Καλημέρα συμπολίτισσες και συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. Μπήκαμε
στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων των Παρισίων και τεράστιο
παγκόσμιο σούσουρο έχει προκληθεί από το εγχείρημα
των Γάλλων διοργανωτών για μία (καθιερωμένη) τελετή έναρξης όχι μέσα, στο
Στάδιο αλλά έξω, στην Πόλη. Δύσκολο το εγχείρημα, πολλά τα προβλήματα, πολλές
οι επιλογές, πάρα πολλοί οι παγκόσμιοι κριτές του καναπέως, εδώ, στα μέρη μας,
οι περισσότεροι θυμήθηκαν την έναρξη των αντίστοιχων Αγώνων στις 13 Αυγούστου
2004, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας – το οποίο Στάδιο πριν την έναρξη το
είχαν βρίσει με τον χειρότερο τρόπο για τις μ…ς που έκανε σ’ αυτό ο
ποιος-είναι-αυτός-Καλατράβας. Τώρα βγήκαν στην επιφάνεια όλες οι πίκρες της
«δίκοπης ζωής» και ένα σχεδόν παράλογο υπερ-πολύχρωμο καταχτύπι για να
ζαλίζεται ο νους και να ξεχνάει (δήθεν) την σκληρή καθημερινότητά του.
Τελευταία προέκυψαν και θρησκευτικά ζητήματα, στα οποία πήραν θέση, καθώς λένε,
και οι εκκλησίες.
Δική μου γνώμη είναι ότι πολύ μεγάλη
σημασία δόθηκε σ’ όλο αυτό. Πολλοί το ονόμασαν
γιουροβίζιον, άλλοι τσίρκο, άλλοι πασαρέλα, άλλοι βλασφημία, εγώ λέω ότι ναι! ήταν όλα αυτά. Κι ύστερα;
Αυτό δεν είναι και η ζωή μας σε τούτους τους καιρούς, όπου κυριαρχεί η αποθέωση
του φαίνεσθαι, η διαστροφή της εικόνας, η ελευθερία (;) του φέισμπουκ, η επικράτηση
των «επηρρεαστών» (influencer), η ασυδοσία των κερδοσκόπων, η απόλυτη υποκρισία των (δήθεν)
αντιπολεμικών διακηρύξεων; Ένα πανάκριβο πανηγύρι, εν τέλει, που δεν ξέρω
ποιους, τελικά, ικανοποίησε – εγώ το είδα με συγκατάβαση. Με την ίδια
συγκατάβαση που είχα δει τους Άγγλους το 2012 να διαφημίζουν το τάχαμ’ δήθεν μοναδικό
σύστημα υγείας τους (!!), τους Βραζιλιάνους το 2016 να προβάλουν τις φαβέλες
(!) και το καρναβάλι του Ρίο ντε Τζανέιρο, τους Κινέζικους στρατούς και τα ιδεογράμματα
το 2008, μέσα στην πανέμορφη «φωλιά του πουλιού» του Πεκίνου, την αιωρούμενη
ηλεκτρονική γη στο Τόκυο της πανδημίας το 2021 (αντί του 2020). Κάθε λαός, κάθε
κουλτούρα, εκφράζεται διαφορετικά, κι όσο τα χρόνια προχωρούν έχω την αίσθηση
ότι τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα. Όσο για το αθάνατο αρχαίο
πνεύμα του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού στους σύγχρονους Ολυμπιακούς
Αγώνες, ας μην το συζητήσουμε τώρα και εδώ… Πάντως η εκτέλεση του Ολυμπιακού
Ύμνου (σε μουσική Σπύρου Σαμάρα (1861-1917) και στίχους Κωστή Παλαμά
(1859-1943), που ακούστηκε για πρώτη φορά επίσημα στην έναρξη των πρώτων
σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, στις 25 Μαρτίου 1896 στην Αθήνα), ήταν εξαιρετική, στα
ελληνικά φυσικά, από μια μεγάλη μικτή χορωδία ενηλίκων, η οποία, αν κατάλαβα
καλά, ήταν η Χορωδία της Γαλλικής Ραδιοφωνίας. Και η όλη παρουσία της Κυρίας
Σελίν Ντιόν πάνω στον πύργο του Άιφελ ήταν μια
αξιομνημόνευτη, ιστορική στιγμή του παγκόσμιου πολιτισμού!
Και επειδή σας ξέρω, απαντώ ευθέως ότι η τελετή έναρξης Αθήνα 2004 ήταν η
καλύτερη. Ίσως γιατί ο δημιουργός Δημήτρης Παπαϊωάννου (1964-) πέτυχε να
μιλήσει όχι μόνο στην ελληνική καρδιά μας, αλλά και στις καρδιές όλου του
πλανήτη. Και όχι, δεν ήμασταν παρόντες στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Διότι
ήμασταν παρόντες στο Πανθεσσαλικό Στάδιο του Βόλου, όπου οι Αγώνες είχαν
αρχίσει δυο μέρες νωρίτερα, στις 11 Αυγούστου 2004. Θα τα θυμηθούμε κι αυτά τα
ωραία.
Μαζί με τους Αγώνες των Αθλητών διεξάγονται και οι αγώνες των μέσων
ενημέρωσης. Είναι, που λέτε, μια βραδινή εκπομπή, ένας κεντρικός δερβέναγας,
μια κυρία κι ένας κύριος, καταφανώς αρμόδιοι και οι δύο, και κάποια άλλη κυρία,
εις Παρισίους, παίρνει μια ωραία συνέντευξη από μία ωραία Αθλήτρια. Τελειώνει
και ο κεντρικός δίνει στον κύριο τον λόγο για να σχολιάσει, κι αυτός λέει
«εμένα μου άρεσε πολύ το ότι η … είναι ντάουν
του έρθ (down to earth)». Κάτι κρατούσα και μου ‘φυγε απ’ το χέρι, σαν να με χτύπησε τούβλο στο
κεφάλι. Ο αρμόδιος κύριος, όπως τον «έκοψα» κατά την αργκώ, πρέπει μάλλον να
έλαβε ελληνικήν παιδείαν (δημοτικό, ίσως και γυμνάσιο…) αλλά προτίμησε την
πάμφτωχη αμερικανιά (κάτω στη γη…) από την υπέροχη ελληνική έκφραση προσγειωμένος/-η/-ο/-οι/-ες/-α για να δείξει στους αμαθείς τηλεθεατές το επίπεδό Του Αυτός και οι
όμοιοί του (και είναι πολλοί, πλέον, και κάθε μέρα γίνονται περισσότεροι…)
είναι, είμαι βέβαιος, οι περισσότερο δυσαρεστημένοι με εκείνη την αλήστου
μνήμης εικόνα του γαλάζιου Διονύσου…
Εδώ, στα εξοχικά τα μέρη μας, το Αιγαίον Πέλαγος συμφώνησε με τον
Βορ(ρ)έα κι έστησαν χορό τρανό. Και τώρα ημεδαποί κι αλλοδαποί, που μέχρι χθες
διαμαρτύρονταν για την «αφόρητη ζέστη», αναθεματίζουν την θάλασσα, που δεν τους
επιτρέπει να την χαρούν, και αγνοούν το βοριαδάκι, που δρόσισε μια χαρά το
πυρωμένο περιβάλλον. Αφχαρίστητο
πλάσμα ο άνθρωπος!
Βεβαίως ο δρόμος που φέρνει τους τουρίστες-επισκέπτες στην εδώ γειτονιά
ακόμη δεν κατέστη δυνατόν να ασφαλτοστρωθεί στα 100 μέτρα που του λείπουν.
Απεναντίας, το φοβερό έργο της παντελώς
άχρηστης παράκαμψης του χιονοδρομικού κέντρου
στις Αγριόλευκες συνεχίζεται, προφανώς είναι άλλος ο εργολάβος. Α! λέγοντας
«εργολάβος», μάθαμε ποια εταιρεία έχει αναλάβει το Μουσείο της Αργούς. Λέγεται SOLIS ΑΤΕ (Ανώνυμη Τεχνική Εταιρεία),
έχει έδρα στην Λάρισα και έχει δώσει μέση έκπτωση 18,9 % αν δεν κάνω λάθος –
κατ’ αρχήν δεν ακούγονται άσχημα όλα αυτά, θα τα παρακολουθούμε. Όπως θα
παρακολουθούμε και το πολύ σοβαρό έργο του Πανεπιστημίου ΜΑΣ στο οικόπεδο της
πρώην Βαμβακουργίας. Την Κίτρινη Αποθήκη, άραγε την ξεχάσαμε;
Τα κυκλο-φ-οριακά «έφυγαν» ηλεκτρονικά λίγο πριν την έναρξη του αγώνα
μπάσκετ Ελλάδα-Ισπανία, πέταξαν, μου είπαν, να φέρουν την Δόξα, τώρα που τα
διαβάζετε, δεν ξέρω τι πέτυχαν…
Εύχομαι να τον ευχαριστηθείτε τον Αύγουστο, σάς αγαπώ μεγαλοπρεπώς, γεια
σας και χαρά σας.
Στην φωτογραφία το φουρτουνιασμένο Αιγαίο, χθες.
(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 31.07.2024, αρ.φύλλου 4223)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου