κυκλο-φ-οριακα 1205, 31 Ιουλίου 2024

Καλημέρα συμπολίτισσες και συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. Μπήκαμε στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων των Παρισίων και τεράστιο παγκόσμιο σούσουρο έχει προκληθεί από το εγχείρημα των Γάλλων διοργανωτών για μία (καθιερωμένη) τελετή έναρξης όχι μέσα, στο Στάδιο αλλά έξω, στην Πόλη. Δύσκολο το εγχείρημα, πολλά τα προβλήματα, πολλές οι επιλογές, πάρα πολλοί οι παγκόσμιοι κριτές του καναπέως, εδώ, στα μέρη μας, οι περισσότεροι θυμήθηκαν την έναρξη των αντίστοιχων Αγώνων στις 13 Αυγούστου 2004, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας – το οποίο Στάδιο πριν την έναρξη το είχαν βρίσει με τον χειρότερο τρόπο για τις μ…ς που έκανε σ’ αυτό ο ποιος-είναι-αυτός-Καλατράβας. Τώρα βγήκαν στην επιφάνεια όλες οι πίκρες της «δίκοπης ζωής» και ένα σχεδόν παράλογο υπερ-πολύχρωμο καταχτύπι για να ζαλίζεται ο νους και να ξεχνάει (δήθεν) την σκληρή καθημερινότητά του. Τελευταία προέκυψαν και θρησκευτικά ζητήματα, στα οποία πήραν θέση, καθώς λένε, και οι εκκλησίες.

Δική μου γνώμη είναι ότι πολύ μεγάλη σημασία δόθηκε σ’ όλο αυτό. Πολλοί το ονόμασαν γιουροβίζιον, άλλοι τσίρκο, άλλοι πασαρέλα, άλλοι βλασφημία, εγώ λέω ότι ναι! ήταν όλα αυτά. Κι ύστερα; Αυτό δεν είναι και η ζωή μας σε τούτους τους καιρούς, όπου κυριαρχεί η αποθέωση του φαίνεσθαι, η διαστροφή της εικόνας, η ελευθερία (;) του φέισμπουκ, η επικράτηση των «επηρρεαστών» (influencer), η ασυδοσία των κερδοσκόπων, η απόλυτη υποκρισία των (δήθεν) αντιπολεμικών διακηρύξεων; Ένα πανάκριβο πανηγύρι, εν τέλει, που δεν ξέρω ποιους, τελικά, ικανοποίησε – εγώ το είδα με συγκατάβαση. Με την ίδια συγκατάβαση που είχα δει τους Άγγλους το 2012 να διαφημίζουν το τάχαμ’ δήθεν μοναδικό σύστημα υγείας τους (!!), τους Βραζιλιάνους το 2016 να προβάλουν τις φαβέλες (!) και το καρναβάλι του Ρίο ντε Τζανέιρο, τους Κινέζικους στρατούς και τα ιδεογράμματα το 2008, μέσα στην πανέμορφη «φωλιά του πουλιού» του Πεκίνου, την αιωρούμενη ηλεκτρονική γη στο Τόκυο της πανδημίας το 2021 (αντί του 2020). Κάθε λαός, κάθε κουλτούρα, εκφράζεται διαφορετικά, κι όσο τα χρόνια προχωρούν έχω την αίσθηση ότι τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα. Όσο για το αθάνατο αρχαίο πνεύμα του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, ας μην το συζητήσουμε τώρα και εδώ… Πάντως η εκτέλεση του Ολυμπιακού Ύμνου (σε μουσική Σπύρου Σαμάρα (1861-1917) και στίχους Κωστή Παλαμά (1859-1943), που ακούστηκε για πρώτη φορά επίσημα στην έναρξη των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, στις 25 Μαρτίου 1896 στην Αθήνα), ήταν εξαιρετική, στα ελληνικά φυσικά, από μια μεγάλη μικτή χορωδία ενηλίκων, η οποία, αν κατάλαβα καλά, ήταν η Χορωδία της Γαλλικής Ραδιοφωνίας. Και η όλη παρουσία της Κυρίας Σελίν Ντιόν πάνω στον πύργο του Άιφελ ήταν μια αξιομνημόνευτη, ιστορική στιγμή του παγκόσμιου πολιτισμού!

Και επειδή σας ξέρω, απαντώ ευθέως ότι η τελετή έναρξης Αθήνα 2004 ήταν η καλύτερη. Ίσως γιατί ο δημιουργός Δημήτρης Παπαϊωάννου (1964-) πέτυχε να μιλήσει όχι μόνο στην ελληνική καρδιά μας, αλλά και στις καρδιές όλου του πλανήτη. Και όχι, δεν ήμασταν παρόντες στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Διότι ήμασταν παρόντες στο Πανθεσσαλικό Στάδιο του Βόλου, όπου οι Αγώνες είχαν αρχίσει δυο μέρες νωρίτερα, στις 11 Αυγούστου 2004. Θα τα θυμηθούμε κι αυτά τα ωραία.

Μαζί με τους Αγώνες των Αθλητών διεξάγονται και οι αγώνες των μέσων ενημέρωσης. Είναι, που λέτε, μια βραδινή εκπομπή, ένας κεντρικός δερβέναγας, μια κυρία κι ένας κύριος, καταφανώς αρμόδιοι και οι δύο, και κάποια άλλη κυρία, εις Παρισίους, παίρνει μια ωραία συνέντευξη από μία ωραία Αθλήτρια. Τελειώνει και ο κεντρικός δίνει στον κύριο τον λόγο για να σχολιάσει, κι αυτός λέει «εμένα μου άρεσε πολύ το ότι η … είναι ντάουν του έρθ (down to earth)». Κάτι κρατούσα και μου ‘φυγε απ’ το χέρι, σαν να με χτύπησε τούβλο στο κεφάλι. Ο αρμόδιος κύριος, όπως τον «έκοψα» κατά την αργκώ, πρέπει μάλλον να έλαβε ελληνικήν παιδείαν (δημοτικό, ίσως και γυμνάσιο…) αλλά προτίμησε την πάμφτωχη αμερικανιά (κάτω στη γη…) από την υπέροχη ελληνική έκφραση προσγειωμένος/-η/-ο/-οι/-ες/-α για να δείξει στους αμαθείς τηλεθεατές το επίπεδό Του Αυτός και οι όμοιοί του (και είναι πολλοί, πλέον, και κάθε μέρα γίνονται περισσότεροι…) είναι, είμαι βέβαιος, οι περισσότερο δυσαρεστημένοι με εκείνη την αλήστου μνήμης εικόνα του γαλάζιου Διονύσου…

Εδώ, στα εξοχικά τα μέρη μας, το Αιγαίον Πέλαγος συμφώνησε με τον Βορ(ρ)έα κι έστησαν χορό τρανό. Και τώρα ημεδαποί κι αλλοδαποί, που μέχρι χθες διαμαρτύρονταν για την «αφόρητη ζέστη», αναθεματίζουν την θάλασσα, που δεν τους επιτρέπει να την χαρούν, και αγνοούν το βοριαδάκι, που δρόσισε μια χαρά το πυρωμένο περιβάλλον. Αφχαρίστητο πλάσμα ο άνθρωπος!

Βεβαίως ο δρόμος που φέρνει τους τουρίστες-επισκέπτες στην εδώ γειτονιά ακόμη δεν κατέστη δυνατόν να ασφαλτοστρωθεί στα 100 μέτρα που του λείπουν. Απεναντίας, το φοβερό έργο της παντελώς άχρηστης παράκαμψης του χιονοδρομικού κέντρου στις Αγριόλευκες συνεχίζεται, προφανώς είναι άλλος ο εργολάβος. Α! λέγοντας «εργολάβος», μάθαμε ποια εταιρεία έχει αναλάβει το Μουσείο της Αργούς. Λέγεται SOLIS ΑΤΕ (Ανώνυμη Τεχνική Εταιρεία), έχει έδρα στην Λάρισα και έχει δώσει μέση έκπτωση 18,9 % αν δεν κάνω λάθος – κατ’ αρχήν δεν ακούγονται άσχημα όλα αυτά, θα τα παρακολουθούμε. Όπως θα παρακολουθούμε και το πολύ σοβαρό έργο του Πανεπιστημίου ΜΑΣ στο οικόπεδο της πρώην Βαμβακουργίας. Την Κίτρινη Αποθήκη, άραγε την ξεχάσαμε;

Τα κυκλο-φ-οριακά «έφυγαν» ηλεκτρονικά λίγο πριν την έναρξη του αγώνα μπάσκετ Ελλάδα-Ισπανία, πέταξαν, μου είπαν, να φέρουν την Δόξα, τώρα που τα διαβάζετε, δεν ξέρω τι πέτυχαν…

Εύχομαι να τον ευχαριστηθείτε τον Αύγουστο, σάς αγαπώ μεγαλοπρεπώς, γεια σας και χαρά σας.

Στην φωτογραφία το φουρτουνιασμένο Αιγαίο, χθες.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 31.07.2024, αρ.φύλλου 4223)

 

κυκλο-φ-οριακα 1204, 24 Ιουλίου 2024

 

Περάσαμε και την υπέροχη πανσέληνο του Ιουλίου. Η Πανσέληνος του Ιουλίου, τέλος. Ούτε ελάφια, ούτε τάρανδοι, ούτε κέρατα και άλλες παρόμοιες αμερικάνικες αηδίες, ένα θαυμάσιο ολοστρόγγυλο φεγγάρι μ’ ένα μακρύ κι αστραφτερό σεμέν ντ’ αμούρ (chemin d' amour) στη θάλασσα για τους ερωτευμένους, βοήθειά μας.

Τα λέγαμε και την προηγούμενη φορά για την μεγάλη και σύμμαχο χώρα με τις τεράστιες δυνατότητες αλλά το λίγο μυαλό, τώρα μπλέκει σε ακόμη μεγαλύτερες περιπέτειες, καθώς τα κατάφερε ώστε η αποχώρηση του εν ενεργεία Προέδρου από την διεκδίκηση της επόμενης εκλογής 3,5 μήνες πριν την κρίσιμη ημερομηνία (05.11.2024) να γράψει, για μία ακόμη φορά, παγκόσμια ιστορία. Και τώρα οι διδάκτορες της επικοινωνίας μελετούν πυρετωδώς τα νέα σενάρια με την Εισαγγελέα εναντίον του Μεγαλοεπιχειρηματία – ο Θεός να μας σώζει απ’ τους σωτήρες, αγαπητοί μου συν-Έλληνες.

Ο Ιούλιος είναι ίσως ο πιο σημαντικός μήνας της νεώτερης ελληνικής μας ιστορίας. Δύο από τα πιο σημαντικά γεγονότα, και τα δύο με παρελθόν ακριβώς 50 ετών, είναι η τουρκική εισβολή στην ανυπεράσπιστη, στην ουσία, Κύπρο (20.07.1974) και η αποκατάσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας (24.07.1974) με την κατάρρευση της χούντας και την έλευση από το Παρίσι του Κωνσταντίνου Καραμανλή αλλά και άλλων πολλών εξόριστων πολιτών και πολιτικών. Αυτά τα δυο θα μας σημαδεύουν για πάντα. Και το μεν δεύτερο το κάναμε είδος εθνικής γιορτής για λίγους, στο προεδρικό μέγαρο, τέλος πάντων με κάποιον τρόπο κάποιοι μας το θυμίζουν στις ειδήσεις. Για το πρώτο, το έγκλημα της Κύπρου, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Από εκείνο το προδοτικό «κείται μακράν» του «Εθνάρχη» Καραμανλή και τα φοβερά και τρομερά «ψηφίσματα» του ήδη τότε ανίσχυρου ΟΗΕ (φανταστείτε τι γίνεται τώρα με την Παλαιστίνη…) μέχρι σήμερα, 50 χρόνια μετά, εκείνος ο περιβόητος «φάκελος της Κύπρου» δεν κατάφερε να ανοιχτεί – κι ο σύγχρονος σουλτάνος πήγε και ξανακατέλαβε την εδώ και 50 χρόνια κατειλημμένη Αμμόχωστο. Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, στις 9 Νοεμβρίου 1989, η Λευκωσία είναι η μόνο πόλη στον κόσμο που την διαπερνά και την διαχωρίζει ένα τείχος. Να χαιρόμαστε τις παγκόσμιες και πανανθρώπινες και δεν-ξέρω ‘γω-τι άλλο-μεγάλο-και τρανό-να ‘χαμε να λέγαμε αξίες της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης, της… μπλα μπλα μπλα…

Την προηγούμενη φορά γράψαμε για την γέφυρα του χειμάρρου Αναύρου στην οδό Αναλήψεως/Αγίου Δημητρίου, στην οποία ορθώς και δικαίως αποκαταστάθηκαν τα κάγκελα, που είχαν καταστραφεί στην πλημμύρα του Σεπτεμβρίου. Σ’ εκείνη την αναφορά γράψαμε επίσης ότι η γέφυρα η ίδια κατασκευάστηκε το 1955 με χορηγία της πόλης του Ροστώβ. Κι εκεί έγινε το λάθος: η πόλη ήταν και είναι το Ροστώβ αλλά όχι της Βουλγαρίας, της Ρωσίας, επί του ποταμού Ντον, στην άκρη του Εύξεινου Πόντου. Το λάθος μάς το επεσήμανε (ποιος άλλος;) ο Δάσκαλός μας, ο Κύριος Δήμητρης Κωνσταντάρας-Σταθαράς, που μας παρακολουθεί με αγάπη και δεν μας αφήνει να «παραπατήσουμε». Και με την ευκαιρία, ο Κύριος Δημήτρης, με πολύ μόχθο και ατέλειωτες ώρες αρχειακής έρευνας, έχει χαρίσει στους πολίτες αυτής της πόλης (σ’ όλους μας δηλαδή) δύο πολυτιμότατα βιβλία: α) Δρομο-λόγιο της Νέας Ιωνίας Μαγνησίας (Ιστορία των Δρόμων και των Πλατειών του Δήμου Νέας Ιωνίας-Μνήμες και Τιμές), ΙΩΝΕΣ 2006 και β) Δρομο-λόγιο του Δήμου Βόλου (Ιστορία των Δρόμων και των Πλατειών-Μνήμες και Τιμές), ΙΩΝΕΣ 2009. Είναι εντυπωσιακό πόσες πληροφορίες περιέχονται σε αυτά τα βιβλία, αποκτήστε τα και θα με θυμηθείτε.

Αυτά λοιπόν. Γέφυρα Αναύρου, Ροστώβ Ρωσίας, αδελφοποίηση, μαρμάρινη αναθηματική πλάκα που έχει, πλέον, εξαφανιστεί. Και σκαλίζοντας όλα αυτά κάνει μια στροφή το μυαλό μου και με φέρνει σε καιρό πανδημίας, Ιανουάριο 2021. Όπου στρίβουμε εποχούμενοι με την σύζυγο μετά την ανηφόρα της Αναλήψεως, ακριβώς φάτσα στη γέφυρα, δεξιά στην Δανιήλ Φιλιππίδη και σταματάμε λίγο παρακάτω διότι βλέπουμε συνεργεία βαριά (εξ)οπλισμένα να κατακρεουργούν πάνω στο πεζοδρόμιο δύο περήφανες μουριές, τουλάχιστον πενηντάχρονες και με βαθύ ίσκιο. Αναγνωρίζω γρήγορα την κατάσταση και είμαι πλέον βέβαιος ότι υπάρχει, έστω τυπικά, «η απαιτούμενη άδεια», θεωρώ ότι είναι προτιμότερο για την σωματική μας ακεραιότητα να αποχωρήσουμε, τραβάμε 2-3 φωτογραφίες κι αποχωρούμε. Τις φωτογραφίες τις έχουμε ακόμη, το πεζοδρόμιο παραμένει κρανίου τόπος και απολύτως «αναξιοποίητο» μέσα σ’ αυτά τα τρεισήμισι χρόνια.

Αλλά φταίει η άτιμη η κλιματική αλλαγή, γι’ αυτό έχει καύσωνες. Και βέβαια τίποτε από όσα συμβαίνουν δεν είναι «πρωτοφανές», καύσωνες και πολύ υψηλές θερμοκρασίες είχαμε κι άλλοτε στην Ελλάδα, φτάσαμε να έχουμε και χίλιους τόσους νεκρούς, μόνο που είχαμε περισσότερα δέντρα…

Έργα συμβαίνουν αυτή την περίοδο στον Αη Γιάννη. Έργα διαφόρων ειδών και διαβαθμίσεων, χρήσιμα αναμφίβολα, λίγο καθυστερημένα επίσης αναμφίβολα κι απ’ ότι κατάλαβα προσφάτως θα απασχολήσουν και τον Κύριο Εισαγγελέα. Εξαιρουμένου, όμως, του κεντρικού οδικού δικτύου Χάνια-Κισσός, όπου σε ένα κομματάκι 100 μέτρων, που δεν κατέστη δυνατόν να ασφαλτοστρωθεί εισέτι, κινδυνεύουμε όλοι κάθε στιγμή να σπάσουμε τα οχήματά μας. Αργότερα θα πούμε εμείς τα δικά μας, τώρα διακινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε «εχθροί του τόπου» (μπορεί και του έθνους…), συμβαίνει συχνά και όπως βολεύει – μακριά από ‘μας τέτοιες κατηγόριες!

Και με τούτα και με τ’ άλλα φτάσαμε και σήμερα στο τέλος, συμπολίτες και απανταχού φίλοι.

Εύχομαι να περνάτε καλά το καλοκαίρι σας, σάς αγαπώ υψηλοφρόνως, γεια σας και χαρά σας.

Στην φωτογραφία οι καρατομημένες μουριές, Ιανουάριος 2021. Προάγγελοι των κυπαρισσιών του Νεκροταφείου…

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 24.07.2024, αρ.φύλλου 4218)

κυκλο-φ-οριακα 1203, 17 Ιουλίου 2024, της Αγίας Μαρίνας

 

Ζεστούλα, ε;! «Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι», που λέει κι ο Σωκράτης Φάμελος. Και το Αιγαίο, έπαθε κι αυτό ραστώνη, βαρέθηκε να ανεβοκατεβαίνει σε κυματισμούς και μετατράπηκε σε…λίμνη ακύμαντη.

Πέραν του Ατλαντικού αυτή η μεγάλη και σύμμαχος χώρα, κοιτίδα Δημοκρατίας κατά τα άλλα, στην οποία, όμως, όποιος θέλει παίρνει ένα κουμπούρι «κι όποιον πάρει ο χάρος» (χιλιάδες τα επεισόδια, χιλιάδες οι νεκροί…), βρίσκεται για μία ακόμη φορά αντιμέτωπη με μια σοβαρή απόπειρα δολοφονίας ενός ηγέτη της. Την οποία απόπειρα οι φοβερές και τρομερές μυστικές υπηρεσίες της δεν κατάφεραν να αποτρέψουν. Πόσα και πόσα κινηματογραφικά «αριστουργήματα» δεν τις έχουν αποθεώσει αυτές τις ποικιλώνυμες υπηρεσίες στις μάχες εναντίον των διεθνών τρομοκρατών, όπου πάντοτε επικρατούν αδιακρίτως. Και τώρα ένας 20χρονος πιτσιρικάς τις έκανε, τις σούπερ υπηρεσίες, ρεζίλι των σκυλιών και όλων των λαών που εδώ και πολλά χρόνια καταπιέζουν, απανταχού της γήινης σφαίρας. Βέβαια το έμμεσο αποτέλεσμα αυτής της απόπειρας (αφού το άμεσο δεν επετεύχθη…) θα είναι να χάσει τις επικείμενες εκλογές ο κύριος Μπάιντεν και να επανεκλεγεί ο δύστυχος ο κύριος Τράmp, που τόσα και τόσα έχει υποφέρει με τα δικαστήρια και τώρα κόντεψε να χάσει και τη ζωή του για χάρη της πατρίδας…

Μια μεγάλη χώρα που έχει τεράστιες δυνατότητες αλλά, και μη προς κακοφανισμόν κανενός, έχω την εντύπωση ότι κάπως πάσχει από…μυαλό!

Τελείωσε και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου EURO 2024 με επικράτηση των Ισπανών έναντι των Άγγλων. Στη «μάχη» μεταξύ novibet, netbet365, stoiximan κλπ. κλπ. ποιος επικράτησε δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η ελληνική τηλεόραση, στο σύνολό της, πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο, παραδομένη καθώς είναι στους «χορηγούς» των προγραμμάτων της. Τι θα πει «χορηγός» στην τηλεόραση, συμπολίτες; Τι σόι ξέπλυμα είναι αυτό; Ένας που διαφημίζει τα προϊόντα του (και το πόσο «τοις εκατό» φτηνότερα απ’ τον διπλανό του πουλάει την πανάκριβη φέτα) εγώ καταλαβαίνω ότι πληρώνει μια εταιρεία για να του κάνει αυτή την διαφήμιση. Δεν «χορηγεί» κάτι σε κάποιον, μια μπίζνα είναι όλα. Είναι τελείως διαφορετική η έννοια της χορηγίας, ξεκινώντας από την αρχαία Αθήνα, όπου χορηγός ονομαζόταν αυτός που αναλάμβανε τις δαπάνες του χορού (χορόν άγω) στο θέατρο μέχρι και τις μέρες μας, που κάποιοι επαγγελματίες δίνουν 50-100 ευρώ σε κάποια σωματεία, που αγωνίζονται να μαζέψουν πέντε δεκάρες από συνδρομές, προκειμένου αυτά να πληρώσουν για να εκτυπώσουν μια αφίσα, ένα πρόγραμμα για μια εκδήλωση με μεγαλειώδες αντάλλαγμα το σήμα τους πάνω στις εκτυπώσεις. Εγώ τέτοιους χορηγούς καταλαβαίνω, τα υπόλοιπα θαρρώ ότι είναι κόλπα για την Εφορία.

Όσο για το τι αποτελέσματα είχε αυτός ο βομβαρδισμός σαχλαμάρας από τις (αναρίθμητες…) στοιχηματικές εταιρείες, δεν έχω ιδέα. Μπορώ μόνο να ελπίζω (αν και χωρίς μεγάλες πιθανότητες…) ότι οι Έλληνες, που αγωνίζονται να θρέψουν την οικογένειά τους μέσα στον ορυμαγδό αισχροκέρδιας που η κυβέρνηση επιμόνως δεν θέλει να ελέγξει, δεν πέταξαν τα λεφτά τους σε διεθνείς γκάνγκστερς.

Το θέμα της πυρηνικής ενέργειας μην το περνάτε «στο ντούκου». Μετά τον «αιφνιδιασμό» (που δεν ήταν, όπως αποδεικνύεται) Μητσοτάκη, σχεδόν όλα τα «σοβαρά» μέσα διαδικτυακής ενημέρωσης έχουν να πουν έναν καλό λόγο γι’ αυτούς τους «πράσινους» πυρηνικούς αντιδραστήρες. Και πράσινα άλογα, το έχουμε ξαναπεί. Τρίζουν τα κόκκαλα του Ενρίκο Φέρμι (1901-1954) που κατασκεύασε τον πρώτο, το 1942.

Στο ντούκου προσπαθεί να περάσει και η Δημοτική μας Αρχή την αδυναμία της να τελειώσει, να ολοκληρώσει εργάκια ανακαίνισης και επιφανειακής αναμόρφωσης σε διάφορα σημεία της πόλης. Δεν ξέρω τι φταίει, ξέρουν αυτοί που αναθέτουν, συμβασιοποιούν και επιβλέπουν, ξέρουν και οι εργολάβοι. Και εκτός αυτών κανένα άλλο έργο δεν συμβαίνει, κανένα απολύτως, με τον «αποτελεσματικό» Άρχοντά μας να ασχολείται μονίμως (αλλά μονίμως…) με το βρίσιμο όσων δεν συμφωνούν μαζί του. Παραδείγματος χάριν, με το Μουσείο της Αργούς τι γίνεται; Και δεν έχω μάθει ακόμη ποιος είναι ο εργολάβος και τι έκπτωση έχει δώσει. Περί Σχολείων τα είπε όλα η Υφυπουργός Κυρία Μακρή. Και μια βλάβη στον Βιολογικό Καθαρισμό, που κρατούσε από τον Μάιο και διοχέτευε επεξεργασμένα μεν, λύματα δε στην Μπουρμπουλήθρα μέσω Ξηριά (μαζί με τα της Κάρλας…) αν διάβασα σωστά επισκευάστηκε πριν από μια βδομάδα. Μάιος-Ιούλιος, εγώ θεωρούσα ότι υπάρχουν κάποια πρωτόκολλα άμεσης επέμβασης για τέτοιου είδους βλάβες, φαίνεται ότι ηπατήθην!

Α! να όμως κι ένα καλό! Η στήλη στις 5 Ιουνίου 2024 (κυκλο-φ-οριακα 1197) επεσήμανε την ανάγκη να επισκευαστούν τα κατεστραμμένα από την πλημμύρα του Σεπτεμβρίου κάγκελα στην γέφυρα του Αναύρου στην οδό Αγίου Δημητρίου. Και ώ! του θαύματος, η επισήμανσις αύτη ελήφθη αρμοδίως υπ’ όψιν και στις αρχές Ιουλίου είδα μαστόρους επισκευαστές επί το έργον στην αγαπημένη μας γέφυρα, που, ως γνωστόν, κατασκευάστηκε με χορηγία των κατοίκων του αδελφοποιημένου Ροστώβ της Βουλγαρίας το 1955, μετά την προηγούμενη μεγάλη πλημμύρα.

Αυτά για σήμερα συμπολίτες και απανταχού φίλοι.

Εύχομαι να περνάτε καλά το καλοκαίρι σας, σάς αγαπώ μεγαλοφώνως, γεια σας και χαρά σας.

Στην φωτογραφία το αεροπανώ του ΠαΣοΚ τα λέει όλα. Στην Σίφνο, 14-20 Ιουλίου 1983 (41 χρόνια πίσω…!!). Και το 1988 έχει προ πολλού παρέλθει…

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 17.07.2024, αρ.φύλλου 4213)

κυκλο-φ-οριακα 1202, 10 Ιουλίου 2024

 

Καλημέεεερα αγαπητοί και αγαπητές! Ζούμε μεγάλες στιγμές, τόσο ως Έθνος που βαδίζει θριαμβευτικά προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024, όσο και ως Δημοκράτες που απέφυγαν την γαλλική ακροδεξιά στην κυβέρνηση της μεγάλης και συμμάχου χώρας, όσο και ως Βολιώτες που έχουν, επιτέλους, έτοιμη την Πλατεΐτσα των Γερμανικών στην Νέα Ιωνία μετά από δυόμιση χρόνια οργιώδους εργασίας.

Εκείνο που δεν πάει καλά, συν-Έλληνες, είναι οι άκρως επικίνδυνες δηλώσεις που έκανε ξαφνικά και απροειδοποίητα ο Έλληνας πρωθυπουργός στις 02.07.2024 κατά τη διάρκεια του 28^ου ετήσιου συνεδρίου του αγγλικού «Economist». Είπε το καλό παιδί που μας κυβερνάει: «Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα άλλο παράδειγμα: πυρηνική ενέργεια. Η Ευρώπη ήταν και παραμένει ηγέτιδα δύναμη στην πυρηνική τεχνολογία. Η Ελλάδα δεν διαθέτει πυρηνική ενέργεια. Δεν υπάρχει τρόπος να φτάσουμε στο ουδέτερο ισοζύγιο εκπομπών χωρίς την πυρηνική ενέργεια. (η υπογράμμιση δική μου) Επενδύουμε, λοιπόν, ως Ευρωπαίοι, στην επόμενη γενιά μικρών πυρηνικών αντιδραστήρων; Έχουμε πραγματικά κάνει τις σωστές επιλογές για την πράσινη μετάβαση, τουλάχιστον προσδιορίζοντας τρεις ή τέσσερις κρίσιμες βιομηχανίες;»

Αυτά είπε, επί λέξει αυτός ο αστέρας της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής. Κι αμέσως, ω! του θαύματος! όλα τα μέσα-παπαγαλάκια εμφανίστηκαν απολύτως ενημερωμένα με τεχνολογίες, μεγαβάτ, επιπτώσεις (καμία!!!), τα πάντα όλα, έτοιμοι οι Έλληνες να φτιάξουμε πυρηνικούς αντιδραστήρες, θαύμα!

Στην Ελλάδα έχουμε να ακούσουμε για πυρηνικά εργοστάσια από την δεκαετία του 1980!! Η Ιστορία καταγράφει 1971, η χούντα με βρετανικά συμφέροντα ξεκινάει την συζήτηση. Το 1974, μετά το πραξικόπημα στην Κύπρο οι Άγγλοι αποσύρονται και εμφανίζονται οι Αμερικάνοι (αλίμονο…). Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Γεώργιος Ράλλης συνεχίζουν τις διαπραγματεύσεις. Επιλέγεται ως τόπος εγκατάστασης η Κάρυστος. Στις 20.05.1979 στην Χαλκίδα 8.000 άτομα διαδηλώνουν ενάντια στην πυρηνική ενέργεια, και στην Κάρυστο κυνηγούν με φτυάρια τους υπαλλήλους της εταιρείας. Οι όποιες συζητήσεις τελειώνουν οριστικά το 1982, με κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου.

Στις 26 Απριλίου 1986 γίνεται το φοβερό πυρηνικό δυστύχημα στο Τσερνόμπιλ – υπάρχει αναλυτική περιγραφή διαδικασίας, αιτίων και αποτελεσμάτων στην διαδικτυακή ελληνική Βικιπαίδεια. Την Κυριακή 18.05.1986 η Οικολογική Κίνηση Βόλου (ΟΚΒ) διοργανώνει διαμαρτυρία ενάντια στα πυρηνικά, ώρα 12:00 στον Άγιο Κωνσταντίνο. Το Σαββατοκύριακο 21-22.03.1987 γίνεται το 1^ο Αντιπυρηνικό Διήμερο με πρωτοβουλία της Αντιπυρηνικής Κίνησης και της ΟΚΒ στο Δημαρχείο Βόλου. Το Σαββατοκύριακο 25-26.04.1987 διοργανώνεται το 2^ο Αντιπυρηνικό Διήμερο με πρωτοβουλία της ΟΚΒ και της Αντιπυρηνικής Κίνησης. Συζητήσεις, έργο Καραγκιόζη και Πορεία στην Παραλία με το σηματάκι της φωτογραφίας σε πλακάτ και το «μνημειώδες» σύνθημα «καλύτερα πορεία, παρά στα καφενεία»!

Αυτά, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Και κυρίως κάποιοι νέοι, που νομίζουν ότι το Οικολογικό-Περιβαλλοντικό Κίνημα στον Βόλο ξεκίνησε τότε που εμφανίστηκαν αυτοί στην πόλη.

Βεβαίως υπάρχουν κι άλλα πυρηνικά δυστυχήματα στον πλανήτη, με πρώτο στο Θρη Μάιλς Αϊλαντ (Three Miles Island) στις ΗΠΑ 28.03.1979 και πιο σημαντικό μετά το Τσερνόμπιλ αυτό στις 11.03.2011 στην Φουκουσίμα της Ιαπωνίας. Και μετά από όλα αυτά, και αφού η Γερμανία έχει αποφασίσει ότι θα κλείσει σε εύλογο χρόνο τα πυρηνικά εργοστάσια που διαθέτει, η Ευρωπαϊκή Ένωση της κυρίας φον ντερ Λάιεν αποφασίζει στις 06.07.2022 ότι η πυρηνική ενέργεια είναι «πράσινη ενέργεια» (!), ότι τα πυρηνικά εργοστάσια είναι «πράσινες επενδύσεις» (!!). Υπέρ αυτής της εγκληματικής απόφασης ψήφισαν οι Έλληνες Ευρωβουλευτές Ασημακοπούλου, Βόζενμπεργκ, Ζαγοράκης, Κεφαλογιάννης, Κυμπουρόπουλος, Μειμαράκης, Σπυράκη από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα-Νέα Δημοκρατία και Φράγκος από την Ομάδα Ευρωπαίων Συντηρητικών & Μεταρρυθμιστών-Ελληνική Λύση.

Άρα, συμπολίτες, τα κοράκια κρώζουν. Δεν φτάνει η καταστροφή των αγρών με τα φωτοβολταϊκά, δεν αρκεί η καταστροφή των καμένων βουνών με τις ανεμογεννήτριες, χρειάζεται κι άλλη «πρασινίλα» για να ικανοποιηθεί η ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ και οι συνοδοιπόροι της στην κυβέρνηση (η οποία ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ, αν κατάλαβα καλά, τώρα παίρνει και ολόκληρη την Λάρκο…). Δύσκολοι καιροί έρχονται, και οι άλλοι απλώς τρώγονται μεταξύ τους…

Εγώ θα παραμείνω πιστός σ’ εκείνοι το κιτρινοκόκκινο σηματάκι-σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής του παγκόσμιου αντιπυρηνικού κινήματος, του παγκόσμιου οικολογικού κινήματος. ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Εύχομαι να περνάτε καλά το καλοκαίρι σας, σάς αγαπώ ενδελεχώς, γεια σας και χαρά σας.

Στην φωτογραφία το προαναφερθέν κιτρινοκόκκινο (στο ιστολόγιο) διεθνές αντιπυρηνικό σήμα.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 10.07.2024, αρ.φύλλου 4208)

Η γραμμή του Τραίνου του Πηλίου στην Αγριά, 9 Ιουλίου 2024

 

Η ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΤΡΑΙΝΟΥ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΆ

Τα πλημμυρικά φαινόμενα του Σεπτεμβρίου 2023 προκάλεσαν πολλές ζημιές, και όχι μόνο στο παραλιακό μέτωπο του οικισμού της Αγριάς. Όμως το παραλιακό μέτωπο έχει δύο ιδιαιτερότητες: α) καταλαμβάνεται πέρα-πέρα από καταστήματα εστίασης και β) διατρέχεται από τις ανέκαθεν υπάρχουσες και από το 1986 προστατευόμενες ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς σιδηροτροχιές της διαδρομής τού ομοίως προστατευόμενου Τραίνου του Πηλίου.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 οι σιδηροτροχιές αυτές ήταν εγκιβωτισμένες αλλά λειτουργικές σε ένα πεζοδρόμιο, στην επιφάνεια του οποίου τοποθετήθηκαν αργότερα αξιοπρεπείς κυβόλιθοι, αντάξιοι της γενικής εικόνας αυτού του παραλιακού προαστίου του Βόλου. Αν θυμάμαι καλά, αυτό το πεζοδρόμιο κατέστη δυνατόν επί Κοινοτάρχη Σκοπελίτη με αντάλλαγμα την καλοκαιρινή πεζοδρόμηση του παραλιακού Εθνικού Δρόμου.

Η δύναμη της πλημμύρας (σχεδόν όλοι οι οικισμοί της Μαγνησίας ένιωσαν αυτή την δύναμη σε διάφορα στοιχεία των υποδομών τους) διέλυσε το πεζοδρόμιο και ανέσκαψε τις γραμμές, δημιουργώντας ένα πραγματικά εφιαλτικό περιβάλλον δίπλα στον Εθνικό Δρόμο και μπροστά στα καταστήματα εστίασης. Και εκεί ξεκίνησε όλη η ιστορία.

Πολλοί είδαν την κρίση σαν ευκαιρία, που λένε. Κανείς, ποτέ στην Αγριά δεν συμπάθησε το Τραινάκι του Πηλίου και τις γραμμές του, έχω αρκετές αναμνήσεις από τα χρόνια που ήμουν Αντιπρόεδρος στον Σύλλογο Φίλων του Τραίνου Βόλου-Πηλίου αλλά και αργότερα, σε κάθε ευκαιρία, π.χ. όταν κάποιοι από εμάς υπερασπιζόμασταν «τα τσαρδάκια της Αγριάς» έναντι της Κτηματικής Υπηρεσίας, οι κάτοικοι και, κυρίως, οι καταστηματάρχες με απέχθεια συνυπήρχαν με τις γραμμές και το ενοχλητικό πεζοδρόμιο.

Ευκαιρία, λοιπόν. Δηλώσεις, κραυγές, καταστραφήκαμε, πνιγήκαμε, για όλα φταίει το καταραμένο Τραίνο – άσχετα αν το πεζοδρόμιο παραπέρα, προς Σουτραλί, είναι ακόμη ψηλότερο… Λογικά πρώτος παρενέβη ο Δήμαρχος Βόλου, ο οποίος και «καθησύχασε» τους «εξαγριωμένους» πολίτες.

Δεύτερος, επίσης λογικά, παρενέβη ο ΟΣΕ, περιουσία του οποίου είναι το Τραίνο του Πηλίου με την όλη υποδομή του. Ίδιου χαρακτήρα παρέμβαση έκανε ο ίδιος ΟΣΕ και στο τμήμα γραμμής από Άνω Λεχώνια μέχρι Μηλιές με την αμέριστη συνδρομή του Δήμου Νοτίου Πηλίου και σε μικρό χρονικό διάστημα το Τραινάκι ξαναλειτουργεί και διαπρέπει.

Στην Αγριά διεξήχθησαν διαπραγματεύσεις και επήλθε «συμφωνία». Με λίγο διαφοροποιημένα τα υψόμετρα της γραμμής ο ΟΣΕ θα επανατοποθετήσει τις γραμμές σε νέο σκάμμα με τσιμεντένια κοίτη, δημιουργώντας μια εντελώς νέα υποδομή για λειτουργία τύπου τραμ και ο Δήμος στο τέλος θα «γεμίσει» το σκάμμα, θα τοποθετήσει κυβολίθους και τελευταίος ο ΟΣΕ θα ελευθερώσει τον «όνυχα» των γραμμών και θα λειτουργήσει μία κατάλληλη δρεζίνα για να επιβεβαιωθεί η καλή σιδηροδρομική λειτουργία της γραμμής.

Όλα αυτά περιελήφθησαν σε μία Μελέτη, η οποία πέρασε από χίλια κύματα και τελικά εγκρίθηκε από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, στο Υπουργείο Πολιτισμού. Και δόθηκε το «πράσινο φως».

Είμαι σε θέση να ξέρω ότι ο ΟΣΕ έκανε εξαιρετική δουλειά. Ξόδεψε χρήμα και χρόνο και έκανε ένα τέλειο σιδηροδρομικό έργο, σε όλο το μήκος της παραλίας, αντάξιο της πολύχρονης εμπειρίας του αλλά και της Ιστορίας του μικρού μας Τραίνου.

Ύστερα ήρθε η σειρά του Δήμου. Που αγνοώντας την Μελέτη και τις υπογραφές των στελεχών του (τι κρίμα! έμπειροι μηχανικοί, κοντά στην συνταξιοδότηση, να υποτάσσονται στις θελήσεις του κάθε τυχάρπαστου…) τσιμεντάρησε το σκάμμα, έβαψε την επιφάνεια κόκκινη και, φυσικά, δεν τοποθέτησε τους «συμφωνημένους» κυβολίθους!

Κατόπιν αυτού υποχρεωτικά η Εφορία Νεωτέρων Μνημείων εξέδωσε σήμα διακοπής εργασιών και υπέβαλε σχετική μήνυση. Άρα ο ΟΣΕ δεν μπορεί να ολοκληρώσει τις εργασίες και τον έλεγχο λειτουργικότητας του δικτύου και το έργο θα μείνει έτσι ποιος ξέρει για πόσο. Το καταλάβαμε το κόλπο;

Ο σκοπός του Άρχοντα και των παρατρεχάμενων, όπως και των καταστηματαρχών, επετεύχθη! Κατά την γνώμη μου αυτός ήταν εξ αρχής. Κι άφησαν απλώς τα παιδία να παίζει, τον ΟΣΕ να καταναλώνει χρόνο και χρήμα πραγματοποιώντας ένα, στην ουσία, όπως εξελίχτηκε, άχρηστο έργο, και οι ίδιοι είμαι βέβαιος ότι κρυφογελούσαν, κρυμμένοι πίσω από κάποιες μεγαλοστομίες.

Ύστερα ήρθαν, επίσης λογικά, οι κάμερες, οι ζαρντινιέρες, η «αισθητική» και οι τυποποιημένες δηλώσεις περί «υπονόμευσης» του μεγαλόπνοου δημοτικού έργου...

Καλό καλοκαίρι, συμπολίτες και επισκέπτες.

Βόλος 9 Ιουλίου 2024

Χαράλαμπος Σκυργιάννης, Συγκοινωνιολόγος Μηχανικός

κυκλο-φ-οριακα 1201, 3 Ιουλίου 2024

 

«… Ο Ιούλιος με φωτεινό πουκάμισο και ο Αύγουστος ο πέτρινος…», το καλοκαίρι του Ελύτη, κι όχι μόνο στους «Ναούς στο σχήμα τ’ ουρανού», ούτε μόνο στο «Άξιον Εστί», αλλά σε ολόκληρο το έργο του το καλοκαιρινό φως της απανταχού Ελλάδας κυριαρχεί, καταυγάζει τα πάντα. Να το χαιρόμαστε, να το απολαμβάνουμε αυτό το φως, να μην το γρουσουζεύουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και, κυρίως, να μην το μουτζουρώνουμε, να μην το θολώνουμε με τις διάφορες «χρήσιμες» εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου.

Να μην το γρουσουζεύουμε, λέω, διότι ακριβώς πριν τρεις ημέρες, στην όχι και τόσο μακρινή Ελβετία, μετά από διαρκείς βροχές συνέβη σοβαρή κατολίσθηση και κόπηκε ο δρόμος πρόσβασης προς ένα χωριό στο οποίο παρεπιδημούσε για ένα διεθνές μεταπτυχιακό στην παιδο-ψυχιατρική η κόρη μου, και ενώ το πρόγραμμα είχε τελειώσει τα παιδιά ήταν αδύνατον να φτάσουν στο αεροδρόμιο για να πετάξουν στις πατρίδες τους.

Αυτά για το φως. Για την θάλασσα όλα καλά, 12 γαλάζιες σημαίες πήρε φέτος ο Δήμος Βόλου, αν δεν απατώμαι κανένας άλλος Δήμος της χερσαίας Μαγνησίας δεν πήρε (δεν ζήτησε να πάρει, για την ακρίβεια) γαλάζιες σημαίες. 15 πήρε η Σκιάθος και 2 η Σκόπελος. Όλες οι μοναδικής ομορφιάς παραλίες του Ανατολικού Πηλίου στο Αιγαίο δεν έχουν σημαία, αυτό κάτι σημαίνει. Έχουν, όμως, οι περισσότερες, ευτυχώς, ναυαγοσώστη, διότι το Αιγαίο όταν έχει τα νεύρα του δεν αστειεύεται. Η στήλη, όπως κάθε χρόνο, θα κάνει κι αυτή τις διακοπές της (ένας φίλος λέει ότι διακοπές κάνουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι δεν είναι εργαζόμενοι…) και ίσως να υπάρξει κάποια αρρυθμία, μη προς κακοφανισμόν σας, από Σεπτέμβρη θα επανέλθουμε σε πλήρεις ρυθμούς.

Τις προάλλες περπατήσαμε για μία ακόμη φορά από το Πνευματικό Κέντρο, Γαζή-Κ.Καρτάλη μέχρι την οδό Φιλίππου Ιωάννου. Από το πεζοδρόμιο, που μου έλεγε κι η μανούλα μου. Από το πεζοδρόμιο, μια τραγική κατάσταση, μια περιπέτεια. Με εξαίρεση τρία-τέσσερα καινούργια σχετικά, καλοφτιαγμένα τμήματα, όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται σε άθλια κατάσταση, φωτογραφίες υπάρχουν, αν δεν πιστεύετε μια βόλτα θα σας πείσει. Και φυσικά η οδός Γαζή δεν είναι η μόνη. Άθλια είναι όλα τα πεζοδρόμια της πόλης, εκτός από τα κεντρικά, τα οποία κατασκευάζει και επισκευάζει με δικά του κονδύλια ο οικείος Δήμος. Και προβλέπει ο Κτιριοδομικός Κανονισμός (Απόφαση ΥΠΕΝ/ΔΑΟΚΑ/66006/2360, ΦΕΚ Β’ 3985/22-06-2023) που επικαιροποιεί τον παλαιότερο από το ΦΕΚ Δ’ 59/03-02-1989 στο άρθρο 23, παρ. 2.4 ότι «Η κατασκευή, ανακατασκευή ή επισκευή των πεζοδρομίων, μπορεί να γίνεται από τον οικείο Ο.Τ.Α. σε βάρος και για λογαριασμό είτε των ιδιοκτητών των παρόδιων ακινήτων είτε φορέων εκτέλεσης έργων εφόσον αυτά δεν έχουν κατασκευασθεί ή επισκευασθεί ακόμα ή δεν έχουν τηρηθεί οι προδιαγραφές που ισχύουν για την κατασκευή ή επισκευή τους.» Αυτό είναι ένα επίσης σοβαρό θέμα άνισης μεταχείρισης μεταξύ των πολιτών, έχω ξαναγράψει γι’ αυτό, τυχαίο παράδειγμα Δημητριάδος-Γαμβέτα. Διότι ο ίδιος Κτιριοδομικός Κανονισμός σαφέστατα στην παράγραφο 2.1 του ίδιου άρθρου 23 προβλέπει ότι «Υπόχρεοι για την κατασκευή, και συντήρηση των πεζοδρομίων και των τεχνικών έργων που τα αποτελούν (κράσπεδα, ρείθρα, υπόστρωμα και επίστρωση ή επικάλυψη) είναι οι ιδιοκτήτες των παρόδιων ακινήτων μπροστά στα οποία βρίσκονται.» Είναι σαφές αυτό; Υπεύθυνοι για τα χάλια των πεζοδρομίων, κατά τον Νόμο, είμαστε εμείς, συμπολίτες, όσο κι αν πιθανώς σας ακούγεται τρελό κάτι τέτοιο. Είμαστε εμείς, οι παρόδιοι ιδιοκτήτες, που δεν φροντίζουμε για την καλή λειτουργία των πεζοδρομίων που βρίσκονται μπροστά στο σπίτι μας – εσείς προσωπικά, φυσικά, εξαιρείσθε...

Ναι (έτοιμη την έχετε την δικαιολογία, το ξέρω…) αλλά υπάρχουν τα κλειστά σπίτια, τα άχτιστα οικόπεδα. Βεβαίως. Γι’ αυτό ο καλός Κτιριοδομικός Κανονισμός (ένας καλός, γενικά, Νόμος, αποδεκτός από τους Μηχανικούς) προβλέπει την παράγραφο 2.4 που σας έγραψα παραπάνω και πρώτη-πρώτη. Δεν υπάρχει ακίνητο μέσα στην πόλη που δεν έχει ιδιοκτήτη. Πάρα πολύ απλά, λοιπόν, ο Δήμος μπορεί να φτιάξει το πεζοδρόμιο και να στείλει μέσω Εφορίας τον λογαριασμό στον ιδιοκτήτη. Αντί γι’ αυτό ο Δήμος επιλέγει να κάνει έργο βιτρίνας στο κέντρο της πόλης, φυσικά χωρίς να χρεώνει τους παρόδιους ιδιοκτήτες καταστημάτων και κατοικιών π.χ. στην οδό Δημητριάδος και απαιτεί από τους πολίτες της γωνιακής πολυκατοικίας που έχουν την ατυχία να έχουν είσοδο π.χ. από την οδό Γαμβέτα μόνοι τους να φτιάξουν το «δικό τους» πεζοδρόμιο. Θεωρώ ότι αυτό είναι καθαρή αδικία, για την οποία, φυσικά, ουδείς ενδιαφέρεται, ούτε οι ίδιοι οι αδικημένοι πολίτες, οι οποίοι τα αγνοούν όλα αυτά και απλώς βρίζουν δεξιά κι αριστερά ελληνικώς και αδιακρίτως τους ανευθυνοϋπεύθυνους. Και, κλείνοντας, θεωρώ επίσης ότι είναι υποχρέωση του Δήμου να συντηρεί όλα τα πεζοδρόμια της πόλης χρεώνοντας αντίστοιχα τους παρανομούντες παρόδιους ιδιοκτήτες. Για να μπορούμε όλοι άπαντες, συμπεριλαμβανομένων των εμποδιζόμενων ατόμων και των Ατόμων με Αναπηρία, να περπατάμε σε ασφαλή πεζοδρόμια. Αμήν.

Έτσι κι όχι αλλιώς έχουν τα πράγματα, συμπολίτες και συμπολίτισσες. Είναι κι άλλα που θέλω να σας πω, την άλλη φορά. Συλλυπητήρια στην οικογένεια του Βασίλη Κοντορίζου και σ’ ολόκληρη την Πορταριά. Συνέπεσε ο θάνατος με το γαστρονομικό φεστιβάλ και ελπίζω να τον μνημόνευσαν οι σύγχρονοι αναλόγως. Σας αγαπώ μετ’ επιτάσεως, γεια σας.

Στην φωτογραφία οι παραλίες του Αιγαίου μας περιμένουνε.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 03.07.2024, αρ.φύλλου 4203)