περί αυτοδιοικητικών εκλογών και άλλων δαιμονίων

Μετά από 4,5 χρόνια εφαρμογής της δεύτερης φάσης του σχεδίου «Καλλικράτης» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, η χώρα βαδίζει προς νέες εκλογές, και μάλιστα επαυξημένες με το σχέδιο «Κλεισθένης», αφού δεν προβλέπω να βρει ησυχία η Τοπική Αυτοδιοίκηση σε τούτο τον τόπο της διαρκούς μεταρρύθμισης των μεταρρυθμίσεων, όπου διαρκώς ακούω ότι «απαιτούνται μεταρρυθμίσεις».

26 Μαΐου και 2 Ιουνίου 2019 ο 1^ος και ο 2^ος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών 1^ου (Δήμοι) και 2^ου (Περιφέρεια) βαθμού. Εκλογές για πρώτη φορά (πάντα υπάρχει μια πρώτη φορά στη χώρα με την υπερ4000ετή ιστορία…) με ένα αρκετά μπερδεμένο σύστημα απλής αναλογικής. Ώρα και νυν εστί, λοιπόν, για συγκρότηση ψηφοδελτίων και ορισμό των επικεφαλής που θα ορίσουν το πρόσωπο του Θεσμού-Δημάρχου στον 2^ο γύρο, ανεξαρτήτως από την κατανομή των εδρών στους Συμβούλους από τον 1^ο γύρο – εφ’ όσον δεν υπάρξει αυτοδυναμία από τον 1^ο γύρο.

Στην ωραία μας πόλη η σημερινή Δημοτική Αρχή είναι προϊόν της εντός οικονομικής κρίσεως ποδοσφαιροποίησης της α-πολιτικής σκέψης των «μαζών» σε εποχή διώξεων κατά του τότε Προέδρου και σήμερα δεινού διώκτη της αγαπημένης ομάδας, που οδήγησαν, τότε, σε διώξεις κατά της ίδιας της ομάδας και σε ομαδικά συλλαλητήρια στο κέντρο του Βόλου. Και όχι μόνο, βέβαια. Είναι επίσης προϊόν, κατά την γνώμη μου κατά σειρά βαρύτητας, α) της τριχοτόμησης του στελεχιακού δυναμικού του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας β) της μονοκομματικής επιλογής αλλά και της παντελώς ατυχούς επιλογής επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ γ) των ατυχών επιλογών προσώπων στον 1^ο γύρο των ΠαΣοΚογενών δυνάμεων της Επιλογής Ευθύνης αλλά και της αδυναμίας πραγματικής προσέγγισης με την ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στον 2^ο γύρο και δ) της απαράδεκτης γραμμής της «κατά συνείδηση ψήφου» από το ΚΚΕ, αμέσως το πρωί της Δευτέρας μετά τον 1^ο γύρο.

Αυτή είναι η άποψη που έχω διαμορφώσει όλον αυτόν τον καιρό που παρακολουθώ από όσο κοντά μου επιτρέπεται τα πράγματα. Τα υπόλοιπα είναι τρέχουσα καθημερινή ιστορία, η οποία, είτε ωραιοποιείται από οπαδούς, είτε ασχημοποιείται (sic!) από αντιπάλους κατά την ποδοσφαιροποιημένη εδώ και καιρό, ακόμη και εντός Βουλής, πολιτική αντιπαράθεση, σε ένα κατατείνει: την απαξίωση τόσο της πόλης μας ως συλλογικό μέγεθος όσο και της εν γένει πολιτικής σε αυτή την πόλη, με το δεύτερο να είναι η προφανέστατη επιλογή δράσης της εντόνως λαϊκιστικής παρούσας Δημοτικής Αρχής.

Ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι στις επερχόμενες εκλογές κάποιοι επιθυμούν την ανατροπή της παρούσας Δημοτικής Αρχής, στην περίπτωση, βέβαια, που η αντίστοιχη παράταξη θα συμμετάσχει σε αυτές, πράγμα πολύ πιθανό, μετά και την πρόσφατη τελεσίδικη αθωωτική απόφαση. Τι πρέπει να κάνουν αυτοί οι κάποιοι; Τι λέει η απλή, απλούστατη λογική, κοινή ή όχι κοινή δεν έχει καμία σημασία, λογική να είναι, ότι πρέπει να κάνουν; Να ορίσουν το αντίπαλον δέος, να ορίσουν την Ομάδα Κρούσης, να ορίσουν τον ή την Επικεφαλής που θα πάρει το μεγάλο μέρος του παιχνιδιού πάνω του/της.

Μεγάλωσα σ’ αυτή την πόλη που μεγάλωσε μαζί μου με την αμέριστη βοήθεια μιας «Δημοκρατικής Συνεργασίας». Από την μεταπολίτευση και μετά (1974 για να μαθαίνουν οι νεώτεροι, που σταματούν να μαθαίνουν την ελληνική ιστορία στο έπος του ’40…) η Δημοτική Αρχή ασκούνταν από στελέχη κομμάτων που συνεργάζονταν μεταξύ τους για το καλό του τόπου. Συνεργάστηκαν τρεις 4ετίες με Δήμαρχο τον Μιχάλη Κουντούρη. Συνεργάστηκαν άλλες δύο με Δήμαρχο τον Δημήτρη Πιτσιώρη, και μάλιστα στην πιο δύσκολη περίοδο διακομματικών σχέσεων, την περίοδο 1989-1993. Έχασαν τον Δήμο δυο φορές, από καθαρά δικά τους λάθη, το 1998 με την ανίερη εκείνη συμμαχία του Δημάρχου Κουντούρη με την Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ, που ολοκληρώθηκε με την ιστορική αποπομπή του πρώτου, και το 2002, με την απαράδεκτη διχόνοια ανάμεσα στους δύο μέχρι τότε βασικούς συνεργάτες στην Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση (Απόστολος Φοινικόπουλος-Πάνος Σκοτινιώτης), όπου το ίδιο μοντέλο Δημοκρατικής Συνεργασίας λειτούργησε επίσης άψογα από το 1994 έως το 2002. Ακολούθησε η εν μέρει επάνοδος το 2006 (Αλέκος Βούλγαρης στον Δήμο, Απόστολος Παπατόλιας στην Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση) και φτάσαμε το 2010 στην ενιαιοποιητική δράση του «Καλλικράτη», ταυτόχρονα με το ξέσπασμα της μεγάλης οικονομικής κρίσης (χειρότερη εποχή εφαρμογής αυτού του φιλόδοξου μοντέλου δεν μπορούσε να υπάρξει…) όπου αναλαμβάνει να βγάλει τα κάστανα από την δυνατή φωτιά στον ενιαίο Δήμο ένα μικτό σχήμα από ΠαΣοΚ και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις, χωρίς την αριστερά, με Δήμαρχο τον Πάνο Σκοτινιώτη. Την ενιαία Περιφέρεια Θεσσαλίας την κατέκτησε η Νέα Δημοκρατία και εκτιμώ ότι δύσκολα θα την εγκαταλείψει.

Αυτή είναι, κατά την γνώμη μου, η συνοπτική αυτοδιοικητική ιστορία Βόλου και περιχώρων. Μια ιστορία που δημιούργησε τον Βόλο στον οποίο σήμερα ζούμε (πλην ανθέων, λαμπακίων και τριών κυκλικών κόμβων…). Και επειδή την ιστορία την γράφουν άνθρωποι, άνθρωποι είναι όλοι αυτοί που πέρασαν από το Δημοτικό και το Νομαρχιακό Συμβούλιο όλα αυτά τα χρόνια, άνθρωποι οραματίστηκαν, διεκδίκησαν, μελέτησαν, εκτέλεσαν, άνθρωποι ανέλαβαν ευθύνες κι έβαλαν βαριές υπογραφές, άνθρωποι ξενύχτησαν, άνθρωποι έφτιαξαν, επαναλαμβάνω, τον Βόλο του σήμερα, κι όποιος έχει ακόμη μάτια βλέπει. Τα περί «σάπιου πολιτικού συστήματος» και οι άλλες παρόμοιες αηδίες είναι συνθηματολογικές μπούρδες άλλων ανθρώπων που υπερτονίζοντας τις ελάχιστες, υπαρκτές, περιπτώσεις αναξιοκρατίας, προσπαθούν να παραπλανήσουν και να εγκλωβίσουν τις «μάζες» στις λαϊκίστικες επιδιώξεις τους.

Οι άνθρωποι, λοιπόν, οι άνθρωποι της Δημοκρατικής Συνεργασίας. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι παρόντες στα δημοτικά ή/και στα νομαρχιακά πράγματα από το 1990 μέχρι το 2014, κάποιοι ακόμη κι απ’ το 1982. Ένα πλήθος αξιόλογων στελεχών της βολιώτικης κοινωνίας, με γνώσεις, με ικανότητες, με διάθεση, με σχέσεις και επαφές μέσα στις γειτονιές, με προσφορά. Και πού βρίσκονται τώρα; Τι γνώμη έχουν γι’ αυτά που συμβαίνουν στα Δημοτικά Συμβούλια; Τι άποψη έχουν για τις αυτόνομες καθόδους και την πολυδιάσπαση όλων των χώρων; Τι προσδοκούν για το μέλλον αυτής της πόλης; Γιατί σιωπούν μπροστά στα διαλυτικά φαινόμενα των ημερών;

Ο μεγάλος Βόλος του «Καλλικράτη» και του «Κλεισθένη», με την πόλη και τα χωριά, 48 οικισμοί στο σύνολο, έχει ανάγκη από μια καινούργια, σύγχρονη Δημοκρατική Συνεργασία. Τώρα και εδώ, χωρίς ηγεμονισμούς, αποκλεισμούς, απωθημένα, πείσματα και άλλα τέτοια δαιμόνια. Έχει ανάγκη από μια ώθηση, μια ανάταση, μια δυνατή πνοή που θα μπορέσει να σαρώσει τα βαριά σύννεφα.

Έχει ανάγκη από ένα «όλοι μαζί».

Βόλος, 25 Ιανουαρίου 2019

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Κυριακή 27.01.2019)