κυκλο-φ-οριακα 1068, 22 Ιουλίου 2021

Καλημέρα συμπολίτες! Τα μπάνια του λαού, το μεγάλο βήμα στην σελήνη από τον Νηλ Άρμστρονγκ το 1969, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, η αποστασία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1965 είναι ίσως τα πιο σημαντικά γεγονότα μέσα στον Ιούλιο, που μαζί με τον Αύγουστο συνθέτουν το γνωστό «θερμό ελληνικό καλοκαίρι». Εμείς πάντως είμαστε ακόμα εδώ, εντός και επί τα αυτά, περιμέναμε εναγωνίως την «ψυχρή λίμνη» (έχουν ξεφύγει τελείως αυτοί που διαρκώς ονοματίζουν τον κακό μας τον καιρό…) τελικώς μια βροχούλα ήρθε, μάλλον αυξήθηκε η υγρασία, μαζί με την βρώμα του αέρα, που κάποια βράδια γίνεται ανυπόφορη.

Επίσης μου λένε συμπολίτες ότι δέχονται κατ’ οίκον επιθέσεις από κάτι τεράστιες κόκκινες ιπτάμενες κατσαρίδες, οι οποίες κατά τεκμήριο ενδημούν και αναπτύσσονται στους υπονόμους της πόλης. Παλιότερα θυμάμαι κάποια συνεργεία να περνούν και να ψεκάζουν στα φρεάτια των υπονόμων, τώρα δεν βλέπω κάτι. Χώρια που πολλά φρεάτια είναι βουλωμένα κι αν έρθει καμιά πραγματική (επώνυμη ή ανώνυμη) βροχή μπορεί να βρούμε τον μπελά μας ως πολιτική προστασία – είναι η υπηρεσία των ημερών, από πλημμύρες, φωτιές, κατακρημνίσεις μέχρι την (μη) φιλοξενία της προσβληθείσας οικογένειας στην Αλόννησο και την επακολουθήσασα θρασύτατη ανακοίνωση, όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω. Δεν ξέρω – θα μάθω – αν έχουν αρμοδιότητα και στις κατσαρίδες, διότι ο Δήμος του Μονακό δεν φαίνεται διατεθειμένος να ενεργήσει – κάνει προετοιμασία στην Ολλανδία και έχει μεγάλη έγνοια για τα τηλεοπτικά δικαιώματα του ΝΠΣ.

Συγκλονιστικό για εμάς (άλλοι συγκλονίζονται με άλλα…) ήταν το χθεσινό ρεπορτάζ που επί λέξει έγραφε «Ένας 68χρονος μεταφέρθηκε ελαφρά τραυματισμένος στο Νοσοκομείο του Βόλου, όταν παρασύρθηκε από 21χρονο οδηγό. Ο οδηγός παρέσυρε τον 68χρονο γιατί δεν κινούνταν στην διάβαση πεζών.» (η υπογράμμιση δική μας). Κάτι σαν τιμωρία δηλαδή, ο 21χρονος στον 68χρονο; Ή μήπως μία ομολογία ότι αν, λέμε αν, ο 68χρονος κινούνταν σε διάβαση πεζών δεν θα τον παρέσυρε; Δεν ξέρω τι να πω. Φτάνουμε στο σημείο αντί να αναφέρουμε-καταγγείλουμε-σχολιάσουμε την εγκληματική απροσεξία του οδηγού (νεαρού ή όχι, δεν έχει σημασία) να επιτιμούμε τον πεζό (οποιασδήποτε ηλικίας, επίσης δεν έχει σημασία) που είτε σε διάβαση είτε έξω απ’ αυτήν αγωνίζεται να επιβιώσει μέσα στην όλο και εντεινόμενη κυκλοφοριακή αναρχία της εποχής μας. Θεός να φυλάει.

Αρκετές φορές έχουμε αναφερθεί στις σύγχρονες παιδικές χαρές «ειδικών προδιαγραφών», που κατά την ταπεινή μας γνώμη είναι απολύτως μελετημένες για παιδιά που παίζουν και χαίρονται μόνο παιχνίδια του ηλεκτρονικού υπολογιστή – παιδιά σε πλήρη «ασφάλεια» πίσω από κάγκελα, παιδιά που θα «καταστραφούν» αν ματώσουν το γονατάκι, παιδιά που επιτρέπεται να παίζουν μπάλα μόνο σε ακαδημίες ποδοσφαίρου, τέτοια θαυμάσια. Αρχές του καλοκαιριού επισκεφτήκαμε, μετά την καραντίνα, τον αγαπημένο μας Αη Γιάννη του Αιγαίου και διαπιστώσαμε ότι ο αρμόδιος Δήμος Ζαγοράς-Μουρεσίου, ακολουθώντας τις προαναφερθείσες ειδικές προδιαγραφές, διαμόρφωσε αναλόγως την μοναδική παιδική χαρά του οικισμού, λίγα μέτρα μακριά από την θάλασσα και δίπλα σε πανύψηλα πλατάνια: περίφραξη με σιδερένια κάγκελα, πλήρης τσιμεντόστρωση (!) και από πάνω πλάκες από πλαστικό (!!) πάχους 3-5 εκ. Δηλαδή τα παιδιά της πόλης στις διακοπές τους μη χάσουν τα γράδα τους αλλάζοντας περιβάλλον, κι εδώ τσιμέντο να γίνει, «εκσυγχρονισμός» λέγεται αυτό ή πώς αλλιώς;

Και επειδή έχουμε μείνει πίσω, ας πάμε ταχέως στο «απορίας άξιον»: 1) Στην σήραγγα της Γορίτσας έχουν εξ αρχής τοποθετηθεί διάφορες ηλεκτρονικές πινακίδες μεταβλητών μηνυμάτων. Δεν λειτουργεί καμία, γιατί; Υπενθυμίζω, για να μην μπερδεύεστε, ότι η σήραγγα λειτουργεί με ευθύνη ιδιώτη εργολάβου ύστερα από σύμβαση με τον Δήμο Βόλου, ο οποίος έχει, πλέον, την ευθύνη του συνόλου του Περιφερειακού Δρόμου. 2) Στην αρχή, ας πούμε, του Περιφερειακού, ανεβαίνοντας την ράμπα από Λαρίσης, συναντά κανείς δεξιά μια ωραία πινακίδα που γράφει «Δήμος Νέας Ιωνίας». Ίσως να μένει εκεί (έχει κι άλλες παρακάτω) περιμένοντας την επανασύσταση του ιστορικού Δήμου, την οποία, για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ θα ευχόμουνα… 3) Το 2007-2008 το Αστικό ΚΤΕΛ Βόλου, συμμετέχοντας σε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα, απέκτησε εξοπλισμό για δορυφορική παρακολούθηση των λεωφορείων που κινούνταν στις διάφορες γραμμές του και, ως αποτέλεσμα χρήσιμο για το επιβατικό κοινό, ηλεκτρονικές πινακίδες μεταβλητών μηνυμάτων στις στάσεις (τηλεματική το λένε αυτό, για να μην νομίζουν οι τωρινοί άρχοντες ότι ο Βόλος ήταν «χωριό» πριν πατήσουν το πόδι τους σ’ αυτόν…), που ενημέρωναν σε πόσα λεπτά θα ερχόταν το επόμενο λεωφορείο, για την κάθε γραμμή εκεί όπου υπάρχουν κοινές στάσεις. Εδώ και αρκετό καιρό (δεν κράτησα ακριβώς από πότε) το σύστημα δεν λειτουργεί και είναι (ένα ακόμα) κρίμα. 4) Τον Ιούνιο 2020 ξεκίνησε με πολλά ταρατατζούμ (όπως συμβαίνει τον τελευταίο καιρό με τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια) ο ονομασθείς «μεγάλος περίπατος της Αθήνας» εμπνεύσεως Δημάρχου Κ.Μπακογιάννη και Συγκοινωνιολόγου Καθηγητού Γ.Γιαννή. Ξοδεύτηκαν 2 μύρια ευρώ. Οι υπόλοιποι συγκοινωνιολόγοι, πολεοδόμοι, πολιτικοί και λοιποί αντιδραστικοί εκφράσαμε τις επιφυλάξεις μας, πλην ο Δήμαρχος βράχος. Τώρα ο μεγάλος περίπατος καταργήθηκε, αφού ξεράθηκαν τα κακόμοιρα δεντράκια και λοιπά φυτά και αφού ξεθώριασαν τα (κακής ποιότητος) χρώματα. Δεν πρέπει κάποιος εισαγγελέας να ρωτήσει τι έγιναν εκείνα τα 2 εκατομμύρια; Και το χειρότερο: το παλληκάρι ετοιμάζει «ανάπλαση της Πλατείας Συντάγματος» και πάλι πανηγυρίζουν τα ως άνω παπαγαλάκια – μήπως ετοιμάζεται νέα ρεμούλα;

Πολλές οι απορίες αγαπητοί φίλοι, αλλά δεν πτοούμεθα. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Γεια σας.

Η μεγάλη πινακίδα «Δεν ξεχνώ» τοποθετήθηκε στην είσοδο του Λιμένα Βόλου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και είναι πάντα εκεί.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 22.07.2021, αρ.φύλλου 37.474)  

κυκλο-φ-οριακα 1056, 15 Απριλίου 2021

 

Καλημέρα και πάλι συμπολίτες. «Απόψε είναι βαριά η δόλια μου καρδιά…» που λέει κι ο Γιώργος Μητσάκης, ένα πλάκωμα υπάρχει, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε. Κι αυτό παρά το ότι ο πρώτος εμβολιασμός μας ήτο επιτυχής και πλέον δυνάμεθα να αισιοδοξούμε ότι θα επανέλθουμε στην κανονικότητα, την επονομαζόμενη «μετά την πανδημία», ένα σενάριο που ήδη φαίνεται δυστοπικό – αυτή η λέξη, η δυστοπία (dystopia) από τις ελληνικές ρίζες δυσ-τόπος, κακός τόπος, είναι ένα ακόμη αντιδάνειο από τα νέο-λατινικά, καθώς δημιουργήθηκε ως αντώνυμο της λέξης ουτοπία (utopia) από τις ελληνικές ρίζες ου-τόπος, όχι-τόπος, ανύπαρκτος τόπος. Η «Oυτοπία» (Utopia) εμφανίστηκε ως λέξη για πρώτη φορά το 1516 ως τίτλος σε ένα βιβλίο ενός Άγγλου φιλοσόφου, ονόματι Τόμας Μορ (Thomas More) που ήθελε να περιγράψει έναν ιδανικό τόπο ανθρώπινης συμβίωσης: ένα απομακρυσμένο, «ανύπαρκτο» νησί με τέλειο πολιτικό και νομικό σύστημα. Η πρώτη δημόσια χρήση της λέξης δυστοπία συνέβη πάλι στην Αγγλία το 1868. Και τελικά οι «δυστοπική κοινωνία» περιγράφηκε κατά βάση στα μυθιστορήματα του Άλντους Χάξλεϋ «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» (1932), του Τζωρτζ Όργουελ «1984» (1949) και του Ραίη Μπράντμπερυ «Φαρενάιτ 451» (1953). Και είναι γεγονός ότι πολλά από τα στοιχεία εκείνων των τριών μεγάλων οραματιστών μπορεί να συναντήσει κανείς στην σημερινή και, πολύ περισσότερο, στην αυριανή, «μετα…» κοινωνία.

Δυστοπία, λοιπόν. Για παράδειγμα, περπατάω στην πόλη και βλέπω σε πολλά σημεία κάγκελα. Τα κάγκελα των «παιδικών χαρών». Που προφυλάσσουν, δήθεν, τα παιδιά από τις πάσης φύσεως επιβουλές, αλλά ταυτόχρονα τα διδάσκουν ότι στη ζωή υπάρχουν κάγκελα, κάγκελα παντού, «…και τα μυαλά στα κάγκελα», που έλεγε κι ο αείμνηστος Τζιμάκος, ο Πανούσης. Δεν ξέρω πώς διαμορφώνεται ο ψυχισμός των νέων ανθρώπων που μεγαλώνουν μέσα σ’ αυτές τις «ασφαλείς» εγκαταστάσεις παιχνιδιού (;) – ένα σύνθημα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας μας είναι «η ασφάλεια είναι πιο σημαντική από την ελευθερία», εξ ου και τα εκατομμύρια, πλέον, των βιντεοσκοπικών μηχανημάτων παρακολούθησης, σε συνδυασμό με τις παντοειδείς καταπατήσεις στοιχειωδών ανθρώπινων ελευθεριών. Αυτά βέβαια είναι άλλων επιστημόνων αντικείμενα, εγώ απλώς έχω μεγαλώσει τρία παιδιά ευτυχώς σε τόπους χωρίς κάγκελα.

Και χωρίς υποχρεωτικούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές για «εκπαίδευση εκ του μακρόθεν» – αυτό το συνθετικό «τηλε-» είναι επίσης ένα αντιδάνειο στις λέξεις που χρησιμοποιούμε σήμερα, λέξεις που έχουν δημιουργηθεί όλες «έξω από ‘δω», όπως π.χ. η τηλεδιάσκεψη, που είναι μετάφραση της λέξης teleconference, η τηλεκπαίδευση από την tele-education. Αυτό κι αν είναι δυστοπική λειτουργία, απλώς στις μέρες μας δεν υπάρχουν τόσο φωτεινά μυαλά όσο των τριών παραπάνω μεγάλων συγγραφέων για να «οραματιστούν» την λειτουργία αυτών των παιδιών το 2060. Κάπου εδώ μπαίνει και το «επερχόμενο» 5G, που «θα αλλάξει τη ζωή μας».

Αλλά ο κόσμος δεν ξέρει να διαβάζει ποιήματα. Και οι ποιητές μάς άφησαν εδώ και χρόνια χρόνους.

Την περασμένη Κυριακή πραγματοποιήσαμε διαδημοτική μετακίνηση με κωδικό 6 (στο χαρτί, εννοείται, σ’ αυτή την «βεβαίωση κατ’ εξαίρεση μετακίνησης», που έχει την καλοσύνη η εφημερίδα μας να δημοσιεύει κάθε μέρα, εμείς οικογενειακώς δεν έχουμε στείλει ούτε ένα sms). Πήγαμε στον Αη Γιάννη μέσω Χανίων-Κισσού. Είδαμε, ακούσαμε, μυρίσαμε το βουνό να ξυπνάει από τον λήθαργο του χειμώνα. Το φρέσκο πράσινο στα νέα βλαστάρια, τα χαμομήλια στα λιβαδάκια, τα χελιδόνια που έχουν, για μία ακόμη φορά, επιστρέψει. Επισημαίνουμε τις πάρα πολλές κάμπιες στα φυτεμένα στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ένα-ένα πεύκα (μεγάλα τώρα) αριστερά ανεβαίνοντας, πριν τα Χάνια. Πρέπει να επιληφθεί το Δασαρχείο, αυτό (πρέπει να) ξέρει. Επισημαίνουμε επίσης την συνεχιζόμενη καταστροφή των τοιχίων αντιστήριξης στον δρόμο Χάνια-Κισσός, ένα θέμα που είναι γνωστό στην Περιφέρεια αλλά δεν βλέπουμε να εξευρίσκεται το προς αποκατάστασιν απαιτούμενον κονδύλιον. Κι ύστερα, το Αιγαίο! Ακύμαντο, απέραντο, απαστράπτον. Με μια τεράστια, πεντακάθαρη αμμουδιά, την γνωστή αμμουδιά του Αιγαίου, όπου η άμμος δεν κολλάει επάνω σου. Με την υποδομή του λιμανιού (κυματοθραύστες, πλάκες μπετόν, κρηπιδώματα, δέστρες) έτοιμη, ο φωτισμός λείπει ακόμη – επιτέλους θα υπάρχει σωστό λιμανάκι φέτος, μετά το 2009. Αλλά με νέα κατολίσθηση στο ψηλό πρανές πάνω από τον ακόμη χωματόδρομο προς το λιμάνι. Και λέω «ακόμη χωματόδρομο», γιατί σ’ εκείνη την ανακοίνωση της κας. Υφυπουργού μας από 18.02.2021 σαφώς αναφερόταν ότι στο πλαίσιο του έργου θα ασφαλτοστρωθεί και ο δρόμος, δεν ξέρω που βρίσκεται πρακτικά το θέμα. Όμως η κατολίσθηση είναι πρόβλημα. Οι σαθροί σχιστολιθικοί βράχοι καταρρέουν συνεχώς και θα γίνει καμιά μεγάλη ζημιά κάποιαν ώρα κι ύστερα όλοι θα τρέχουν…

Όπως τρέχουν (άσχετο…) τώρα να καταλάβουν, εισαγγελείς και δικηγόροι, πώς και γιατί ένας άνθρωπος που έχρηζε ψυχιατρικής παρακολούθησης σε κλειστή δομή κυκλοφορούσε ελεύθερος και σκότωσε δύο δύστυχα παιδιά. Και σας ερωτώ: αυτό δεν είναι ένα «ειδεχθές έγκλημα»; Μόνο η δολοφονία του επίσης δύστυχου Γιώργου Καραϊβάζ είναι «ειδεχθές έγκλημα», το οποίο κινητοποιεί από Υπουργό ΠροΠο μέχρι Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής;

Αχ! τι τραβάμε και δεν το μαρτυράμε, αδελφοί. Να είστε καλά και να αισιοδοξείτε για καλύτερα. Γεια σας. 

Στην φωτογραφία της Κυρίας Ηλέκτρας Μανουσάκη (με την άδειά σας, Κυρία…) ο Αη Γιάννης από το ανακαινισμένο λιμανάκι.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 15.04.2021, αρ.φύλλου 37.395. παρ' όλο που προστέθηκε ένα έτος η εφημερίδα συνεχίζει να δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα το "123 χρόνια") 

κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1038, 9 Δεκεμβρίου 2020

και τελικά ... καλά Φώτα!

Πάει και η 7^η Δεκεμβρίου. Το σκίτσο του αρχιτέκτονα αδερφού Δημητρίου Σκυργιάννη αποτυπώνει όλη την αγωνία καθώς και το φρενάρισμα της κοινωνίας μας, που βαδίζει κουτουρού για τα Χριστούγεννα, με ανοιχτά 110 καταστήματα εποχικών χριστουγεννιάτικων ειδών – μη ρωτάτε πώς πρόκυψε αυτός ο καταπληκτικά ακριβής αριθμός 110, είναι ανάλογος του αριθμού των εμβολιαζομένων ανά μήνα, που o αρμόδιος κύριος Υπουργός είπε ότι θα είναι 2.117.440, ούτε ένας παραπάνω!!. Ευτυχώς, στο θέμα των Σχολείων η στήλη εισακούστηκε και το άνοιγμα πηγαίνει για τ’ Αγιαννιού. Αυτά. Όμως η ζωή συνεχίζεται.

Συνεχίζεται για τους ανάπηρους συνανθρώπους. Στις 3 Δεκεμβρίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, που καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ το 1992. Εκφωνήθηκαν πάλι οι ανάλογοι πανηγυρικοί, στάλθηκαν τα κατάλληλα μηνύματα δεξιά κι αριστερά, όλα τα καλά κανάλια έκαναν ένα ρεπορτάζ σχετικά με τις δυσκολίες μετακίνησης που αντιμετωπίζουν οι συνάνθρωποι με τα αναπηρικά καροτσάκια. Και ζήσαμε εμείς καλά και οι ανάπηροι το ίδιο άσχημα. Είμαστε μια κοινωνία, αγαπητοί φίλοι, που αυτά τα θέματα τα επικροτεί αλλά δεν τα πολυπιστεύει. Προδιαγραφή, εδώ και πολλά χρόνια. είναι οι ράμπες στα πεζοδρόμια, όπως και οι ειδικές κίτρινες πλάκες με τις ραβδώσεις ή τους κυλίνδρους. Πόσα από αυτά τα συστήματα λειτουργούν πραγματικά; Στον Βόλο έχουμε εγκαταστήσει στις περισσότερες διασταυρώσεις ηχητικά φανάρια για τους τυφλούς. Κανένα και πουθενά δεν λειτουργεί, πιθανώς ενοχλούνταν οι παρόδιοι, κάτοικοι και έμποροι, από το ρυθμικό σφύριγμα ή απλώς ο Δήμος δεν ενδιαφέρεται. Δύσκολα πράγματα.

Η ζωή συνεχίζεται και για τις εταιρείες ταχυμεταφορών. Εκεί να δείτε πώς η κρίση δεν γίνεται ευκαιρία. Διότι με κλειστά τα εμπορικά καταστήματα ανθεί το ηλεκτρονικό εμπόριο. Το οποίο ηλεκτρονικό εμπόριο, παγκοσμίως, στηρίζεται ακριβώς στις εταιρείες ταχυμεταφορών για να φτάσει το προϊόν ασφαλές και ακριβές στον παραλήπτη. Ιδού, λοιπόν, η ευκαιρία. Όμως φαίνεται ότι οι εταιρείες δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν σ’ αυτή την πίεση. Αντί να ενεργοποιήσουν περισσότερες δυνάμεις, να προσλάβουν επιπλέον προσωπικό με συμβάσεις (τόση ανεργία υπάρχει), άφησαν να κατακλυστούν από δέματα, να καθυστερούν τις παραδόσεις και εν τέλει να αδυνατούν να εκτελέσουν το έργο τους. Κρίμα. Κι ακόμη, κατά κανόνα η μεταφορά προπληρώνεται, άρα δημιουργείται ένα μεγάλο ζήτημα σχετικά με την ζημιά που υφίστανται οι καταναλωτές-παραλήπτες από αυτή την καθυστέρηση. Κρίμα δεύτερο.

Η ζωή συνεχίζεται και στην πόλη. Στην πόλη που βάφτηκε πάλι μπλε. Η γνώμη μου, και να με συμπαθάτε, είναι ότι αυτό το μπλε σκούρο χρώμα μπορεί να βγαίνει ωραίο στα βίντεο και τις φωτογραφίες και να χαίρονται αυτοί που σηκώνουν τα drones, αλλά για τους ανθρώπους είναι πένθιμο και καταθλιπτικό. Ιδίως φέτος, με αυτές τις συνθήκες αποκλεισμού που ζούμε, φρονώ ότι ο φωτισμός της πόλης έπρεπε να είναι κίτρινος, άσπρος, κόκκινος, χαρούμενος, όχι πένθιμος. Αρκετούς νεκρούς θρηνούμε, στον περίγυρο του καθενός, πλέον, απάντηση στους λεγόμενους «αρνητές», ένα βασικό, ας πούμε, επιχείρημα των οποίων ήταν από την αρχή «έχεις εσύ κάποιον γνωστό σου που πέθανε από κορωνοϊό;» ε! λοιπόν έχω, ο Δημήτρης, ο Κίμωνας, ο Χρήστος ήταν κοντινοί μου άνθρωποι, σας φτάνουν αυτοί; Δεν ανεβαίνει το ηθικό της πόλης με μωβ φωτάκια και την ταλαίπωρη την Αργώ στη στεριά, επίσης μωβ καραγκιοζάκι. Σε ποιον τα λέω;

Αλλά υπάρχει και ο άλλος. Που είναι γνωστό ότι τουλάχιστον αντιπαθεί τα ζώα και έγραψε επιστολή για να συγχαρεί τον Δήμαρχο ονομαστικά διότι, λέει, απαγόρεψε (ο Δήμαρχος…) την είσοδο σκύλων στις παιδικές χαρές. Και δεν έκανε τον κόπο, ο αντικειμενικός επιστολογράφος, να ενημερωθεί από το απέραντο διαδίκτυο ή έστω να ρωτήσει να μάθει ότι οι σύγχρονες παιδικές χαρές κατασκευάζονται σε όλη την Ελλάδα σύμφωνα με την Απόφαση Υπουργού Εσωτερικών 27934/ΦΕΚ Β/2029/25.07.2014 η οποία συμπληρώνει και εν μέρει τροποποιεί την Απόφαση 28492/ΦΕΚ Β/931/18.05.2009. Σε αυτές τις Αποφάσεις, μεταξύ πολλών άλλων, ορίζεται ότι η παιδική χαρά «πρέπει να περιβάλλεται από ικανή περίφραξη», να υπάρχει «Σύστημα αποτροπής αδέσποτων ζώων» και στην πινακίδα που τοποθετείται στην είσοδο ρητά να αναφέρεται ότι «Απαγορεύεται η είσοδος για ζώα συντροφιάς, με εξαίρεση σκύλους-συνοδούς ατόμων με αναπηρία». Κατόπιν αυτών κάθε καλοπροαίρετος πολίτης αντιλαμβάνεται, νομίζω, ότι ουδεμίαν επιρροήν έχει ο όποιος Δήμαρχος αυτοπροσώπως στην είσοδο ή μη ζώων στις παιδικές χαρές. Γένοιτο.

Είχα κι άλλα κατά νου, π.χ. την κακόμοιρη την ανθοδέσμη για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο στα χέρια της αστυνομίας, την προσβλητική, σύμφωνα με τον Μητροπολίτη μας κ. Ιγνάτιο, επιτήρηση της «εορτής» του Πολιούχου Αγίου Νικολάου, την κίνηση των ποδηλάτων στην παραλία και άλλα τέτοια, αλλά τι να προκάνει κι ο ποιητής όταν ο χρονοχώρος τελειώνει...

Περιμένοντας την εν Βηθλεέμ Γέννηση, σας αφήνω. Φιλιά πολλά, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 09.12.2020, αρ.φύλλου 37.292) 

κυκλο-φ-οριακα 1027, 23 Σεπτεμβρίου 2020

 

Ο διπρόσωπος Ιανός (Janus στα λατινικά) ήταν ένας από τους παλαιότερους και σημαντικότερους θεούς των Ρωμαίων, χαρακτηρίζεται ως ο θεός «των ενάρξεων και των μεταβάσεων» και απεικονιζόταν συνήθως σε σημεία διαβάσεων, όπως θύρες, πύλες, γέφυρες ως φύλακας σε καιρό ειρήνης και πολέμου. Ως εδώ καλά, τον τιμούσαν οι Ρωμαίοι, του χάρισαν και τον Ιανουάριο, τον πρώτο μήνα του ημερολογίου (έναρξη…), ωραία. Δεν ξέρω ποιος έδωσε το όνομά του σε ένα έντονο καιρικό φαινόμενο μεσογειακού κυκλώνα, ο Ιανός δεν ήταν καταστροφικός θεός. Αλλά ο κυκλώνας ήταν. Και ενώ όλες οι προβλέψεις και οι κώδωνες κινδύνου αναφέρονταν στην δυτική Ελλάδα, μια περίεργη «σύγκλιση» αέριων μαζών κατέστρεψε κυρίως τον Νομό Καρδίτσας αλλά και τα Φάρσαλα, τον Αλμυρό κι άλλες περιοχές της Θεσσαλίας. Μαζί, φυσικά, με τα Επτάνησα και την Δυτική Πελοπόννησο. Κυκλώνας ειν’ αυτός, ό,τι θέλει κάνει, αδερφέ!

Καλημέρα συμπολίτες, κάπως απότομα ξεκινήσαμε σήμερα, όσο απότομα μας πλάκωσε και η κακοκαιρία. Όπου φούσκωσαν τα ποτάμια και κατέστρεψαν περιουσίες, χωράφια και οδικές και σιδηροδρομικές υποδομές. Κι αν οι ανόητοι αποψιλώσουν τα Άγραφα για να εγκαταστήσουν ανεμογεννήτριες, την επόμενη φορά που θα βρέξει πολύ θα κατεβούν όλα τα χωριά της Αργιθέας στον κάμπο – να δείτε που θα το ζήσουμε κι αυτό, καθώς τα συμφέροντα γύρω από τις ανεμογεννήτριες είναι τεράστια. Και μετά, βεβαίως, θα φταίει η κλιματική αλλαγή, τι να κάνουμε; Η οποία επίσης φταίει που χτίστηκε δίπλα στο ποτάμι τον Πάμισο το Κέντρο Υγείας στο Μουζάκι, χωρίς, καταφανώς, μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας.

Εδώ σ’ εμάς το 2006 υπερχείλισε ο Ξηριάς και «έπνιξε» την Νεάπολη. Ευτυχώς από το 2007 (με Δήμαρχο Αλέκο Βούλγαρη) ξεκίνησαν και σταδιακά ολοκληρώθηκαν σοβαρά αντιπλημμυρικά έργα τόσο  στον χείμαρρο, όσο και στα δίκτυα απορροής της Νεάπολης. Όσο και στον Κραυσίδωνα, που κάποιοι άλλοι ανόητοι  ήθελαν, στις αρχές του ’90, να επικαλύψουν και να κάνουν δρόμο κι επειδή δεν τους αφήσαμε, τότε, βρήκαν ευκαιρία τώρα να μας εκδικηθούν, να εκδικηθούν την πόλη, δηλαδή, καταστρέφοντας το εξαιρετικό και πρωτοποριακό στην Ελλάδα έργο Ήπιας (Πειθαρχημένη) Κυκλοφορίας της οδού Καραμπατζάκη. Αυτά, αγαπητοί φίλοι, λέει η σύγχρονη Ιστορία αυτής της πόλης. Πάντως κι ο Κραυσίδωνας οχυρώθηκε αρκετά, με αγωγούς εκτόνωσης και ντουβαράκι, τότε κατασκευάστηκε κι εκείνη η λεκάνη κάτω από την σιδηροδρομική γέφυρα. Ο Άναυρος δείχνει (τονίζω το δείχνει…) επαρκής, και τα έργα σ’ αυτόν έγιναν μετά την μεγάλη πλημμύρα που προκάλεσε στις 13 Οκτωβρίου 1955 με 27 νεκρούς και 23 τραυματίες.

Οι χείμαρροι και τα ρέματα είναι ζωντανά και πολύ δυναμικά στοιχεία του περιβάλλοντος, διοχετεύουν αέρα και νερό από το βουνό στη θάλασσα και προστατεύουν τους οικισμούς (…τις ανθρώπινες κοινότητες, που λέει και κάποιος γνωστός μας). Απαιτούν προσοχή, προστασία και καλομεταχείριση, αλλιώς φταίει η κλιματική αλλαγή και ψάξε βρες κονδύλια δια την ανακούφισιν των παθόντων.

Αχ! μας πήρε το ποτάμι / μας πήρε ο ποταμός των σκέψεων και των λέξεων.

Σε ένα μονόστηλο του τοπικού τύπου διαβάσαμε ότι περίπου 25.000 ευρώ θα δοθούν από τον Δήμο Βόλου με απ’ ευθείας ανάθεση σε καθηγητή του Πανεπιστημίου μας για να γίνουν μετρήσεις κυκλοφοριακού φόρτου και σύνθεσης κυκλοφορίας σε επιλεγμένες θέσεις του αστικού οδικού δικτύου και ννα  διατυπωθούν προτάσεις διευθέτησηςκυκλοφοριακών προβλημάτων στη Δ.Ε. Νέας Ιωνίας του Δήμου Βόλου. Έτσι ακριβώς. Από το 2001 έως το 2010 αυτή ακριβώς τη δουλειά την έκανα κάθε χρόνο, με μοναδικό κόστος κάποια 10άρια στην εργασία εξαμήνου των φοιτητών μου του Τμήματος Χωροταξίας κλπ. του Πανεπιστημίου μας (αυτό το «μας» καλό είναι να μην το ξεχνάμε...). Το 2020 προφανώς απαιτούνται 25.000 €. Ας έχομεν υγείαν!

Άσχετο, αλλά το σκέφτομαι πολύν καιρό και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας: «μου τη δίνουν» αυτές οι καινούργιες «παιδικές χαρές» που είναι περιφραγμένες με κάγκελα. Φοβάμαι ότι αυτά τα κάγκελα προετοιμάζουν τις αθώες παιδικές ψυχές να δεχτούν αύριο τα πραγματικά όρια της ελευθερίας που θα τους επιβάλουν οι παντοειδείς «ανώτερες δυνάμεις», να αποδεχτούν τον παντοειδή εγκλωβισμό. Σε μια κοινωνία που αλλάζει ραγδαία, αυτά τα κάγκελα, που δήθεν προστατεύουν τα παιδιά από τους έξωθεν κακούς, είναι ακριβώς τα κάγκελα μέσα στα οποία θα κληθούν να ζήσουν ολόκληρη τη ζωή τους…

Έγινε και πέτυχε η Συνάντηση  των αποφοίτων 1965 του 5^ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου, εξ ου και η φωτογραφία.

Να είστε καλά, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 23.09.2020, αρ.φύλλου 37.227)

κυκλο-φ-οριακα 870 14 Δεκεμβρίου 2016

Καλημέρα συμπολίτες. Στα μισά του Δεκέμβρη, χρόνια πολλά του Ελευθερίου και της Ελευθερίας με το βαρυσήμαντο όνομα. Με λιακάδες συμβαίνουν οι χριστουγεννιάτικες αγορές των δώρων και «δειλά χαμόγελα στους εμπόρους» εμφανίστηκαν, πληροφορούμαστε στο πρωτοσέλιδο της Δευτέρας. «Δεν θα πέφτει καρφίτσα στο ορεινό Πήλιο» στις γιορτές των Χριστουγέννων, μας ενημερώνει επίσης το πρωτοσέλιδο της Κυριακής. Που σημαίνει ότι τα πράγματα πάνε καλά. Και δεν ήρθε ακόμη η έκτακτη ενίσχυση των συνταξιούχων, τότε να δείτε τι έχει να γίνει! Ή μήπως όχι;

Τα καταφέραμε και πάλι, η μεγάλη Μαγνησία με τις πολλές ιδιαιτερότητές της πέτυχε να διεξαχθούν ταυτόχρονα δύο συναντήσεις με θέμα τον «εναλλακτικό τουρισμό», με σημαντικούς προσκεκλημένους και στις δύο και με επίσης ωραίες προτάσεις και στις δύο. Να τις χαιρόμαστε και τις δύο συναντήσεις. Και του χρόνου, με το καλό, ας γίνουν και τρεις, δε βαριέσαι, πάλι για τα ίδια πράγματα θα γίνεται συζήτηση και πάλι όλοι οι προσκεκλημένοι θα είναι σημαντικοί.

Στο μεταξύ «αντάρτικο», λέει, συμβαίνει ενάντια στην λειτουργία του Χιονοδρομικού Κέντρου (βάλτε όσα θαυμαστικά θέλετε μετά…). Διότι όταν πέφτει χιόνι δεν αποχιονίζεται και άρα δεν λειτουργεί ο σχετικά καινούργιος δρόμος Χάνια-Κισσός, επειδή σε ένα σημείο στις Αγριόλευκες έρχεται σε επαφή με τις πίστες και τα συστήματα μεταφοράς των σκιέρ του Χιονοδρομικού Κέντρου. Και αποκόπτονται, λένε οι «αντάρτες», τα χωριά του Ανατολικού Πηλίου. Δηλαδή πώς αποκόπτονται; ρωτάμε εμείς. Αφού και εφ’ όσον οι Εθνικές Οδοί 34 και 34^α έχουν αποχιονιστεί, κανένα χωριό του Ανατολικού Πηλίου δεν μένει αποκλεισμένο. Για να το ξαναπούμε, επειδή με τις «επιστημονικές» ονομασίες των οδών σε τούτον τον τόπο δεν τα πάμε καλά, όταν το παλιό καλό οδικό κύκλωμα του Πηλίου είναι καθαρισμένο από το χιόνι εμείς δεν βλέπουμε να υπάρχει κανενός είδους αποκλεισμός κανενός χωριού. Κι από την άλλη μεριά όλοι σ’ αυτό το βουνό πρέπει να καταλαβαίνουν ότι το παραπάνω αναγραφέν «Δεν θα πέφτει καρφίτσα στο ορεινό Πήλιο» στις γιορτές των Χριστουγέννων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην λειτουργία του Χιονοδρομικού Κέντρου.

Όσο για την περίφημη παράκαμψη του Χιονοδρομικού Κέντρου ας μου επιτρέψουν οι «αντάρτες» να τους θυμίσω ότι τούτος ο τόπος έχει να ασχοληθεί με πολύ σημαντικότερες και χρησιμότερες παρακάμψεις, όπως της Ζαγοράς, της Αφήσου, της Πορταριάς, της Μακρυράχης, της Αγριάς και των Λεχωνίων, της Άλλης Μεριάς, καθώς και με πολλά άλλα απαραίτητα έργα υποδομών, μεταφορικών και άλλων – π.χ. είναι πολύ πιο χρήσιμο και ωφέλιμο έργο η ηλεκτροκίνηση του σιδηροδρόμου ή μία εγκατάσταση βιολογικού καθαρισμού. Στους δημοσιονομικά δύσκολους καιρούς που περνάμε οφείλουμε όλοι να τα σκεφτόμαστε όλα αυτά και όχι να κοιτάμε μόνο τα στενά τοπικιστικά συμφέροντά μας. Αμήν.

κυκλο-φ-οριακα 865 26 Οκτωβρίου 2016

η νέα, πλαστική, παιδικη χαρά

Καλημέρα και χρόνια πολλά συμπολίτες. Χρόνια πολλά πρωτίστως στις Δήμητρες και στους Δημήτρηδες, αλλά και σε όλους τους συν-Έλληνες, με μία επιπλέον μνεία στην όμορφη και φτωχομάνα Θεσσαλονίκη, που απελευθερώθηκε από την οθωμανική κατοχή ανήμερα στις 26 Οκτωβρίου 1912.

Μεθαύριο είναι, βεβαίως, και η εθνική επέτειος του ΟΧΙ του ελληνικού λαού απέναντι στους φασίστες του Μουσολίνι, με τις παρελάσεις να διεξάγονται καθ’ άπασαν την επικράτειαν χωρίς κάγκελα – δεν πρέπει να τα ξεχνάμε αυτά, ούτε να αδιαφορούμε, συμπολίτες. Όλα τα γεγονότα έχουν την σημειολογία τους και όλα καταγράφονται στην Ιστορία.

Στην Ιστορία καταγράφεται και η ανακοινωθείσα «οριστική» ένταξη στο ΕΣΠΑ της ηλεκτροκίνησης του τραίνου Βόλου-Λάρισας. Οριστικά, λοιπόν, τώρα. Και το σημειώνουμε το «τώρα», διότι μέχρι τώρα είχαμε ακούσει-διαβάσει καμιά δεκαριά φορές ότι το έργο ξεκινάει, και έργο δεν βλέπαμε (ήταν κι αυτό μαζί με την υπόλοιπη ανάπτυξη που ερχότανε…). Άντε να δούμε.

Και μ’ αυτή την ευκαιρία, να σας καταθέσω μία προσωπική εμπειρία της περασμένης Παρασκευής στον Σταθμό της Λάρισας. Θα έπαιρνα το τραίνο των 18:30 για Βόλο, είχα φτάσει στον Σταθμό κατά τις 6 παρά 10, και περίμενα να περάσει η ώρα. Οπότε λίγο μετά τις 6 αφίχθη στην ειδική προς τούτο αποβάθρα το ηλεκτροκίνητο τραίνο Θεσσαλονίκης-Λάρισας, το βλακωδώς ονομαζόμενο και «προαστιακό», λες και η Λάρισα είναι προάστιο της Θεσσαλονίκης. Ανεξαρτήτως, που λέτε, ονόματος, το τραίνο άνοιξε τις πόρτες του και οι επιβάτες άρχισαν να κατεβαίνουν. Να κατεβαίνουν, να κατεβαίνουν και τελειωμό να μην έχουν, άνθρωποι κάθε ηλικίας, φύλλου και χρώματος, με ή χωρίς αποσκευές, και κάπως σαν χαρούμενοι μου φαίνονταν. Προς το τέλος διέκρινα τον υπεύθυνο της αμαξοστοιχίας (αυτόν που κάποτε τον αποκαλούσαν «καποτραίνο» εκ του ιταλικού capotreno, που κυριολεκτικά σημαίνει «αρχηγός του τραίνου») και τον ερώτησα πόσους επιβάτες είχε και μου είπε πάνω από 400. Κι ακόμη μου είπε ότι αυτό συμβαίνει στα περισσότερα από τα δρομολόγια αυτού του συγκεκριμένου τραίνου.

Η διάρκεια αυτού του ταξιδιού από Θεσσαλονίκη μέχρι Λάρισα είναι περίπου 1,5 ώρα. Ύστερα ήρθε με καθυστέρηση η ντήζελ αυτοκινητάμαξα από τον Βόλο, περίμενε μια άφιξη από Αθήνα, αναχώρησε με 17 λεπτά καθυστέρηση και έκανε 1,0 ώρα να φτάσει στην πόλη μας. Και ήταν ομοίως «φίσκα» στον κόσμο, με ορθίους.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι ο κόσμος τον θέλει τον σιδηρόδρομο. Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν είχα την αίσθηση ότι ο ελληνικός σιδηρόδρομος δεν ήθελε τον κόσμο. Στα τελευταία χρόνια είμαι βέβαιος ότι αυτό έχει αλλάξει. Καιρός να αλλάξει και η σύνδεση του Βόλου με την Λάρισα

Βέβαια, για μία ακόμη φορά, εκείνο το ασανσέρ στην υπόγεια διάβαση του Σταθμού της Λάρισας πάλι δεν λειτουργούσε. Δεν ξέρω πώς γίνεται και πολύ συχνά δεν το «πετυχαίνω» σε λειτουργία, να είναι απλώς γκαντεμιά; Ή να είναι κάποια αβελτηρία ή κάποια ελλιπής συντήρηση;