.jpg)
Τρέξατε, τρέξατε Συμπολίτες και
απανταχού Αναγνώστες! Στα μισά και ο Ιούλιος, οι καιροί ου μενετοί και οι θάλασσες ανυπομονούν
να μας υποδεχτούν. Όπως και οι ξαπλώστρες, που κοστίζουν, πλέον, στην Ελλάδα
της υπερ-ανάπτυξης, μια περιουσία. Ένα μικρόβιο, που εξαπλώνεται πιο γρήγορα
απ’ την covid (corona virus desiase, να μην ξεχνάμε το πρόσφατο παρελθόν μας…) και
φτάνει μέχρι την τελευταία ακρογιαλιά της όμορφης πατρίδας μας – αχ! πατρίδα
μου γλυκιά / πόσο σ’ αγαπώ βαθιά…
Αχ! πατρίδα μου!
Διαβάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου, δεν πιστεύω ότι είναι δυνατόν να
συμβαίνει κάτι τέτοιο το 2025: «Ανακοινώθηκε
η εγγραφή των Μινωικών Ανακτορικών Κέντρων στον Κατάλογο Παγκόσμιας
Κληρονομιάς της UNESCO, στο πλαίσιο των εργασιών της 47ης Συνόδου της
Επιτροπής Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Σύμφωνα με το υπουργείο Πολιτισμού, συνιστά
τη διεθνή αναγνώριση της εξέχουσας οικουμενικής αξίας των έξι εξαιρετικά
σημαντικών αρχαιολογικών χώρων της Κρήτης –της Κνωσού, της Φαιστού,
των Μαλίων, της Ζάκρου, της Ζωμίνθου και της Κυδωνίας–
που συγκρότησαν τη σειριακή υποψηφιότητα. Ταυτόχρονα, αποτελεί δέσμευση για την
Ελλάδα να διατηρήσει και να προστατεύσει αλώβητες τις πολιτιστικές αξίες των
σημαντικών αυτών μνημειακών συνόλων. Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, η
σημερινή εγγραφή αποτελεί το επιστέγασμα της συστηματικής, επίπονης,
μακροχρόνιας προσπάθειας των έμπειρων στελεχών και υπηρεσιών του Υπουργείου
Πολιτισμού και της εποικοδομητικής συνεργασίας τους με την Περιφέρεια
Κρήτης και συναρμόδιους φορείς για την προετοιμασία του φακέλου της
υποψηφιότητας. Η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, παρούσα κατά την αναγγελία
της εγγραφής, κατά την ολοκλήρωση της διαδικασίας της εγγραφής, έκανε την
ακόλουθη δήλωση κλπ. κλπ.»
Οι ανασκαφές στην Κνωσό
ξεκίνησαν το 1878 από τον έμπορο και αρχαιοδίφη Μίνωα Καλοκαιρινό (1843-1907)
και το σύνολο του ανακτόρου αποκαλύφθηκε μετά τις ανασκαφές του Άγγλου Sir Arthur Evans (1851-1941) σε δύο
περιόδους, 1900-1913 και 1922-1930. Άρα, πολύ απλά για εμάς τους αδαείς, η Κνωσός ως Μνημείο Παγκόσμιου
Πολιτισμού, δεδομένου ότι ο Παγκόσμιος Πολιτισμός έχει ως αφετηρία του τον
Ελληνικό Πολιτισμό, υπάρχει από το 1930. Είναι εκεί, στην Κρήτη, είναι ένα κατασκευαστικό,
ζωγραφικό, υδραυλικό θαύμα, είναι επισκέψιμη και καταγράφει κάθε χρόνο
εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες από όλον τον κόσμο, επισκέπτες που ξέρουν να
θαυμάζουν και να εκτιμούν κάθε έκφανση του Ελληνικού Πολιτισμού. Και έπρεπε να περάσουν
95 χρόνια για να δεήσει η UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization, Εκπαιδευτική, Επιστημονική
και Πολιτιστική Οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών, ίδρυση 16.11.1945, 193 χώρες μέλη,
από το 2018 χωρίς τις ΗΠΑ και το Ισραήλ) να αναγνωρίσει «…την εξέχουσα
οικουμενική αξία των έξι (!) εξαιρετικά σημαντικών αρχαιολογικών χώρων της
Κρήτης…» κι εμείς σύσσωμοι να πανηγυρίζουμε γι’ αυτό, από Πρωθυπουργό μέχρι
κλητήρα; Ό,τι και να μου πουν, εγώ δεν το καταλαβαίνω, ούτε και θα ψάξω να δω
ποιος φταίει γι’ αυτό το αίσχος (γιατί τίποτε δεν γίνεται σ’ αυτή τη χώρα και
στον υπόλοιπο κόσμο τυχαία). Μια ερώτηση θα κάνω μόνο: Ο Παρθενώνας
περιλαμβάνεται στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO;
Από την άλλη μεριά στο
Εθνικό Ευρετήριο Άυλης (και όχι άβλης…) Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας καταχωρήθηκε
πλέον και το « Καράβι λίμνης Κάρλας. Επείγουσες δράσεις διαφύλαξης της
τεχνογνωσίας ναυπήγησής του» διότι αναδεικνύει την παραδοσιακή τεχνογνωσία της
ναυπήγησης ξύλινων σκαφών αλίευσης στο λιμναίο περιβάλλον και τον πολιτισμό της
παραλίμνιας περιοχής της λίμνης Βοιβηΐδας-Κάρλας. Η απόφαση αυτή μεταξύ άλλων
αποδεκτών κοινοποιήθηκε και στην Ελληνική Εθνική Επιτροπή για την UNESCO. Θερμά
συγχαρητήρια στο ΚΕ.ΜΕ.ΒΟ – Κέντρο Μελέτης Βοιβηΐδας και στο Μουσείο Λιμναίου
Πολιτισμού Κάρλας, με πρόεδρο τον δικηγόρο κ. Σωτήρη Γκανάτσιο, για την ευόδωση
των προσπαθειών τριών χρόνων και για την εξαιρετική δουλειά που κάνουν κάθε
μέρα στο Μουσείο, στα Κανάλια.
Αυτά, λοιπόν, τα ολίγα περί
Ελληνικού Πολιτισμού, ενός διαχρονικού Πολιτισμού που όσο κι αν δείχνει να
βρίσκεται σε σχετική υποχώρηση στις μέρες μας πάντα υπάρχει και πάντα οφείλουμε
(και όχι «ωφείλουμε»…) να τον προστατεύουμε και να τον αναδεικνύουμε. Πολιτισμός
είναι, π.χ. κι αυτό που έγινε στο θεατράκι του Χόρτου του περασμένο Σάββατο,
όπου τρία χορωδιακά σχήματα, το Μουσικό Σχολείο, η Χορτωδία και η Χορωδία
Αγριάς με συντονιστή και μαέστρο τον Νίκο Αδρασκέλα τίμησαν τον παρόντα συνθέτη
Νίκο Κυπουργό μπροστά σε ένα για εμάς πρωτοφανές, καλοκαιριάτικα, πλήθος
κόσμου, που έμεινε απόλυτα ευχαριστημένο.
Στα κυκλοφοριακά, πάλι, δεν
πάμε καλά. Συνεχώς δυστυχήματα γίνονται, η οδήγηση εντός πόλεως εφιάλτης
γίνεται, το κράνος «ζεσταίνει» και δεν φοριέται, το άτιμο, καλοκαιριάτικα, με
την ελεγχόμενη στάθμευση δεν ξέρω τι γίνεται, πολλές, πάρα πολλές άδειες θέσεις
«επισκεπτών» βλέπω, δυο πραγματάκια «εκ του προχείρου» να σημειώσω: α) δεν ξέρω
ποια σοφή κεφαλή το σκέφτηκε, πάντως είναι, δεν λέω, εξυπνάδα αυτό με τις
εγκιβωτισμένες στην άσφαλτο λάμπες led για καλύτερη νυχτερινή
σήμανση των διαβάσεων πεζών. Αλλά το συστηματάκι θέλει καλή συντήρηση εκεί που
είναι. Χώμα, βροχή, λάσπη, δεν θέλει πολύ να μην λειτουργεί β) πεζός εγώ
διασχίζω πολυσύχναστο δρόμο, τον βλέπω που ‘ρχεται, λέω θα σταματήσει, δεν
σταματάει, κόβει το τιμόνι αριστερά και στο τσακ! με παρακάμπτει. Λογικό ήταν,
τον πήρε και τον σήκωσε! Σταμάτησε λίγο πιο κει και βγήκε διαμαρτυρόμενος «τι
φωνάζεις; εγώ έκανα αυτό που έπρεπε, δεν σε πάτησα!». Με όση ηρεμία μπόρεσα να
μαζέψω του είπα ότι δεν έπρεπε να με «παρακάμψει», να σταματήσει έπρεπε και να
με αφήσει να περάσω. Έδειξε να κατάλαβε, μπήκε στο όχημά του κι έφυγε. Δεν ξέρω
τι πρέπει να γίνει, ποιος ΚΟΚ και ποια «αποφασισμένη» Τροχαία…
Να προσέχουμε. Όλοι μας. Σας
αγαπώ εναγωνίως, γεια σας.
Στην φωτογραφία, το Καράβι της Κάρλας, φωτο Τάκης
Τλούπας 1952 (από αναρτήσεις του Μουσείου Λιμναίου Πολιτισμού Κάρλας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου