Περάσαμε και την υπέροχη πανσέληνο του Ιουλίου. Η Πανσέληνος του Ιουλίου, τέλος. Ούτε ελάφια, ούτε τάρανδοι, ούτε κέρατα και άλλες παρόμοιες
αμερικάνικες αηδίες, ένα θαυμάσιο ολοστρόγγυλο φεγγάρι μ’ ένα μακρύ κι
αστραφτερό σεμέν ντ’ αμούρ (chemin d' amour) στη θάλασσα για τους ερωτευμένους,
βοήθειά μας.
Τα λέγαμε και την προηγούμενη φορά για την μεγάλη και σύμμαχο χώρα με τις
τεράστιες δυνατότητες αλλά το λίγο μυαλό, τώρα μπλέκει σε ακόμη μεγαλύτερες
περιπέτειες, καθώς τα κατάφερε ώστε η αποχώρηση του εν ενεργεία Προέδρου από
την διεκδίκηση της επόμενης εκλογής 3,5 μήνες πριν την κρίσιμη ημερομηνία
(05.11.2024) να γράψει, για μία ακόμη φορά, παγκόσμια ιστορία. Και τώρα οι
διδάκτορες της επικοινωνίας μελετούν πυρετωδώς τα νέα σενάρια με την Εισαγγελέα
εναντίον του Μεγαλοεπιχειρηματία – ο Θεός να μας
σώζει απ’ τους σωτήρες, αγαπητοί μου συν-Έλληνες.
Ο Ιούλιος είναι ίσως ο πιο σημαντικός μήνας της νεώτερης ελληνικής μας
ιστορίας. Δύο από τα πιο σημαντικά γεγονότα, και τα δύο με παρελθόν ακριβώς 50
ετών, είναι η τουρκική
εισβολή στην ανυπεράσπιστη, στην ουσία, Κύπρο (20.07.1974) και η
αποκατάσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας
(24.07.1974) με την κατάρρευση της χούντας και την έλευση από το Παρίσι του
Κωνσταντίνου Καραμανλή αλλά και άλλων πολλών εξόριστων πολιτών και πολιτικών.
Αυτά τα δυο θα μας σημαδεύουν για πάντα. Και το μεν δεύτερο το κάναμε είδος
εθνικής γιορτής για λίγους, στο προεδρικό μέγαρο, τέλος πάντων με κάποιον τρόπο
κάποιοι μας το θυμίζουν στις ειδήσεις. Για το πρώτο, το έγκλημα της Κύπρου,
ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Από εκείνο το προδοτικό «κείται μακράν» του «Εθνάρχη» Καραμανλή
και τα φοβερά και τρομερά «ψηφίσματα» του ήδη τότε ανίσχυρου ΟΗΕ (φανταστείτε
τι γίνεται τώρα με την Παλαιστίνη…) μέχρι σήμερα, 50 χρόνια μετά, εκείνος ο
περιβόητος «φάκελος της
Κύπρου» δεν κατάφερε να ανοιχτεί – κι ο
σύγχρονος σουλτάνος πήγε και ξανακατέλαβε την εδώ και 50 χρόνια κατειλημμένη
Αμμόχωστο. Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, στις 9 Νοεμβρίου 1989, η
Λευκωσία είναι η μόνο πόλη
στον κόσμο που την διαπερνά και την διαχωρίζει
ένα τείχος. Να χαιρόμαστε τις παγκόσμιες και πανανθρώπινες και δεν-ξέρω ‘γω-τι
άλλο-μεγάλο-και τρανό-να ‘χαμε να λέγαμε αξίες της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης,
της… μπλα μπλα μπλα…
Την προηγούμενη φορά γράψαμε για την γέφυρα του χειμάρρου Αναύρου στην
οδό Αναλήψεως/Αγίου Δημητρίου, στην οποία ορθώς και δικαίως αποκαταστάθηκαν τα
κάγκελα, που είχαν καταστραφεί στην πλημμύρα του Σεπτεμβρίου. Σ’ εκείνη την
αναφορά γράψαμε επίσης ότι η γέφυρα η ίδια κατασκευάστηκε το 1955 με χορηγία
της πόλης του Ροστώβ. Κι εκεί έγινε το λάθος: η πόλη ήταν και είναι το Ροστώβ αλλά όχι
της Βουλγαρίας, της Ρωσίας, επί του ποταμού Ντον, στην άκρη του Εύξεινου Πόντου. Το λάθος μάς το
επεσήμανε (ποιος άλλος;) ο Δάσκαλός μας, ο Κύριος Δήμητρης
Κωνσταντάρας-Σταθαράς, που μας παρακολουθεί με αγάπη και δεν μας αφήνει να
«παραπατήσουμε». Και με την ευκαιρία, ο Κύριος Δημήτρης, με πολύ μόχθο και
ατέλειωτες ώρες αρχειακής έρευνας, έχει χαρίσει στους πολίτες αυτής της πόλης
(σ’ όλους μας δηλαδή) δύο πολυτιμότατα βιβλία: α) Δρομο-λόγιο της Νέας Ιωνίας Μαγνησίας (Ιστορία των Δρόμων και
των Πλατειών του Δήμου Νέας Ιωνίας-Μνήμες και Τιμές), ΙΩΝΕΣ 2006 και β)
Δρομο-λόγιο του Δήμου Βόλου (Ιστορία των Δρόμων και των Πλατειών-Μνήμες και
Τιμές), ΙΩΝΕΣ 2009. Είναι εντυπωσιακό πόσες πληροφορίες περιέχονται σε αυτά τα
βιβλία, αποκτήστε τα και θα με θυμηθείτε.
Αυτά λοιπόν. Γέφυρα Αναύρου, Ροστώβ Ρωσίας, αδελφοποίηση, μαρμάρινη
αναθηματική πλάκα που έχει, πλέον, εξαφανιστεί. Και σκαλίζοντας όλα αυτά κάνει
μια στροφή το μυαλό μου και με φέρνει σε καιρό πανδημίας, Ιανουάριο 2021. Όπου
στρίβουμε εποχούμενοι με την σύζυγο μετά την ανηφόρα της Αναλήψεως, ακριβώς
φάτσα στη γέφυρα, δεξιά στην Δανιήλ Φιλιππίδη και σταματάμε λίγο παρακάτω διότι
βλέπουμε συνεργεία βαριά (εξ)οπλισμένα να κατακρεουργούν πάνω στο πεζοδρόμιο
δύο περήφανες μουριές, τουλάχιστον πενηντάχρονες και με βαθύ ίσκιο. Αναγνωρίζω γρήγορα
την κατάσταση και είμαι πλέον βέβαιος ότι υπάρχει, έστω τυπικά, «η απαιτούμενη
άδεια», θεωρώ ότι είναι προτιμότερο για την σωματική μας ακεραιότητα να
αποχωρήσουμε, τραβάμε 2-3 φωτογραφίες κι αποχωρούμε. Τις φωτογραφίες τις έχουμε
ακόμη, το πεζοδρόμιο παραμένει κρανίου τόπος και απολύτως «αναξιοποίητο» μέσα
σ’ αυτά τα τρεισήμισι χρόνια.
Αλλά φταίει η άτιμη η κλιματική αλλαγή, γι’ αυτό έχει καύσωνες. Και βέβαια τίποτε από όσα συμβαίνουν δεν είναι
«πρωτοφανές», καύσωνες και πολύ υψηλές θερμοκρασίες είχαμε κι άλλοτε στην
Ελλάδα, φτάσαμε να έχουμε και χίλιους τόσους νεκρούς, μόνο που είχαμε περισσότερα δέντρα…
Έργα συμβαίνουν αυτή την περίοδο στον Αη Γιάννη. Έργα διαφόρων ειδών και
διαβαθμίσεων, χρήσιμα αναμφίβολα, λίγο καθυστερημένα επίσης αναμφίβολα κι απ’
ότι κατάλαβα προσφάτως θα απασχολήσουν και τον Κύριο Εισαγγελέα. Εξαιρουμένου,
όμως, του κεντρικού οδικού δικτύου Χάνια-Κισσός, όπου σε ένα κομματάκι 100
μέτρων, που δεν κατέστη δυνατόν να ασφαλτοστρωθεί εισέτι, κινδυνεύουμε όλοι
κάθε στιγμή να σπάσουμε τα οχήματά μας. Αργότερα θα πούμε εμείς τα δικά μας,
τώρα διακινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε «εχθροί του τόπου» (μπορεί και του
έθνους…), συμβαίνει συχνά και όπως βολεύει – μακριά από ‘μας τέτοιες
κατηγόριες!
Και με τούτα και με τ’ άλλα φτάσαμε και σήμερα στο τέλος, συμπολίτες και
απανταχού φίλοι.
Εύχομαι να περνάτε καλά το καλοκαίρι σας, σάς αγαπώ υψηλοφρόνως, γεια σας
και χαρά σας.
Στην φωτογραφία οι καρατομημένες μουριές, Ιανουάριος 2021. Προάγγελοι των
κυπαρισσιών του Νεκροταφείου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου