κυκλο-φ-οριακα 1258, 26 Νοεμβρίου 2025

 

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2025, ώρα 11:00, μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδος, χιλιάδες Μαγνησιώτες στο συλλαλητήριο ενάντια στην εγκατάσταση LNG στον Παγασητικό Κόλπο.

Κόσμος και Λαός, χιλιάδες. Και μόνο ένας, ένα πραγματικά κακόψυχο και μεγαλομανές ανθρωπάκι, ξένο στην Μαγνησία, ήρθε στην παραλία για να φτύσει φαρμάκι και να πει ότι «έχουν μαζευτεί οι γνωστοί 200 χαβαλέδες»! Κακόψυχος, δειλός και πονηρούλης ο Άρχοντας του Βόλου, ως γνωστόν εκ στόματος κόρακος κρα! εξελεύσεται! Και έχω ξαναπεί ότι περισσότερο με στεναχωρούν οι Βολιώτικες φιγούρες που ποζάρουν ένθεν κακείθεν του Άρχοντος, ένα ροζ σακάκι, μια κανελί μποτίτσα, ένα άσπρο καπελάκι με μπλε μπουφανάκι, ένα κάτασπρο μπουφανάκι, Βολιώτες, που μεγαλώνουν σ’ αυτή τη θάλασσα παιδιά και εγγόνια, κάτω απ’ τη σκιά του τέρατος, όπως έλεγε κι ο Μάνος Χατζιδάκις, για την ακρίβεια είχε πει: «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.» Αρκετοί Βολιώτες έχουν, δυστυχώς, αρχίσει να του μοιάζουν… (η φωτογραφία που παραπάνω περιγράφουμε αδρομερώς είναι αναρτημένη στην ιστοσελίδα Βολιώτικης αιωνόβιας, κάποτε δημοκρατικής, εφημερίδας, που δυστυχώς επίσης, δεν τιμά την Ιστορία της)

Από την άλλη μεριά Συγχαρητήρια στον Περιφερειάρχη και ολόκληρη την δομή της Περιφέρειας, που σθεναρά αντιτάσσεται σ’ αυτόν τον παραλογισμό της εγκατάστασης. Οψόμεθα. Και θα είμαστε πάντοτε και όπου χρειαστεί παρόντες.

Να συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας, μπαίνοντας στον Βόλο από την οδό Αθηνών. Μετά το τελείως εγκαταλειμμένο Πάρκο του Πεδίου Άρεως, όπου κάποτε υπήρχε μέχρι και μικρός ζωολογικός κήπος και, κυρίως, υπήρχε το τραινάκι Decauville, δωρεά του αείμνηστου Άρη Τσαλαπάτα στην πόλη, που έκανε τον γύρο του πάρκου, κατάφορτο με χαρούμενα παιδάκια και ευτυχισμένους γονείς – σήμερα η μηχανή σκουριάζει πεταμένη σε μιαν άκρη, τα ξύλινα βαγόνια είναι διαλυμένα, η γραμμή δεν ξέρω σε τι κατάσταση είναι, το παρελθόν της πόλης διαλύεται, κάτι ανάλογο που συμβαίνει με τις Αρχοντικές παρεμβάσεις στο Τραινάκι του Πηλίου στην Πλατεία του Αναύρου και στην Αγριά.

Και λέγοντας για την Πλατεία του Αναύρου, η μείζων μειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου Βόλου κατέθεσε επίσημη πρόταση να ονομαστεί αυτή η Πλατεία προς τιμήν του δημιουργού αυτού του Δημόσιου Χώρου, πρόσφατα αποθανόντος 1978-1990 και 1998-2000 Δημάρχου Βόλου «Πλατεία Δημάρχου Μιχάλη Κουντούρη». Και η πλειοψηφία αρνήθηκε. Αρνήθηκε, το καταλαβαίνετε; Όπως λέει και η νεολαία μας «οι άνθρωποι δεν υπάρχουν» ή το τέρας που λέγαμε…

«Επανέρχομαι», που φωνάζει κι ο Λάκης Λαζόπουλος στο «Αλ τσαντίρι νιουζ». Μετά το Πάρκο έρχεται το σκάμμα για το Μουσείο της Αργούς. Σ’ αυτό το οικόπεδο υπήρχαν μεγάλες υπόγειες δεξαμενές και εγκαταστάσεις για καταθλιπτικές αντλίες, ως αντιπλημμυρικό έργο μελλοντικής σωτηρίας της Νεάπολης μετά την καταστροφή του 2006. Το έργο δεν ολοκληρώθηκε και, φυσικά, δεν λειτούργησε ποτέ, άγνωστο γιατί, όμως οι δεξαμενές και η ηλεκτρολογική εγκατάσταση ελέγχου ήταν στο οικόπεδο. Το καλοκαίρι του 2022 τόσο τα κυκλο-φ-οριακα (κείμενα 1110, 1116, 1117) όσο και η σελίδα μου στο φατσοβιβλίο επανειλημμένα ασχολήθηκαν με αυτό το θέμα γραπτώς και φωτογραφικώς (για τους δύσπιστους…), κανένας απολύτως δεν ενδιαφέρθηκε! Καταφανώς ούτε και οι μελετητές του Μουσείου. Και οι τσάπες μεγαλοπρεπώς κατέστρεψαν ό,τι υπήρχε, ώστε το πεδίον να είναι ελεύθερον δια την ανέγερσιν. Τέλος, λοιπόν. Ας χαρούμε το Μουσείο μας. Όμως, όσο κι αν δεν μ’ αρέσει να γίνομαι μάντης κακών, η επιλογή του οικοπέδου το 2007-8 για την συγκέντρωση των πλημμυρικών υδάτων της Νεάπολης έχει άραγε ληφθεί υπόψη στην μελέτη των υπογείων του Μουσείου ή θα μας συμβεί (χτύπα ξύλο!) ό,τι συνέβη με τα υπόγεια π.χ. της Πανεπιστημιακής Βιβλιοθήκης προσφάτως ή του Δημοτικού Θεάτρου παλαιότερα – οπότε, πάλι, δεν θα φταίει κανένας απολύτως, μόνο ο κακός μας ο καιρός…

Μετά το Μουσείο έρχεται το «Εκθεσιακό Κέντρο», κατά κόσμον «Μπουζουξίδικο ευκαιρίας», ένας χώρος που κάποτε έσφυζε καθημερινά από αθλητική ζωή και τώρα «έρημος, βαρύς και μόνος», όπως λέει και το τραγούδι του Αττίκ από το 1933 που τραγούδησε η Δανάη (Στρατηγοπούλου), περιμένει να έρθει ένας Φέρρης, μια Ανδρομάχη, ένας επ-Αργυρός μπας και πάρει λίγη ζωή. Κι ύστερα πάλι του χρόνου, για τα γούστα…

Κι ύστερα τα πράγματα γίνονται σοβαρά και επικίνδυνα. Διαχωρισμός ρευμάτων, ευθεία προς τον κυκλικό κόμβο της γέφυρας του Κραυσίδωνα, έναν δύσκολο και πολύ φορτισμένο κόμβο, και δεξιά οδός Σέκερη, με Πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις αριστερά και δεξιά. Κίνδυνος! Πολύ συχνές οι διασχίσεις του καταστρώματος από παιδιά και διδάσκοντες, όχι πολύ σπάνιες οι υψηλές ταχύτητες των οχημάτων στην ευθεία. Είχα διαβάσει ότι «σχεδιαζόταν» η μετατροπή της οδού σε ήπιας κυκλοφορίας, με διαπλάτυνση πεζοδρομίων, στένεμα οδού, σαμαράκια για μείωση ταχυτήτων, τέτοια. Αντ’ αυτού του απαραίτητου στην οδό Σέκερη διάβασα μετά κάτι ανοησίες περί της οδού Ιάσονος. Ό,τι να ‘ναι σ’ αυτή την έρμη πόλη, ό,τι να ‘ναι! Σύντομα, παρακαλώ, να γίνει κάτι σοβαρό στην οδό Σέκερη, πριν θρηνήσουμε θύματα, για τα οποία κανένας απολύτως δεν θα φέρει ευθύνη ηθικής αυτουργίας… Γένοιτο! 

Με την διαπλανητική αγάπη μου, γεια σας!

Στην φωτογραφία το Τραινάκι στο Πεδίο του Άρεως, 1992 (ΧΣ).

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 26.11.2025, αρ.φύλλου 4528.

κυκλο-φ-οριακα 1257, 19 Νοεμβρίου 2025

 

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2025, ώρα 11:00, μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδος, συλλαλητήριο ενάντια στην εγκατάσταση LNG στον Παγασητικό Κόλπο.

Σύσσωμη η Μαγνησία απέναντι στον παραλογισμό. Σύσσωμη, με εξαίρεση τους γνωστούς εχθρούς του Βόλου, που εδρεύουν στο Δημαρχείο της δικής μας πόλης. Ήθελα να μπορούσα να διαβάσω τη σκέψη τους, να καταλάβω τι περιμένουν από αυτή την καταστροφική «επένδυση». Όχι του Άρχοντα, αυτουνού τις ξέρω τις σκέψεις, αυτουνού καρφάκι δεν του καίγεται για τον Βόλο, αυτός ήρθε, θα πάρει ό,τι περισσότερο μπορέσει και θα φύγει, των αλλονών, των γεννημένων Βολιωτών της παρέας, τόσο πια, τέτοια υποταγή, ακούω κόκαλα να τρίζουν στα μνήματα και καρέκλες να στριφογυρνάνε, ντιπ τίποτε δεν παίρνουν χαμπάρι; Περιμένουν με την αοιδό Ανδρομάχη στις 2 Δεκεμβρίου (ποια είναι αυτή ρε παιδιά; την ξέρει ο θυρωρός της;) να εξιλεωθούν για να κάνουν Χριστούγεννα; Δεν αντιλαμβάνονται, επιτέλους, ότι μια εγκατάσταση Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου στην Θάλασσα που τους μεγάλωσε και μεγαλώνει και τα εγγόνια τους θα είναι καταστροφική;

Δεν ξέρω τι να πω, δεν ξέρω πώς έχει καταντήσει έτσι αυτή η κάποτε ένδοξη πόλη. Δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί φτιάξαμε τον ανδριάντα του Ιάσονα στην παραλία, να βλέπει τι; Τουλάχιστον ας δει κόσμο, πολύν κόσμο διαμαρτυρόμενο την Κυριακή…

Θα εκπλαγείτε ίσως, αλλά χθες διάβασα μια εντυπωσιακή (για μένα) είδηση. Η μεγάλη κυρία Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν φον Γιούροπ έστειλε ιδιαίτερη επιστολή σε όλα τα κράτη της ΕΕ, στην οποία ανέφερε ότι η Ουκρανία αντιμετωπίζει σημαντικό χρηματοδοτικό έλλειμμα και ζήτησε πρόσθετη οικονομική στήριξη – τι πιο φυσικό; κάθε μέρα αυτό δεν γίνεται; τρέχουν τα δισεκατομμύρια… Όμως αυτή τη φορά ο Βίκτωρ Όρμπαν, ο ακροδεξιός ηγέτης της Ουγγαρίας, δήλωσε επί λέξει: «Είναι απίστευτο. Τη στιγμή που έχει γίνει σαφές ότι μια ‘μαφία του πολέμου’ απομυζά τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων, αντί να ζητήσει πραγματικό έλεγχο ή να αναστείλει τις πληρωμές, η πρόεδρος της Επιτροπής προτείνει να στείλουμε ακόμη περισσότερα. Όλο αυτό το ζήτημα μοιάζει σαν να προσπαθείς να βοηθήσεις έναν αλκοολικό στέλνοντάς του ένα ακόμη κιβώτιο βότκα. Η Ουγγαρία δεν έχει χάσει την κοινή λογική» και είπε ότι δεν θα στείλει τα χρήματα του ουγγρικού λαού στην Ουκρανία. Να, λοιπόν, που αιφνιδίως βρέθηκα να υποστηρίζω εγώ ποιον; τον Όρμπαν παρακαλώ…

Έχει ο καιρός γυρίσματα, έχει κι η Κίμπερλι, που ακόμα δεν πάτησε το πόδι της τα έβαλε με τους Κινέζους του Πειραιά…

Αλλά αρκετά με τα διεθνή, ας δούμε και μερικά από τα πιο κοντινά μας.

Συνεχίζεται το έργο στο Αλυγαρόρεμα, συνεχίζεται και η υποχρεωτική παράκαμψη της κυκλοφορίας μέσω των Αλυκών. Εκείνο που καταφανώς δεν συνεχίζεται είναι οι διαμαρτυρίες των γονέων του 27^ου Δημοτικού Σχολείου, έξω από το οποίο περνάει όλος ο κυκλοφοριακός φόρτος της παράκαμψης. Δεν ξέρω τι και πώς ακριβώς, θυμάμαι πως ο Άρχοντας είχε πει ότι θα βρίσκεται αυτός, αυτοπροσώπως, κάθε μεσημέρι στο σχόλασμα στο Σχολείο, να ρυθμίζει την κυκλοφορία – λέτε να το κάνει; Ανεξάρτητα από αυτό, αυτή η παράκαμψη, που εσχάτως την διαβαίνω σχεδόν καθημερινά προς Βόλο, μου θυμίζει πολλά και με βάζει σε σκέψεις πολλές (όταν κανείς οδηγεί και κοιτάζει, όχι απλώς βλέπει γύρω του, όπως εξηγούσα κάποτε στους φοιτητές μου την ειδοποιό διαφορά μεταξύ των ρημάτων «βλέπω» και «κοιτάζω»). Πρώτο ζήτημα η οδός Αγησάνδρου, ένας χρήσιμος (και χωρίς παράκαμψη) δρόμος, παράλληλος της πεζοδρομημένης παραλιακής οδού Ηρώων Πολυτεχνείου. Που διανοίχτηκε άρον-άρον, αν θυμάμαι καλά, κι έμεινε στενή σε δυο σημεία. Πάνε πάνω από 15 χρόνια από τότε και μια απαλλοτρίωση καμιά 50ριά μέτρων δεν κατέστη δυνατή ώστε να αποκτήσει το κανονικό εύρος του ο δρόμος. Σε «ομαλές» συνθήκες αυτές οι στενώσεις δεν γίνονται ιδιαίτερα αισθητές, τώρα δημιουργείται πρόβλημα στην έντονη κυκλοφορία δύο κατευθύνσεων. Πού κολλάει το πράμα;

Δεύτερο ζήτημα εκείνη η έρμη «η πλαζ του ΕΟΤ» (τώρα πια ούτε καν ΕΟΤ δεν υπάρχει…), που απολύτως εγκαταλελειμμένη μου φαίνεται. Κι ύστερα εγώ παίρνω την κάτω ρούγα, αυτή που περνάει από την οδό Παπαδάκου και τα κατάφυτα (φτου! Να μη τα ματιάσω…) Πευκάκια. Πρώτα στην ευθεία της Παπαδάκου, θλίψη μεγάλη εκείνα τα φωτιστικά σώματα στην πλευρά της θάλασσας με τις φωτοβολταϊκές πλάκες στην κορυφή, «πράσινη ανάπτυξη», τελείως εκτός λειτουργίας, άραγε γιατί; Τόσο εύκολα απαξιώνουμε σ’ αυτή την πόλη ένα πραγματικό τεχνολογικό επίτευγμα ή μήπως μας λείπει η κατάλληλη τεχνογνωσία, Πανεπιστήμιο, και μάλιστα καλό, έχουμε, διάολε! Η μήπως (και αυτό…) το θέμα βρίσκεται αλλού, σε τίποτε συμφεροντάκια;

Ύστερα έρχεται η ανηφορίτσα και οι στροφούλες (προσοχή στις ταχύτητες, έχει σκοτωθεί κόσμος) εμένα ο νους μου τρέχει στον Γερμανό Πρόξενο Helmut Scheffel, που δεντροφύτεψε όλον αυτόν τον λόφο, το μνήμα, η προτομή και το σπίτι του οποίου βρίσκονται πάντα στο ίδιο σημείο, πάντα βανδαλισμένα, πάντα «ωραία ερείπια», τώρα και με την δικαιολογία της απαλλοτρίωσης όλης της έκτασης από την Αρχαιολογική Υπηρεσία και ως αποτέλεσμα της πλήρους εγκατάλειψης. Το καρνάγιο του Χριστόπουλου, σήμερα του εγγονού Γρηγόρη Καρταπάνη, σε πλήρη λειτουργία, το Μπούρτζι, η ντισκοτέκ των νιάτων μας (σήμερα με το ακατανόητο όνομα ΜΟΑΝΑ, έχει αλλάξει 3-4 φορές από τότε) όπου τα βράδια του Σαββάτου έπιαναν και οι «βενζίνες», τα εμβληματικά καραβάκια που εκτελούσαν συγκοινωνία στην θαλασσινή μας πόλη, γιατί άλλο μεταφορικό μέσον δεν υπήρχε, κι η επιστροφή μας στον Βόλο, αν δεν είχαμε μηχανάκι ή, πολύ, πάρα πολύ περισσότερο αυτοκίνητο (χαχα, εδώ γελάνε, αυτοκίνητο στα χρόνια του ’60…!) γινόταν υποχρεωτικά με τα πόδια. Ύστερα, από μακριά, ο προβλήτας που κατασκευάστηκε εσπευσμένα το 1984, με κόστος 103 εκατ. δρχ. για να εξυπηρετήσει το επερχόμενο σιδηροδρομικό πορθμείο που δεν ήρθε ποτέ! Αριστερά ο Βιολογικός Καθαρισμός σε πλήρη λειτουργία, δεξιά το ρημαδιό του κάποτε Πάρκου του Πεδίου του Άρεως – πλήρης αδιαφορία. Λίγο πιο κάτω το υπό ανέγερση Μουσείο της Αργούς. Περί αυτού την επομένη.

Την υγεία μας να ‘χουμε, ραντεβού την Κυριακή στην Παραλία. Σας αγαπώ μεγαλοπρεπώς, γεια σας.

Α! και στον σύνδεσμο https://babisskyrgiannis.blogspot.com/2025/11/13-2025.htm  υπάρχει κάτι δικό μου για εσάς, ενδιαφέρον πιστεύω.

Στην φωτογραφία ένας σε πλήρη λειτουργία οδικός κόμβος στην πόλη Chongqing της Κίνας!!

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 19.11.2025, αρ.φύλλου 4523.

Μια παλιά ωφέλιμη οφειλή, 21 Οκτωβρίου 2025...

 Σχεδόν 73 ετών, χωρίς μπλοκ επιταγών, χωρίς κανένα αντίκρισμα εξόν το βούισμα της συκιάς σε βραδιές αστροφεγγιάς, σχεδόν του ’60 εκδρομέας, σ’ αυτή την ηλικία ή μιλάω της κάθε μιας γενιάς, καινούργιας και παλιάς, ή κλείνω και σωπαίνω για πάντα.

Πρωτο-είδα τον 22χρονο νέο τραγουδοποιό Διονύση Σαββόπουλο, εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενο και με Φορτηγό αφιχθέντα στον Βόλο, καλεσμένο του Συλλόγου Μαγνήτων Φοιτητών «Άνθιμος Γαζής», από τις Ανώτατες Σχολές της Αθήνας, στο Κινηματοθέατρο «Λυρικόν», στην πέρα όχθη του Κραυσίδωνα, δίπλα στο «Φαρδύ, στην τότε Νέα Ιωνία – σήμερα είναι κι αυτό σουπερμάρκετ. Ήταν διακοπές Πάσχα 1966, η πλατεία του «Λυρικόν» ήταν γεμάτη με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές, και στη μέση της σκηνής ένα ψηλό μαύρο τετράποδο σκαμπώ. Και πάνω στο σκαμπώ ένα παλληκάρι με μουστάκι, μαλλιά «φράτζα» και μεγάλα γυαλιά με μαύρο σκελετό, άσπρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι «καμπάνα» και, κυρίως, μια κιθάρα και μια βραχνή φωνή. Τίποτε άλλο. Το πιο εντυπωσιακό, εκείνο που εγώ ο 13άρης θυμάμαι πιο έντονα από εκείνη την παράσταση, ήταν η φωνή. Αυτή η φωνή που άρχισε, τότε, να με ταξιδεύει «στους μάγους, στους παλιάτσους με τα κόκκινα σκουφιά», στον κόσμο της νταρντάνας της Ζωζώς, στα σύννεφα της συννεφούλας, στα κορίτσια που πηγαίνουν (ακόμα και σήμερα…) δυο-δυο, στο Βιετνάμ του Χο-Τσι-Μινχ κάτω από έναν Ήλιο κόκκινο, ζεστό κι όταν ήταν ήρθε η ώρα που η σκηνή γέμισε με τα μαύρα πουλιά της δυστυχίας ο αείμνηστος θείος Παντελής, δικηγόρος στο επάγγελμα, που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα γύρισε (σαν να ’ναι τώρα βλέπω την απελπισία στο πρόσωπό του…) και είπε στην αείμνηστη Μητέρα μου και Εξαδέλφη του «Γεωργία, τι είναι αυτά που ακούμε και βλέπουμε; Πώς την πατήσαμε κι ήρθαμε σ’ αυτό το χάλι;». Η Κυρία Γεωργία δεν συμφώνησε ολοσχερώς, ήταν πάντα ένα ανοιχτό πνεύμα αλλά μέχρις ενός σημείου, εννοείται.

Τα μαύρα πουλιά και το χτύπημα του ηχείου της κιθάρας καθώς η μουσική μας φέρνει τους μάγους στη σκηνή έγιναν από εκείνο το βραδάκι μόνιμοι κάτοικοι στο μυαλό μου. Και καθώς ο αδερφός μου σπούδαζε στην Αρχιτεκτονική του Μετσόβιου το «Φορτηγό» από τον Νοέμβριο του 1966 εγκαταστάθηκε στο σπίτι μας και στο ηλεκτρόφωνό μας. Είχα την μεγάλη τύχη να μεγαλώνω σε μια επαρχιακή πόλη ακούγοντας Σαββόπουλο και Θεοδωράκη.

Ύστερα ήρθε η Χούντα των Συνταγματαρχών κι άρχισαν οι βόλτες της Ασφάλειαςκαι οι «περίεργες» ερωτήσεις δια την διασφάλισιν της εθνικοφροσύνης δια του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων. Εγώ αρίστευα στο 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων, περισσότερο στα φιλολογικά παρά στα φυσικομαθηματικά, και εξ αυτού του λόγου υποχρεώθηκα να εκφωνήσω έναν πανηγυρικό σε κάποια εθνική εορτή εις άπταιστον καθαρεύουσαν και με ολίγη από λιβάνι. Θυμάμαι σαν τώρα, 16-17 χρονών παιδί, απ’ έξω μου να εκφωνώ λόγον ενώπιον μικροφώνου, με όλη την κουστωδία των καθηγητών πίσω μου και όλη την αδιάφορη μαθητιώσα νεολαία εμπρός μου, κι από μέσα μου να τραγουδώ διαρκώς «μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη, η αγάπη είναι παντού…» λόγω εφηβικού έρωτος! Η Μητέρα, φοβούμενη πιθανές επιπλοκές λόγω απαγόρευσης μετάδοσης ή/και ακρόασης τραγουδιών του Θεοδωράκη, έσπασε όλους τους δίσκους του που υπήρχαν στο σπίτι και έθαψε τα μικρά κομμάτια στον κήπο μας. Η μπόρα πήρε και τον δίσκο του Σαββόπουλου…

Το 1971 εγκαταστάθηκα στην Αθήνα, φοιτητής Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών, Μετσόβιο, σε ένα υπόγειο Κοδριγκτώνος και Αριστοτέλους. Κι ο αδερφός ήδη Αρχιτέκτων, παντρεμένος και μόνιμος στην Πρωτεύουσα. Μαζί πήγαμε στο «Ροντέο» κι απολαύσαμε τα τραγούδια από «Το Περιβόλι του Τρελλού» κι από τον μοναδικό «Μπάλλο» με τα Μπουρμπούλια. Το 1972 έφυγα με υποτροφία στην τότε Δυτική Γερμανία, φοιτητής Πολιτικών Μηχανικών στο Πολυτεχνείο της Καρλσρούης και μέχρι το 1981, σπουδές και μεταπτυχιακό, 

ερχόμουν στην Ελλάδα για διακοπές. Καλοκαίρι του ’73 έφαγα κι εγώ «Το Βρώμικο Ψωμί» σε λειτουργία μαγική στο «Κύτταρο» με την συμμετοχή της Λαιστρυγόνας και της Στέλλας Γαδέδη στα ύψη στην «Μαύρη θάλασσα» κι εκεί άκουσα ζωντανά την πρώτη εκτέλεση του «Ζεϊμπέκικου» με τον Σαββόπουλο και τον Βαγγέλη Γερμανό στα δεύτερα λόγια. 3 Δεκέμβρη 1976, στην Καρλσρούη, κιθάρα και μπουζούκι ο Χρήστος, κιθάρα και τραγούδι εγώ, μπάσο ο Τόμυ (†) και λόγια ο Κώστας (†) στήσαμε μια μεταπολιτευτική παράσταση που έγραψε ιστορία, αμιγώς με σαββοπουλικά τραγούδια και αποσπάσματα συνεντεύξεων (εξακολουθεί να υπάρχει ερασιτεχνικά ηχογραφημένη και, πλέον, ψηφιοποιημένη – τραγουδήσαμε Οι Μάγοι, Η Παράγκα, Το Θηρίο, Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ, Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη, Αμνηστεία ’64, Ήλιε ήλιε αρχηγέ, Η Μαϊμού, Τα κορίτσια που πηγαίνουν δύο-δύο, Η Συννεφούλα, Οι παλιοί μας φίλοι, Η θεία Μάνου (Μάρω), Το περιβόλι, Οι πίσω μου σελίδες, Τα παιδιά που χάθηκαν, Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη, Κιλελέρ, Ο Παλιάτσος κι ο Ληστής, Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα, Η Δημοσθένους λέξις, Ολαρία Ολαρά, Ζεϊμπέκικο, Σαν τον Καραγκιόζη, Ο Πολιτευτής, κι ακούσαμε σχεδόν ολόκληρο το «Happy Day», που μόλις είχε εκδοθεί).

Αμέσως μετά, διακοπές Χριστουγέννων, στην μπουάτ «Ρήγας» άκουγα τραγούδια για νέους κανταδόρους, για τον Δικαιόπολη, τον Στρατηγό Λάμαχο και τους «Αχαρνής» του επιστρέψαντος από τα θυμαράκια Αριστοφάνη (Αχαρνής με «η», όπως και Ιππής, κατά την αττικήν διάλεκτον). Οκτώβρη 1981 δεν είχα άλλη δικαιολογία, με πήρανε φαντάρο, Αύγουστο 1983 με απολύσανε. Στις 25 Ιουλίου 1983 πήγα μια βόλτα την Βουλιαγμένη, παρέα με τον άλλον αγαπημένο, τον Λουκιανό, αλλά και με τον Νιόνιο. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1983 βρέθηκα στις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου και ευτύχησα να ζήσω το αερόστατο και την «κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή», που υψώθηκε στον ιστό ως Ελληνική σημαία, στη μέση της πλατείας, που ήταν πραγματικά ασφυκτικά γεμάτη… Είχε προηγηθεί κατά πέντε μήνες, την Πρωταπριλιά του 1983, η Συναυλία στο Palais des Sports της Θεσσαλονίκης στα πλαίσια του εορτασμού των 20 χρόνων από το κίνημα του 1-1-4 και του 15% για την Παιδεία όπου παρουσιάστηκαν πριν ακόμη εκδοθούν σε δίσκο τα «Τραπεζάκια έξω». Την άλλη μέρα το πρωί, Σάββατο ήτανε, μπήκα στο στρατόπεδο Παπάγου μετά από διανυκτέρευση πανηγυρικά τραγουδώντας «Ας κρατήσουν οι χοροί και θα βρούμε αλλιώτικα στέκια, επαρχιώτικα, βρε…» με τον «σειρούλα» τον Γιώργο (καλή του ώρα, χαθήκαμε…) να απαντάει το ίδιο πανηγυρικά μέσα στον θάλαμο «…ώσπου η σύναξις αυτή σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί…». Με ένα άκουσμα, συναυλιακό, άνευ επαναλήψεως!

Μεγάλωσα με τα τραγούδια του Διονύση. Έμαθα κι εγώ, όπως κι αυτός, κιθάρα τραγουδώντας τα – μέχρι που τα δάχτυλά μου πάθανε αρθρίτιδες και τα ακόρντα δεν είναι καθόλου εύκολα πια… Αλλά δεν έπαψαν ποτέ να κυκλοφορούν στο αίμα μου, ακόμα κι όταν σ’ αυτό διοχετεύονταν σκληρά χημειοθεραπευτικά φάρμακα εγώ τραγουδούσα κι από μέσα κι απ’ έξω μου την Άννα, τη Θεία Μάνου, τη Συννεφούλα, τον κόκκινο, ζεστό Ήλιο, την Ελλάδα που αντιστέκεται, την Παράγκα, ύστερα το βάσανο σταμάτησε (προσωρινά; οριστικά; ποιος ξέρει;) και η Ζωή συνεχίζεται πάντα προς τα μπρος, όπως οφείλουμε εμείς, του (σχεδόν) ’60 οι εκδρομείς.

Δεν θα πω ότι δεν με στενοχώρησε εκείνη η κατακεφαλιά του 1989 με το ξεκάρφωτο Μητσοτακ, εκείνο το «…άνθρωπος μουλιάπας, χαρά Θεού…» θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου, προτίμησα να μείνω πεισματικά αγκιστρωμένος στην οθόνη που βουλιάζει, με το πλήθος να σαλεύει καθώς ξεπροβοδίζει ολόισια στον θάνατο το ωραίο σαν μύθο παλληκάρι. Όχι χωρίς κριτική, αλλά με μια κριτική μέσα στα καλλιτεχνικά πλαίσια, γιατί εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι το έργο, το τραγούδι, τα 181 πρωτότυπα τραγούδια στους 20 δίσκους που εκδόθηκαν από τον Νοέμβριο 1966 (Φορτηγό) μέχρι 40 χρόνια και 3 μήνες μετά, τον Φεβρουάριο 2007 (Ο Πυρήνας) (τα έχω καταγραμμένα ένα-ένα, δίσκους, ημερομηνίες, τραγούδια, παρακαταθήκη για τα παιδιά μου) από τα οποία, διάολε, δικαιούμαι να απορρίψω και ένα και δύο και δέκα, που λέει ο λόγος, αλλά ποτέ και για κανέναν λόγο ολόκληρο το έργο κι αυτές τις ανοησίες που διαβάζω, γραμμένες πρόχειρα από εμπαθείς άσχετους και συνήθως «πολύ αριστερούς»!

Είπα παραπάνω «Παράγκα». Ένα τραγούδι που προϋπήρχε αλλά δισκογραφήθηκε στα «Δέκα Χρόνια Κομμάτια» του 1975. Στις 15 Μαρτίου 2014 δημοσίευσα στο ιστολόγιό μου ένα δοκίμιο με τίτλο «Τα Τραγούδια και οι Ποιητές», στο οποίο τεκμηριώνω ότι μέσα από τα τραγούδια με τις στροφές και τους στίχους των ποιημάτων τους, μέσα από αυτό που εύστοχα ονομάστηκε «μελοποιημένη ποίηση», γνώρισα εγώ τους Έλληνες Ποιητές, το έργο των οποίων σχεδόν ποτέ δεν κάθισα ξερά να διαβάσω και, πολύ περισσότερο, να αναλύσω. Εκεί, λοιπόν, θέτω και δύο «κρίσιμα» ερωτήματα: α) είναι ο Νίκος Γκάτσος ένας πολύ καλός στιχουργός ή ένας μη εισέτι αναγνωρισμένος από την φιλολογική ιντελιγκέντσια ποιητής και β) πώς χαρακτηρίζουμε τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος έγραψε το 1965 λες και μιλούσε για το 2025 την «Παράγκα»…

«Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις / όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα.

Παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα / κι εσύ μιλάς σαν πτώμα.

Ο λαός, ο λαός στα πεζοδρόμια / κουλούρια ζητάει και λαχεία.

Κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στα Υπουργεία / αιτήσεις για τη Γερμανία.

Κυράδες, φιλάνθρωποι παπάδες / εργολαβίες, ψαλμωδίες και καντάδες

Η Ευανθούλα κλαίει πριν να κοιμηθεί / την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί

Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει.

Στα καφενεία μπιλιάρδο, καλαμπούρι και χαρτί.

Στέκει στο περίπτερο, διαβάζει φυλλάδες με μιάμιση δραχμή.

Όχι, όχι, αυτό δεν είναι τραγούδι.

Είν’ η τρύπια στέγη μιας παράγκας.

Είν’ η γόπα που μάζεψ’ ένας μάγκας

κι ο χαφιές που μας ακολουθεί…»

Διαβάζω τώρα, μετά θάνατον, στο διαδίκτυο, κάτι διθυράμβους αναφορικά με την «ποιητική μεγαλοφυία» του κυρίου Σαββόπουλου, η οποία δημιούργησε «αυτά τα αριστουργήματα» κλπ., κλπ., σαν διατεταγμένη υπηρεσία μου φαίνονται, από αυτούς που έσπευσαν να οικειοποιηθούν-καπηλευθούν έναν άνθρωπο κι ένα έργο που ποτέ – και είμαι απολύτως βέβαιος γι’ αυτό – δεν συμπάθησαν. Κάτι σαν τους χρυσαυγήτες ενάντια στην Συνθήκη των Πρεσπών, που τραγουδούσαν στο Σύνταγμα, μπροστά στον Μίκη Θεοδωράκη (1925-2021) σε αναπηρικό καροτσάκι «τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας» χωρίς αυτοί να ξέρουν καν τι λέει και σε ποιους απευθύνεται αυτό το τραγούδι και χωρίς ο ίδιος ο Μίκης, ο οποίος, ας μην ξεχνάμε, είχε διατελέσει και υπουργός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, να σταματάει το παραλήρημά τους – μια ακόμη κατακεφαλιά σ’ εμένα, μπορεί και δυνατότερη απ’ το Μητσοτακ. Ή, στον αντίποδα, σαν το «Κόμμα του Λαού», που ξέχασε δια νυκτός τι έσερνε στον μαοϊκό Θάνο Μικρούτσικο (1947-2019) τότε που μελοποιούσε τα τραγούδια του Wolf Biermann κι έφευγε απ’ το Κόμμα καταγγέλλοντας την συγκυβέρνηση του ’89-90 ή στον πασόκο υπουργό πολιτισμού 1993-1996 και τον «αγκάλιασε» όταν κοντά στο τέλος της ζωής του, άγρια χτυπημένος από τον καρκίνο, «ανένηψε». Έχει η ζωή γυρίσματα και η πολιτική ακόμη περισσότερα. Και όλοι μας, μαζί με όλα μας τα έργα, καταχωρούμαστε στην Ιστορία και κρινόμαστε από αυτήν και μόνο, όχι από τους συν-ανθρώπους, γιατί οι άνθρωποι είμαστε όντα μικρά, χρωματιστά, μες στον καθρέφτη κλειδωμένα, ευάλωτα σε πολλές επιρροές και σε πολλούς πειρασμούς…

Ποιητής, λοιπόν, ο Σαββόπουλος. «Ωχ! Πηδώ, χοροπηδώ, κι έχω ένα τσίρκο ηλεκτρικό μες στο μυαλό μου, μες στο μυαλό μου που ‘χει όρια και μια ελευθερία ζόρικια, αλοίμονό μου», «Να μας πάρεις μακριά, να μας πας σε ξένα μέρη, φύσα θάλασσα πλατιά, φύσα αγέρι-φύσα αγέρι», «καθώς διηγόταν τη ζωή του σε κουφούς θαρρούσα δεν θ’ αντέξω, το δικαστήριο λειτουργούσε μέσα εκεί μα η δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω», «μαύρο γυαλί δίχως πρόσωπο και ξαφνικά ραγίζει», «τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα μπορεί και οι φροϋδιστές να ‘ρθουν στην εξουσία», «καλοκαίρι, καρεκλάκια πετονιές μες στο πανέρι, μες στη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει», «της Αγιατριάδας ήρθαν μέρες φτερωτές, το χωριό το Μούρεσι χορεύει από προχτές», «σου μιλώ και κοκκινίζεις, τι να φανταστώ, όσο θάβεις το σποράκι τόσο βγάζει ανθό», «η Αθήνα κάτω άναψε σαν ούφο και στου ιερού Λυκαβηττού το σκούφο έχουμε χαθεί από καιρό», «σε παραλίες σκουπιδοτόπων με κασετόφωνα κι εγώ μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό, όλα είναι τόσο τρομαγμένα μα τ’ αγαπάω ο φτωχός, δωσ’ μου τα λόγια επιτέλους να μην είμαι μοναχός», «κι είτε με τις αρχαιότητες, είτε με ορθοδοξία, των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλον γαλαξία», «δυο-δυο πέρασαν, πέρασαν, νάτα, δυο κορίτσια, όλο ντρέπονται, όλο, τα κορίτσια», «τη νύχτα αυτή τη λες εσύ φωτιά, μα εγώ τη λέω δέντρο, οι μέρες που λαχτάρησα θα ‘ρθουν, μα εγώ τη λέω δέντρο», «στη φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευτεί θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή τζάμπα χαραμίζει θα πάω να της πω τον νεανικό της και αγνό ενθουσιασμό».

«Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις, όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα». Τότε και τώρα, ανέκαθεν και πάντα, παράγκα. Να μπάζει τα πάντα από παντού, χωρίς, ουσιαστικά, στέγη να την προφυλάσσει απ’ τις καταιγίδες, η Ψωροκώσταινα του Μποστ, η Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, η Ελλάδα που κάποτε ανήκε στους Έλληνες και τώρα ανήκει εις την Δύσιν, η Ελλάδα των αλλεπάλληλων σκανδάλων του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, πάντοτε υπεράνω πάσης υποψίας, με Θρησκεία αλλά χωρίς Δικαιοσύνη, η Ελλάδα των Μνημονίων και του ληστρικού PSI, των καταραμένων Πρεσπών, του Ματιού και των Τεμπών, «Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει, κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει».

Συνάντησα τον Διονύση Σαββόπουλο κι άλλες φορές, αρκετές. Ακόμα και στην παραλία, στο Παπά Νερό του Αιγαίου, με τα μούσια και τα εγγόνια του, μέχρι που κάηκε το σπίτι του εκεί, στο Μούρεσι, και δεν ξαναφάνηκε στα μέρη μας ως παραθεριστής. Συναντηθήκαμε ένα καλοκαίρι στην Τσαγκαράδα όπου ήταν μαζί με την Νατάσα Φλουρή, δεν θυμάμαι πότε, μπορεί να ήταν λίγο πριν το 2000 – προσπάθησα πολύ μήπως βρω ένα «ημερολόγιο» με καταγραμμένες όλες τις συναυλίες στα χρόνια που μεσολάβησαν, δεν βρήκα τίποτε οργανωμένο, κομμάτια κι αποσπάσματα εδώ κι εκεί, κι ο καθένας το βιολί του. Εκεί, λοιπόν, στην Τσαγκαράδα (μάλλον στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής…) τον βρήκα στο διάλειμμα και κάναμε μια κουβέντα σαν δυο παλιοί φίλοι, σαν δυο «γνωστοί-άγνωστοι από χρόνια», του θύμισα το «Λυρικόν», δεν το είχε ξεχάσει, του ζήτησα μια-δυο «άκρως εξειδικευμένες» πληροφορίες και καταλήξαμε λέγοντας εγώ ότι θα σου στείλω γράμμα και γραφή.

Βόλος, 25 Μαΐου 2000           

Προς : Κύριο Διονύση Σαββόπουλο

            τη φροντίδι (c/o, πάει να πει!) της δισκογραφικής Εταιρείας UNIVERSAL

Κύριε Σαββόπουλε, Αγαπητέ Διονύση,

Ετών 47 η αφεντιά μου, εκ γενετής Βολιώτης, γερμανοσπουδάσας και ανακάμψας, σε πρωτοείδα εδώ, στο κινηματοθέατρον «Λυρικόν», κάπου το 1965 αν δεν λαθεύω, καλεσμένο του Συλλόγου Μαγνήτων Φοιτητών «Ο Ανθιμος Γαζής», πάνω σ’ ένα σκαμπώ με μια κιθάρα, στα τραγούδια του Φορτηγού (μη μου παρεξηγείς τον ενικό της οικειότητας, τον νιώθω καλύτερα).

Πάνε 35 χρόνια από τότε, ήμουν στο Ροντέο, στο Κύτταρο, στον Ρήγα, στο Ζουμ, στον Σείριο, στο Ολυμπιακό, στην Παλιά Ηλεκτρική Εταιρεία, στο ανοιχτό δημοτικό θέατρο, στο Old Town, σε είδα κάτω απ’ την Ακρόπολη, έχω όλη τη δισκογραφική δουλειά σου, έχω χιλιοπαίξει τα τραγούδια σου στην δική μου κιθάρα, γενικώς, θα έλεγα, πορεύομαι μαζί σου, σαφώς ανήκω στην κατηγορία των «γνωστών αγνώστων από χρόνια».

Κάθησα αυτές τις μέρες κι έκανα, έτσι, για το κέφι μου και για τα τρία μου – μικρά ακόμα – παιδιά, μια καταγραφή σε ηλεκτρονικό υπολογιστή δίσκων, τραγουδιών, εκτελέσεων από άλλους καλλιτέχνες, συμμετοχών δικών σου σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, που νομίζω (νομίζω, λέγω!) ότι είναι πλήρης. (Βεβαίως έχω, είχα από τότε, και το «Παράρτημα», που μας είπες στο Old Town, αν θυμάσαι, πως πούλησε μόνο έναν δίσκο στον Βόλο!!!!)

Εχω δύο απορίες, που προσπάθησα να βρω τις απαντήσεις τους αλλά δεν τα κατάφερα να τις βρω από μόνος μου, γι’ αυτό και καταφεύγω στη δική σου βοήθεια.

Η πρώτη είναι το πού είναι δισκογραφημένη εκείνη η ιστορία του ανθρώπου «που τον έλεγαν Καρακαστανιά». Είναι βέβαιο ότι την έχω στ’ αυτί μου, εκείνο το «αντίξοες συνθήκες, κακοί υπολογισμοί, γεγονότα και καταστάσεις τον χτύπησαν απανωτά» τό ‘χω χρησιμοποιήσει κατ’ επανάληψη τόσο σε συζητήσεις μου, όσο και σε γραφτά μου!!! Δεν μπορώ να το βρω πουθενά. Βοήθεια!

Η δεύτερη είναι το ποιος τραγουδάει την δεύτερη φωνή στην πρώτη εκτέλεση του «Ζεϊμπέκικου», στο «Βρώμικο Ψωμί» (το οποίο τραγούδι, βεβαίως, το έχω και με την Σωτηρία Μπέλλου και με την Λένα Πλάτωνος και με την Ελευθερία Αρβανιτάκη μαζί με την Οπισθοδρομική Κομπανία στην συναυλία του παλέ ντε σπορ, σε ιδιωτική ηχογράφηση απευθείας από ραδιοφώνου). Είναι Γερμανός, είναι Σπυρόπουλος, είναι Σαββόπουλος, είναι άλλον τι; Μία απάντηση και σ’ αυτό το ερώτημα  επιθυμητή.

Κατά τα άλλα, καλά. Τον «Χρονοποιό» δεν τον έχω «αφομοιώσει» ακόμη, το δουλεύω το πράγμα, η οικογένεια είναι καλά, το αυτό επιθυμώ και για την δική σου, με τις ταυτότητες βρήκαμε πάλι θέμα ν’ ασχολούμαστε οι Ελληνες, όλα καλά κι εμείς καλύτερα.

Να με συγχωρείς αν σου γίνομαι φόρτωμα και άσε με να πω κι ένα «καλή αντάμωση» ξανά, ακόμα και σε κανένα τσιπουράδικο της παραλίας μας, όπου μαθαίνω ότι συχνάζεις όταν βρίσκεσαι στη γειτονιά μας, αλλά δεν πολυσυχνάζω εγώ, λόγω οικογενειακών και εργασιακών υποχρεώσεων, δυστυχώς.

Γεια χαρά κι ευχαριστώ.

Χαράλαμπος (Μπάμπης, για τους φίλους) Σκυργιάννης

 Όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο, καμία απάντηση δεν έλαβα, καλά-καλά δεν έμαθα αν αυτή η γραφή έφτασε ποτέ στα χέρια του Διονύση. Δεν πειράζει «τον συγχωρώ» όπως λέει κι ο ίδιος στην εισαγωγή του «Ολαρία Ολαρά» στον δίσκο του 1975 «Δέκα χρόνια κομμάτια»: «Απόπειρα εναντίον μου με μαχαίρι. Χτύπαε τον αέρα. Δεν ήμουν εκεί. Τον συγχωρώ». Η παρλάτα με τον Καρακαστανιά σίγουρα δεν έχει δισκογραφηθεί ποτέ. Την έχω γραμμένη στο μυαλό μου, όπως την άκουσα το 1976 στον «Ρήγα». Όσο για το «Ζεϊμπέκικο», μια (ακόμα) μουσική έκπληξη του 1972, το θέμα λύθηκε πανηγυρικά με την εκτέλεση της Σωτηρίας Μπέλλου στα «Δέκα χρόνια κομμάτια» του 1975 («Αχ Διονύση, μ’ έκανες και τραγουδάω ποπ», λέει η Μπέλλου ζωντανά στο ντοκιμαντέρ του Λάκη Παπαστάθη «Χαίρω πολύ Σαββόπουλος», 1975) στην οποία εκτέλεση τα δεύτερα λόγια τα τραγουδάει ο ίδιος ο Διονύσης – προσωπικά, εκείνη η πρώτη εκτέλεση του 1972 στο «Βρώμικο Ψωμί» μ’ αρέσει περισσότερο, βγάζει ένα ζεϊμπέκικο περισσότερο ροκ…!

Πολλοί, διαχρονικά, προσπάθησαν να αναλύσουν το φαινόμενο Διονύσης Σαββόπουλος, πραγματικά δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Κάποιοι έκαναν το λάθος να μην βγάλουν, έστω και για μια στιγμή, τις κομματικές τους παρωπίδες, «τα Κάππα, τα ΠΑΣΟΚ και τα ΝΟΥ ΔΟΥ» όπως είπε ο ίδιος. Κάποιοι άλλοι φόρεσαν τον μανδύα του μουσικολόγου και βάλθηκαν να επικρίνουν την βραχνή φωνή, τα σποραδικά φάλτσα, τα «μολυσμένα» ακομπανιαμέντα, τις υπερβολές των πνευστών, τους θεατρινισμούς στις εμφανίσεις. Κάποιοι τρίτοι επιτέθηκαν στους στίχους, στους παραλογισμούς και στις αμετροέπειες κι άλλοι προσπάθησαν πολύ να αποδείξουν αφ’ ενός τα ιδεολογικά λάθη του ανδρός και αφ’ ετέρου τις αντιγραφές ξένων προτύπων. Και τελικά το φαρμάκι για τον τραγουδοποιό κατάφεραν να «διαιωνίσουν» στην ελληνική μουσική ιστορία μόνο δύο άνθρωποι: ο κ. Βασίλης Ραφαηλίδης (1934-2000) δημοσιογράφος, συγγραφέας, κριτικός κινηματογράφου, δηλωμένος μαρξιστής-κομμουνιστής, σε μία τηλεοπτική συνάντηση το 1992 και ο δημοσιογράφος κ. Γιάννης Ανδρουλιδάκης (αγνώστων, σ’ εμένα, λοιπών στοιχείων) με ένα κείμενο του 2017, που μάλλον πρωτο-δημοσιεύτηκε στο tvxs. Αυτά τα δύο κείμενα κυκλοφορούν μονίμως στο διαδίκτυο, έρχονται και ξαναέρχονται, λένε και ξαναλένε τα ίδια πράγματα, χωρίς, στην πραγματικότητα, καμία τεκμηρίωση. Η πρόσφατες απουσίες στην κηδεία στην Μητρόπολη της Αθήνας επίσημα ακολούθησαν το ίδιο μοτίβο, μένοντας ομοίως χωρίς τεκμηρίωση. Προς χαράν της ελληνικής δεξιάς και ακροδεξιάς, που κουβαλήθηκε σύσσωμη δήθεν για να τιμήσει τον τροβαδούρο, Κι εγώ διαρκώς να μουρμουρίζω «έλα χωρίς πολιτικούρες, με το φτερό σου να πετάει, όχι στων μανιφέστων την κλεισούρα παρά σ’ εκείνο εκεί το μπαρ που ξενυχτάει».

Στην μακριά ενασχόλησή μου με την Ελληνική Μουσική γνώρισα εκατοντάδες ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχολήθηκαν μ’ αυτή. Κάποτε έλεγα ότι έπαιζα στην κιθάρα πάνω από 2000 τραγούδια, στην Καρλσρούη έκανα και τον Μαέστρο-Δάσκαλο σε μια μικτή φοιτητική χορωδία που τόλμησε πολλές εμφανίσεις σε διεθνείς φοιτητικές γιορτές (μαζί με Πέρσες, Ινδονήσιους, Νοτιοαμερικάνους, Βιετναμέζους…) και βρίσκεται ακόμη στην καρδιά όλων όσων τότε συμμετείχαν. Στην Ελλάδα εντάχθηκα σε τετράφωνες Χορωδίες και γύρισα πόλεις και χωριά τραγουδώντας. Σ’ αυτή την περιπλάνηση ήρθα σε επαφή με έναν σωρό τραγούδια και συνθέτες απ’ τους οποίους ξεχώρισα πέντε (και μη προς κακοφανισμόν των πολλών υπολοίπων): Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Μαρκόπουλος και Σαββόπουλος. Έζησα μαζί τους, αγαλλίασε η ψυχή μου, διδάχτηκα να χαίρομαι τη ζωή τραγουδώντας ακόμη (και κυρίως) στις δύσκολες στιγμές – δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι, χόρεψε τώρα γύφτισσα καρδιά – κέρδισα γνώση (όχι σοφία…). Από τους πέντε, έχει μείνει ως τώρα ζωντανός μόνον ένας, ο Σταύρος Ξαρχάκος, κι εύχομαι μακροημέρευση.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν αυτός που πώς να το πω; τον ένιωθα πιο κοντά μου, ίσως γιατί οι μέρες που με πλήγωσαν γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών ή γιατί έφτασε αρκετές φορές η στιγμή για ν’ αποφασίσω με ποιους θα πάω και ποιους θ’ αφήσω…

Θα συνεχίσω αδιαπραγμάτευτα να ζω με τα τραγούδια του.

Πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ, ας πούμε και μι’ αλήθεια κι ας πέσει στο γιαλό. Καλό ταξίδι Νιόνιο.

Βόλος, 13 Νοεμβρίου 2025

Μπάμπης Σκυργιάννης

κυκλο-φ-οριακα 1256, 12 Νοεμβρίου 2025

Καλημέρα αγαπημένοι και αγαπημένες.

Ζούμε πλέον στον ρυθμό της «ενεργειακής αναβάθμισης» και της «γεωπολιτικής ενδυνάμωσης», η μισή αμερικάνικη κυβέρνηση, παρέα με την μοναδική στα χρονικά πρέσβειρα, βρίσκεται ή πηγαινοέρχεται στην Αθήνα, αγκαζέ με πετρελαϊκούς κολοσσούς, οι οποίοι, προκειμένου οι Έλληνες Ιθαγενείς να μην γκρινιάζουν παραπολύ, υπόσχονται χαντρούλες και καθρεφτάκια εξορύξεων στα «οικόπεδα» του Ιονίου και της Κρήτης. Για τα κοιτάσματα του Πρίνου δεν γίνεται πολύ κουβέντα, τα υπόλοιπα είναι που (δήθεν) ενδιαφέρουν. Αλλά όλο το «ψωμί» βρίσκεται, φυσικά, στο αμερικάνικο ΥΦΑ, Υγροποιημένο Φυσικό Αέριο, ελληνιστί LNG, Liquefied Natural Gas, το οποίο θα αντικαταστήσει το κακό Ρώσικο (απλό) φυσικό αέριο. Το LNG μεταφέρεται με ειδικά πλοία (διάβασα ότι ο εφοπλιστής και μιντιάρχης και ομαδάρχης κύριος Μαρινάκης έχει ήδη κατασκευάσει ή παραγγείλει 15 τέτοια ειδικά υγραεριοφόρα πλοία μεταφοράς LNG, για να είναι, ο άνθρωπος, έτοιμος…) στους πλωτούς σταθμούς FSRU, Floating Storage Regasification Unit, Μονάδα Αποθήκευσης και Επαναεριοποίησης Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου. Είναι τελείως προφανές ότι αυτή η «τιμωρία» της Ρωσίας θα στοιχίσει στην Ευρώπη εκατοντάδες δισεκατομμύρια, αρκετά από τα οποία θα τα πληρώσουμε εμείς, εσείς, εμείς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Και κάποιοι σήμερα κυβερνώντες, απανταχού της γηραιάς ηπείρου, θα εξασφαλίσουν το μέλλον των τρισέγγονών τους. Ξε-κάθαρα και ξε-διάντροπα.

Πρέπει να αντιδράσουμε συμπολίτισσες και συμπολίτες. Πρέπει. Δεν είναι δυνατόν στον κλειστό Παγασητικό Κόλπο να σκέφτονται κάποιοι (και είναι και ντόπιοι, π’ ανάθεμά τους…) να φορτώσουν τέτοιες εγκαταστάσεις. Θυμηθείτε, αντιδράσαμε και πετύχαμε: να μην κατασκευαστεί διαλυτήριο πλοίων, να μην κατασκευαστούν δεξαμενές πετρελαίου στο Τσιγκέλι, να μην υπάρχουν νιτρικά λιπάσματα στις εγκαταστάσεις Λούλη, έχουμε αγωνιστεί για την καθαρότητα αυτού του κόλπου («Ο Παγασητικός πρέπει να ζήσει», 1986-87) ενάντια σε θεσσαλικές βιομηχανίες και τα απόβλητά τους, καταφέραμε το όχι αυτονόητο εκείνους τους καιρούς δίκτυο αποχέτευσης ακαθάρτων και τον πρωτοποριακό για τα Ελληνικά δεδομένα Βιολογικό Καθαρισμό (πολύ πριν τον Άρχοντα, για τους νέο-Βολιώτες ή τους αμνήμονες…). Πρέπει να αντιδράσουμε οργανωμένα και σύσσωμοι οι Μαγνησιώτες. Με μπροστάρηδες, λέω εγώ, τους τοπικούς κυβερνητικούς βουλευτές, που ελπίζω να έχουν, επιτέλους, καταλάβει ποιο είναι το συμφέρον του τόπου τους και να μην βαυκαλίζονται με «θέσεις εργασίας», λιμενικά δικαιώματα, πιστώσεις κι άλλες τέτοιες «χαντρούλες για ιθαγενείς», όπως έγραψα και παραπάνω. Από τον Άρχοντα και τους πρατρεχάμενούς του δεν περιμένω τίποτε, έτσι κι αλλιώς ολημερίς κι ολονυχτίς, όταν δεν απουσιάζουν από την πόλη, στα καφενεία της οδού Κουμουνδούρου τη βγάζουν, έχουν δεσμεύσει και «ειδικές» θέσεις στάθμευσης 28^ης Οκτωβρίου-Κουμουνδούρου, στα Δημοτικά Συμβούλια με το ζόρι πάνε, τους χαλάνε τη βολή, δεν περιμένω τίποτε. Και αίτημα-σύνθημα ένα: όχι LNG, πουθενά στον Παγασητικό – το λέω αυτό το «πουθενά» επειδή διάβασα ότι κουβεντιάζεται και σημείο προς Μιτζέλα μεριά, και φαντάζομαι ότι θα «παίξει» επιχείρημα απόστασης… «LNG Πουθενά μέσα στον Παγασητικό!», ανυποχώρητα.

«Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια / έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό» έγραψε στο «Μαγισσάκι» ο Οδυσσέας Ελύτης και μελοποίησε-τραγούδησε το 1996 η Νένα Βενετσάνου. Ο Ελύτης επίσης έγραψε στο «Ανάμεσα Σύρο και Τζια», που μελοποίησε ο Θεοδωράκης το 1961 και τραγούδησε ο Μπιθικώτσης με την Καίτη Θύμη, «Κι αν γενεί ποτέ το θάμα κι αγαπήσεις κάνω τάμα / να σου φέρω μια μπρατσέρα και τον Πολικό Αστέρα» κι αν δεν υπήρχαν τα τραγούδια δεν υπήρχε περίπτωση εγώ να είχα διαβάσει αυτούς τους στίχους. Πάμε στα «δικά μας», τα πιο πεζά:

Ηλεκτρικά λεωφορεία. Μετά τα ηλεκτρικά Ι.Χ. (που, μεταξύ μας, δεν φαίνεται να έχουν «μαγέψει» τους απανταχού της γης καταναλωτές) τώρα στην Ελλάδα και τα ηλεκτρικά λεωφορεία (για την Ιστορία, εγώ συνάντησα ηλεκτρικά λεωφορεία τον Ιανουάριο του 1995, πριν 30 χρόνια, δηλαδή, στο Dordrecht της Ολλανδίας). Πράσινη ανάπτυξη, όχι καυσαέρια, ποιος νοιάζεται τι θα γίνει με τις μπαταρίες μαζικά όταν θα ‘ρθει η ώρα τους – η Αθήνα έχει ηλεκτροκίνητα λεωφορεία με εναέριο δίκτυο, τα πασίγνωστά μας κίτρινα τρόλεϋ, από το 1948 στην Καστέλα του Πειραιά μέχρι σήμερα που, όπως γράφει η Βικιπαίδεια, υπάρχει ένα δίκτυο 404 km με 19 γραμμές, στις οποίες κινούνται καθημερινά 356 τρόλεϋ σύγχρονής, αντιρρυπαντικής τεχνολογίας. Δεν έχω καταλάβει το ισχυρό επιχείρημα του κ. Υφυπουργού Μεταφορών υπέρ της κατάργησης των τρόλεϋ και της αντικατάστασής τους από ηλεκτρικά λεωφορεία, πέραν του να ξοδευτούν κι εκεί κάποια πολλά εκατομμύρια. Δεν έχω καταλάβει ποιον ενοχλούν οι εναέριες γραμμές τροφοδοσίας, ακόμη και τα περιστέρια μετά χαράς κάνουν στάση στα καλώδια. Επίσης δεν έχω καταλάβει πόσο ρεύμα καταναλώνει όλος αυτός ο στόλος και περιμένω ν’ ακούσω, όπως γίνεται πάντα μ’ αυτή την κυβέρνηση, τι χάλια λειτουργία υπάρχει σήμερα και πόσο θα «αναβαθμιστεί» λόγω χαμηλής κατανάλωσης, αυτονομίας, ευελιξίας και άλλα παραμύθια – ψάχνω, συμπολίτες, να μάθω ποιος προαλείφεται για προμηθευτής. Από την άλλη μεριά ήδη έχει ξεκινήσει η αντικατάσταση αρκετών θερμικών λεωφορείων με ηλεκτρικά, αυτό μάλιστα, αυτό έχει λογική. Είδα προχθές στην Λάρισα ένα ηλεκτρικό αστικό λεωφορείο και είπα μπράβο! Μακάρι αυτή η αντικατάσταση να προχωρήσει και να υποστηριχθεί από το Κράτος σε όλες τις επαρχιακές πόλεις που διαθέτουν αστική συγκοινωνία, το περιβάλλον θα είναι ευγνώμον και οι πολίτες ευτυχείς. Τα λεφτά που προβλέπεται να φαγωθούν στην Αθήνα, να φαγωθούν στην έρμη την Επαρχία, αυτή είναι η πρότασή μας (διότι ότι θα φαγωθούν είναι βέβαιο…).

Ολοκληρώθηκαν με τεράστια επιτυχία ο 42^ος ΑΜΑ και το 66^ο ΦΚΘ. Επίσης το ΔΠΔ δεν δέχτηκε την έφεση, δεν θυμάμαι ποιανού, όμως το ΠΑΔΑ διαπρέπει στας Ευρώπας και η ΕΔΕΥΕΠ μαθαίνω ότι διαχειρίζεται τους (εν δυνάμει, άραγε;) Ελληνικούς υδρογονάνθρακες. Ελάχιστο μόνο δείγμα των ακρωνυμίων που ξαφνικά κι απρόβλεπτα εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό μπροστά μου και με τρελαίνουν. Δεν θα σας πω τι δηλώνουν, να ψάξετε όπως ψάχνω κι εγώ. Και να θυμάστε ότι

Σας αγαπώ αποστομωτικώς, γεια σας και χαρά σας.

Στο σκίτσο ο Μποστ εύστοχα διακωμωδεί, το 1959, τα σκαψίματα στους Αθηναϊκούς δρόμους. Ταιριαστό το θεωρώ με αυτό που συμβαίνει εδώ και μήνες στον Βόλο…

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 12.11.2025, αρ.φύλλου 4518

κυκλο-φ-οριακα 1255, 5 Νοεμβρίου 2025

 

Και ναι! έχουμε φτάσει στον 11^ο μήνα! Αναρτήθηκαν πάλι τα χριστουγεννιάτικα μπλε καταθλιπτικά λαμπιόνια της «γιορτής» ετοιμάζεται η κακόμοιρη η Αργώ να βγει πάλι στην στεριά, έκθεμα ματαιότητας αξίας 6.000 € για την μετακίνηση (λεφτά υπάρχουν), αυτή τη χρονιά θα την αγναντεύει από μακριά ο Ιάσονας, το άγαλμα στην άλλη άκρη της παραλίας, που στήθηκε και εγκαινιάστηκε παρουσία (δοτική πτώσις) και του αρχαιολάτρου Αδώνιδος αλλά απουσία (επίσης δοτική) του Άρχοντος, την 1^η Νοεμβρίου τ.ε. Η απουσία οφειλόταν στο ότι ο Άρχοντάς μας δήλωσε ευθαρσώς ότι (αν είναι δυνατόν!) δεν είχε ενημερωθεί περί του αγάλματος! Όμως μια μέρα μετά ο Οργανισμός Λιμένος Βόλου δημοσιοποίησε γνωστοποίηση και υπογεγραμμένη σύμφωνη γνώμη – κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στην όμορφη πόλη μας, πού αποσκοπούν, δηλαδή, δεν νομίζω να έχει καταλάβει κανείς.

Το άγαλμα χρηματοδοτήθηκε κυρίως από τον κ. Πάρη Δράγνη, Αγχιαλίτη στην καταγωγή, εφοπλιστή, κάτοχο εξαιρετικής θαλαμηγού, κάτοχο επίσης του εμβληματικού κτηρίου της Τράπεζας της Ελλάδος και ιδιοκτήτη της εταιρείας Mediterranean Gas, η οποία προτίθεται να εγκαταστήσει σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) μέσα στον Παγασητικό, απέναντι από την Κριθαριά. «Με αγαπάς, σε αγαπώ στο μαύρο κύμα πάνω. Με το νοτιά σ’ αναζητώ, με το βοριά σε χάνω» κι ο Θεός μαζί μας, έρχονται δύσκολες μέρες γι’ αυτό το θέμα, καθώς τα δουλικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμφώνησαν με την απαίτηση του Τραmp να σταματήσουν κάθε εισαγωγή φυσικού αερίου από την Ρωσία και να στραφούν υποχρεωτικά, πλέον, στο αμερικάνικο LNG, που είναι τρεις φορές ακριβότερο. Καταλαβαίνουμε τώρα γιατί γίνεται αυτή η άνευ όρων υπεράσπιση των δήθεν συμφερόντων της Ουκρανίας και όλες οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας; Και καταλαβαίνουμε, επίσης, ποιος θα το πληρώσει στο τέλος όλο αυτό το νταβατζιλίκι; Εκτός αν περιμένουμε να σωθούμε από την (επίσης αμερικάνικη) Chevron, εταιρεία διαχείρισης (αργού) πετρελαίου, που οσονούπω θα κάνει γεωτρήσεις σε Ελληνικά ύδατα…

Στις 21 Οκτωβρίου 2025 απεβίωσε ένας ακόμη μεγάλος Έλληνας, ο Διονύσης Σαββόπουλος (έχουμε μείνει πολύ λίγοι πλέον…). Δυο μέρες μετά ξεκίνησα να γράφω «κάτι», που ακόμα δεν τέλειωσε, κι όταν με το καλό τελειώσει θα σας το γνωστοποιήσω δεόντως. Ύστερα ήρθε η κηδεία το Σάββατο 25.10.2025 στην Μητρόπολη των Αθηνών, με παρόντα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ομιλητή τον Πρωθυπουργό της χώρας, σύσσωμη την Κυβέρνηση και απούσα την Αντιπολίτευση πλην της Πλεύσης Ελευθερίας και αισθάνθηκα για μία ακόμη φορά ότι δεν φταίει ο γιαλός αλλά εμείς, για το ότι στραβά αρμενίζουμε. «Εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος / που εντός του επωάσθηκαν όλοι αυτοί / εμείς με τις αιώνιες τις δυσθυμίες μας / με το κενό και με το αμφισβητώ / σαν πετρωμένοι μέσα στο καθιστικό» τραγούδαγε ο ίδιος το 1989, σ’ εκείνο το καταραμένο το «Κούρεμα», μιλώντας για τους εκδρομείς του ’60. Θα έχουμε την ευκαιρία να τα ξαναπούμε περί αυτών, και είναι μια μεγάλη συζήτηση, που βιαστικά, πρόχειρα και ωφελιμιστικά κάποιοι προσπαθούν να επιβάλουν στα κοινωνικά δίκτυα. Σκύλευση λέγεται αυτό, όχι αγιοποίηση.

Κάπου τότε ανακοινώθηκε επισήμως το κλείσιμο 204 καταστημάτων των Ελληνικών Ταχυδρομείων (ΕΛΤΑ) σε όλη τη χώρα. Μαζί με τα γνωστά και μη εξαιρετέα που λένε σε κάθε εκποίηση δημόσιας περιουσίας, περί αντιοικονομικής λειτουργίας, και με προφανή σκοπό να παραχωρηθεί το έργο της διακίνησης αλληλογραφίας και λοιπών αποστολών αποκλειστικά, πλέον, στην ACS και στις παραφυάδες της, που ξεφυτρώνουν συνεχώς. Ο Αρχιτέκτονας και Αδερφός μου Δημήτρης εύστοχα σκιτσάρησε το θέμα.

Δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε ανάσα. Πλήθος απροσμέτρητον θεμάτων και αναθεμάτων, τι να προλάβει ένα κειμενάκι με 800-900 λεξούλες. Ας δούμε μερικά επί τροχάδην

α) το εργοτάξιο στο Αλυγαρόρεμα συνεχίζει όπως άρχισε, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για οποιαδήποτε βελτίωση. Και επειδή σ’ αυτή την πόλη πάντα αναζητούνται συνωμοσίες και συνωμότες για κρέμασμα δηλώνω πως ό,τι είπα-έγραψα για το θέμα (ιρλανδική διάβαση ή γέφυρα Μπέλεϋ) ήταν αφ’ εαυτού μου και μόνο. Το γιατί δεν γίνεται τίποτε είναι, νομίζω, καθαρά θέμα ξεροκεφαλιάς ή «κόντρας».

β) τα ενοικιαζόμενα ποδήλατα, τώρα οι άχαρες γκρίζες βάσεις αφαιρέθηκαν και τοποθετούνται εύχαρες βάσεις τυρκουάζ, χαμηλές και πολύ σικ!, αλλά ποδήλατα γιοκ. Αναρωτιέμαι ποιος δουλεύει ποιον.

γ) η λαϊκή αγορά στην οδό Περραιβού. Μεγάλη έμπνευση μεγάλων ανδρών, τι να πω; Ο μοναδικός δρόμος στον ανατολικό τομέα της πόλης που συνδέει με φανάρια την οδό Πολυμέρη με την οδό Αναλήψεως κι από κει με τον Περιφερειακό Δρόμο, την Άλλη Μεριά, το Πήλιο, ο μοναδικός. Κι εκεί αποφάσισαν οι φωστήρες ότι πρέπει να στηθεί λαϊκή αγορά ενδυμάτων, τι να πω;

δ) ο κυκλικός κόμβος στην οδό Παρασκευοπούλου, το δεύτερο φαραωνικό έργο στην Μεσόγειο, μαζί με το νέο Αιγυπτιακό Μουσείο. Δεν λέω, είναι ένας σωστός, χρήσιμος και καλοφτιαγμένος οδικός κόμβος αλλά αυτό. Ένα χρήσιμο, επαναλαμβάνω, επιφανειακό εργάκι. Τίποτε παραπάνω και τίποτε παρακάτω.

ε) καινούργιο σκάνδαλο τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ στο Εθνικό Κτηματολόγιο. Εκεί οι κομπίνες αφορούν κυρίως οικόπεδα, εγκαταλελειμμένα, διακατεχόμενα, διεκδικήσιμα, τα οποία εύκολα αλλάζουν χέρια και περνούν σε δικά μας. Προσπαθήστε να φανταστείτε τι θα γίνει αν, όπως λέγαμε τις προάλλες, εντάξουν στο Κτηματολόγιο και τις Πολεοδομίες!

Τρέχοντας… Σας αγαπώ μεγαλοπρεπώς, γεια σας.

Στο σκιτσάκι του Δημήτρη Σκυργιάννη η νέα ταχυδρομική λειτουργία στην Ελλάδα.

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 05.11.2025, αρ.φύλλου 4513

κυκλο-φ-οριακα 1254, 22 Οκτωβρίου 2025

 

Καλημέρα αγαπητές και αγαπητοί. Σήμερα το απόγευμα, ώρα 18:30, στο «Ξενία» θα παρουσιαστεί ένα από τα σημαντικότερα έργα τεκμηρίωσης αυτής της πόλης: το εξαιρετικό πόνημα της Μαρίας Σπανού «Ιστορώντας τη Ρότα του Λιμένα Βόλου. Η διαδρομή του Λιμενικού Ταμείου (1883-2001)» σε ένα αρκετά «χοντρό» βιβλίο-λεύκωμα έκδοσης του Οργανισμού Λιμένος Βόλου, προϊόν έρευνας και καταγραφής για πολλά χρόνια και σε πάρα πολλές πηγές – ανεπιφύλακτα σας προσκαλώ σ’ αυτή την παρουσίαση.

Η διαδρομή του Λιμένα Βόλου, λοιπόν. Που σήμερα δείχνει σαν να έχει υποστεί κάποια διακοπή. Διάβασα την ανησυχία των εργαζομένων. Διάβασα και ότι αναμένεται μία απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Βλέπω και την (ουσιαστικά) υποτονική λειτουργία στους προβλήτες. Επικροτώ την κατασκευή των φωτοβολταϊκών στεγάστρων στο parking, αλλά τα λιμάνια ζουν από την θάλασσα, όχι από την στεριά. Και επιτέλους, δεν καταλαβαίνω αυτή την επιμονή για ιδιωτικοποίηση-ξεπούλημα μιας νευραλγικής υποδομής, που μέχρι πρότινος μια χαρά αποδοτικά και σίγουρα λειτουργούσε, προς όφελος και της οικονομίας γενικότερα και της πόλης ειδικότερα.

Και λέγοντας περί ιδιωτικοποίησης διάβασα επίσης ότι ετοιμάζεται Νόμος περί «απελευθέρωσης της αγοράς…» (πάντα η ίδια καραμέλα, σκλαβωμένα είναι όλα και πρέπει να απελευθερωθούν, αεροπλάνα κι αεροδρόμια, τρένα, λιμάνια, ενέργεια, πολεοδομίες, πανεπιστήμια…) αυτή τη φορά των υπεραστικών μετακινήσεων, για την ακρίβεια «Το νομοσχέδιο προβλέπει την αντικατάσταση του ισχύοντος πλαισίου με ένα νέο ενιαίο, το οποίο είναι συμβατό με τον ευρωπαϊκό κανονισμό, και τη διενέργεια διαγωνισμών για την ανάθεση των δρομολογίων σε διάφορες γεωγραφικές περιοχές. Η αρμόδια αρχή για τη διεξαγωγή των διαγωνισμών είναι το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, ενώ οι Περιφέρειες θα επιβλέπουν την εκτέλεση των συμβάσεων». Έχω μια υποψία ποιος ιδιωτικός οργανισμός προτίθεται να αντικαταστήσει τα ΚΤΕΛ, προφανώς έχει μεγάλη επιρροή στας Ευρώπας της κυρίας φον ντερ Λάιεν, αν παρακολουθείτε ποδοσφαιρικούς αγώνες σίγουρα θα τον δείτε φαρδιά-πλατιά διαφημιζόμενο παντού μέσα στα γήπεδα. Θα το παρακολουθήσουμε το θέμα.

Στο Αλυγαρόρεμα ξεκίνησε η κατασκευή της γέφυρας και ταυτοχρόνως ξεκίνησε ο κλαυθμός των παρόδιων στο οδικό τμήμα που αποκλείστηκε επαγγελματιών. Λογικός και ο αναπόφευκτος (;) αποκλεισμός, λογικός και ο κλαυθμός για μια δυσπραγία που αναμένεται τουλάχιστον 7μηνη. Κι εμείς βάλαμε ένα ερωτηματικό στο «αναπόφευκτος» για να κάνουμε δύο ερωτήματα, χωρίς να θέλουμε να κάνουμε τον έξυπνο ή τον μάγκα: α) Άραγε εκεί επί τόπου, στο Αλυγαρόρεμα, εξετάστηκε η δυνατότητα-πιθανότητα να κατασκευαστεί μία «Ιρλανδική Διάβαση», δίπλα στο εργοτάξιο της γέφυρας, μέσα από τον χείμαρρο; Σε ολόκληρον τον Μπελεγρίνο κάτι τέτοιο κατέστη εύκολα δυνατόν. β) Μήπως εξετάστηκε (και απορρίφθηκε, λέμε τώρα…) η λύση μιας στρατιωτικής, προσωρινής Γέφυρας Μπέλεϋ, οπωσδήποτε με φωτοσήμανση προτεραιοτήτων; (κι αυτό επετεύχθη στον Μπελεγρίνο) Βεβαίως ο φόρτος της οδού είναι ιδιαίτερα υψηλός και οι προσωρινές αυτές λύσεις έχουν τα όριά τους, αλλά ίσως είναι, υπό κάποιους όρους, προτιμότερες από τον πλήρη αποκλεισμό. Με χαρά θα διαβάζαμε (εγώ, οι επαγγελματίες και όλοι οι ενδιαφερόμενοι πολίτες) μια απάντηση από κάποιον αρμόδιο επ’ αυτών.

Και στην Λάρισα ξεκίνησε η δωρεάν παροχή πόσιμου νερού στους πολίτες από τέσσερις «έξυπνες» βρύσες σε διάφορα σημεία της πόλης. Εμείς εδώ, στον όμορφο Βόλο μας δεν έχουμε έξυπνες βρύσες, έχουμε έξυπνους ανθρώπους! Όταν πρόσφατα (ξανα) τέθηκε θέμα για κοινόχρηστες βρύσες καθαρού πόσιμου νερού από το Πήλιο, διέρρηξαν τα ιμάτιά τους οι αρμόδιοι, ειπόντες «…δεν θα γυρίσουμε εμείς την πόλη 100 χρόνια πίσω…». Όχι, συμπολίτες, δεν είναι ο γιαλός στραβός. Μ’ αυτούς που έχουμε τόσο άσχημα μπλέξει αρμενίζουμε στραβά. Η Λάρισα καλπάζει σε όλους τους τομείς της δημόσιας καθημερινότητας κι εμείς φυτεύουμε λουλουδάκια, κρεμάμε λαμπιόνια και θυμόμαστε τα παλιά μεγαλεία του Παρθεναγωγείου – και διηγώντας τα να κλαις, όπως διαιώνισε και ο Διονύσιος Σολωμός στον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν» (που κατά σύμπτωση πρωτο-δημοσιεύτηκε σαν χθες, στις 21 Οκτωβρίου 1825, στην «Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος»). Και με την ευκαιρία, βοηθούντος του εξαιρέτου και διαχρονικού φίλου Στάθη, θυμήθηκα τις απόψεις των Οικολογικών Ομάδων Πηλίου (Οικολόγοι Εναλλακτικοί), δημοσιευμένες στην «Θεσσαλία» στις 9 Ιανουαρίου 1990, που μιλούσαν για «…πρατήρια πόσιμου νερού» με ξεχωριστό δίκτυο, απ’ ευθείας από τις Κοινότητες (τότε) του Πηλίου. Ο Κύριος μεθ’ ημών και υμών.

Άλλο τεράστιο θέμα των πολλών τελευταίων ημερών: η ευλογιά των προβάτων, που αποδεκατίζει τα κοπάδια και καταστρέφει τους κτηνοτρόφους και τους παραγωγούς γαλακτοκομικών προϊόντων (καμία φυσική σχέση με το αντικείμενο δεν έχω, από ενδιαφέρον γράφω). Δεν το χωράει ο νους μου ότι μια ολόκληρη κοινωνία που κουτσά-στραβά αντιμετώπισε έναν παγκόσμιο CoViD δεν μπορεί σήμερα να αντιμετωπίσει έναν ιό στα προβατάκια. Δεν το χωράει, ό,τι κι αν ακούω-διαβάζω κάθε μέρα. Και η ζωή με αναγκάζει να γίνω «συνωμοσιολόγος» (που ποτέ δεν ήμουν) και να σκεφτώ ότι αυτό το ξεκλήρισμα των Ελληνικών αμνοεριφίων πολύ ευνοεί τους εισαγωγείς ευρωπαϊκών και άλλων κρεάτων όπως και τους εισαγωγείς βουλγαρικού και άλλου γάλακτος. Διότι ούτως ή άλλως η Ελληνική Οικονομία στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις εισαγωγές και τα υπόλοιπα περί «ανάπτυξης» παραμένουν παραμύθια για (μικρά) παιδιά.

Σας αποχαιρετώ διακριτικώς, με μία σπουδαία αποκλειστική είδηση, παγκοσμίου ενδιαφέροντος: από τις 15.10.2025 η οικογένειά μας έχει αυξηθεί κατά ένα ακόμη άρρεν μέλος. Σας αγαπώ εκ του μακρόθεν, γεια-χαρά.

Στην φωτογραφία, προς επίρρωσιν του κοσμοϊστορικού γεγονότος, «ich wiege» σημαίνει ζυγίζω, έχω το βάρος, φωτο FL.

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 22.10.2025, αρ.φύλλου 4504