Μια παλιά ωφέλιμη οφειλή, 21 Οκτωβρίου 2025...

 Σχεδόν 73 ετών, χωρίς μπλοκ επιταγών, χωρίς κανένα αντίκρισμα εξόν το βούισμα της συκιάς σε βραδιές αστροφεγγιάς, σχεδόν του ’60 εκδρομέας, σ’ αυτή την ηλικία ή μιλάω της κάθε μιας γενιάς, καινούργιας και παλιάς, ή κλείνω και σωπαίνω για πάντα.

Πρωτο-είδα τον 22χρονο νέο τραγουδοποιό Διονύση Σαββόπουλο, εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενο και με Φορτηγό αφιχθέντα στον Βόλο, καλεσμένο του Συλλόγου Μαγνήτων Φοιτητών «Άνθιμος Γαζής», από τις Ανώτατες Σχολές της Αθήνας, στο Κινηματοθέατρο «Λυρικόν», στην πέρα όχθη του Κραυσίδωνα, δίπλα στο «Φαρδύ, στην τότε Νέα Ιωνία – σήμερα είναι κι αυτό σουπερμάρκετ. Ήταν διακοπές Πάσχα 1966, η πλατεία του «Λυρικόν» ήταν γεμάτη με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές, και στη μέση της σκηνής ένα ψηλό μαύρο τετράποδο σκαμπώ. Και πάνω στο σκαμπώ ένα παλληκάρι με μουστάκι, μαλλιά «φράτζα» και μεγάλα γυαλιά με μαύρο σκελετό, άσπρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι «καμπάνα» και, κυρίως, μια κιθάρα και μια βραχνή φωνή. Τίποτε άλλο. Το πιο εντυπωσιακό, εκείνο που εγώ ο 13άρης θυμάμαι πιο έντονα από εκείνη την παράσταση, ήταν η φωνή. Αυτή η φωνή που άρχισε, τότε, να με ταξιδεύει «στους μάγους, στους παλιάτσους με τα κόκκινα σκουφιά», στον κόσμο της νταρντάνας της Ζωζώς, στα σύννεφα της συννεφούλας, στα κορίτσια που πηγαίνουν (ακόμα και σήμερα…) δυο-δυο, στο Βιετνάμ του Χο-Τσι-Μινχ κάτω από έναν Ήλιο κόκκινο, ζεστό κι όταν ήταν ήρθε η ώρα που η σκηνή γέμισε με τα μαύρα πουλιά της δυστυχίας ο αείμνηστος θείος Παντελής, δικηγόρος στο επάγγελμα, που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα γύρισε (σαν να ’ναι τώρα βλέπω την απελπισία στο πρόσωπό του…) και είπε στην αείμνηστη Μητέρα μου και Εξαδέλφη του «Γεωργία, τι είναι αυτά που ακούμε και βλέπουμε; Πώς την πατήσαμε κι ήρθαμε σ’ αυτό το χάλι;». Η Κυρία Γεωργία δεν συμφώνησε ολοσχερώς, ήταν πάντα ένα ανοιχτό πνεύμα αλλά μέχρις ενός σημείου, εννοείται.

Τα μαύρα πουλιά και το χτύπημα του ηχείου της κιθάρας καθώς η μουσική μας φέρνει τους μάγους στη σκηνή έγιναν από εκείνο το βραδάκι μόνιμοι κάτοικοι στο μυαλό μου. Και καθώς ο αδερφός μου σπούδαζε στην Αρχιτεκτονική του Μετσόβιου το «Φορτηγό» από τον Νοέμβριο του 1966 εγκαταστάθηκε στο σπίτι μας και στο ηλεκτρόφωνό μας. Είχα την μεγάλη τύχη να μεγαλώνω σε μια επαρχιακή πόλη ακούγοντας Σαββόπουλο και Θεοδωράκη.

Ύστερα ήρθε η Χούντα των Συνταγματαρχών κι άρχισαν οι βόλτες της Ασφάλειαςκαι οι «περίεργες» ερωτήσεις δια την διασφάλισιν της εθνικοφροσύνης δια του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων. Εγώ αρίστευα στο 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων, περισσότερο στα φιλολογικά παρά στα φυσικομαθηματικά, και εξ αυτού του λόγου υποχρεώθηκα να εκφωνήσω έναν πανηγυρικό σε κάποια εθνική εορτή εις άπταιστον καθαρεύουσαν και με ολίγη από λιβάνι. Θυμάμαι σαν τώρα, 16-17 χρονών παιδί, απ’ έξω μου να εκφωνώ λόγον ενώπιον μικροφώνου, με όλη την κουστωδία των καθηγητών πίσω μου και όλη την αδιάφορη μαθητιώσα νεολαία εμπρός μου, κι από μέσα μου να τραγουδώ διαρκώς «μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη, η αγάπη είναι παντού…» λόγω εφηβικού έρωτος! Η Μητέρα, φοβούμενη πιθανές επιπλοκές λόγω απαγόρευσης μετάδοσης ή/και ακρόασης τραγουδιών του Θεοδωράκη, έσπασε όλους τους δίσκους του που υπήρχαν στο σπίτι και έθαψε τα μικρά κομμάτια στον κήπο μας. Η μπόρα πήρε και τον δίσκο του Σαββόπουλου…

Το 1971 εγκαταστάθηκα στην Αθήνα, φοιτητής Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών, Μετσόβιο, σε ένα υπόγειο Κοδριγκτώνος και Αριστοτέλους. Κι ο αδερφός ήδη Αρχιτέκτων, παντρεμένος και μόνιμος στην Πρωτεύουσα. Μαζί πήγαμε στο «Ροντέο» κι απολαύσαμε τα τραγούδια από «Το Περιβόλι του Τρελλού» κι από τον μοναδικό «Μπάλλο» με τα Μπουρμπούλια. Το 1972 έφυγα με υποτροφία στην τότε Δυτική Γερμανία, φοιτητής Πολιτικών Μηχανικών στο Πολυτεχνείο της Καρλσρούης και μέχρι το 1981, σπουδές και μεταπτυχιακό, 

ερχόμουν στην Ελλάδα για διακοπές. Καλοκαίρι του ’73 έφαγα κι εγώ «Το Βρώμικο Ψωμί» σε λειτουργία μαγική στο «Κύτταρο» με την συμμετοχή της Λαιστρυγόνας και της Στέλλας Γαδέδη στα ύψη στην «Μαύρη θάλασσα» κι εκεί άκουσα ζωντανά την πρώτη εκτέλεση του «Ζεϊμπέκικου» με τον Σαββόπουλο και τον Βαγγέλη Γερμανό στα δεύτερα λόγια. 3 Δεκέμβρη 1976, στην Καρλσρούη, κιθάρα και μπουζούκι ο Χρήστος, κιθάρα και τραγούδι εγώ, μπάσο ο Τόμυ (†) και λόγια ο Κώστας (†) στήσαμε μια μεταπολιτευτική παράσταση που έγραψε ιστορία, αμιγώς με σαββοπουλικά τραγούδια και αποσπάσματα συνεντεύξεων (εξακολουθεί να υπάρχει ερασιτεχνικά ηχογραφημένη και, πλέον, ψηφιοποιημένη – τραγουδήσαμε Οι Μάγοι, Η Παράγκα, Το Θηρίο, Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ, Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη, Αμνηστεία ’64, Ήλιε ήλιε αρχηγέ, Η Μαϊμού, Τα κορίτσια που πηγαίνουν δύο-δύο, Η Συννεφούλα, Οι παλιοί μας φίλοι, Η θεία Μάνου (Μάρω), Το περιβόλι, Οι πίσω μου σελίδες, Τα παιδιά που χάθηκαν, Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη, Κιλελέρ, Ο Παλιάτσος κι ο Ληστής, Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα, Η Δημοσθένους λέξις, Ολαρία Ολαρά, Ζεϊμπέκικο, Σαν τον Καραγκιόζη, Ο Πολιτευτής, κι ακούσαμε σχεδόν ολόκληρο το «Happy Day», που μόλις είχε εκδοθεί).

Αμέσως μετά, διακοπές Χριστουγέννων, στην μπουάτ «Ρήγας» άκουγα τραγούδια για νέους κανταδόρους, για τον Δικαιόπολη, τον Στρατηγό Λάμαχο και τους «Αχαρνής» του επιστρέψαντος από τα θυμαράκια Αριστοφάνη (Αχαρνής με «η», όπως και Ιππής, κατά την αττικήν διάλεκτον). Οκτώβρη 1981 δεν είχα άλλη δικαιολογία, με πήρανε φαντάρο, Αύγουστο 1983 με απολύσανε. Στις 25 Ιουλίου 1983 πήγα μια βόλτα την Βουλιαγμένη, παρέα με τον άλλον αγαπημένο, τον Λουκιανό, αλλά και με τον Νιόνιο. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1983 βρέθηκα στις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου και ευτύχησα να ζήσω το αερόστατο και την «κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή», που υψώθηκε στον ιστό ως Ελληνική σημαία, στη μέση της πλατείας, που ήταν πραγματικά ασφυκτικά γεμάτη… Είχε προηγηθεί κατά πέντε μήνες, την Πρωταπριλιά του 1983, η Συναυλία στο Palais des Sports της Θεσσαλονίκης στα πλαίσια του εορτασμού των 20 χρόνων από το κίνημα του 1-1-4 και του 15% για την Παιδεία όπου παρουσιάστηκαν πριν ακόμη εκδοθούν σε δίσκο τα «Τραπεζάκια έξω». Την άλλη μέρα το πρωί, Σάββατο ήτανε, μπήκα στο στρατόπεδο Παπάγου μετά από διανυκτέρευση πανηγυρικά τραγουδώντας «Ας κρατήσουν οι χοροί και θα βρούμε αλλιώτικα στέκια, επαρχιώτικα, βρε…» με τον «σειρούλα» τον Γιώργο (καλή του ώρα, χαθήκαμε…) να απαντάει το ίδιο πανηγυρικά μέσα στον θάλαμο «…ώσπου η σύναξις αυτή σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί…». Με ένα άκουσμα, συναυλιακό, άνευ επαναλήψεως!

Μεγάλωσα με τα τραγούδια του Διονύση. Έμαθα κι εγώ, όπως κι αυτός, κιθάρα τραγουδώντας τα – μέχρι που τα δάχτυλά μου πάθανε αρθρίτιδες και τα ακόρντα δεν είναι καθόλου εύκολα πια… Αλλά δεν έπαψαν ποτέ να κυκλοφορούν στο αίμα μου, ακόμα κι όταν σ’ αυτό διοχετεύονταν σκληρά χημειοθεραπευτικά φάρμακα εγώ τραγουδούσα κι από μέσα κι απ’ έξω μου την Άννα, τη Θεία Μάνου, τη Συννεφούλα, τον κόκκινο, ζεστό Ήλιο, την Ελλάδα που αντιστέκεται, την Παράγκα, ύστερα το βάσανο σταμάτησε (προσωρινά; οριστικά; ποιος ξέρει;) και η Ζωή συνεχίζεται πάντα προς τα μπρος, όπως οφείλουμε εμείς, του (σχεδόν) ’60 οι εκδρομείς.

Δεν θα πω ότι δεν με στενοχώρησε εκείνη η κατακεφαλιά του 1989 με το ξεκάρφωτο Μητσοτακ, εκείνο το «…άνθρωπος μουλιάπας, χαρά Θεού…» θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου, προτίμησα να μείνω πεισματικά αγκιστρωμένος στην οθόνη που βουλιάζει, με το πλήθος να σαλεύει καθώς ξεπροβοδίζει ολόισια στον θάνατο το ωραίο σαν μύθο παλληκάρι. Όχι χωρίς κριτική, αλλά με μια κριτική μέσα στα καλλιτεχνικά πλαίσια, γιατί εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι το έργο, το τραγούδι, τα 181 πρωτότυπα τραγούδια στους 20 δίσκους που εκδόθηκαν από τον Νοέμβριο 1966 (Φορτηγό) μέχρι 40 χρόνια και 3 μήνες μετά, τον Φεβρουάριο 2007 (Ο Πυρήνας) (τα έχω καταγραμμένα ένα-ένα, δίσκους, ημερομηνίες, τραγούδια, παρακαταθήκη για τα παιδιά μου) από τα οποία, διάολε, δικαιούμαι να απορρίψω και ένα και δύο και δέκα, που λέει ο λόγος, αλλά ποτέ και για κανέναν λόγο ολόκληρο το έργο κι αυτές τις ανοησίες που διαβάζω, γραμμένες πρόχειρα από εμπαθείς άσχετους και συνήθως «πολύ αριστερούς»!

Είπα παραπάνω «Παράγκα». Ένα τραγούδι που προϋπήρχε αλλά δισκογραφήθηκε στα «Δέκα Χρόνια Κομμάτια» του 1975. Στις 15 Μαρτίου 2014 δημοσίευσα στο ιστολόγιό μου ένα δοκίμιο με τίτλο «Τα Τραγούδια και οι Ποιητές», στο οποίο τεκμηριώνω ότι μέσα από τα τραγούδια με τις στροφές και τους στίχους των ποιημάτων τους, μέσα από αυτό που εύστοχα ονομάστηκε «μελοποιημένη ποίηση», γνώρισα εγώ τους Έλληνες Ποιητές, το έργο των οποίων σχεδόν ποτέ δεν κάθισα ξερά να διαβάσω και, πολύ περισσότερο, να αναλύσω. Εκεί, λοιπόν, θέτω και δύο «κρίσιμα» ερωτήματα: α) είναι ο Νίκος Γκάτσος ένας πολύ καλός στιχουργός ή ένας μη εισέτι αναγνωρισμένος από την φιλολογική ιντελιγκέντσια ποιητής και β) πώς χαρακτηρίζουμε τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος έγραψε το 1965 λες και μιλούσε για το 2025 την «Παράγκα»…

«Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις / όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα.

Παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα / κι εσύ μιλάς σαν πτώμα.

Ο λαός, ο λαός στα πεζοδρόμια / κουλούρια ζητάει και λαχεία.

Κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στα Υπουργεία / αιτήσεις για τη Γερμανία.

Κυράδες, φιλάνθρωποι παπάδες / εργολαβίες, ψαλμωδίες και καντάδες

Η Ευανθούλα κλαίει πριν να κοιμηθεί / την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί

Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει.

Στα καφενεία μπιλιάρδο, καλαμπούρι και χαρτί.

Στέκει στο περίπτερο, διαβάζει φυλλάδες με μιάμιση δραχμή.

Όχι, όχι, αυτό δεν είναι τραγούδι.

Είν’ η τρύπια στέγη μιας παράγκας.

Είν’ η γόπα που μάζεψ’ ένας μάγκας

κι ο χαφιές που μας ακολουθεί…»

Διαβάζω τώρα, μετά θάνατον, στο διαδίκτυο, κάτι διθυράμβους αναφορικά με την «ποιητική μεγαλοφυία» του κυρίου Σαββόπουλου, η οποία δημιούργησε «αυτά τα αριστουργήματα» κλπ., κλπ., σαν διατεταγμένη υπηρεσία μου φαίνονται, από αυτούς που έσπευσαν να οικειοποιηθούν-καπηλευθούν έναν άνθρωπο κι ένα έργο που ποτέ – και είμαι απολύτως βέβαιος γι’ αυτό – δεν συμπάθησαν. Κάτι σαν τους χρυσαυγήτες ενάντια στην Συνθήκη των Πρεσπών, που τραγουδούσαν στο Σύνταγμα, μπροστά στον Μίκη Θεοδωράκη (1925-2021) σε αναπηρικό καροτσάκι «τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας» χωρίς αυτοί να ξέρουν καν τι λέει και σε ποιους απευθύνεται αυτό το τραγούδι και χωρίς ο ίδιος ο Μίκης, ο οποίος, ας μην ξεχνάμε, είχε διατελέσει και υπουργός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, να σταματάει το παραλήρημά τους – μια ακόμη κατακεφαλιά σ’ εμένα, μπορεί και δυνατότερη απ’ το Μητσοτακ. Ή, στον αντίποδα, σαν το «Κόμμα του Λαού», που ξέχασε δια νυκτός τι έσερνε στον μαοϊκό Θάνο Μικρούτσικο (1947-2019) τότε που μελοποιούσε τα τραγούδια του Wolf Biermann κι έφευγε απ’ το Κόμμα καταγγέλλοντας την συγκυβέρνηση του ’89-90 ή στον πασόκο υπουργό πολιτισμού 1993-1996 και τον «αγκάλιασε» όταν κοντά στο τέλος της ζωής του, άγρια χτυπημένος από τον καρκίνο, «ανένηψε». Έχει η ζωή γυρίσματα και η πολιτική ακόμη περισσότερα. Και όλοι μας, μαζί με όλα μας τα έργα, καταχωρούμαστε στην Ιστορία και κρινόμαστε από αυτήν και μόνο, όχι από τους συν-ανθρώπους, γιατί οι άνθρωποι είμαστε όντα μικρά, χρωματιστά, μες στον καθρέφτη κλειδωμένα, ευάλωτα σε πολλές επιρροές και σε πολλούς πειρασμούς…

Ποιητής, λοιπόν, ο Σαββόπουλος. «Ωχ! Πηδώ, χοροπηδώ, κι έχω ένα τσίρκο ηλεκτρικό μες στο μυαλό μου, μες στο μυαλό μου που ‘χει όρια και μια ελευθερία ζόρικια, αλοίμονό μου», «Να μας πάρεις μακριά, να μας πας σε ξένα μέρη, φύσα θάλασσα πλατιά, φύσα αγέρι-φύσα αγέρι», «καθώς διηγόταν τη ζωή του σε κουφούς θαρρούσα δεν θ’ αντέξω, το δικαστήριο λειτουργούσε μέσα εκεί μα η δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω», «μαύρο γυαλί δίχως πρόσωπο και ξαφνικά ραγίζει», «τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα μπορεί και οι φροϋδιστές να ‘ρθουν στην εξουσία», «καλοκαίρι, καρεκλάκια πετονιές μες στο πανέρι, μες στη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει», «της Αγιατριάδας ήρθαν μέρες φτερωτές, το χωριό το Μούρεσι χορεύει από προχτές», «σου μιλώ και κοκκινίζεις, τι να φανταστώ, όσο θάβεις το σποράκι τόσο βγάζει ανθό», «η Αθήνα κάτω άναψε σαν ούφο και στου ιερού Λυκαβηττού το σκούφο έχουμε χαθεί από καιρό», «σε παραλίες σκουπιδοτόπων με κασετόφωνα κι εγώ μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό, όλα είναι τόσο τρομαγμένα μα τ’ αγαπάω ο φτωχός, δωσ’ μου τα λόγια επιτέλους να μην είμαι μοναχός», «κι είτε με τις αρχαιότητες, είτε με ορθοδοξία, των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλον γαλαξία», «δυο-δυο πέρασαν, πέρασαν, νάτα, δυο κορίτσια, όλο ντρέπονται, όλο, τα κορίτσια», «τη νύχτα αυτή τη λες εσύ φωτιά, μα εγώ τη λέω δέντρο, οι μέρες που λαχτάρησα θα ‘ρθουν, μα εγώ τη λέω δέντρο», «στη φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευτεί θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή τζάμπα χαραμίζει θα πάω να της πω τον νεανικό της και αγνό ενθουσιασμό».

«Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις, όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα». Τότε και τώρα, ανέκαθεν και πάντα, παράγκα. Να μπάζει τα πάντα από παντού, χωρίς, ουσιαστικά, στέγη να την προφυλάσσει απ’ τις καταιγίδες, η Ψωροκώσταινα του Μποστ, η Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, η Ελλάδα που κάποτε ανήκε στους Έλληνες και τώρα ανήκει εις την Δύσιν, η Ελλάδα των αλλεπάλληλων σκανδάλων του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, πάντοτε υπεράνω πάσης υποψίας, με Θρησκεία αλλά χωρίς Δικαιοσύνη, η Ελλάδα των Μνημονίων και του ληστρικού PSI, των καταραμένων Πρεσπών, του Ματιού και των Τεμπών, «Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει, κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει».

Συνάντησα τον Διονύση Σαββόπουλο κι άλλες φορές, αρκετές. Ακόμα και στην παραλία, στο Παπά Νερό του Αιγαίου, με τα μούσια και τα εγγόνια του, μέχρι που κάηκε το σπίτι του εκεί, στο Μούρεσι, και δεν ξαναφάνηκε στα μέρη μας ως παραθεριστής. Συναντηθήκαμε ένα καλοκαίρι στην Τσαγκαράδα όπου ήταν μαζί με την Νατάσα Φλουρή, δεν θυμάμαι πότε, μπορεί να ήταν λίγο πριν το 2000 – προσπάθησα πολύ μήπως βρω ένα «ημερολόγιο» με καταγραμμένες όλες τις συναυλίες στα χρόνια που μεσολάβησαν, δεν βρήκα τίποτε οργανωμένο, κομμάτια κι αποσπάσματα εδώ κι εκεί, κι ο καθένας το βιολί του. Εκεί, λοιπόν, στην Τσαγκαράδα (μάλλον στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής…) τον βρήκα στο διάλειμμα και κάναμε μια κουβέντα σαν δυο παλιοί φίλοι, σαν δυο «γνωστοί-άγνωστοι από χρόνια», του θύμισα το «Λυρικόν», δεν το είχε ξεχάσει, του ζήτησα μια-δυο «άκρως εξειδικευμένες» πληροφορίες και καταλήξαμε λέγοντας εγώ ότι θα σου στείλω γράμμα και γραφή.

Βόλος, 25 Μαΐου 2000           

Προς : Κύριο Διονύση Σαββόπουλο

            τη φροντίδι (c/o, πάει να πει!) της δισκογραφικής Εταιρείας UNIVERSAL

Κύριε Σαββόπουλε, Αγαπητέ Διονύση,

Ετών 47 η αφεντιά μου, εκ γενετής Βολιώτης, γερμανοσπουδάσας και ανακάμψας, σε πρωτοείδα εδώ, στο κινηματοθέατρον «Λυρικόν», κάπου το 1965 αν δεν λαθεύω, καλεσμένο του Συλλόγου Μαγνήτων Φοιτητών «Ο Ανθιμος Γαζής», πάνω σ’ ένα σκαμπώ με μια κιθάρα, στα τραγούδια του Φορτηγού (μη μου παρεξηγείς τον ενικό της οικειότητας, τον νιώθω καλύτερα).

Πάνε 35 χρόνια από τότε, ήμουν στο Ροντέο, στο Κύτταρο, στον Ρήγα, στο Ζουμ, στον Σείριο, στο Ολυμπιακό, στην Παλιά Ηλεκτρική Εταιρεία, στο ανοιχτό δημοτικό θέατρο, στο Old Town, σε είδα κάτω απ’ την Ακρόπολη, έχω όλη τη δισκογραφική δουλειά σου, έχω χιλιοπαίξει τα τραγούδια σου στην δική μου κιθάρα, γενικώς, θα έλεγα, πορεύομαι μαζί σου, σαφώς ανήκω στην κατηγορία των «γνωστών αγνώστων από χρόνια».

Κάθησα αυτές τις μέρες κι έκανα, έτσι, για το κέφι μου και για τα τρία μου – μικρά ακόμα – παιδιά, μια καταγραφή σε ηλεκτρονικό υπολογιστή δίσκων, τραγουδιών, εκτελέσεων από άλλους καλλιτέχνες, συμμετοχών δικών σου σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, που νομίζω (νομίζω, λέγω!) ότι είναι πλήρης. (Βεβαίως έχω, είχα από τότε, και το «Παράρτημα», που μας είπες στο Old Town, αν θυμάσαι, πως πούλησε μόνο έναν δίσκο στον Βόλο!!!!)

Εχω δύο απορίες, που προσπάθησα να βρω τις απαντήσεις τους αλλά δεν τα κατάφερα να τις βρω από μόνος μου, γι’ αυτό και καταφεύγω στη δική σου βοήθεια.

Η πρώτη είναι το πού είναι δισκογραφημένη εκείνη η ιστορία του ανθρώπου «που τον έλεγαν Καρακαστανιά». Είναι βέβαιο ότι την έχω στ’ αυτί μου, εκείνο το «αντίξοες συνθήκες, κακοί υπολογισμοί, γεγονότα και καταστάσεις τον χτύπησαν απανωτά» τό ‘χω χρησιμοποιήσει κατ’ επανάληψη τόσο σε συζητήσεις μου, όσο και σε γραφτά μου!!! Δεν μπορώ να το βρω πουθενά. Βοήθεια!

Η δεύτερη είναι το ποιος τραγουδάει την δεύτερη φωνή στην πρώτη εκτέλεση του «Ζεϊμπέκικου», στο «Βρώμικο Ψωμί» (το οποίο τραγούδι, βεβαίως, το έχω και με την Σωτηρία Μπέλλου και με την Λένα Πλάτωνος και με την Ελευθερία Αρβανιτάκη μαζί με την Οπισθοδρομική Κομπανία στην συναυλία του παλέ ντε σπορ, σε ιδιωτική ηχογράφηση απευθείας από ραδιοφώνου). Είναι Γερμανός, είναι Σπυρόπουλος, είναι Σαββόπουλος, είναι άλλον τι; Μία απάντηση και σ’ αυτό το ερώτημα  επιθυμητή.

Κατά τα άλλα, καλά. Τον «Χρονοποιό» δεν τον έχω «αφομοιώσει» ακόμη, το δουλεύω το πράγμα, η οικογένεια είναι καλά, το αυτό επιθυμώ και για την δική σου, με τις ταυτότητες βρήκαμε πάλι θέμα ν’ ασχολούμαστε οι Ελληνες, όλα καλά κι εμείς καλύτερα.

Να με συγχωρείς αν σου γίνομαι φόρτωμα και άσε με να πω κι ένα «καλή αντάμωση» ξανά, ακόμα και σε κανένα τσιπουράδικο της παραλίας μας, όπου μαθαίνω ότι συχνάζεις όταν βρίσκεσαι στη γειτονιά μας, αλλά δεν πολυσυχνάζω εγώ, λόγω οικογενειακών και εργασιακών υποχρεώσεων, δυστυχώς.

Γεια χαρά κι ευχαριστώ.

Χαράλαμπος (Μπάμπης, για τους φίλους) Σκυργιάννης

 Όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο, καμία απάντηση δεν έλαβα, καλά-καλά δεν έμαθα αν αυτή η γραφή έφτασε ποτέ στα χέρια του Διονύση. Δεν πειράζει «τον συγχωρώ» όπως λέει κι ο ίδιος στην εισαγωγή του «Ολαρία Ολαρά» στον δίσκο του 1975 «Δέκα χρόνια κομμάτια»: «Απόπειρα εναντίον μου με μαχαίρι. Χτύπαε τον αέρα. Δεν ήμουν εκεί. Τον συγχωρώ». Η παρλάτα με τον Καρακαστανιά σίγουρα δεν έχει δισκογραφηθεί ποτέ. Την έχω γραμμένη στο μυαλό μου, όπως την άκουσα το 1976 στον «Ρήγα». Όσο για το «Ζεϊμπέκικο», μια (ακόμα) μουσική έκπληξη του 1972, το θέμα λύθηκε πανηγυρικά με την εκτέλεση της Σωτηρίας Μπέλλου στα «Δέκα χρόνια κομμάτια» του 1975 («Αχ Διονύση, μ’ έκανες και τραγουδάω ποπ», λέει η Μπέλλου ζωντανά στο ντοκιμαντέρ του Λάκη Παπαστάθη «Χαίρω πολύ Σαββόπουλος», 1975) στην οποία εκτέλεση τα δεύτερα λόγια τα τραγουδάει ο ίδιος ο Διονύσης – προσωπικά, εκείνη η πρώτη εκτέλεση του 1972 στο «Βρώμικο Ψωμί» μ’ αρέσει περισσότερο, βγάζει ένα ζεϊμπέκικο περισσότερο ροκ…!

Πολλοί, διαχρονικά, προσπάθησαν να αναλύσουν το φαινόμενο Διονύσης Σαββόπουλος, πραγματικά δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Κάποιοι έκαναν το λάθος να μην βγάλουν, έστω και για μια στιγμή, τις κομματικές τους παρωπίδες, «τα Κάππα, τα ΠΑΣΟΚ και τα ΝΟΥ ΔΟΥ» όπως είπε ο ίδιος. Κάποιοι άλλοι φόρεσαν τον μανδύα του μουσικολόγου και βάλθηκαν να επικρίνουν την βραχνή φωνή, τα σποραδικά φάλτσα, τα «μολυσμένα» ακομπανιαμέντα, τις υπερβολές των πνευστών, τους θεατρινισμούς στις εμφανίσεις. Κάποιοι τρίτοι επιτέθηκαν στους στίχους, στους παραλογισμούς και στις αμετροέπειες κι άλλοι προσπάθησαν πολύ να αποδείξουν αφ’ ενός τα ιδεολογικά λάθη του ανδρός και αφ’ ετέρου τις αντιγραφές ξένων προτύπων. Και τελικά το φαρμάκι για τον τραγουδοποιό κατάφεραν να «διαιωνίσουν» στην ελληνική μουσική ιστορία μόνο δύο άνθρωποι: ο κ. Βασίλης Ραφαηλίδης (1934-2000) δημοσιογράφος, συγγραφέας, κριτικός κινηματογράφου, δηλωμένος μαρξιστής-κομμουνιστής, σε μία τηλεοπτική συνάντηση το 1992 και ο δημοσιογράφος κ. Γιάννης Ανδρουλιδάκης (αγνώστων, σ’ εμένα, λοιπών στοιχείων) με ένα κείμενο του 2017, που μάλλον πρωτο-δημοσιεύτηκε στο tvxs. Αυτά τα δύο κείμενα κυκλοφορούν μονίμως στο διαδίκτυο, έρχονται και ξαναέρχονται, λένε και ξαναλένε τα ίδια πράγματα, χωρίς, στην πραγματικότητα, καμία τεκμηρίωση. Η πρόσφατες απουσίες στην κηδεία στην Μητρόπολη της Αθήνας επίσημα ακολούθησαν το ίδιο μοτίβο, μένοντας ομοίως χωρίς τεκμηρίωση. Προς χαράν της ελληνικής δεξιάς και ακροδεξιάς, που κουβαλήθηκε σύσσωμη δήθεν για να τιμήσει τον τροβαδούρο, Κι εγώ διαρκώς να μουρμουρίζω «έλα χωρίς πολιτικούρες, με το φτερό σου να πετάει, όχι στων μανιφέστων την κλεισούρα παρά σ’ εκείνο εκεί το μπαρ που ξενυχτάει».

Στην μακριά ενασχόλησή μου με την Ελληνική Μουσική γνώρισα εκατοντάδες ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχολήθηκαν μ’ αυτή. Κάποτε έλεγα ότι έπαιζα στην κιθάρα πάνω από 2000 τραγούδια, στην Καρλσρούη έκανα και τον Μαέστρο-Δάσκαλο σε μια μικτή φοιτητική χορωδία που τόλμησε πολλές εμφανίσεις σε διεθνείς φοιτητικές γιορτές (μαζί με Πέρσες, Ινδονήσιους, Νοτιοαμερικάνους, Βιετναμέζους…) και βρίσκεται ακόμη στην καρδιά όλων όσων τότε συμμετείχαν. Στην Ελλάδα εντάχθηκα σε τετράφωνες Χορωδίες και γύρισα πόλεις και χωριά τραγουδώντας. Σ’ αυτή την περιπλάνηση ήρθα σε επαφή με έναν σωρό τραγούδια και συνθέτες απ’ τους οποίους ξεχώρισα πέντε (και μη προς κακοφανισμόν των πολλών υπολοίπων): Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Μαρκόπουλος και Σαββόπουλος. Έζησα μαζί τους, αγαλλίασε η ψυχή μου, διδάχτηκα να χαίρομαι τη ζωή τραγουδώντας ακόμη (και κυρίως) στις δύσκολες στιγμές – δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι, χόρεψε τώρα γύφτισσα καρδιά – κέρδισα γνώση (όχι σοφία…). Από τους πέντε, έχει μείνει ως τώρα ζωντανός μόνον ένας, ο Σταύρος Ξαρχάκος, κι εύχομαι μακροημέρευση.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν αυτός που πώς να το πω; τον ένιωθα πιο κοντά μου, ίσως γιατί οι μέρες που με πλήγωσαν γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών ή γιατί έφτασε αρκετές φορές η στιγμή για ν’ αποφασίσω με ποιους θα πάω και ποιους θ’ αφήσω…

Θα συνεχίσω αδιαπραγμάτευτα να ζω με τα τραγούδια του.

Πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ, ας πούμε και μι’ αλήθεια κι ας πέσει στο γιαλό. Καλό ταξίδι Νιόνιο.

Βόλος, 13 Νοεμβρίου 2025

Μπάμπης Σκυργιάννης

κυκλο-φ-οριακα 1256, 12 Νοεμβρίου 2025

Καλημέρα αγαπημένοι και αγαπημένες.

Ζούμε πλέον στον ρυθμό της «ενεργειακής αναβάθμισης» και της «γεωπολιτικής ενδυνάμωσης», η μισή αμερικάνικη κυβέρνηση, παρέα με την μοναδική στα χρονικά πρέσβειρα, βρίσκεται ή πηγαινοέρχεται στην Αθήνα, αγκαζέ με πετρελαϊκούς κολοσσούς, οι οποίοι, προκειμένου οι Έλληνες Ιθαγενείς να μην γκρινιάζουν παραπολύ, υπόσχονται χαντρούλες και καθρεφτάκια εξορύξεων στα «οικόπεδα» του Ιονίου και της Κρήτης. Για τα κοιτάσματα του Πρίνου δεν γίνεται πολύ κουβέντα, τα υπόλοιπα είναι που (δήθεν) ενδιαφέρουν. Αλλά όλο το «ψωμί» βρίσκεται, φυσικά, στο αμερικάνικο ΥΦΑ, Υγροποιημένο Φυσικό Αέριο, ελληνιστί LNG, Liquefied Natural Gas, το οποίο θα αντικαταστήσει το κακό Ρώσικο (απλό) φυσικό αέριο. Το LNG μεταφέρεται με ειδικά πλοία (διάβασα ότι ο εφοπλιστής και μιντιάρχης και ομαδάρχης κύριος Μαρινάκης έχει ήδη κατασκευάσει ή παραγγείλει 15 τέτοια ειδικά υγραεριοφόρα πλοία μεταφοράς LNG, για να είναι, ο άνθρωπος, έτοιμος…) στους πλωτούς σταθμούς FSRU, Floating Storage Regasification Unit, Μονάδα Αποθήκευσης και Επαναεριοποίησης Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου. Είναι τελείως προφανές ότι αυτή η «τιμωρία» της Ρωσίας θα στοιχίσει στην Ευρώπη εκατοντάδες δισεκατομμύρια, αρκετά από τα οποία θα τα πληρώσουμε εμείς, εσείς, εμείς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Και κάποιοι σήμερα κυβερνώντες, απανταχού της γηραιάς ηπείρου, θα εξασφαλίσουν το μέλλον των τρισέγγονών τους. Ξε-κάθαρα και ξε-διάντροπα.

Πρέπει να αντιδράσουμε συμπολίτισσες και συμπολίτες. Πρέπει. Δεν είναι δυνατόν στον κλειστό Παγασητικό Κόλπο να σκέφτονται κάποιοι (και είναι και ντόπιοι, π’ ανάθεμά τους…) να φορτώσουν τέτοιες εγκαταστάσεις. Θυμηθείτε, αντιδράσαμε και πετύχαμε: να μην κατασκευαστεί διαλυτήριο πλοίων, να μην κατασκευαστούν δεξαμενές πετρελαίου στο Τσιγκέλι, να μην υπάρχουν νιτρικά λιπάσματα στις εγκαταστάσεις Λούλη, έχουμε αγωνιστεί για την καθαρότητα αυτού του κόλπου («Ο Παγασητικός πρέπει να ζήσει», 1986-87) ενάντια σε θεσσαλικές βιομηχανίες και τα απόβλητά τους, καταφέραμε το όχι αυτονόητο εκείνους τους καιρούς δίκτυο αποχέτευσης ακαθάρτων και τον πρωτοποριακό για τα Ελληνικά δεδομένα Βιολογικό Καθαρισμό (πολύ πριν τον Άρχοντα, για τους νέο-Βολιώτες ή τους αμνήμονες…). Πρέπει να αντιδράσουμε οργανωμένα και σύσσωμοι οι Μαγνησιώτες. Με μπροστάρηδες, λέω εγώ, τους τοπικούς κυβερνητικούς βουλευτές, που ελπίζω να έχουν, επιτέλους, καταλάβει ποιο είναι το συμφέρον του τόπου τους και να μην βαυκαλίζονται με «θέσεις εργασίας», λιμενικά δικαιώματα, πιστώσεις κι άλλες τέτοιες «χαντρούλες για ιθαγενείς», όπως έγραψα και παραπάνω. Από τον Άρχοντα και τους πρατρεχάμενούς του δεν περιμένω τίποτε, έτσι κι αλλιώς ολημερίς κι ολονυχτίς, όταν δεν απουσιάζουν από την πόλη, στα καφενεία της οδού Κουμουνδούρου τη βγάζουν, έχουν δεσμεύσει και «ειδικές» θέσεις στάθμευσης 28^ης Οκτωβρίου-Κουμουνδούρου, στα Δημοτικά Συμβούλια με το ζόρι πάνε, τους χαλάνε τη βολή, δεν περιμένω τίποτε. Και αίτημα-σύνθημα ένα: όχι LNG, πουθενά στον Παγασητικό – το λέω αυτό το «πουθενά» επειδή διάβασα ότι κουβεντιάζεται και σημείο προς Μιτζέλα μεριά, και φαντάζομαι ότι θα «παίξει» επιχείρημα απόστασης… «LNG Πουθενά μέσα στον Παγασητικό!», ανυποχώρητα.

«Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια / έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό» έγραψε στο «Μαγισσάκι» ο Οδυσσέας Ελύτης και μελοποίησε-τραγούδησε το 1996 η Νένα Βενετσάνου. Ο Ελύτης επίσης έγραψε στο «Ανάμεσα Σύρο και Τζια», που μελοποίησε ο Θεοδωράκης το 1961 και τραγούδησε ο Μπιθικώτσης με την Καίτη Θύμη, «Κι αν γενεί ποτέ το θάμα κι αγαπήσεις κάνω τάμα / να σου φέρω μια μπρατσέρα και τον Πολικό Αστέρα» κι αν δεν υπήρχαν τα τραγούδια δεν υπήρχε περίπτωση εγώ να είχα διαβάσει αυτούς τους στίχους. Πάμε στα «δικά μας», τα πιο πεζά:

Ηλεκτρικά λεωφορεία. Μετά τα ηλεκτρικά Ι.Χ. (που, μεταξύ μας, δεν φαίνεται να έχουν «μαγέψει» τους απανταχού της γης καταναλωτές) τώρα στην Ελλάδα και τα ηλεκτρικά λεωφορεία (για την Ιστορία, εγώ συνάντησα ηλεκτρικά λεωφορεία τον Ιανουάριο του 1995, πριν 30 χρόνια, δηλαδή, στο Dordrecht της Ολλανδίας). Πράσινη ανάπτυξη, όχι καυσαέρια, ποιος νοιάζεται τι θα γίνει με τις μπαταρίες μαζικά όταν θα ‘ρθει η ώρα τους – η Αθήνα έχει ηλεκτροκίνητα λεωφορεία με εναέριο δίκτυο, τα πασίγνωστά μας κίτρινα τρόλεϋ, από το 1948 στην Καστέλα του Πειραιά μέχρι σήμερα που, όπως γράφει η Βικιπαίδεια, υπάρχει ένα δίκτυο 404 km με 19 γραμμές, στις οποίες κινούνται καθημερινά 356 τρόλεϋ σύγχρονής, αντιρρυπαντικής τεχνολογίας. Δεν έχω καταλάβει το ισχυρό επιχείρημα του κ. Υφυπουργού Μεταφορών υπέρ της κατάργησης των τρόλεϋ και της αντικατάστασής τους από ηλεκτρικά λεωφορεία, πέραν του να ξοδευτούν κι εκεί κάποια πολλά εκατομμύρια. Δεν έχω καταλάβει ποιον ενοχλούν οι εναέριες γραμμές τροφοδοσίας, ακόμη και τα περιστέρια μετά χαράς κάνουν στάση στα καλώδια. Επίσης δεν έχω καταλάβει πόσο ρεύμα καταναλώνει όλος αυτός ο στόλος και περιμένω ν’ ακούσω, όπως γίνεται πάντα μ’ αυτή την κυβέρνηση, τι χάλια λειτουργία υπάρχει σήμερα και πόσο θα «αναβαθμιστεί» λόγω χαμηλής κατανάλωσης, αυτονομίας, ευελιξίας και άλλα παραμύθια – ψάχνω, συμπολίτες, να μάθω ποιος προαλείφεται για προμηθευτής. Από την άλλη μεριά ήδη έχει ξεκινήσει η αντικατάσταση αρκετών θερμικών λεωφορείων με ηλεκτρικά, αυτό μάλιστα, αυτό έχει λογική. Είδα προχθές στην Λάρισα ένα ηλεκτρικό αστικό λεωφορείο και είπα μπράβο! Μακάρι αυτή η αντικατάσταση να προχωρήσει και να υποστηριχθεί από το Κράτος σε όλες τις επαρχιακές πόλεις που διαθέτουν αστική συγκοινωνία, το περιβάλλον θα είναι ευγνώμον και οι πολίτες ευτυχείς. Τα λεφτά που προβλέπεται να φαγωθούν στην Αθήνα, να φαγωθούν στην έρμη την Επαρχία, αυτή είναι η πρότασή μας (διότι ότι θα φαγωθούν είναι βέβαιο…).

Ολοκληρώθηκαν με τεράστια επιτυχία ο 42^ος ΑΜΑ και το 66^ο ΦΚΘ. Επίσης το ΔΠΔ δεν δέχτηκε την έφεση, δεν θυμάμαι ποιανού, όμως το ΠΑΔΑ διαπρέπει στας Ευρώπας και η ΕΔΕΥΕΠ μαθαίνω ότι διαχειρίζεται τους (εν δυνάμει, άραγε;) Ελληνικούς υδρογονάνθρακες. Ελάχιστο μόνο δείγμα των ακρωνυμίων που ξαφνικά κι απρόβλεπτα εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό μπροστά μου και με τρελαίνουν. Δεν θα σας πω τι δηλώνουν, να ψάξετε όπως ψάχνω κι εγώ. Και να θυμάστε ότι

Σας αγαπώ αποστομωτικώς, γεια σας και χαρά σας.

Στο σκίτσο ο Μποστ εύστοχα διακωμωδεί, το 1959, τα σκαψίματα στους Αθηναϊκούς δρόμους. Ταιριαστό το θεωρώ με αυτό που συμβαίνει εδώ και μήνες στον Βόλο…

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 12.11.2025, αρ.φύλλου 4518

κυκλο-φ-οριακα 1255, 5 Νοεμβρίου 2025

 

Και ναι! έχουμε φτάσει στον 11^ο μήνα! Αναρτήθηκαν πάλι τα χριστουγεννιάτικα μπλε καταθλιπτικά λαμπιόνια της «γιορτής» ετοιμάζεται η κακόμοιρη η Αργώ να βγει πάλι στην στεριά, έκθεμα ματαιότητας αξίας 6.000 € για την μετακίνηση (λεφτά υπάρχουν), αυτή τη χρονιά θα την αγναντεύει από μακριά ο Ιάσονας, το άγαλμα στην άλλη άκρη της παραλίας, που στήθηκε και εγκαινιάστηκε παρουσία (δοτική πτώσις) και του αρχαιολάτρου Αδώνιδος αλλά απουσία (επίσης δοτική) του Άρχοντος, την 1^η Νοεμβρίου τ.ε. Η απουσία οφειλόταν στο ότι ο Άρχοντάς μας δήλωσε ευθαρσώς ότι (αν είναι δυνατόν!) δεν είχε ενημερωθεί περί του αγάλματος! Όμως μια μέρα μετά ο Οργανισμός Λιμένος Βόλου δημοσιοποίησε γνωστοποίηση και υπογεγραμμένη σύμφωνη γνώμη – κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στην όμορφη πόλη μας, πού αποσκοπούν, δηλαδή, δεν νομίζω να έχει καταλάβει κανείς.

Το άγαλμα χρηματοδοτήθηκε κυρίως από τον κ. Πάρη Δράγνη, Αγχιαλίτη στην καταγωγή, εφοπλιστή, κάτοχο εξαιρετικής θαλαμηγού, κάτοχο επίσης του εμβληματικού κτηρίου της Τράπεζας της Ελλάδος και ιδιοκτήτη της εταιρείας Mediterranean Gas, η οποία προτίθεται να εγκαταστήσει σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) μέσα στον Παγασητικό, απέναντι από την Κριθαριά. «Με αγαπάς, σε αγαπώ στο μαύρο κύμα πάνω. Με το νοτιά σ’ αναζητώ, με το βοριά σε χάνω» κι ο Θεός μαζί μας, έρχονται δύσκολες μέρες γι’ αυτό το θέμα, καθώς τα δουλικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμφώνησαν με την απαίτηση του Τραmp να σταματήσουν κάθε εισαγωγή φυσικού αερίου από την Ρωσία και να στραφούν υποχρεωτικά, πλέον, στο αμερικάνικο LNG, που είναι τρεις φορές ακριβότερο. Καταλαβαίνουμε τώρα γιατί γίνεται αυτή η άνευ όρων υπεράσπιση των δήθεν συμφερόντων της Ουκρανίας και όλες οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας; Και καταλαβαίνουμε, επίσης, ποιος θα το πληρώσει στο τέλος όλο αυτό το νταβατζιλίκι; Εκτός αν περιμένουμε να σωθούμε από την (επίσης αμερικάνικη) Chevron, εταιρεία διαχείρισης (αργού) πετρελαίου, που οσονούπω θα κάνει γεωτρήσεις σε Ελληνικά ύδατα…

Στις 21 Οκτωβρίου 2025 απεβίωσε ένας ακόμη μεγάλος Έλληνας, ο Διονύσης Σαββόπουλος (έχουμε μείνει πολύ λίγοι πλέον…). Δυο μέρες μετά ξεκίνησα να γράφω «κάτι», που ακόμα δεν τέλειωσε, κι όταν με το καλό τελειώσει θα σας το γνωστοποιήσω δεόντως. Ύστερα ήρθε η κηδεία το Σάββατο 25.10.2025 στην Μητρόπολη των Αθηνών, με παρόντα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ομιλητή τον Πρωθυπουργό της χώρας, σύσσωμη την Κυβέρνηση και απούσα την Αντιπολίτευση πλην της Πλεύσης Ελευθερίας και αισθάνθηκα για μία ακόμη φορά ότι δεν φταίει ο γιαλός αλλά εμείς, για το ότι στραβά αρμενίζουμε. «Εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος / που εντός του επωάσθηκαν όλοι αυτοί / εμείς με τις αιώνιες τις δυσθυμίες μας / με το κενό και με το αμφισβητώ / σαν πετρωμένοι μέσα στο καθιστικό» τραγούδαγε ο ίδιος το 1989, σ’ εκείνο το καταραμένο το «Κούρεμα», μιλώντας για τους εκδρομείς του ’60. Θα έχουμε την ευκαιρία να τα ξαναπούμε περί αυτών, και είναι μια μεγάλη συζήτηση, που βιαστικά, πρόχειρα και ωφελιμιστικά κάποιοι προσπαθούν να επιβάλουν στα κοινωνικά δίκτυα. Σκύλευση λέγεται αυτό, όχι αγιοποίηση.

Κάπου τότε ανακοινώθηκε επισήμως το κλείσιμο 204 καταστημάτων των Ελληνικών Ταχυδρομείων (ΕΛΤΑ) σε όλη τη χώρα. Μαζί με τα γνωστά και μη εξαιρετέα που λένε σε κάθε εκποίηση δημόσιας περιουσίας, περί αντιοικονομικής λειτουργίας, και με προφανή σκοπό να παραχωρηθεί το έργο της διακίνησης αλληλογραφίας και λοιπών αποστολών αποκλειστικά, πλέον, στην ACS και στις παραφυάδες της, που ξεφυτρώνουν συνεχώς. Ο Αρχιτέκτονας και Αδερφός μου Δημήτρης εύστοχα σκιτσάρησε το θέμα.

Δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε ανάσα. Πλήθος απροσμέτρητον θεμάτων και αναθεμάτων, τι να προλάβει ένα κειμενάκι με 800-900 λεξούλες. Ας δούμε μερικά επί τροχάδην

α) το εργοτάξιο στο Αλυγαρόρεμα συνεχίζει όπως άρχισε, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για οποιαδήποτε βελτίωση. Και επειδή σ’ αυτή την πόλη πάντα αναζητούνται συνωμοσίες και συνωμότες για κρέμασμα δηλώνω πως ό,τι είπα-έγραψα για το θέμα (ιρλανδική διάβαση ή γέφυρα Μπέλεϋ) ήταν αφ’ εαυτού μου και μόνο. Το γιατί δεν γίνεται τίποτε είναι, νομίζω, καθαρά θέμα ξεροκεφαλιάς ή «κόντρας».

β) τα ενοικιαζόμενα ποδήλατα, τώρα οι άχαρες γκρίζες βάσεις αφαιρέθηκαν και τοποθετούνται εύχαρες βάσεις τυρκουάζ, χαμηλές και πολύ σικ!, αλλά ποδήλατα γιοκ. Αναρωτιέμαι ποιος δουλεύει ποιον.

γ) η λαϊκή αγορά στην οδό Περραιβού. Μεγάλη έμπνευση μεγάλων ανδρών, τι να πω; Ο μοναδικός δρόμος στον ανατολικό τομέα της πόλης που συνδέει με φανάρια την οδό Πολυμέρη με την οδό Αναλήψεως κι από κει με τον Περιφερειακό Δρόμο, την Άλλη Μεριά, το Πήλιο, ο μοναδικός. Κι εκεί αποφάσισαν οι φωστήρες ότι πρέπει να στηθεί λαϊκή αγορά ενδυμάτων, τι να πω;

δ) ο κυκλικός κόμβος στην οδό Παρασκευοπούλου, το δεύτερο φαραωνικό έργο στην Μεσόγειο, μαζί με το νέο Αιγυπτιακό Μουσείο. Δεν λέω, είναι ένας σωστός, χρήσιμος και καλοφτιαγμένος οδικός κόμβος αλλά αυτό. Ένα χρήσιμο, επαναλαμβάνω, επιφανειακό εργάκι. Τίποτε παραπάνω και τίποτε παρακάτω.

ε) καινούργιο σκάνδαλο τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ στο Εθνικό Κτηματολόγιο. Εκεί οι κομπίνες αφορούν κυρίως οικόπεδα, εγκαταλελειμμένα, διακατεχόμενα, διεκδικήσιμα, τα οποία εύκολα αλλάζουν χέρια και περνούν σε δικά μας. Προσπαθήστε να φανταστείτε τι θα γίνει αν, όπως λέγαμε τις προάλλες, εντάξουν στο Κτηματολόγιο και τις Πολεοδομίες!

Τρέχοντας… Σας αγαπώ μεγαλοπρεπώς, γεια σας.

Στο σκιτσάκι του Δημήτρη Σκυργιάννη η νέα ταχυδρομική λειτουργία στην Ελλάδα.

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 05.11.2025, αρ.φύλλου 4513

κυκλο-φ-οριακα 1254, 22 Οκτωβρίου 2025

 

Καλημέρα αγαπητές και αγαπητοί. Σήμερα το απόγευμα, ώρα 18:30, στο «Ξενία» θα παρουσιαστεί ένα από τα σημαντικότερα έργα τεκμηρίωσης αυτής της πόλης: το εξαιρετικό πόνημα της Μαρίας Σπανού «Ιστορώντας τη Ρότα του Λιμένα Βόλου. Η διαδρομή του Λιμενικού Ταμείου (1883-2001)» σε ένα αρκετά «χοντρό» βιβλίο-λεύκωμα έκδοσης του Οργανισμού Λιμένος Βόλου, προϊόν έρευνας και καταγραφής για πολλά χρόνια και σε πάρα πολλές πηγές – ανεπιφύλακτα σας προσκαλώ σ’ αυτή την παρουσίαση.

Η διαδρομή του Λιμένα Βόλου, λοιπόν. Που σήμερα δείχνει σαν να έχει υποστεί κάποια διακοπή. Διάβασα την ανησυχία των εργαζομένων. Διάβασα και ότι αναμένεται μία απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Βλέπω και την (ουσιαστικά) υποτονική λειτουργία στους προβλήτες. Επικροτώ την κατασκευή των φωτοβολταϊκών στεγάστρων στο parking, αλλά τα λιμάνια ζουν από την θάλασσα, όχι από την στεριά. Και επιτέλους, δεν καταλαβαίνω αυτή την επιμονή για ιδιωτικοποίηση-ξεπούλημα μιας νευραλγικής υποδομής, που μέχρι πρότινος μια χαρά αποδοτικά και σίγουρα λειτουργούσε, προς όφελος και της οικονομίας γενικότερα και της πόλης ειδικότερα.

Και λέγοντας περί ιδιωτικοποίησης διάβασα επίσης ότι ετοιμάζεται Νόμος περί «απελευθέρωσης της αγοράς…» (πάντα η ίδια καραμέλα, σκλαβωμένα είναι όλα και πρέπει να απελευθερωθούν, αεροπλάνα κι αεροδρόμια, τρένα, λιμάνια, ενέργεια, πολεοδομίες, πανεπιστήμια…) αυτή τη φορά των υπεραστικών μετακινήσεων, για την ακρίβεια «Το νομοσχέδιο προβλέπει την αντικατάσταση του ισχύοντος πλαισίου με ένα νέο ενιαίο, το οποίο είναι συμβατό με τον ευρωπαϊκό κανονισμό, και τη διενέργεια διαγωνισμών για την ανάθεση των δρομολογίων σε διάφορες γεωγραφικές περιοχές. Η αρμόδια αρχή για τη διεξαγωγή των διαγωνισμών είναι το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, ενώ οι Περιφέρειες θα επιβλέπουν την εκτέλεση των συμβάσεων». Έχω μια υποψία ποιος ιδιωτικός οργανισμός προτίθεται να αντικαταστήσει τα ΚΤΕΛ, προφανώς έχει μεγάλη επιρροή στας Ευρώπας της κυρίας φον ντερ Λάιεν, αν παρακολουθείτε ποδοσφαιρικούς αγώνες σίγουρα θα τον δείτε φαρδιά-πλατιά διαφημιζόμενο παντού μέσα στα γήπεδα. Θα το παρακολουθήσουμε το θέμα.

Στο Αλυγαρόρεμα ξεκίνησε η κατασκευή της γέφυρας και ταυτοχρόνως ξεκίνησε ο κλαυθμός των παρόδιων στο οδικό τμήμα που αποκλείστηκε επαγγελματιών. Λογικός και ο αναπόφευκτος (;) αποκλεισμός, λογικός και ο κλαυθμός για μια δυσπραγία που αναμένεται τουλάχιστον 7μηνη. Κι εμείς βάλαμε ένα ερωτηματικό στο «αναπόφευκτος» για να κάνουμε δύο ερωτήματα, χωρίς να θέλουμε να κάνουμε τον έξυπνο ή τον μάγκα: α) Άραγε εκεί επί τόπου, στο Αλυγαρόρεμα, εξετάστηκε η δυνατότητα-πιθανότητα να κατασκευαστεί μία «Ιρλανδική Διάβαση», δίπλα στο εργοτάξιο της γέφυρας, μέσα από τον χείμαρρο; Σε ολόκληρον τον Μπελεγρίνο κάτι τέτοιο κατέστη εύκολα δυνατόν. β) Μήπως εξετάστηκε (και απορρίφθηκε, λέμε τώρα…) η λύση μιας στρατιωτικής, προσωρινής Γέφυρας Μπέλεϋ, οπωσδήποτε με φωτοσήμανση προτεραιοτήτων; (κι αυτό επετεύχθη στον Μπελεγρίνο) Βεβαίως ο φόρτος της οδού είναι ιδιαίτερα υψηλός και οι προσωρινές αυτές λύσεις έχουν τα όριά τους, αλλά ίσως είναι, υπό κάποιους όρους, προτιμότερες από τον πλήρη αποκλεισμό. Με χαρά θα διαβάζαμε (εγώ, οι επαγγελματίες και όλοι οι ενδιαφερόμενοι πολίτες) μια απάντηση από κάποιον αρμόδιο επ’ αυτών.

Και στην Λάρισα ξεκίνησε η δωρεάν παροχή πόσιμου νερού στους πολίτες από τέσσερις «έξυπνες» βρύσες σε διάφορα σημεία της πόλης. Εμείς εδώ, στον όμορφο Βόλο μας δεν έχουμε έξυπνες βρύσες, έχουμε έξυπνους ανθρώπους! Όταν πρόσφατα (ξανα) τέθηκε θέμα για κοινόχρηστες βρύσες καθαρού πόσιμου νερού από το Πήλιο, διέρρηξαν τα ιμάτιά τους οι αρμόδιοι, ειπόντες «…δεν θα γυρίσουμε εμείς την πόλη 100 χρόνια πίσω…». Όχι, συμπολίτες, δεν είναι ο γιαλός στραβός. Μ’ αυτούς που έχουμε τόσο άσχημα μπλέξει αρμενίζουμε στραβά. Η Λάρισα καλπάζει σε όλους τους τομείς της δημόσιας καθημερινότητας κι εμείς φυτεύουμε λουλουδάκια, κρεμάμε λαμπιόνια και θυμόμαστε τα παλιά μεγαλεία του Παρθεναγωγείου – και διηγώντας τα να κλαις, όπως διαιώνισε και ο Διονύσιος Σολωμός στον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν» (που κατά σύμπτωση πρωτο-δημοσιεύτηκε σαν χθες, στις 21 Οκτωβρίου 1825, στην «Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος»). Και με την ευκαιρία, βοηθούντος του εξαιρέτου και διαχρονικού φίλου Στάθη, θυμήθηκα τις απόψεις των Οικολογικών Ομάδων Πηλίου (Οικολόγοι Εναλλακτικοί), δημοσιευμένες στην «Θεσσαλία» στις 9 Ιανουαρίου 1990, που μιλούσαν για «…πρατήρια πόσιμου νερού» με ξεχωριστό δίκτυο, απ’ ευθείας από τις Κοινότητες (τότε) του Πηλίου. Ο Κύριος μεθ’ ημών και υμών.

Άλλο τεράστιο θέμα των πολλών τελευταίων ημερών: η ευλογιά των προβάτων, που αποδεκατίζει τα κοπάδια και καταστρέφει τους κτηνοτρόφους και τους παραγωγούς γαλακτοκομικών προϊόντων (καμία φυσική σχέση με το αντικείμενο δεν έχω, από ενδιαφέρον γράφω). Δεν το χωράει ο νους μου ότι μια ολόκληρη κοινωνία που κουτσά-στραβά αντιμετώπισε έναν παγκόσμιο CoViD δεν μπορεί σήμερα να αντιμετωπίσει έναν ιό στα προβατάκια. Δεν το χωράει, ό,τι κι αν ακούω-διαβάζω κάθε μέρα. Και η ζωή με αναγκάζει να γίνω «συνωμοσιολόγος» (που ποτέ δεν ήμουν) και να σκεφτώ ότι αυτό το ξεκλήρισμα των Ελληνικών αμνοεριφίων πολύ ευνοεί τους εισαγωγείς ευρωπαϊκών και άλλων κρεάτων όπως και τους εισαγωγείς βουλγαρικού και άλλου γάλακτος. Διότι ούτως ή άλλως η Ελληνική Οικονομία στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις εισαγωγές και τα υπόλοιπα περί «ανάπτυξης» παραμένουν παραμύθια για (μικρά) παιδιά.

Σας αποχαιρετώ διακριτικώς, με μία σπουδαία αποκλειστική είδηση, παγκοσμίου ενδιαφέροντος: από τις 15.10.2025 η οικογένειά μας έχει αυξηθεί κατά ένα ακόμη άρρεν μέλος. Σας αγαπώ εκ του μακρόθεν, γεια-χαρά.

Στην φωτογραφία, προς επίρρωσιν του κοσμοϊστορικού γεγονότος, «ich wiege» σημαίνει ζυγίζω, έχω το βάρος, φωτο FL.

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 22.10.2025, αρ.φύλλου 4504

κυκλο-φ-οριακα 1253, 15 Οκτωβρίου 2025

 

Είμαστε καλά, είμαστε παρόντες, υπάρχουμε, συμπολίτισσες και συμπολίτες. Εγώ, τι να σας πω, στενοχωρήθηκα βρε αδερφέ που εκείνη η ανόητη και αγνώμων Νορβηγική Επιτροπή Νόμπελ από το Όσλο δεν έδωσε το Νόμπελ Ειρήνης στον Υπερ-Πρόεδρο Όλων μας και προτίμησε μια παγκοσμίως άγνωστη (πλην Βενεζουέλας…) και εντόνως αμφιλεγόμενη φιγούρα της ταχέως ανερχόμενης διεθνούς ακροδεξιάς (φασιστικής, για την ακρίβεια) συμπαιγνίας. Η οποία «ειρηνίστρια» φιγούρα έσπευσε πριν καλά-καλά παραλάβει το βραβείο (το οποίο, για να ξέρετε, εκτός από τιμή και δόξα και χρυσό μετάλλιο συνοδεύεται κι από περίπου 1 μιλιούνι ευρώ) έσπευσε, λέω, να το αφιερώσει στον μεγάλο ειρηνοποιό Ντόναλντ Τραmp – είμαι βέβαιος ότι αν ποτέ της δοθεί η ευκαιρία θα του παραδώσει και ολόκληρη την Βενεζουέλα…

Τέτοια ωραία διεθνή και ο θρίαμβος ολοκληρώθηκε στο Κάιρο, με την συμμετοχή όλων των χειροκροτητών, τουλάχιστον από τις χώρες της Μεσογείου, της Ελλάδας, φυσικά, συμπεριλαμβανομένης. Την Παλαιστίνη θα την καταλάβουν ολόκληρη οι Ισραηλινοί την επόμενη φορά, ίσως σε έναν χρόνο.

Αλλά στο ποδόσφαιρο δεν πήγαμε καλά, δυστυχώς. Στους προκριματικούς αγώνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2026 (προσφάτως και Μουντιάλ αποκαλούμενο, κατά την ισπανόφωνη εκδοχή!) η Εθνική Ελλάδος δεν έπαιξε όπως έπρεπε, έκανε άπειρα σοβαρά λάθη και καμία σοβαρή επιθετική προσπάθεια και αποκλείστηκε από τους τελικούς που, για πρώτη φορά στην Ιστορία, θα τελεσθούν σε τρεις χώρες: Καναδά, ΗΠΑ και Μεξικό, κάθε πέρυσι και καλύτερα, λέω εγώ, ο παντός είδους Αθλητισμός έχει παραδοθεί πλέον τελείως, σώματι και ψυχή (με υπογεγραμμένη) στο χρήμα, πολύ συχνά μαύρο. Και ο Ολυμπιακός έπαιξε μπάσκετ στην Ευρω-λίγκα (Λίγκα, Ένωση, Πρωτάθλημα της Ευρώπης, καταλαβαίνω εγώ) με την ομάδα Dubai BC και θα παίξει και με τις Ισραηλινές Μακάμπι και Χαποέλ, αμφότερες από το Τελ Αβίβ. Το χρήμα να ‘ν καλά κι όλα τ’ άλλα σούργελο, σαν κι εκείνο το «Βαλκανικό» Πρωτάθλημα Στίβου που έφερε ο Άρχοντας στην πόλη μας.

Αρχίζουν, διάβασα, τα έργα στο Αλυγαρόρεμα, με εργολάβο την μεγάλη ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ, η οποία, αν κατάλαβα καλά, έχει αναλάβει να εκτελέσει 1.700 έργα κάθε μεγέθους στην Θεσσαλία, μαζί και με εκείνο ψηλά στην οδό Ιωλκού, όπου ο Δανιήλ και ο Ηλίας τον Σεπτέμβριο 2023 κατέστρεψαν και τον Κραυσίδωνα και τον δρόμο Με το καλό λοιπόν στο Αλυγαρόρεμα για ένα έργο που έπρεπε να είχε γίνει προ 50ετίας, τουλάχιστον. Διάβασα επίσης ότι προχωρεί το θέμα της παράκαμψης Λεχωνίων για την επέκταση του Περιφερειακού Δρόμου. Πώς προχωρεί δεν ξέρω, θα φροντίσω να μάθω.

Κυριακή καλοκαιριάτικη η προχθεσινή, είπαμε να πάρουμε τον δρόμο του Βουνού, που βγάζει στο Αιγαίο, η πάντα αισιόδοξη σύζυγός μου πήρε και μαγιώ μαζί της! Το φθινοπωρινό τοπίο, με τα κιτρινοκαφεκόκκινα φύλλα, μια μαγεία, και παραπέρα οι καστανιές με τις μεγάλες αγκαθωτές κασίδες έτοιμες να σκάσουν, βασικό προϊόν του Βουνού μας, μας υποδέχτηκαν με αγάπη, αγαλλίασε το βλέμμα μας και η ψυχή μας. Και στο τέλος του δρόμου μας το απέραντο Αιγαίο, λίγο ανήσυχο αλλά καταφανέστατα πολύ πιο τρικυμιώδες τις προηγούμενες μέρες καθώς τα μελτέμια κι οι Μαϊστροτραμουντάνες στον Αη Γιάννη στρώνουν άμμο στην παραλία, ενώ ο Γραίγος με το πελαγίσιο κύμα (που δεν είναι ακριβώς τρι-κυμία) την παίρνει την άμμο. Μαζέψαμε «μια βρασιά» πεσμένα κάστανα και δυο μεγάλες «πατάτες» κυκλάμινα για τις αστικές γλάστρες μας, βάλαμε τον αφυγραντήρα σε πλήρη λειτουργία (όσοι έχουν σπίτια παραθαλάσσια ξέρουν για τι πράγμα μιλάμε) και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, χωρίς να δοκιμάσουμε τα αιγαιοπελαγίτικα νερά (τζάμπα τα μαγιώ…). Κι ύστερα φτάσαμε στην Πορταριά. Ώρα μεταξύ 13:30 και 14:00, πλήθη κόσμου στον χωρίς πεζοδρόμια δρόμο, πλήθος αυτοκινήτων, τόσο στα δύο (μικρά) parking όσο και πάνω στον δρόμο, και μέσα σ’ όλα τέσσερεις (αριθμητικώς 4) νταλίκες-θηρία Zagorin, άδειες, προφανώς, στην επιστροφή για τα εγκαταστάσεις στην Ζαγορά. Κυριακή μεσημέρι μέσα στην Πορταριά – και οι φίλοι μου οι Πορταρίτες να αντιδρούν ανέκαθεν σθεναρά στο να κατασκευαστεί ένας παρακαμπτήριος δρόμος, που θα απαλλάξει το κέντρο του οικισμού από αυτόν τον τεράστιο και ποικιλοτρόπως επιβλαβή διερχόμενο κυκλοφοριακό φόρτο. Τίποτε δεν έγινε και τίποτε δεν πρόκειται, καθώς φαίνεται, να γίνει και σιγά μην ενδιαφερθεί για τέτοιες «σαχλαμάρες» η φωτισμένη μας Δημοτική Αρχή.

Εμείς αυτά. Κολλήσαμε εκεί στον Άγιο Νικόλαο για κανένα 20λεπτο μέχρι να συρθούν έξω οι νταλίκες, προχωρήσαμε με θάρρος μέσα από την επόμενη στενωπό της Άλλης Μεριάς (έχουμε πολλάκις αναφερθεί και σ’ αυτό το θέμα) και αισίως φτάσαμε στο σπίτι μας, ευτυχείς που δεν μας έτυχε τίποτε χειρότερο…

Οδός Ανθίμου Γαζή με Αντωνοπούλου, μπροστά από την Κλινική «Ελπίς» κινούμαι αργά αυτοκίνητος περιμένοντας το φανάρι της Ιωλκού και αιφνιδίως από αριστερά ξεπροβάλλει μία γυναίκα σε αναπηρικό καροτσάκι, που το κινεί με τα χέρια της, η οποία αναζητεί τρόπο να μετα-κινηθεί. Σταματώ εντελώς, της παραχωρώ όσον χώρο μπορώ, κι αυτή αρχίζει να κινείται κατά μήκος της οδού Γαζή, στην δεξιά άκρη του οδοστρώματος, λίγο πριν την επαφή με τα δεξιά σταθμευμένα οχήματα της ελεγχόμενης στάθμευσης. Τα κινούμενα οχήματα κάνουν επίσης ό,τι μπορούν, σχεδόν έρχονται επίσης σε επαφή με τα αριστερά σταθμευμένα οχήματα και η κυρία καταφέρνει να κινηθεί και να φτάσει στο φανάρι, δίπλα μου. Έστριψα αριστερά, δεν ξέρω την συνέχεια. Αλλά συγκλονίστηκα! Είμαστε μια κοινωνία που δεν δίνει καμία σημασία στα άτομα με αναπηρία. Καμία απολύτως, κι ας μην βαυκαλιζόμαστε με τα λόγια του Άρχοντα (δεν θα τα ξεχάσω ποτέ…) που έφτιαξε τον σούπερ διάδρομο κίνησης ΑΜεΑ αριστερά στην Ιωλκού, από την Γαλλίας και κάτω (που δεν υπήρξε ποτέ), και στα «εγκαίνια» παρέστη και ο Πρόεδρος των κινητικά αναπήρων, πανηγυρίζοντας επίσης. Τίποτε, συμπολίτες, τίποτε απολύτως, καμία σημασία.

Εδώ θα ‘μαστε, θα τα ξαναπούμε. Σας αγαπώ διαπλανητικώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία μια εικόνα από τον Αη Γιάννη 12.10.2025. Φωτο ΗΜ.

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 15.10.2025, αρ.φύλλου 4499

κυκλο-φ-οριακα 1252, 8 Οκτωβρίου 2025

 

Καλημέρα κι αυτή την Τετάρτη αγαπητοί και αγαπητές. Συγχαρητήρια έλαβε η στήλη για την αναφορά και την φωτογραφία του εκλιπόντος Δημάρχου μας Μιχάλη Κουντούρη. Διαβάσαμε και τις ανακοινώσεις των άλλων φορέων, φυσικά ο Δήμος Βόλου έλαμψε δια της απουσίας του από την κηδεία. Και καλά έκανε, εδώ που τα λέμε, διότι αν έβλεπα κάποιον παρατρεχάμενο ή (Θεός φυλάξοι) τον Άρχοντα, που έχει πει τόσα και τόσα, και χωρίς να έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάει, για τους προκατόχους του αληθινούς Δημάρχους στον Βόλο και την Νέα Ιωνία, μπορεί και να έφευγα από την εκκλησία. Κι ας περιέχεται στο ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου από 28.09.2025 ότι θα παρευρεθεί σύσσωμο στην εξόδιο ακολουθία – τυπικούρες.

Πάμε να δούμε τι έχουμε αφήσει πίσω μας.

Πρώτον το θέμα των Πολεοδομιών, που η Κυβέρνηση των μεγάλων κατασκευαστών θέλει να αφαιρέσει από τους Δήμους, στους οποίους, σημειώνουμε, μεταφέρθηκαν το 2011, με την εφαρμογή του Σχεδίου Καλλικράτης, και οι Πολεοδομίες (μαζί με τους υπαλλήλους τους) της Νομαρχίας (που τότε μετονομάστηκε σε Περιφερειακή Ενότητα). Τώρα επιθυμεί να μεταφέρει τα σχετικά στην μία και μοναδική εταιρεία Κτηματολόγιο Α.Ε., απολύτως ελεγχόμενη από την Κυβέρνηση και προφανώς σε τροχιά πλήρους ιδιωτικοποίησης – μακάρι να βγω ψεύτης – οπότε μια χαρά θα χτίζουμε μεγαθήρια όπου γουστάρουμε. Και βέβαια, όπως σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις, Ολυμπιακή, ΔΕΗ, Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια, το επιχείρημα είναι η αδυναμία εξυπηρέτησης των πολιτών λόγω κακής συμπεριφοράς των υπαλλήλων, όχι ότι υπάρχει εθελούσια υποστελέχωση ώστε να οδηγηθούν οι Πολεοδομίες σε αδυναμία. Το ίδιο σενάριο παντού. Κι εγώ περίμενα, που λέτε, την άποψη του ΤΕΕ, του Τεχνικού Επιμελητηρίου επί αυτού του θέματος. Και βγήκε ο Πρόεδρος των Μηχανικών και «ξεκαθάρισε» ευθαρσώς ότι θα πρέπει «όλες να ανήκουν σε έναν φορέα για να μην έχουμε διαφορετικές ερμηνείες» και πρόσθεσε ότι βλέπει «πολύ θετικά την πρόταση της κυβέρνησης να ενταχθούν σε έναν φορέα όπως το Κτηματολόγιο για να είναι ενιαία η εφαρμογή της πολεοδομικής νομοθεσίας». Καταλάβατε; 200 χρόνια (περίπου) από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, που οι Έλληνες χτίζουν κατ’ εφαρμογήν μιας πολύπλοκης, είναι αλήθεια, πολεοδομικής νομοθεσίας, η οποία από το ίδιο αυτό Κράτος καθορίζεται, δεν το κάνουν με ενιαίο τρόπο (άλλα εφαρμόζουν στην Θεσσαλία, άλλα στην Δυτική Μακεδονία, άλλα στα Επτάνησα…) και θα έρθει τώρα, αυτή η Συμμορία των Αθώων Κυβερνητών, να οργανώσει την ενιαία εφαρμογή. Με βραχίονα τους ίδιους τους ξεπουλημένους Μηχανικούς – θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου.

Δεύτερον το θέμα της μετατροπής της οδού Ιάσονος σε «οδό ήπιας κυκλοφορίας». Κατ’ αρχήν πρέπει όλοι οι Βολιώτες να είναι ικανοποιημένοι από την αντίδραση όλων των ανθρώπων, πλην ενός, που ασχολούνται με τα κυκλοφοριακά ζητήματα αυτής της πόλης. Βεβαίως και όλων των Συγκοινωνιολόγων που ερωτήθηκαν, ούτε ένας/μία δεν συναίνεσε σ’ αυτή τη βλακεία. Μόνο ο Πρόεδρος του Αστικού ΚΤΕΛ είναι «θετικός» και ελπίζει ότι θα πηγαίνουν γρηγορότερα τα λεωφορεία του και ότι ο κυκλοφοριακός φόρτος στην Ιάσονος θα μειωθεί!! Αυτό το τελευταίο θέλω να μου το εξηγήσει, αν θέλει ας με πάρει στο τηλέφωνο. Ύστερα ήρθε το Δημοτικό Συμβούλιο, όπου η μειοψηφίες τεκμηρίωσαν τις αντιρρήσεις τους και από την πλειοψηφία καθένας έλεγε ό,τι του ‘ρχότανε. Καναδυο είπαν ότι το περιβόητο ΣΒΑΚ (οι παλιοί θα θυμούνται το ρήμα σβακιάζω, το λέγαμε σε κάποιες περιπτώσεις…) συντάχθηκε από Συγκοινωνιολόγους, και μάλιστα έγκριτους, κι αν διάβαζαν κυκλο-φ-οριακά θα ήξεραν ότι πουθενά στην μελέτη δεν αναφέρεται μελετητική ιδιότητα Συγκοινωνιολόγου! Ό,τι να ‘ναι. Και στο τέλος ο αρμόδιος Αντιδήμαρχος Ορθοπεδικός Ιατρός δήλωσε ότι (φυσικά…) δεν υπάρχει συγκεκριμένη μελέτη κυκλοφοριακών επιπτώσεων και «εάν πετύχει θα το δούμε στο μέλλον». Κατόπιν αυτών, επιτυχημένος ο πρωτοσέλιδος τίτλος της «Μαγνησίας» «Πάμε κι όπου βγει στην Ιάσονος».

Υπάρχει και το τραγούδι του Γιάννη Πάριου που λέει «Γι’ αυτό σου λέω πάμε / πάμε να φύγουμε από ‘δω / και μη ρωτάς πού πάμε / πάμε» σε μουσική Γιώργου Χατζηνάσιου. Κάτι τέτοιο δεν είχε ειπωθεί και στο τραίνο που συγκρούστηκε στα Τέμπη – τι θέλω και θυμάμαι;

Και τι θέλω και ψάχνω! Πηγαίνω τις προάλλες, μετά από αρκετόν καιρό, στην κάβα της γειτονιάς μας, στην οδό Γαλλίας. «Καλώς τον κύριο Μπάμπη» «Γεια σας παιδιά, τσίπουρο θέλω, αυτό το ωραίο διπλής απόσταξης που έχετε, να το ‘χω δια παν ενδεχόμενον (!) στο ψυγείο» «Χαχα, δεν έχουμε» «Πλάκα μου κάνεις; Κι εκείνα τα ανοξείδωτα δοχεία πάνω στο ράφι τι περιέχουν;» «Αυτά, κύριε Μπάμπη, δεν περιέχουν τσίπουρο, περιέχουν παραδοσιακό απόσταγμα διημέρου». Εμβρόντητος κατάλαβα ότι το σπουδαίο Κράτος μας έχει αφαιρέσει από το χύμα τσίπουρο την πάγια ονομασία του και την έχει χαρίσει αποκλειστικά στο εμφιαλωμένο! Το χύμα, με την παραδοσιακή (αυτή κι αν είναι…) μόστρα σχεδόν απαγορεύεται, πλέον, στα μαγαζιά, στα τσιπουράδικα του Βόλου, τα οποία, ως γνωστόν, έχουν καταχωρηθεί στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας, μαζί με τους Μάηδες της Μακρινίτσας και το Καράβι της Λίμνης Κάρλας. Και ο λόγος ή η δικαιολογία είναι οι μεγάλες ποσότητες τσίπουρου που παράγονταν από άγνωστους παραγωγούς, χωρίς να διασφαλίζεται ούτε η ποιότητα, ούτε η φορολόγηση. Αυτά, λοιπόν, και η ζωή συνεχίζεται.

Η ζωή σταμάτησε απότομα, όμως, για τον Μαργαρίτη Πατσιαντά. Δικηγόρος ειδικευμένος στα εργατικά ζητήματα, επί όλα του τα χρόνια στέλεχος της Αριστεράς, Δημοτικός Σύμβουλος και Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Βόλου, Νομαρχιακός Σύμβουλος και Υποψήφιος Δήμαρχος απέναντι στον σημερινό Άρχοντα το 2014, όταν αυτός έκανε πρώτη εμφάνιση στον Βόλο. Και εκεί, τότε, έγινε το λάθος, ένα ακόμη στην μακρά σειρά των λαθών για το «Κόμμα του Λαού», που δεν είδε το σκοτάδι που ερχόταν, έμεινε «σταθερό» στις αγκυλώσεις του και δεν βοήθησε στο ελάχιστο που χρειαζόταν, ώστε να εκλεγεί στον 2^ο γύρο Δήμαρχος ο Μαργαρίτης, ένας άνθρωπος της ανέκαθεν Αριστεράς. Κατά πάσαν πιθανότητα ο Άρχοντας, που έκτοτε μας κατσικώθηκε, θα είχε εξαφανιστεί. Αιώνια η μνήμη του Μαργαρίτη Πατσιαντά. Σας αγαπώ και δεν θέλω να γράψω άλλες νεκρολογίες. Γεια σας.

Στην φωτογραφία μια εικόνα από τον Άναυρο 27.09.2025. Ένας «φάρος» και μια κουρελιασμένη σημαία. Και καλή ψαριά. Φωτο ΧΣ.

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 08.10.2025, αρ.φύλλου 4494

κυκλο-φ-οριακα 1251, 1 Οκτωβρίου 2025

 

Φτάσαμε αισίως στον 10^ο, να δείτε που τα Χριστούγεννα δεν θα καταλάβουμε πότε ήρθαν – βεβαίως θα μας βοηθήσουν κάπως τα αρχοντο-λαμπιόνια, τόσα λεφτά δίνουμε επιτέλους. Καλημέρα και πάλι συμπολίτισσες και συμπολίτες. Γεγονός των ημερών η εκδημία του Δημάρχου Βόλου Μιχάλη Κουντούρη, 1931-2025. Από το 1978 έως το 1990, σε τρεις (3) θητείες, έφτιαξε τον Βόλο σχεδόν όπως είναι σήμερα. Αποχετευτικό και βιολογικός καθαρισμός, πλατεία Αναύρου με τα διεθνή γλυπτά, Ωδείο και Κέντρο Τζιόρτζιο ντε Κίρικο, Δημοτικό Θέατρο, κλειστό και ανοιχτό, πάρκο στο Πεδίο του Άρεως, πεζοδρόμηση Ερμού-Τοπάλη-Αντωνοπούλου, τα πιο σημαντικά έργα πραγματικής υποδομής για μια αναπτυσσόμενη πόλη. Κι άλλα πολλά, μεγάλα και μικρότερα, στις συνοικίες, υπάρχει ένας υπολογισμός για περίπου 440 έργα συνολικά. Και όχι μόνο. Σημαντική συνεισφορά και στον Πολιτισμό και στην δημιουργία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ένας άνθρωπος που φώναζε πολύ, αλλά άκουγε και πολύ τους πολίτες και τους συνεργάτες του. Επανήλθε το 1998 με σκοπό μία ακόμη θητεία, παραιτήθηκε (αυτοβούλως ή αναγκαστικά;) το 2000 και έκτοτε έμεινε πάντα οξυδερκής παρατηρητής των πραγμάτων στην πόλη που πολύ αγάπησε. Τελευταία «πολιτική» παρουσία του, μαζί με πολίτες, το ζήτημα της πισίνας του ξενοδοχείου Ξενία, δίπλα στην «δική του», όπως συνήθιζε να λέει, Πλατεία Αναύρου, έργο που τεχνικά οφείλουμε στην αείμνηστη Αρχιτέκτονα Ήβη Αγγελοπούλου, κόρη του ζωγράφου Αριστομένη Αγγελόπουλου. Στην ίδια αυτή Πλατεία, κοντά στις κερκίδες, τον συνάντησα τυχαία περίπου πριν έναν χρόνο ένα πρωί, καθισμένο σ’ ένα παγκάκι, μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο Εύα. Είχαμε πάνω από 15 χρόνια να συναντηθούμε, πλησίασα δειλά και είπα «Καλημέρα Δήμαρχε!». Με κοίταξε διαπεραστικά και (το θυμάμαι σαν να έγινε χθες) είπε «Είσαι ο Σκυργιάννης, τι γίνεσαι; Σε διαβάζω τακτικά, χαίρομαι που προσπαθείς ακόμα. Αλλά δεν βλέπω προκοπή σ’ αυτή την πόλη». Είπαμε καναδυό κουβέντες ακόμη, κατάλαβα ότι δεν υπήρχε κάποιο σοβαρό θέμα υγείας να τον ταλαιπωρεί, ούτε στο σώμα ούτε στο μυαλό, συνέχισα το περπάτημά μου. Θυμήθηκα την τελευταία συνάντησή μας στο Δημαρχείο, τέλος 1990, και τα λόγια του «Μεγάλον αγώνα κάνεις με τα κυκλοφοριακά, φοβάμαι πως λίγα πράγματα θα καταφέρεις…».

Αιώνια ας είναι η μνήμη του, θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του.

Επιστροφή (με αποστροφή…) στα τεκταινόμενα των ημερών, όπου σύσσωμη (περίπου…) η κυβερνητική παράταξη εκφράζει την αλληλεγγύη της στον απεργό πείνας και στους υπόλοιπους γονείς των θυμάτων στα Τέμπη και προφανέστατα υπαγορεύει στην (τυφλή) Δικαιοσύνη μια ντρίπλα τύπου Μαραντόνα και βάλε, με την οποία εγκρίνει την εκταφή των θυμάτων αλλά μόνο για εξέταση ταυτοποίησης μέσω DNA! Και τίθεται ξανά και ξανά μέσα μου το ερώτημα: ποιον προστατεύει η παρέα και γιατί τον προστατεύει. Δεδομένου ότι όλοι ξέρουν ότι το εμπορικό τραίνο κουβαλούσε κάποια εύφλεκτα χημικά (ξυλόλιο κατά πάσαν πιθανότητα) τα οποία προκάλεσαν την «πυρόσφαιρα» (δεν την ήξερα τη λέξη, με αφορμή αυτό το δυστύχημα και, κυρίως, ακούγοντας τον Αναπληρωτή Πρόεδρο του ΕΟΔΑΣΑΑΜ (Εθνικός Οργανισμός Διερεύνησης Αεροπορικών & Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων & Ασφάλειας Μεταφορών – ο Θεός βοηθός μας, πόσοι τόσο βαρύγδουποι Οργανισμοί και Ρυθμιστικές Αρχές με αδρά αμειβόμενα Διοικητικά Συμβούλια υπάρχουν, άραγε…) αυτόν τον Διδάκτορα Δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω (με υπογεγραμμένες, παρακαλώ), που τόλμησε να μιλήσει για μεταφερόμενα υγρά εύφλεκτα υλικά και λίγες μέρες μετά παραιτήθηκε «αυτοβούλως» καθώς, όπως ο ίδιος δήλωσε, δέχτηκε κάποιες απειλές – αλλά αυτά όλα είναι κακόβουλα ψέματα, που μόνο σκοπό έχουν να βλάψουν την Αγία Μητσοτακιάδα Κυβέρνηση. Τέλος.

Τέλος κι αρχή (;) της Δίκης για 36 μη πολιτικά πρόσωπα – τα πολιτικά θα πάνε ένα-ένα μια επίσκεψη στον «φυσικό δικαστή» τους να πιούν ένα καφεδάκι και μόνο εκείνος ο κακούργος ο Νικολά Σαρκοζί που έφτιαξε στην Γαλλία εγκληματική οργάνωση θα βρεθεί (αν δεν βρίσκεται ήδη) «στο κελί 33, όλο δύο επί τρία» – στην Ελλάδα, άλλωστε, δεν υπάρχουν τέτοιου είδους οργανώσεις.

Μεταφορές, αγαπητοί/-ές φίλοι/-ες. Χωρίς αυτές δεν υπάρχει ούτε πραγματική Ανάπτυξη, ούτε καν Ελληνική ανάπτυξη, που βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο real estate(πραγματικό κτήμα είναι η ακριβής μετάφραση), στην απάτη της ενέργειας και στις μεταβιβάσεις περιουσιακών στοιχείων σε ξένα φαντς (funds, ταμεία είναι η ακριβής μετάφραση). Χωρίς Μεταφορές δεν υπάρχει καν ζωή, γι’ αυτό ο Άνθρωπος αμέσως μετά την Φωτιά ανακάλυψε τον Τροχό, που του επέτρεψε να κινείται. Κι όταν τις Μεταφορές μιας χώρας τις διαφεντεύουν πρώτα τα συμφέροντα των ολίγων και πολύ μετά τα ενδιαφέροντα των πολλών τα αποτελέσματα είναι αυτά που ζούμε.

Κάπως έτσι πάει και το θέμα με τα υδροπλάνα. Τα τεράστια συμφέροντα της Ακτοπλοΐας βάζουν συνεχώς εμπόδια στην ανάπτυξη της Αεροπλοΐας μικρών αποστάσεων. Τώρα η (υπάκουη) κυβέρνηση ανακάλυψε ότι στην απαιτούμενη μελέτη για την έγκριση ενός υδατοδρομίου, απαραίτητου για την από- και προς-θαλάσσωση των υδροπλάνων, πρέπει να υπάρχει «Μελέτη Κυματικής Διαταραχής» για κάθε υδατοδρόμιο και υδάτινο πεδίο από τον αιτούντα την αδειοδότησή τους! Η μελέτη αυτή, «θα προσδιορίζει την ετήσια συχνότητα υπέρβασης του σημαντικού ύψους κύματος και θα εξετάζει τις περιοχές των θαλασσοδιαδρόμων, διερευνώντας με αριθμητική προσομοίωση τη διάδοση των ανεμογενών κυματισμών από τα βαθιά νερά»! Επίσης, «η μελέτη θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα τοπογραφικά χαρακτηριστικά της περιοχής, τις επικρατούσες καιρικές συνθήκες με βάση τα δεδομένα τουλάχιστον της τελευταίας πενταετίας και τη μορφολογία του πυθμένα»!

Αυτή η τελείως εξειδικευμένη μελέτη, που για την εκπόνησή της απαιτείται πτυχίο ειδικού Μηχανικού για Λιμενικά Έργα κατηγορίας 11, η οποία, αν κατάλαβα καλά μέσα στο χάος των Νόμων και των παρανόμων, αφορά «Έργα ανάπλασης και διαμόρφωσης ακτής» και θα ελέγχεται από τρεις δημόσιες υπηρεσίες (εκεί να δεις…). Και αν επίσης κατάλαβα καλά σε ένα άρθρο των «Νέων» από 10.08.2025 την ίδια μελέτη πρέπει να υποβάλουν και τα ήδη αδειοδοτημένα υδάτινα πεδία. Τουτέστιν;

Έχω νέα και σχετικά με την αντίδραση του ΤΕΕ στο αίσχος της μεταφοράς των Πολεοδομιών στο Κτηματολόγιο Α.Ε. Την επόμενη φορά, πρώτα ο Θεός. Σας αγαπώ εξωστρεφώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία, ο Δήμαρχος Κουντούρης σε λεβέντικο χορό, 1999. Φωτογραφία του επίσης αείμνηστου Νικόλα Ρίζου.

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 01.10.2025, αρ.φύλλου 4489