κυκλο-φ-οριακα 1102, 28 Απριλίου 2022

 

Ο πατέρας Αντώνης στην αυλή του σπιτιού μας, 14 Απριλίου 1974, Κυριακή του Πάσχα

Καλημέρα, Χριστός Ανέστη πολίτες αυτής της καταπληκτικής χώρας, που σύντομα πρόκειται να αξιοποιήσει και το (πρώην) Βασιλικό Κτήμα Τατοΐου κατά τα πρότυπα του κτήματος Dumfries στη Σκωτία, που το διαχειρίζεται ο πρίγκηπας (πότε θα γίνω βασιλιάς;;) Κάρολος. Κι εγώ καμία αντίρρηση δεν έχω στο να αξιοποιηθεί η περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου στα πρώην ανάκτορα του Τατοΐου (πρόσφατα κάηκε κι ένα κομμάτι δάσους) αλλά όλο αυτό το θέατρο με το σκωτσέζικο παράδειγμα τι προσφέρει εκτός από ένα όντως ευχάριστο ταξίδι αναψυχής;

Στο πλαίσιο αυτό ο γνωστός και μη εξαιρετέος τηλεοπτικός εισαγγελάτος πανηγύριζε διότι, λέει, θα έρχονται οι τουρίστες και «όπως εμείς πηγαίνουμε στις Βερσαλίες, στο Παρίσι, και πληρώνουμε για να τις δούμε, έτσι κι αυτοί θα πληρώνουν για να βλέπουν το Τατόι…». Ότι δηλαδή θα έρχονται τουρίστες στην Αθήνα για να επισκέπτονται το Τατόι και όχι την Ακρόπολη με ξεπερνάει κατά πολύ ως σκέψη, είναι γεγονός ότι δεν υπάρχουν όρια…

Τέτοια υπέροχα. Που όμως δεν κατάφεραν να διαταράξουν το Ελληνικό Πάσχα μας, ένα ξέσπασμα πραγματικής χαράς σε κάθε γωνιά της Ελληνικής Γης. Δεν ξέρω ποιος είναι ο απολογισμός των θυσιασθέντων αμνοεριφίων ούτε το ποσοστό αύξησης της χοληστερίνης, δεν ξέρω ούτε τις πληρότητες των απανταχού καταλυμάτων – το μόνο που ξέρω είναι ότι η Λαμπρή ήταν μια πραγματικά λαμπρή μέρα που από μόνη της σου έφτιαχνε το κέφι, ένα κέφι που όλοι οι Έλληνες το έχουμε ανάγκη απόλυτη. Και οσονούπω μπαίνει ο Μάης, ο 5^ος στη σειρά μήνας, ο Μάης με τα λουλούδια. Με μετακινημένη την υποχρεωτική αργία της Πρωτομαγιάς από την Κυριακή 1 στην Δευτέρα 2 – νομίζω ότι έχει να μετακινηθεί αργία από τα χρόνια του Μένιου Κουτσόγιωργα (αχ! ΠαΣοΚ, ωραία χρόνια!, που λέει και η Μαριλού-Λυδία Φωτοπούλου στην «Τούρτα της μαμάς» της ΕΡΤ1) κι εγώ έλεγα και τότε ότι αυτή η μετακίνηση είναι σωστή και πρέπει να γίνεται διότι αλλιώς ο εργαζόμενος χάνει καθαρά λεφτά, καθώς ο υπολογισμός των ετήσιων αμοιβών του έχει γίνει με τον απαραίτητο συνυπολογισμό των επίσημων (υποχρεωτικών) αργιών. Κι όταν αυτές συμπίπτουν με Σαββατοκύριακα, προκύπτει όφελος για τον εργοδότη και βλάβη για τον εργαζόμενο. Τα υπόλοιπα τα ξέρουν οι εργατολόγοι. Ίσως δε και ο εν πολλοίς άνεργος υπουργός κ. Χατζηδάκης, ο οποίος από όπου περνάει αφήνει καμένη γη, πρόσφατα και από τον ΟΑΕΔ (Οργανισμό Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού).

Εμείς εδώ εξακολουθούμε να ζούμε μέσα στη σκόνη! Μόλις πέρασε μία περιορισμένου πλάτους υδροφόρα και κατάβρεξε το ένα από τα δύο σκάμματα (γιατί εμείς έχουμε δύο δεν το ξέρω…) που είναι καλυμμένο, βέβαια, με χώμα, το οποίο όταν δεν είναι βρεγμένο δημιουργεί σύννεφα άσπρης σκόνης, περάστε να σας δείξω τα ποδήλατά μας στην pilotis. Αλλά και εντός οικίας «όλα άσπρα», που έλεγε κι ο Χάρρυ Κλυνν (1940-2018). Για το δικό σας δεν ξέρω, το δικό μας το χαντάκι άνοιξε ακριβώς στις 16 Φεβρουαρίου 2022, το έχω φωτογραφίσει, έκλεισε αυθημερόν, εύγε! είπα, και έκτοτε παλεύουμε με την «αγάπη που χάθηκε στη σκόνη…» όπως λένε ο Γιώργος Νταλάρας και οι Τερμίτες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα (1956-2019).

Έγραψα για το πόσο έχουν μειωθεί (αντί να αυξάνονται) τα κράνη στους κινούμενους με μοτοποδήλατα γενικώς, έγραψα και για την απουσία της Τροχαίας επίσης γενικώς, κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτε πλέον. Σήμερα θα (ξανα)γράψω για τα παιδιά στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου, για τα παιδιά-σάντουιτς ανάμεσα στον οδηγό-πατέρα και την επιβάτη-μάνα πάνω στο μηχανάκι, για τα παιδιά που σέρνονται απ’ τον μπαμπά γρήγορα να περάσουν τα κόκκινα φανάρια στις διαβάσεις των πεζών. Για τα παιδιά, γενικώς, που δεν τα σκέφτεται και δεν τα υπολογίζει κανείς σ’ αυτή τη χώρα ως μέλη του κοινωνικού φαινομένου της κυκλοφορίας, παρά τις κατά καιρούς μεγαλοστομίες ανευθυνοϋπευθύνων «ενδιαφερομένων» και παρά τις ελάχιστες φιλότιμες προσπάθειες ιδιωτικών φορέων. Που η μοναδική, πλέον, αγωνία όλων των εμπλεκομένων είναι μην τυχόν πέσουν και γδάρουν τα γόνατά τους ή (ακόμη χειρότερα) μη τυχόν τα σπρώξει ο σχολικός εκφοβιστής και πέσουν και γδάρουν τα γόνατά τους. Τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτά τα παιδιά όταν θα μεγαλώσουν;

Για κυκλοφοριακή αγωγή μιλάω εγώ, μόνο, γιατί τα υπόλοιπα ζητήματα, που κάποτε τα έλυναν οι γονείς μας με τον δάσκαλο κι εμείς αργότερα άντε να είχαμε και έναν Σύλλογο Γονέων, σήμερα τα λύνουν ψυχολόγοι και ψυχίατροι, εισαγγελείς και δικαστές. Εκ των οποίων, βεβαίως, ουδείς ασχολείται με κυκλοφοριακή αγωγή.

Και μιας και το ‘φερε η κουβέντα, εκείνο το Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής, που ως Δήμος Βόλου με κόπο και ειδική χρηματοδότηση από το Υπουργείο Μεταφορών, ύστερα από προσπάθειες του Συλλόγου Ελλήνων Συγκοινωνιολόγων είχαμε στήσει το 2004-2005 στην οδό Αναγνωστοπούλου, στην συνοικία της Νεάπολης, σε τι κατάσταση είναι, λειτουργεί, τι κάνει, το επισκέπτεται κανείς; Απορίας άξιον. Βεβαίως υπάρχει και δεύτερο, στην Νέα Ιωνία, στην αρχή του Πάρκου Ανδρέα Βαλαχή, τελείως εγκατελειμμένο. Γι’ αυτό σας λέω εγώ εδώ και παθαίνει σύγχυση η πονηρή αλεπού που συνήθως βγαίνει από την τρύπα της όταν μυρίζεται βουλευτιλίκα, οι κυκλικοί κόμβοι δεν λύνουν τα κυκλοφοριακά προβλήματα, ούτε, φυσικά, διαπαιδαγωγούν πολίτες, είτε οδηγούς είτε πεζούς, είτε μεγάλους είτε παιδιά. Θέλει άλλα πράγματα, θέλει αρετήν και τόλμην και δεν θέλει ναρκισσιστικά μεγαλεία και «αναμορφωτή της πόλης», πολύ δε περισσότερο δεν θέλει ποδοσφαιρικές ηγεσίες…

Μπαίνει θριαμβευτικά η Άνοιξη, συμπολίτες. Ας ανοίξουμε το σώμα, τον νου και την ψυχή μας για να την υποδεχτούμε. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 125χρονη (1898-2022) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 28.04.2022, αρ.φύλλου 37.706)