κυκλο-φ-οριακα 1258, 26 Νοεμβρίου 2025

 

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2025, ώρα 11:00, μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδος, χιλιάδες Μαγνησιώτες στο συλλαλητήριο ενάντια στην εγκατάσταση LNG στον Παγασητικό Κόλπο.

Κόσμος και Λαός, χιλιάδες. Και μόνο ένας, ένα πραγματικά κακόψυχο και μεγαλομανές ανθρωπάκι, ξένο στην Μαγνησία, ήρθε στην παραλία για να φτύσει φαρμάκι και να πει ότι «έχουν μαζευτεί οι γνωστοί 200 χαβαλέδες»! Κακόψυχος, δειλός και πονηρούλης ο Άρχοντας του Βόλου, ως γνωστόν εκ στόματος κόρακος κρα! εξελεύσεται! Και έχω ξαναπεί ότι περισσότερο με στεναχωρούν οι Βολιώτικες φιγούρες που ποζάρουν ένθεν κακείθεν του Άρχοντος, ένα ροζ σακάκι, μια κανελί μποτίτσα, ένα άσπρο καπελάκι με μπλε μπουφανάκι, ένα κάτασπρο μπουφανάκι, Βολιώτες, που μεγαλώνουν σ’ αυτή τη θάλασσα παιδιά και εγγόνια, κάτω απ’ τη σκιά του τέρατος, όπως έλεγε κι ο Μάνος Χατζιδάκις, για την ακρίβεια είχε πει: «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.» Αρκετοί Βολιώτες έχουν, δυστυχώς, αρχίσει να του μοιάζουν… (η φωτογραφία που παραπάνω περιγράφουμε αδρομερώς είναι αναρτημένη στην ιστοσελίδα Βολιώτικης αιωνόβιας, κάποτε δημοκρατικής, εφημερίδας, που δυστυχώς επίσης, δεν τιμά την Ιστορία της)

Από την άλλη μεριά Συγχαρητήρια στον Περιφερειάρχη και ολόκληρη την δομή της Περιφέρειας, που σθεναρά αντιτάσσεται σ’ αυτόν τον παραλογισμό της εγκατάστασης. Οψόμεθα. Και θα είμαστε πάντοτε και όπου χρειαστεί παρόντες.

Να συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας, μπαίνοντας στον Βόλο από την οδό Αθηνών. Μετά το τελείως εγκαταλειμμένο Πάρκο του Πεδίου Άρεως, όπου κάποτε υπήρχε μέχρι και μικρός ζωολογικός κήπος και, κυρίως, υπήρχε το τραινάκι Decauville, δωρεά του αείμνηστου Άρη Τσαλαπάτα στην πόλη, που έκανε τον γύρο του πάρκου, κατάφορτο με χαρούμενα παιδάκια και ευτυχισμένους γονείς – σήμερα η μηχανή σκουριάζει πεταμένη σε μιαν άκρη, τα ξύλινα βαγόνια είναι διαλυμένα, η γραμμή δεν ξέρω σε τι κατάσταση είναι, το παρελθόν της πόλης διαλύεται, κάτι ανάλογο που συμβαίνει με τις Αρχοντικές παρεμβάσεις στο Τραινάκι του Πηλίου στην Πλατεία του Αναύρου και στην Αγριά.

Και λέγοντας για την Πλατεία του Αναύρου, η μείζων μειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου Βόλου κατέθεσε επίσημη πρόταση να ονομαστεί αυτή η Πλατεία προς τιμήν του δημιουργού αυτού του Δημόσιου Χώρου, πρόσφατα αποθανόντος 1978-1990 και 1998-2000 Δημάρχου Βόλου «Πλατεία Δημάρχου Μιχάλη Κουντούρη». Και η πλειοψηφία αρνήθηκε. Αρνήθηκε, το καταλαβαίνετε; Όπως λέει και η νεολαία μας «οι άνθρωποι δεν υπάρχουν» ή το τέρας που λέγαμε…

«Επανέρχομαι», που φωνάζει κι ο Λάκης Λαζόπουλος στο «Αλ τσαντίρι νιουζ». Μετά το Πάρκο έρχεται το σκάμμα για το Μουσείο της Αργούς. Σ’ αυτό το οικόπεδο υπήρχαν μεγάλες υπόγειες δεξαμενές και εγκαταστάσεις για καταθλιπτικές αντλίες, ως αντιπλημμυρικό έργο μελλοντικής σωτηρίας της Νεάπολης μετά την καταστροφή του 2006. Το έργο δεν ολοκληρώθηκε και, φυσικά, δεν λειτούργησε ποτέ, άγνωστο γιατί, όμως οι δεξαμενές και η ηλεκτρολογική εγκατάσταση ελέγχου ήταν στο οικόπεδο. Το καλοκαίρι του 2022 τόσο τα κυκλο-φ-οριακα (κείμενα 1110, 1116, 1117) όσο και η σελίδα μου στο φατσοβιβλίο επανειλημμένα ασχολήθηκαν με αυτό το θέμα γραπτώς και φωτογραφικώς (για τους δύσπιστους…), κανένας απολύτως δεν ενδιαφέρθηκε! Καταφανώς ούτε και οι μελετητές του Μουσείου. Και οι τσάπες μεγαλοπρεπώς κατέστρεψαν ό,τι υπήρχε, ώστε το πεδίον να είναι ελεύθερον δια την ανέγερσιν. Τέλος, λοιπόν. Ας χαρούμε το Μουσείο μας. Όμως, όσο κι αν δεν μ’ αρέσει να γίνομαι μάντης κακών, η επιλογή του οικοπέδου το 2007-8 για την συγκέντρωση των πλημμυρικών υδάτων της Νεάπολης έχει άραγε ληφθεί υπόψη στην μελέτη των υπογείων του Μουσείου ή θα μας συμβεί (χτύπα ξύλο!) ό,τι συνέβη με τα υπόγεια π.χ. της Πανεπιστημιακής Βιβλιοθήκης προσφάτως ή του Δημοτικού Θεάτρου παλαιότερα – οπότε, πάλι, δεν θα φταίει κανένας απολύτως, μόνο ο κακός μας ο καιρός…

Μετά το Μουσείο έρχεται το «Εκθεσιακό Κέντρο», κατά κόσμον «Μπουζουξίδικο ευκαιρίας», ένας χώρος που κάποτε έσφυζε καθημερινά από αθλητική ζωή και τώρα «έρημος, βαρύς και μόνος», όπως λέει και το τραγούδι του Αττίκ από το 1933 που τραγούδησε η Δανάη (Στρατηγοπούλου), περιμένει να έρθει ένας Φέρρης, μια Ανδρομάχη, ένας επ-Αργυρός μπας και πάρει λίγη ζωή. Κι ύστερα πάλι του χρόνου, για τα γούστα…

Κι ύστερα τα πράγματα γίνονται σοβαρά και επικίνδυνα. Διαχωρισμός ρευμάτων, ευθεία προς τον κυκλικό κόμβο της γέφυρας του Κραυσίδωνα, έναν δύσκολο και πολύ φορτισμένο κόμβο, και δεξιά οδός Σέκερη, με Πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις αριστερά και δεξιά. Κίνδυνος! Πολύ συχνές οι διασχίσεις του καταστρώματος από παιδιά και διδάσκοντες, όχι πολύ σπάνιες οι υψηλές ταχύτητες των οχημάτων στην ευθεία. Είχα διαβάσει ότι «σχεδιαζόταν» η μετατροπή της οδού σε ήπιας κυκλοφορίας, με διαπλάτυνση πεζοδρομίων, στένεμα οδού, σαμαράκια για μείωση ταχυτήτων, τέτοια. Αντ’ αυτού του απαραίτητου στην οδό Σέκερη διάβασα μετά κάτι ανοησίες περί της οδού Ιάσονος. Ό,τι να ‘ναι σ’ αυτή την έρμη πόλη, ό,τι να ‘ναι! Σύντομα, παρακαλώ, να γίνει κάτι σοβαρό στην οδό Σέκερη, πριν θρηνήσουμε θύματα, για τα οποία κανένας απολύτως δεν θα φέρει ευθύνη ηθικής αυτουργίας… Γένοιτο! 

Με την διαπλανητική αγάπη μου, γεια σας!

Στην φωτογραφία το Τραινάκι στο Πεδίο του Άρεως, 1992 (ΧΣ).

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 26.11.2025, αρ.φύλλου 4528.