κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1039, 16 Δεκεμβρίου 2020

 

Ο Βιολιστής στο Πάρκο

Click away ή drive through; Ιδού η απορία! Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω τι να διαλέξω, είναι κάτι σαν το Σαιξπηρικό to be or not to be του πρίγκηπα Άμλετ. Πώς μπορώ να συνεχίσω ως καταναλωτικό ον χωρίς ένα click away ή, έστω, λίγο drive through – αυτό το τελευταίο μου θυμίζει έντονα τον Ζαμπέτα να λέει «…και η βρόχα έπεφτε στρέιτ θρου…». Βεβαίως, αγαπητοί μου, ο κορωνοϊός είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση παγκοσμίως, που απειλεί να μας εξοντώσει (κι ακόμα δεν ξέρουμε από πού προέρχεται…), αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ, όταν ξεκινούσε αυτό το πανηγύρι, ότι θα μας μόρφωνε κιόλας γλωσσικώς. Το παθαίνω, λοιπόν, κι αυτό (ευτυχώς από μικρόβια δεν παθαίνω, προς ώρας) και κάθε φορά που ακούω τον κ. Πέτσα ή τον, κατά δήλωση του ιδίου, αρχαιολάτρη κ. Γεωργιάδη να μου λέει αβίαστα και «με προφορά» από τηλοψίας μία ακόμα αμερικανιά η οποία οφείλει να ενσωματωθεί στην καθημερινότητά μου, χάνω και μερικές τρίχες από την πλούσια κόμη μου. Και να πεις ότι δεν την ξέρω αυτή τη ρημαδογλώσσα, χρόνια ολόκληρα σε διασκέψεις στον ΟΗΕ και στην ΕΕ τριγύρναγα, μελέτες και διαλέξεις ολόκληρες στα εγγλέζικα έχω κάνει, ποτέ και πουθενά δεν συνάντησα λέξεις όπως λοκντάουν (κλείδωσε κάτω) ή αυτό το απίθανο κλικ αγουέη (πάτα το κουμπί μακριά).

Όσο για το ντραιβ θρού (οδήγησε μέσα από, δια μέσου) εγώ το κάνω εδώ και χρόνια στην οδό 28^ης Οκτωβρίου όπου, επειδή δεν βρίσκω να παρκάρω, τηλεφωνώ αρμοδίως και ο εξυπηρετικότατος γιος του φίλου καφεκόπτη μού φέρνει στον δρόμο το σακουλάκι με τον ελληνικό καφέ, παίρνει το δίευρω και είμεθα άπαντες ευτυχείς χωρίς να έχουμε δώσει όνομα στην θεάρεστη αυτή πράξη. Το αυτό και στην οδό Σπυρίδη, όπου παραλαμβάνω από συγγενικό βιβλιοπωλείο το βιβλίο από το ανοιχτό παράθυρο πριν ανάψει το φανάρι πράσινο και περνάω άλλη μέρα, πεζή, και πληρώνω αναλόγως. Χρόνια τώρα, επαναλαμβάνω.

Αυτά από γλωσσικής απόψεως, συμπολίτες. Από εμπορικής, που είναι και η ουσιαστική άποψη για τους ανθρώπους που αγωνίζονται να επιβιώσουν, νομίζω ότι αυτά τα μέτρα είναι ο οριστικός «Θάνατος του εμποράκου» (Death of a Salesman, Arthur Miller, 1949) και η οριστική επικράτηση των πολυεθνικών πολυκαταστημάτων. Μακάρι να βγω ψεύτης. Αλλά δεν το χωνεύω να μην ανοίξει στην μεγάλη μας πόλη ούτε ένα από τα προβλεπόμενα εποχικά καταστήματα με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, έτσι «αναγκάστηκαν» πάλι τα πολυκαταστήματα να συνδράμουν. Α! και κάτι καλό για την μεγάλη μας πόλη: το μόνο όμορφα και πραγματικά γιορτινά διακοσμημένο μέρος είναι το Πάρκο του Αγίου Κωνσταντίνου. Πάρτε παιδιά κι εγγόνια, βάλτε το 6 στο χαρτάκι σας (όχι sms!) και πάτε μια βόλτα, χωρίς βροχή, βέβαια. Θα την ευχαριστηθείτε, εδώ την ευχαριστήθηκα εγώ, που με λένε γκρινιάρη…

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν, εν μέσω δισεκατομμυρίων εμβολίων αλλά και πανηγυρισμών διότι άνοιξαν τα κομμωτήρια και, κυρίως, τα «νυχάδικα» (όπως λέμε τυροπιτάδικα, μαρμαράδικα, ξενυχτάδικα…) εμφανίστηκαν ξαφνικά κι απρόσμενα δύο συναδέλφισσες (θυμήθηκα τα νιάτα μου στα αμφιθέατρα του φοιτητικού κινήματος) συγκοινωνιολόγοι του Πανεπιστημίου μας, η μία εξ αυτών Καθηγήτρια, με μεγάλες ανησυχίες για τα σχέδια των (καινούργιων;;…) ποδηλατοδρόμων σε σχέση με το υπερκείμενο, ως επίπεδο σχεδιασμού, Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας για την Πόλη του Βόλου, σε συντομογραφία ΣΒΑΚ, που εκπονείται ή θα έπρεπε να εκπονείται, κάπου από το 2017 αν δεν κάνω λάθος. Και παραλίγο να πέσω από το σύννεφο στο οποίο, ως γνωστόν, ανέκαθεν και μονίμως κατοικοεδρεύω. Νάτο, είπα, κάτι σαν εσωτερικός ανταγωνισμός μου ακούγεται όλο αυτό, χρονιάρες μέρες, λέω να το αφήσω, εκτός απροόπτου, για τον καινούργιο χρόνο. Μπορεί να ταιριάζουν και μερικά πραγματάκια σχετικά με τους προηγούμενους ποδηλατοδρόμους, αυτούς ντε!, που τους πήγαν, πάλι Πανεπιστημιακοί, στα δικαστήρια κι ύστερα τους γκρέμισαν ως επικίνδυνους και ακατάλληλους, αλλά αμέσως μετά η επικινδυνότητα και ακαταλληλότητά τους πέρασε στις περίφημες «νέες προδιαγραφές για την κατασκευή ποδηλατοδρόμων» με τις οποίες προδιαγραφές κανένας ποδηλατόδρομος δεν έχει κατασκευαστεί ακόμη στην Ελλάδα, τέτοια ωραία.

Λέω να μην ανοίγω το στόμα μου, αλλά δεν μ’ αφήνουν στην ησυχία μου, στο σύννεφό μου.

Εν πάση περιπτώσει, μέρες που ‘ναι, ας έχουμε στον νου και στην καρδιά μας αυτούς που μένουν κι αυτούς που φεύγουν, τα αχ! και βαχ! των ανθρώπων. Προσωπικά θρηνώ ακόμη μια μεγάλη απώλεια, την τέταρτη κατά σειρά, συνομήλικος κι αδερφός Πρόσκοπος από το 1964 ο Σταύρος, θύμα του κορωνοϊού κι αυτός.

Περιμένοντας τους Μάγους με τα Δώρα, σας αφήνω πάλι. Φιλιά πολλά, γεια σας.

Στην φωτογραφία ένας βιολιστής από χαρτί, μια χαρούμενη φιγούρα στο Πάρκο Αγίου Κωνσταντίνου. Ο Βιολιστής στο Πάρκο.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 16.12.2020, αρ.φύλλου 37.298)