Καλημέρα συμπολίτες και απανταχού
αναγνώστες
– από αυτό το «απανταχού», προερχόμενο από το «παντού», οδηγείται κανείς στην
«απανταχούσα», που έχει την έννοια της αυστηρής (προ)ειδοποίησης, η οποία
απευθύνεται π.χ. σε ολόκληρο το χριστεπώνυμο πλήρωμα παντού στον κόσμο, τέτοιες
απανταχούσες εξέδιδε παλαιότερα το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπάρχουν μάλιστα
και κάποιες σχετικές με την Επανάσταση του 1821, που είναι πολύ αμφιλεγόμενες,
αλλά αυτό είναι μια Ιστορία που κατά πολύ εκφεύγει των ορίων των
κυκλο-φ-οριακών.
Των ορίων, λέμε τώρα. Πάμε
να δούμε περί τίνος πρόκειται.
Πρώτο,
για να το «κλείσουμε» προσωρινά το θέμα. Αυτός ο δρόμος
Ρακοπόταμος-Κεραμίδι, που κατέρρευσε, δεν έγινε «για το
καπρίτσιο κανενός ή για να εξυπηρετήσει κάποιους», όπως δήλωσε ο Δήμαρχος
Αγιάς Αντώνης Γκουντάρας, αλλά «…εντάσσεται σε ένα
γενικότερο αναπτυξιακό πλαίσιο της περιοχής του Μαυροβουνίου, του Κισσάβου, του
Κεραμιδίου, του Κάτω Ολύμπου και της Κάρλας». Επανέλαβε
ότι αυτός ο δρόμος «…ακολουθεί έναν στρατηγικό σχεδιασμό που συνδέει το
Πήλιο, το Μαυροβούνι, τον Κίσσαβο, την Κάρλα και τον κάτω Όλυμπο» και
κατέληξε διερωτώμενος αν «Εμείς που είμαστε σε μία αναπτυσσόμενη κατάσταση
και θέλουμε να προσεγγίσουμε τουρισμό και θέλουμε να προτάξουμε ένα άλλο ήπιο
αναπτυξιακό μοντέλο που δεν είναι ένα βραχιολάκι, έχουμε δικαίωμα να
διεκδικήσουμε και να κάνουμε έργα;» κάτι που με συγκίνησε, ομολογώ, αν και
δεν κατάλαβα εντελώς (κάπου πάει το μυαλό μου, αλλά δεν…) αυτό με το
«βραχιολάκι». Προφανώς, λοιπόν, αυτός ο δρόμος εντάσσεται στον μεγαλόπνοο
στρατηγικό σχεδιασμό του θεσσαλικού τουρισμού από το 1986 (!!), διότι εγώ-εμείς
στην τότε Οικολογική Κίνηση Βόλου (κάτι σαν τους «ακτιβιστές» που εσχάτως
δεν θέλει και ο κ. Κουρέτας να του ζαλίζουν το μυαλό…) είχαμε ασχοληθεί με το
θέμα αυτού του δρόμου, υπήρξαν ανακοινώσεις και ενημέρωση κοινού στο πάρκο του
Αγίου Κωνσταντίνου, υπήρξαν επί τόπου μεταβάσεις και κάτι τοπικές
διανοίξεις-διαπλατύνσεις σταμάτησαν. Αυτά τότε, το 1986. Ύστερα το θέμα
εξαφανίστηκε παντελώς, τι έγινε άραγε εκείνος ο σχεδιασμός; Ακολούθησε ο
προσδιορισμός της προστατευόμενης περιοχής Natura 2000 με χαρακτηριστικά [α.-με κωδικό GR1420004, κατηγορίας SCI, «KARLA
–MAVROVOUNI – KEFALOVRYSO VELESTINOU – NEOCHORI» και β.-με κωδικό GR1420006,
κατηγορίας SPA, «OROS MAVROVOUNI»] και είπαμε «ησυχάσαμε». Όμως το μεγαλόπνοο
σχέδιο εξακολουθούσε, προφανώς, να υπάρχει στα μυαλά κάποιων «…που έχουν
δικαίωμα να κάνουν έργα…». Έτσι, μετά το 2008 βρέθηκαν τρόποι να σκουπιδοποιηθεί
η Νομοθεσία για τις προστατευόμενες περιοχές Natura 2000, να προκύψει Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, να ψηφιστεί ομόφωνα στο
Περιφερειακό Συμβούλιο το 2013 και να γίνει, εν τέλει, έργο. Τι ωραία, τι καλά,
όλα είναι ανθηρά! Τώρα, το 2025 με την κατάρρευση, ο Περιφερειάρχης μας
θυμήθηκε «τα λάθη του Αγοραστού», ενώ την Μελέτη του δρόμου την προσυπέγραψε
ο ίδιος το 2013 – τι ζούμε συμπολίτες! – και λέει τώρα ότι «θα
επανεξετάσει…». Και ανησυχώ, πλέον, πολύ, ρε παιδιά, για τον «αναπτυξιακό σχεδιασμό»,
νιος ήμουνα, γέρασα κι ακόμα δεν τον κατάλαβα – λέτε να είμαι βλαξ;
Εγώ λέω απλώς ευτυχώς και
ξανά ευτυχώς που υπάρχει αυτό το ευλογημένο «Διάταγμα Πηλίου», το οποίο, παρά τις
λυσσώδεις προσπάθειες παράκαμψης ή και ακύρωσης, τόσο από ιδιοκτήτες όσο και
από Μηχανικούς (ας μην κοροϊδευόμαστε, συνάδελφοι…), κρατάει τους οικισμούς του
Βουνού και των Ακτών μακριά από ανεγκέφαλους «αναπτυξιακούς» σχεδιασμούς με στόχο
τον υπερτουρισμό (καινούργια λέξη κι αυτή, αλλά ακριβής) που θα κατέστρεφε τα
πάντα. Τέλος για την ώρα.
Δεύτερο, αν αναρωτιέστε τι
άλλο θα ακούσουμε σ’ αυτή την όμορφη πόλη σας πληροφορώ ότι ο Άρχοντάς μας
είναι ανεξάντλητος. Σε συνέντευξη Τύπου, μετά από ένα συνηθισμένο βρίσιμο όλων
των αντιπάλων ή και απλώς αντιφρονούντων δήλωσε «Ευτυχώς η πόλη ευτύχησε να
έχει εμένα Δήμαρχο» και «Προστατεύω την πόλη από τους κοπρίτες».
Βέβαια, καθώς φαίνεται, στην Αθήνα, όπου πήγε για να εξασφαλίσει χρήματα για
απαραίτητα έργα, δεν κατάφερε τίποτα το αξιομνημόνευτο, άρα ας ικανοποιηθούμε
με την ευτυχία και την προστασία (αν και αυτή η έννοια της προστασίας μπορεί να
σημαίνει κι άλλα πράγματα…). Κάθε μέρα και κάτι καινούργιο. Κι αν δεν σας κάνει κόπο
ακούστε την Μαρία Δημητριάδη να τραγουδάει «Ο Φασισμός δεν έρχεται απ’ το
μέλλον» σε στίχους Φώντα Λάδη και μουσική Θάνου Μικρούτσικου https://www.youtube.com/watch?v=iOM2dLthTjM.
Τρίτο, είναι γεγονός ότι
παντού στην Ελλάδα συμβαίνουν συνεχώς οδικά ατυχήματα και δυστυχήματα, κάτι σαν
επιδημία, όπου ενώ σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη οι σχετικοί δείκτες μειώνονται, στην Ελλάδα, την χώρα που
πρωτοπορεί σε αναπτυξιακούς ρυθμούς και αριθμούς και δεν συμμαζεύεται, οι
δείκτες αυξάνονται. Οι λόγοι δεν είναι πολλοί, δυο-τρεις είναι, εδώ και «αιώνες»
διαπιστωμένοι και μηδέποτε αντιμετωπισμένοι. Και ο κυριότερος είναι το μυαλό! Τα λέμε, τα ξαναλέμε, τα
λέει και κάθε πικραμένος/η, κι ύστερα πιάνει το τιμόνι κι αυτά που έλεγε πριν
τώρα ισχύουν μόνο για τους άλλους, όχι για τον/την ίδιο/α. Θα τα ξαναπούμε κι
εδώ, αλλά να θυμάστε: ο κυριότερος παράγοντας σε ένα ατύχημα ή, χειρότερα,
δυστύχημα είναι το μυαλό – αυτό που καμιά φορά χύνεται στον δρόμο όταν δεν
προστατεύεται από ένα σωστό κράνος ή μια σωστή ζώνη ασφαλείας.
Τέτταρτο, μοιράστηκαν με
ανάθεση τα «μετά Ντάνιελ-Ελίας» έργα της Θεσσαλίας, όπως αναμενόταν, 1,35 δις
ευρά στα τέσσερα: ΑΚΤΩΡ, ΑΒΑΞ, ΜΕΤΚΑ (ΜΕΤΛΕΝ), ΤΕΡΝΑ. Μέσα είναι και η συνέχιση
του έργου βελτίωσης-ηλεκτροκίνησης της σιδηροδρομικής γραμμής Βόλου-Λάρισας, με
ανάδοχο την ΑΚΤΩΡ. Κρατάω όλον τον πίνακα με έργα και εργολάβους και υπόσχομαι
ότι θα προσπαθήσω να παρακολουθήσω την εξέλιξη. Θα προσπαθήσω, λέω, γιατί με
τέτοια θηρία και τέτοιους θηριώδεις προϋπολογισμούς δεν βγάζει κανείς εύκολα
άκρη. Για τον Βόλο καθ’ αυτόν, αν έχω καταλάβει καλά, περισσεύει μία γέφυρα στο
Αλυγαρόρεμα, στην από Νέα Αγχίαλο είσοδο της πόλης. Χρήσιμο έργο, με το καλό να
γίνει σωστά.
Τέλος, για 1233η
φορά, συν-Άνθρωποι. Σας αγαπώ και σας υπολήπτομαι δεόντως, Γεια-χαρά
Στην φωτογραφία, μια βόλτα στον (επίγειο) παράδεισο
της «ευτυχισμένης» πόλης του Βόλου.