον καταστροφικό για τα συμφέροντά της πόλεμο ενάντια στην Ρωσία και αρνείται σθεναρά να δει την Παλαιστίνη,από φόβο μήπως το παγκόσμιο εβραϊκό λόμπυ της κόψει την πίστωση. Τι ακριβώς καλούμαι να ψηφίσω συν-Έλληνες; Βέβαια τα δημοκρατικά μου αντανακλαστικά με καλούν να προσέλθω στην κάλπη και να επιλέξω το όσο γίνεται περισσότερο «μη χείρον», οψόμεθα.

Στο μεταξύ έχουμε αφήσει πίσω πολλά και διάφορα «μικρά» (που δεν τελειώνουν ποτέ), πάμε κι όπου βγει:

Καθαρίστηκε επιτέλους, μετά από πολλούς μήνες (φωτογραφία μου 2 Μαΐου 2024) ο ορειχάλκινος Ελευθέριος Βενιζέλος του Πάρκου, δεν ξέρω από ποιον (φορέα ή άνθρωπο), το σίγουρο είναι ότι καθαρίστηκε με σβουράκι, ίσως αλλιώς να μην έφευγε η ξεραμένη άσπρη μπογιά. Έτσι αναγκαστικά άλλαξε λίγο το χρώμα, ελπίζουμε ότι γρήγορα η πατίνα του χρόνου θα αποκαταστήσει τα πράγματα. Και βέβαια ευχόμαστε…

Οι πινακίδες στην είσοδο-έξοδο του Βόλου στον Σωρό, που είχαν τα μαυροκόκκινα χάλια τους, αποκαθηλώθηκαν και υποθέτουμε ότι καθαρίζονται ή καθαρίστηκαν, έχουμε 3-4 μέρες να περάσουμε από το σημείο.

Πέρα (…στους πέρα κάμπους…) στον Κραυσίδωνα, απέναντι ακριβώς από την είσοδο στον ανοιχτό χώρο των κτηρίων της Πολυτεχνικής Σχολής, υπήρχε ένα όμορφο ξύλινο γεφυράκι που συνέδεε με τον απέναντι χώρο του Υπεραστικού ΚΤΕΛ και της Μηχανικής Καλλιέργειας, όπου ήδη χτίζονται τα καινούργια κτήρια του Πανεπιστημίου. Αν δεν κάνω λάθος είχε κατασκευαστεί επί Δημαρχίας Σκοτινιώτη, ως συνδετήριο τμήμα, τρόπον τινά, για τον ποδηλατόδρομο που περνάει μέσα από τον πανεπιστημιακό χώρο και συνεχίζεται μπροστά από ολόκληρο το Πεδίον Άρεως μέχρι τις Αλυκές. Κάποια στιγμή τα ξύλα του σάπισαν, το γεφυράκι κατέρρευσε, εγώ το εντόπισα διαλυμένο αλλά στη θέση του, και το φωτογράφισα στις 7 Νοεμβρίου 2022. Προφανώς έκτοτε ουδείς ενδιαφέρθηκε, το γεφυράκι λείπει, φωτογράφισα το κενό στις 20 Μαΐου 2024.

Πανηγυράκι εγκαινίων (ξέρετε, κάμερες, παρατρεχάμενοι, δηλώσεις, συνηθισμένα πράγματα…) στήθηκε πάλι καθώς τοποθετήθηκαν κάπου 5-6 κάγκελα στην όχθη του Κραυσίδωνα, που είχαν καταστραφεί από τις πλημμύρες. Πολύ καλά έκαναν και τοποθετήθηκαν, τα πανηγύρια είναι για τα πανηγύρια. Αλλά λείπουν τουλάχιστον δέκα φορές τόσα. Και όχι μόνο στον Κραυσίδωνα, αλλά και στον Άναυρο, τα κάγκελα στις γέφυρες είναι όπως τα άφησαν ο Δανιήλ και ο Ηλίας.

Στον τρίτο χείμαρρο της πόλης μας, τον Ξηριά, αδιάκοπα τρέχει το νεράκι από την Κάρλα και τώρα, με τις μαζικές γαστρεντερίτιδες στο Στεφανοβίκειο και τον Ριζόμυλο, που προέρχονται από «κοπρανώδη μόλυνση» και από σαλμονέλα, ελπίζω όλοι να αντελήφθησαν πόσο επιβαρυμένα είναι αυτά τα νερά – αν και, από ότι διαβάζω, κάποιοι σπεύδουν να απαλλάξουν τα πλημμυρικά φαινόμενα, όμως του Δημάρχου Ρήγα Φεραίου του ξέφυγε, μάλλον, κάτι περί διείσδυσης στον υδροφόρο ορίζοντα, διότι στην περιοχή του Ριζομύλου υπάρχουν 3-4 μέτρα στάσιμα νερά!! (ΕΡΤ NEWS, 04/06/2024).

Για πανηγυράκια γράφοντας, θυμήθηκα ένα ακόμη, 7 Απριλίου 2022, με ένα τεράστιο τσούρμο και μια τεραστίου θράσους Αρχοντική δήλωση κατεδαφίστηκε ένα (αριθμητικώς: 1) ρυμοτομούμενο και απαλλοτριωμένο κτίσμα κάπου στην οδό Αχιλλοπούλου. Έκτοτε δεν ξανάγινε τέτοια εφαρμογή του Σχεδίου Πόλης. Έγινε η μία, κάναμε τη φιγούρα μας, βρίσαμε τους προηγούμενους που δεν ενδιαφέρονταν για το καλό της πόλης, και όλα καλά. Στην παρόχθια του χειμάρρου Αναύρου οδό Δανιήλ Φιλιππίδη υπάρχουν 3 ή 4 τέτοια κτίσματα, ρυμοτομούμενα από το 1956. Το ίδιο και στην οδό Ιατρού Τζάνου. Στην πόλη γενικά είναι πάνω από είκοσι και, προφανώς, ουδείς από τους τωρινούς ενδιαφέρεται.

Την άλλη Τετάρτη, πρώτα ο Θεός, περισσότερα. Με την ειλικρινή αγάπη μου, γεια σας.

Στην φωτογραφία η ακτή του Αναύρου, Ιανουάριος 1984 (40 χρόνια…). 

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 05.06.2024, αρ.φύλλου 4184)