κυκλο-φ-οριακα 1241, 2 Ιουλίου 2025

 Καλημέρα και πάλι, Συμπολίτες!

Η απουσία της περασμένης Τετάρτης (και μας ψάχνατε, έμαθα…) οφειλόταν σε ολιγοήμερη προσκυνηματική εκδρομή στην Μεγαλόχαρη της Τήνου. Πρώτη φορά επισκέφθηκα το νησί στην δεκαετία του ’70, φοιτητής ακόμα, παρέα με τους γονείς μου. Τόσο η Μεγαλόχαρη, όσο και συνολικά η κατάσταση και η ιστορία του νησιού μπήκαν στην καρδιά μου, κι από τότε πολλές φορές, και περισσότερο στις δύσκολες στιγμές των πρόσφατων ετών, έχω καταφύγει προσκυνητής στην Χάρη της.

Τούτη τη φορά επικρατούσε μια ωραία ηρεμία στο νησί. Στη Χώρα, στον τουριστικό Πάνορμο, στον μοναδικό Πύργο με τον πλάτανο της πλατείας, το κλειστό, υπό ανακαίνισιν, Μουσείο Γιαννούλη Χαλεπά και το Μουσείο Μαρμαροτεχνίας. Με την ευκαιρία, να σημειώσω εδώ ότι στον Πύργο της Τήνου κατασκευάστηκε από τον γλύπτη Ιωάννη Στρατή Φιλιππότη (1912-2000) το μαρμάρινο τέμπλο του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στον Βόλο. Εγκαταστάθηκε λίγο πριν την 9^η Οκτωβρίου 1973 και κόστισε συνολικά 380.000 δραχμές, ποσόν που συγκεντρώθηκε με εράνους και προσφορές. Στάλθηκε και σχετική επιστολή «προς Εξοχώτατον Αντιβασιλέα και Πρωθυπουργόν της Ελλάδος Κον Γεώργιον Παπαδόπουλον» με αίτημα 100.000 δρχ. αλλά μάλλον ο εξοχώτατος είχε άλλες έγνοιες και δεν ανταπεκρίθη…

Και η θάλασσα, φίλη μας κι αυτή. Παρά τα τηλεοπτικώς αναγγελθέντα, «οι σημάντορες άνεμοι που ιερουργούνε / που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο / που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια / που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται», δεν στάθηκαν ενάντιοί μας, τα σύγχρονα γρήγορα οχηματαγωγά (αυτολεξί Fast Ferries) μας πήγαν και μας έφεραν «αρχοντικά» και ομοίως χωρίς συνωστισμούς. Βοήθειά μας.

Αλλά γράφοντας για θάλασσα («θάλασσα, τους θαλασσινούς – θαλασσάκι μου / μη τους θαλασσοδέρνεις» ή, όπως λέει κι ένα σύγχρονο τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη, «όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι / κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη») για θάλασσα, που λέτε, αναπόφευκτα ο νους τρέχει στον Παγασητικό μας, ο οποίος, προσφάτως, έχει φύγει εντελώς, τελείως, απολύτως και διαχρονκώς από την οποιαδήποτε ευθύνη του Μεγάλου, του Τεράστιου Δήμου Βόλου. Αν κατάλαβα καλά και τα σκουπίδια του δικού του ΧΑΔΑ (Χώρος Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Απορριμμάτων, τι ωραία έκφραση για έναν σκουπιδότοπο…) κάπου 85.000 τόνοι, που έχουν έρθει με τους Δανιήλ και Ηλία από τον Ξηριά (ποιος εναποθέτει «ανεξέλεγκτα» σκουπίδια στον Ξηριά;) στον Παγασητικό πρέπει να τα αποκομίσει ο ΦΟΔΣΑ (Φορέας Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων) Θεσσαλίας, Πρόεδρος του οποίου είναι ο Δήμαρχος Τρικάλων, ο αποκλειθείς και «γιδοβοσκός» από τον Άρχοντά μας. Τα είπα καλά, τα καταλάβαμε; ή να τα ξαναπώ; Ο «γιδοβοσκός» των Τρικάλων οφείλει, λέει, να καθαρίσει τις βρωμιές του Άρχοντα του Βόλου! Τι ακούμε, Παναγία μου!, ντροπή δεν υπάρχει.

Όσο για τις ελεύθερες, κοινόχρηστες βρύσες με πηγαίο νερό, που κατά τους «αρμόδιους» μας γυρίζουν 100 χρόνια πίσω, τους πληροφορώ ότι εμείς πληρώνουμε το εμφιαλωμένο νερό, άγνωστης, εν γένει, προέλευσης, που πίνουν αφειδώς στις συναντήσεις τους στα γραφεία και στα συμβούλια. Κι αυτά τα εμφιαλωμένα νερά, που είναι εκ των ουκ άνευ για τα σύγχρονα νοικοκυριά του Αρχοντικού Βόλου, κοστίζουν πανάκριβα, αλλά ποιος νοιάζεται; Τα αρχοντιλίκια να ‘ν’ καλά και τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια. Προσωπικά, εδώ και πολλά χρόνια έχω κατασκευάσει μια έξυπνη πατέντα μεταφοράς (εδώ είμαι για όποιον/-α ενδιαφέρεται), ανεβαίνω κάθε όποτε στο ευλογημένο Βουνό μας κι έχουμε νεράκι καθαρό να πίνουμε – ούτε εμφιαλωμένα, ούτε, πολύ περισσότερο, βρύση, εδώ και πολλά χρόνια. Και το αίτημα για τις κοινόχρηστες βρύσες δεν είναι καινούργιο, όπως προσπαθούν να απαξιώσουν αυτοί που νομίζουν ότι ο Βόλος φτιάχτηκε μετά το ’14. Δεν βρίσκω αυτή την ώρα ακριβή τεκμηρίωση (όποιος έχει ας συμβάλει, παρακαλώ) αλλά σίγουρα υπάρχει από την δεκαετία του ’90, ίσως κι ακόμα πιο πίσω.

Άλλο θέμα. Καλοκαιράκι, αεράκι, κοντά και η πυρκαγιούλα! Νόμοι, παρανόμοι, όργανα και λοιπά, ορθές απαγορεύσεις και ορθές υπαγορεύσεις για καθαρισμό οικοπέδων από ξερά χόρτα και λοιπή «καύσιμη ύλη» (σύγχρονη έννοια κι αυτή, καραμελίτσα στο στοματάκι των απανταχού εκφωνητών). Αλλά τι ακριβώς συμβαίνει, συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες, με τους δημόσιους χώρους; Για τρανό παράδειγμα, ο λόφος της Γορίτσας μας, δίπλα μας, μέσα στην πόλη. Γεμάτος ξερόχορτα. Μια σπίθα και θα γίνει «παρανάλωμα του Πειραιώς» όπως έλεγε κινηματογραφικώς η συμπαθέστατη Δέσποινα Στυλιανοπούλου (1932-2024). Δίπλα είναι η τεράστια καύσιμη ύλη των πεύκων, κι αλλοίμονό μας. Ποιος έχει την ευθύνη αυτού του καθαρισμού; Μήπως πάλι ο Δήμαρχος Τρικκαίων; Χωρίς πλάκα, πρέπει ο Δήμος Βόλου να «τσακιστεί» να καθαρίσει, πριν να είναι πολύ αργά.

Α! και κάτι που μου «ήρθε» τώρα, αν και το σκεφτόμουνα σε όλο το ταξίδι της επιστροφής από την Τήνο. Γεμάτο το νησί με αυτοκίνητα. Κινούμενα και σταματημένα, παρκαρισμένα, παντού και κυρίως στον παραλιακό δρόμο, που συνδέει το Λιμάνι με την Ακτή Γ.Δρόσου κι ακόμα παραπέρα, μέχρι το γήπεδο. Αρκετή κυκλοφορία δύο κατευθύνσεων. Και μέσα σ’ όλο αυτό δύο (2) πανέμορφα αμαξάκια: το ένα με ένα άσπρο αλογάκι και το δεύτερο με δύο κανελιά αλογάκια. Κλιπιτικλόπ, κλιπιτικλόπ, ήρεμα κι απλά, βόλτα τους τουρίστες, από τη μια άκρη στην άλλη. Στοιχείο ζωντανό ενός ήρεμου πολιτισμού. Μελαγχόλησα. Σ’ εμάς εδώ, που, φυσικά, δεν είμαστε καθόλου ήρεμοι, λυσσάξανε να καταργήσουν τα αμαξάκια. Λυσσάξανε, κυριολεκτικά, με αστείες δικαιολογίες και διαρκείς βλακώδεις απαγορεύσεις στερήσανε τον Βόλο από ένα παραδοσιακό κι όμορφο μεταφορικό μέσον αναψυχής. Δύσμοιρη πόλη. Ας ευχηθούμε βελτίωση. Και Καλόν Μήνα. Σας αγαπώ ανελλιπώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία μια μακρινή ανάμνηση. Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο, 22 Σεπτεμβρίου 2000, τα παιδάκια χορεύουν μέσα στην οδό Δημητριάδος (!), φωτο ΧΣ.

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 02.07.2025, αρ.φύλλου 4429)