κυκλο-φ-οριακα 690 30.11.2011

Βόλος, οδός Δημητριάδος 2009

Τέλος Νοεμβρίου, Ανδρέου αποστόλου του Πρωτοκλήτου. Χρόνια καλά και πολλά. Και ποιος ξέρει τι να σκέφτεται εκεί ψηλά που βρίσκεται εκείνος ο Ανδρέας, ο ένας και μοναδικός Ανδρέας της ελληνικής πολιτικής, για όλα αυτά που συμβαίνουν στην «Ελλάδα (που) ανήκει στους Έλληνες». Τώρα, που ακόμη κι αυτό διακυβεύεται, τώρα που η Ευρώπη των δύο ή των τριών ταχυτήτων βρίσκεται επί θύραις, τώρα που «οι δανειστές» ζητούν όλο και περισσότερες «γραπτές εγγυήσεις», όλο και περισσότερη υποτέλεια. Αναπόφευκτα έρχεται στο νου μας ο Ανδρέας με το ζιβάγγο, με τις αρχές του ΠΑΚ «Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη», με το «όχι στην ΕΟΚ», το «βυθίσατε το Χόρα», το «έξω οι βάσεις του θανάτου», την «αλλαγή», το «μαζί θα προχωρήσουμε», το έσχατο «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα», όλα στο μυαλό μας γυρνάνε, γύρω-γύρω, κάτι σαν τον γύρο του θανάτου με τους αδελφούς Κουτσιρίμπα στο παζάρι.

Όλα παζάρι, η έκτη δόση, η «ενισχυμένη» έβδομη, η καλπάζουσα ανεργία, η εφεδρεία, το έλλειμμα, η φοροδιαφυγή, τα αυγά στην Μυτιλήνη, η μάχη των διαδόχων, οι κωλοτούμπες, οι πανίσχυρες «αγορές», όλα ένας γύρος του θανάτου στο παζάρι. Και στο βάθος … Deutschland ueber alles. Σκέτο, χωρίς μετάφραση.

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε βρεθήκαμε με μεγάλη και καλή προσκοπική παρέα στα Λουτρά Πόζαρ, στους πρόποδες του Καϊμακτσαλάν ή Βόρα, λίγο πέρα από την Αριδαία του νομού Πέλλας. Όμορφος τόπος, σαν αυτούς που έχει άπειρους η Ελλάδα μας, με την ιδιαιτερότητα, όμως, των θερμών λουτρών. Κόσμος πολύς, απ’ όλα τα μέρη, πολλοί νέοι άνθρωποι, ανοιχτή πισίνα και «γούρνες» και καταρράκτης με φυσικό θερμό νερό 37^ο Κελσίου, να μπαίνεις και να μην σου κάνει καρδιά να βγεις. Και χαμάμ και μασάζ και καφετέριες, απ’ όλα τα καλά, μια αμιγής δημοτική επιχείρηση του Δήμου Αριδαίας το λειτουργεί όλο το συγκρότημα, με πολλούς ντόπιους νέους που εργάζονται με συμβάσεις. Όμορφη κατάσταση. Βεβαίως ένα σωρό ξενοδοχεία και ξενώνες, ταβέρνες, όλα τα σχετικά με την φιλοξενία, σε μορφές ήπιες, εναρμονισμένες με το περιβάλλον, και σε πολύ καλές και ποιότητα και τιμές.

Γενικά, μια ωραία και όχι ακριβή εμπειρία, μια καλή ανάσα, που την συστήνω στους φίλους μου.

Επιστροφή στην πόλη, στην πόλη που κάποια βράδια, όλο και περισσότερα τον τελευταίο καιρό, βρωμάει. Βρωμάει λάστιχα καμένα, καθώς στην «παραδοσιακή» καύση ελαστικών αυτοκινήτων, που έχει, φαίνεται, ενταθεί, έχει προστεθεί τώρα και η καύση καλωδίων, προκειμένου να «ανακτηθεί» ο πανάκριβος χαλκός που περιέχουν. Θαύμα. Μία πηγή εξαιρετικής ρύπανσης, και όχι μόνο λόγω μυρωδιάς. Κι εμείς τι κάνουμε; Απλώς διαπιστώνουμε. Όλη αυτή η «παραγωγή» προέρχεται από τα δυτικά, από περιοχές του Ξηριά, του Σεσκουλιώτη, του Κραυσίδωνα ίσως, της χωματερής, των νταμαριών, τέτοιες γειτονιές που θυμίζουν λίγο φαβέλες χωρίς παράγκες – έχουμε ξαναγράψει για τις «άκρες» της πόλης, εκεί όπου επικρατεί το απόλυτο σκουπίδι και η πλήρης απουσία κάθε έννοιας τάξης. Και όλα αυτά τα μέταλλα (σύρματα απ’ τα ελαστικά και χαλκός απ’ τα καλώδια, μαζί με μαντέμι απ’ τα καπάκια των φρεατίων) καταλήγουν σε πολύ συγκεκριμένα σημεία, στα ίδια που καταλήγουν κι όλα τα ημιφορτηγάκια που αλωνίζουν την πόλη και μαζεύουν από παντού ό,τι μεταλλικό βρεθεί να κυκλοφορεί αδέσποτο. Εκεί, σ’ αυτά τα σημεία, δεν είναι, άραγε, δυνατόν να υπάρχει κάποιος έλεγχος; Αφού το «αχανές» της πόλης και της περιμέτρου της δεν μπορεί, καθώς φαίνεται, να αστυνομευθεί, μήπως είναι πιο εύκολο να αστυνομευθούν με απλό έλεγχο εισερχομένων φορτίων τα 4-5 προαναφερθέντα σημεία;

Εγώ νομίζω ότι αυτός είναι ο ίσως καλύτερος τρόπος για να σταματήσει όλο αυτό το χάλι, που επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα, βοηθούσης της γενικής και όχι μόνο οικονομικής κρίσης. Διότι όλες οι θεωρίες του καπιταλισμού διδάσκουν ότι δεν υπάρχει παραγωγή αν δεν υπάρχει ζήτηση, τουτέστιν αποδέκτης της παραγωγής.

Συμπληρώθηκαν πέρα-πέρα οι κορύνες στις οδούς Λαμπράκη και Ιάσονος, ομοίως στην Πολυμέρη στο Νοσοκομείο, στην οδό Ιωλκού και στο μεγαλύτερο τμήμα της Κ.Καρτάλη. Και εσείς που είστε εκπαιδευμένοι περί τα κυκλοφοριακά αναγνώστες των κυκλο-φ-οριακών, αξίζει να παρατηρήσετε τις διαφορές ανάμεσα στις παλαιότερες και στις νέες κορύνες. Όχι βέβαια στο χρώμα η/και στην λάσπη που αναγκαστικά μαζεύουν, αλλά στην ποιότητα του υλικού και της κατασκευής τους, στον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν σε παρεμβάσεις και παραμορφώσεις (με εξαίρεση το ανθρώπινο χέρι-μαχαίρι…). Θα διαπιστώσετε για μία ακόμη φορά το πολύ απλό και γνωστό «ό,τι πληρώνεις παίρνεις».

Αύριο μπαίνει ο τελευταίος μήνας του 2011. Η οδός Δημητριάδος θα φορέσει πάλι τα καλά της φωτάκια;; Εδώ σε φωτογραφία του 2009, τότε που ακόμη «λεφτά υπήρχαν»…

         Να είστε καλά, γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην "Θεσσαλία" την Τετάρτη 30.11.2011)