κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1041, 30 Δεκεμβρίου 2020

 

Φτάσαμε επιτέλους στο τέλος αυτού του δίσεχτου 2020. Κι ύστερα σου λέει ο άλλος «ανοησίες, προλήψεις». Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στο σύμπαν, πάντως τίποτε δεν αλλάζει το γεγονός ότι το έτος 2020 είχε 29^η Φεβρουαρίου και μας άλλαξε τα φώτα. Ένα έτος που είναι βέβαιο ότι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ – αν και κάποιοι λένε ή υπαινίσσονται ότι η γκαντεμιά ξεκίνησε τον προηγούμενο χρόνο, το 2019, κι αυτό το έτος δεν πρέπει να ξεχάσουμε.

Τέλος πάντων, τα δεινά εμφανίστηκαν συλλήβδην φέτος. Στις 9 Ιανουαρίου 2020 οι κινεζικές αρχές ανακοίνωσαν επίσημα την ύπαρξη ενός νέου (κορωνο)ιού, ιδιαίτερα μολυσματικού, που προκαλεί άσχημη αναπνευστική μόλυνση, με την κωδική ονομασία CoViD-19 (Co-rona Vi-rus D-isease–19, επειδή εντοπίστηκε τον Δεκέμβριο 2019). Από εκεί και μετά κυριολεκτικά μας πήρε και μας σήκωσε. Στις δικές μου σημειώσεις το «πανηγύρι» στην χώρα μας ξεκίνησε στις 26 Φεβρουαρίου, μετά από επιβεβαίωση των τριών πρώτων κρουσμάτων. Στις 10 Μαρτίου έκλεισαν όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στις 13 Μαρτίου έκλεισε η εστίαση και οι αθλητικοί χώροι και ταυτόχρονα ξεκίνησε η καμπάνια «Μένουμε Σπίτι», στις16 Μαρτίου έκλεισαν τα εμπορικά και οι εκκλησίες και το απόγευμα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στις τηλεοράσεις μας ο κύριος Τσιόδρας και ο κύριος Χαρδαλιάς, και στις 22 Μαρτίου επιβλήθηκε πλήρης απαγόρευση κυκλοφορίας. Στις 4 Μαΐου ξεκίνησε η άρση των απαγορεύσεων, στις 7 Νοεμβρίου ξεκίνησε η δεύτερη καραντίνα, που κρατάει ακόμη. Μέχρι την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου είχαμε καταγεγραμμένους 4.606 νεκρούς. 26 Δεκεμβρίου ξεκίνησε η Ελευθερία, ήρθαν τα πρώτα εμβόλια της Pfizer/BioNTech, η ιστοσελίδα capital.gr μας πληροφορεί ότι η πρώτη παρτίδα είχε 9.750 δόσεις και ότι μέχρι το τέλος Μαρτίου 2021 θα έχουμε παραλάβει ακριβώς 1.265.550 δόσεις. Ακριβώς. Το capital ξέρει, είναι «του κόμματος», που έλεγε και ο Γκρούεζας-Παπαγιαννόπουλος στο «Υπάρχει και φιλότιμο»!

Εμπρός, λοιπόν, για μια Ελλάδα Νέα.

Το άλλο σημαντικό γεγονός αυτής της χρονιάς στην παλιά Ελλάδα ήταν η ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής στις 22 Οκτωβρίου 2020, που είχε ξεκινήσει στις 20 Απριλίου 2015, με την φυλάκιση των στελεχών της εγκληματικής οργάνωσης. Δύο μόνο μελανά σημεία, η διαφυγή του καταδικασμένου Χρήστου Παππά – ενώ δεν υπήρχε «ούτε μία περίπτωση στο τρισεκατομμύριο να διαφύγει» κατά δήλωση (με τα αναγκαία χασκόγελα…) του κυρίου Σταύρου Μπαλάσκα από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) – και η ασυλία του επίσης καταδικασμένου Γιάννη Λαγού στο Ευρωκοινοβούλιο. Συγχαρητήρια στην έδρα του Εφετείου που έφερε σε πέρας αυτόν τον σκληρό Μαραθώνιο της πεντάχρονης δίκης.

Στον κόσμο εμείς ξεχωρίσαμε την επί μήνες αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος στην «Μεγαλύτερη Δημοκρατία του Κόσμου» από τον κύριο Ντόναλντ Τραmp, την έξοδο της Πολύ Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την σχεδόν ηρωικά σθεναρή στάση των ευρωπαίων εταίρων της Ελλάδας απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις, δάκρυα ευγνωμοσύνης στα μάτια μάς φέρνει η στάση του κυρίου Μακρόν – για την κυρία Μέρκελ ήμασταν βέβαιοι…

Προσωπικά το δίσεχτο 2020 μου έφερε μια χαρά και πολλές λύπες. Η χαρά οφείλεται στην ολοκλήρωση ενός κύκλου που ελπίζω να μην χρειαστεί να επαναληφθεί. Οι περισσότερες λύπες οφείλονται στην απώλεια πέντε (5) πολύ κοντινών μου ανθρώπων *), εδώ, στον Βόλο, είτε από κορωνοϊό, είτε από άλλες αιτίες. Αλλά η μεγαλύτερη λύπη μου οφείλεται σε μια στάση μεγάλης αχαριστίας απέναντί μου (και όχι μόνο…), μετά από 20 χρόνια αγαστής, όπως νόμιζα και νομίζαμε, συν-εργασίας. Υπάρχει κι εκείνο το ακαθορίστου πατρότητος και αμφιβόλου διατυπώσεως ρητό με τον «ευεργετηθέντα αχάριστο», που έναν χρόνο τώρα μου τριβελίζει τον νου.

Αλλά το ένοχο 2020 φεύγει και έρχεται το (κατά τεκμήριο…) αθώο 2021 – μέχρις αποδείξεως του εναντίου, βεβαίως-βεβαίως. Έρχονται τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 (ποιος ξέρει τι μας ετοιμάζει η κυρία Γιάννα…) έρχονται τα 50 χρόνια από την αποφοίτησή μας από το 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου (ποιος ξέρει τι ετοιμάζουμε…), έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκυο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, που αναβλήθηκαν φέτος,

Με ρεβεγιόν ή χωρίς; Ιδού η απορία. Διότι μέχρι πέρυσι οι Έλληνες μαζευόμασταν, ανεξαρτήτως αριθμού, γύρω από το Χριστουγεννιάτικο ή/και από το Πρωτοχρονιάτικο Γιορτινό Τραπέζι των σπιτιών μας. Σε ρεβεγιόν πήγαιναν, αν δεν κάνω λάθος, μόνο μερικοί (προνομιούχοι, συνήθως...) συν-Έλληνες, πάντοτε και μόνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, σε κέντρα με ταμπλ ντοτ ή σε οργανωμένες συναθροίσεις, όπου και πανηγυρικά γιόρταζαν την αλλαγή του χρόνου. Διότι reveil στα γαλλικά σημαίνει ξυπνάω, αγρυπνώ και η λέξη reveillon εμπεριέχει ακριβώς την έννοια του ξενυχτιού μετά τα μεσάνυχτα, που αλλάζει ο χρόνος. Φέτος, με την αρχοντιά που διακρίνει τους μαχητές κατά του κορωνοϊού, από Χαρδαλιά μέχρι Χατζηνικολάου και βάλε, τα πάντα όλα ξαφνικά έγιναν ρεβεγιόν!!

Εμείς, τελικά, χωρίς «ρεβεγιόν» αρμενίζουμε. Με, ευελπιστούμε, ούριους ανέμους το 2021. Τους οποίους ολοκαρδίως και οικογενειακώς ευχόμαστε να πνέουν και στα δικά σας πανιά. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 30.12.2020, αρ.φύλλου 37.308) 

*) εκ των υστέρων: οι απώλειες του 2020 ήταν οκτώ (8): Σταύρος Αργυρόπουλος, Στυλιανός (Τέλης) Κυπραίος, Δημήτρης Μακρυβέλιος (πρόσκοποι 58^ο Σ.Ν/Π), π. Βάιος Τακούμης (συμμαθητής 5^ο ΔΣΒ), Κώστας Καρανικολός (συμμαθητής 2^ο ΓΑΒ), Γιώργος Σερβετάς (ξάδερφος, ετών 87), Νικόλας Ζωιόπουλος (συμμαθητής αδερφού) και Φωτεινή (Φωφώ) Μανουσάκη (πεθερά, ετών 92).