κυκλο-φ-οριακα 1103, 4 Μαΐου 2022

Καλημέρα μες στο χημείο του Μαγιού συν-πολίτες αυτής της καταπληκτικής χώρας, που σύντομα πρόκειται να γίνει και κύριος τροφοδότης υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG, το μάθαμε κι αυτό) απάντων των Βαλκανίων, μη σου πω και απάσης της Μαύρης Θαλάσσης ίσως δε  και της μισής Κεντρικής Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης της κακιάς Ουγγααρίας. Πετάμε, συμπολίτες, πετάμε – στα σύννεφα οπωσδήποτε. Μαζί πετάει και ο πληθωρισμός ο οποίος έγινε διψήφιος, κι αν θυμάμαι καλά οι διψήφιοι πληθωρισμοί στην κραταιά Ευρωπαϊκή Ένωση της δημοσιονομικής σταθερότητος απαγορεύονται δια Νόμου – γι’ αυτό δεν μας έβαλαν σηκωτούς στα μνημόνια (MOU το λένε αυτό, Memorandum Of Understanding) το 2010; τις ίδιες οικονομικές κεφαλές δεν είχαμε και τότε; δεν είναι ο σημερινός Πρωθυπουργός που τότε ως Υπουργός διερρήγνυε τα ιμάτιά του για το απαράδεκτο πλήθος των επιδομάτων, των «μαγαζιών» και των «ημετέρων» του Δημοσίου, των καθαριστριών, των δημοτικών αστυνόμων, των παχιών αγελάδων της ΕΡΤ και πάει λέγοντας και κλαίγοντας. Ξεχάσαμε, εμείς τα χρυσόψαρα;

«Ντουγρού», που έλεγε κι ο Γιάννης Γκιωνάκης στον «Άνθρωπο που έσπαγε πλάκα». Ντουγρού για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την αυστηρή εποπτεία της Γερμανίας βλέπω να κατευθυνόμαστε. Αλλά, όλα κι όλα, βελτιώνουμε καθημερινώς «το γεωπολιτικό αποτύπωμα» της χώρας μας (βρε! πού τα βρίσκουν; πού τα βρίσκουν;).

«Γρηγορείτε, κελιά, μες στο χημείο του Μαγιού» (https://www.youtube.com/watch?v=mxcrb2RyF_E, Θ.Μικρούτσικος, Άλκης Αλκαίος, Μαρία Δημητριάδη, ένα ιστορικό και πολυσήμαντο τραγούδι από τον δίσκο «Εμπάργκο» του 1982 – τότε που τα τραγούδια κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας και είχαν κάτι να μας πουν πέρα από το σ’ αγαπώ-μ’ αγαπάς, σε παίρνω-με παίρνεις κι όλη αυτή την κοινότοπη αηδία που ταλαιπωρεί τα αυτιά μας (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις δημιουργών, μία από τις οποίες είναι ο συνθέτης και μαέστρος Νίκος Χιώτογλου, που μας χάρισε έναν αληθινό δίσκο ακτίνας (CD) με υπέροχες μουσικές πάνω σε ανέκδοτους στίχους του Νίκου Γκάτσου, ψάξτε το, κι αν δεν το βρείτε τηλεφωνήστε σ’ εμένα).

Γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν.

Ο οποίος πειρασμός καραδοκεί διαρκώς και διακαώς παντοιοτρόπως επιδιώκων να μας «βάλει λόγια» και να μας προτείνει έργα ακατάλληλα δι’ ενηλίκους.

Εξαιρετική η συνολική έγχρωμη παράσταση στον τοίχο της πρώτης, γωνιακής, πολυκατοικίας στον Ξηρόκαμπο, με θέμα τον αδικοχαμένο Βασίλειο Μάγγο. Δυο χρόνια τώρα μια Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ), που συνήθως απαιτεί λιγότερες από 15 μέρες για να ολοκληρωθεί, δεν έχει καταφέρει να δει το φως της βολιώτικης μέρας. Δυο χρόνια. Αλλά οι προαγωγές στην ώρα τους, ούτε λεπτό καθυστέρηση. Περάστε να δείτε την ζωγραφική τοίχου (graffiti, ελληνιστί γκράφιτι, ένα ακόμη αντιδάνειο, αφού η λέξη προέρχεται από το  ελληνικό ρήμα «γράφω») κι αφήστε ελεύθερο τον εαυτό σας να συγκινηθεί – δεν έχετε πολλές δημόσιες ευκαιρίες πέρα από τα δράματα των τηλεοπτικών (πολύ) αγρίων μελισσών…

Τι γίνεται, άρχοντες και αρχόντισσες, με το Δημοτικό Θέατρο; Να θυμίσω ότι οι ταμπέλες του έργου και οι πανηγυρικές φωτογραφίες με Kostas Agorastos ανάγονται στο σωτήριο έτος 2018, Νοέμβριο για την ακρίβεια. Να θυμίσω επίσης ότι οι φίλοι μου οι Κινέζοι (κομμουνιστές ή όχι, αδιάφορο, σοφοί πάντως οπωσδήποτε) μέσα σε 10 μέρες έχτισαν (εκ του μηδενός) ένα Νοσοκομείο 1.000 κλινών, αν δεν κάνω λάθος. Σε εμάς εδώ τι συμβαίνει και δεν καταφέρνει μέσα σε τρεισήμισι χρόνια (περίπου 1270 μέρες) να τελειώσει μια ανακαινισούλα; Τόσα λεφτά ΕΣΠΑ εξασφαλισμένα κι άλλα ένα σωρό εκατομμύρια αποθεματικά πού βρίσκονται, πού καταναλώνονται; – με αγάπη ρωτάω, που λένε και στο φατσοβιβλίο οι διάφοροι «περίεργοι». Πόσο θα πάει ακόμη; Μήπως προβλέπεται να εγκαινιαστεί παραμονή των επόμενων εκλογών (2023 λέμε…) ώστε το πόπολο να πανηγυρίσει δεόντως τον άρχοντα των έργων, (όπως, καληώρα, προχτές στις Αλυκές) για ένα έργο που ξεκίνησε καλά-καλά το 2010, το 2014 ήταν «…για 300 οικογένειες…», το 2019 έγινε «…σπίτι του πολιτισμού…» και ποιος ξέρει τι άλλο θα ακούσουμε – κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει και με το Μουσείο της Αργούς, που ξεκίνησε από «ψαρόβαρκα» κι έφτασε να γίνει «άβλη κληρονομιά»;

Άσχετο! Έτυχε να ακούσω μια συνομιλία σε κινητά τηλέφωνα, όπου ο ένας (αυτός που άκουγα εγώ) ζητούσε από τον άλλον (δεν ξέρω ποιος και τι ήταν) να του βγάλει μια κάρτα καυσαερίων για το αυτοκίνητό του. Έτσι απλά και καθαρά, σημείωσε τάδε αριθμός, τάδε όνομα ιδιοκτήτη, μια χαρά, το απόγευμα θα περάσω να την πάρω. Άκουγα και για μία ακόμη φορά δεν πίστευα στα αυτιά μου, δεν είχε περάσει από το ανόητο μυαλό μου ότι θα μπορούσα να λάβω Κάρτα Ελέγχου Καυσαερίων (ΚΕΚ) χωρίς κάποιος κάπου κάποτε να κάνει μια στοιχειώδη μέτρηση στην εξάτμιση του οχήματός μου. Κάποιος, κάπου, κάποτε! Ηλίθιε, φτωχέ μου Ελπήνωρ! Πού ζεις, επιτέλους; Μέχρι τώρα ήξερα για Άδειες Οδήγησης «κατ’ οίκον», για κάποια «κόλπα» στα ΚΤΕΟ, αλλά για ΚΕΚ τηλεφωνικώς δεν ήξερα – γηράσκω διδασκόμενος…

Βεβαίως περί της ουσίας αυτής της ελληνικής ανακάλυψης-απάτης που λέγεται Κάρτα Ελέγχου Καυσαερίων θα σας πω την γνώμη μου «ολοκληρωμένη» την επόμενη φορά, τώρα δεν προλαβαίνω, καθώς άλλα καθήκοντα με καλούν.

Έρρωσθε και ευδαιμονείτε! Κοινώς, γεια σας. 

(δημοσιεύτηκε στην 125χρονη (1898-2022) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 04.05.2022, αρ.φύλλου 37.710)