κυκλο-φ-οριακα 1211, 9 Οκτωβρίου 2024

 

Καλημέρα συμπολίτες, συμπολίτισσες και απανταχού αναγνώστες! Σαν το νερό τρέχουν οι μέρες, περνούν και φεύγουν και δεν κλαίει ανθρώπου μάτι, που λέει και το λαϊκόν άσμα. Τουτέστιν ούτε να κλάψει ένα μάτι δεν προλαβαίνει, καθώς οι κατραπακιές έρχονται απανωτές κι απ’ όλες τις μεριές, αδιακρίτως – από το Δημοτικό Σχολείο μέχρι τους κέδρους του Λιβάνου.

Βία, βία παντού. Που διαπερνά τα πάντα, όλες σχεδόν τις εκφράσεις της ζωής στον 21^ο αιώνα, με κύρια θύματα τις ψυχές των παιδιών. Κατά την γνώμη μου, όσοι ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές και λοιποί επιστήμονες κι αν ασχοληθούν, θεωρητικά και πρακτικά, με το ζήτημα, τίποτε δεν θα αλλάξει αν δεν απαγορευτούν δια νόμων, παγκοσμίων, επειγόντων και αυστηρών, κάθε μορφής βίαια ηλεκτρονικά παιχνίδια στα «ίντερνετ καφέ» και στα ατομικά χειριστήρια καθώς και όλα τα «κατάλληλα για άτομα άνω των 12 ετών» τηλεοπτικά κατασκευάσματα με ό,τι είδους τέρατα μπορεί να γεννήσει η άρρωστη φαντασία των άρρωστων ανθρώπων και των υπολογιστών τους, που τα παράγουν. Και βέβαια μετά από όλα αυτά μένει ο ίδιος ο υπολογιστής, αυτό το τεράστιο επίτευγμα του ανθρώπινου μυαλού, αυτός ο θεός μαζί και διάβολος μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, μέσα στο ίδιο μας το μυαλό, μέσα στην ψυχή των παιδιών. Χρειάζεται αγώνας, κι αγώνας δύσκολος, οι συνθήκες είναι πραγματικά δύσκολες.

Κι από την άλλη μεριά, βέβαια, οι τσακωμοί κι οι πλακωμοί μεταξύ συμμαθητών δεν ήταν άγνωστοι στα χρόνια που εμείς, ως αμιγείς άρρενες στα Γυμνάσια Αρρένων, μεγαλώναμε. Και οι «μάγκες» υπήρχαν, και οι «φλώροι» υπήρχαν, και οι «σπασίκλες», και οι «γυαλάκηδες», και οι «τσαμπουκάδες», και κάποιο κεφάλι άνοιγε, κάποια μύτη μάτωνε – έπεφταν 3-4 χαστούκια από τους Γυμναστές, 3-4 αποβολές από τον Γυμνασιάρχη, άντε και ένα πέρασμα των γονέων από το Γραφείο, και το θέμα τελείωνε εκεί. Τώρα…συλλήψεις, εισαγγελέας ανηλίκων, τακτική δικάσιμος, ο Θεός να μας φυλάει. Και είναι βέβαιο ότι δεν είναι ο γιαλός στραβός.

Πολλοί Βολιώτες μου μήνυσαν (ευτυχώς, δεν με μήνυσαν, η υπέροχη γλώσσα μας κρατάει την δύναμη της, παρά τις καθημερινές ταλαιπωρίες που υφίσταται…) ενθουσιασμένοι με την «…πρόταση για διέλευση των αστικών λεωφορειακών γραμμών 2, 3, 4, 7, 8 και 9 και των υπεραστικών για Χάνια/Ζαγορά και Πορταριά/Μακρινίτσα από τον ήδη κυκλοφορούμενο παραλιακό δρόμο οδό Αργοναυτών μέχρι την οδό Κ.Καρτάλη κι από εκεί ευθεία επάνω». Αλλά τι ωφελεί, όταν ουδείς αρμόδιος της πόλεως ταύτης ενδιαφέρεται σχετικά; Ήταν ένας καιρός που αρκετοί άνθρωποι ενδιαφέρονταν για τα ζητήματα της κυκλοφορίας και είναι απολύτως βέβαιο ότι ό,τι έγινε σ’ αυτή την πόλη έγινε τότε, παλιά, τότε που οι Δήμαρχοι ήταν Δήμαρχοι, όχι πτωχοί και αφανείς ιδιοκτήτες ποδοσφαιρομάδων με (αναγκαστικά μόνο) υπεφίαλους τεχνικούς συμβούλους. Τώρα περιμένουμε πάλι φανφάρες για έναν ακόμη κυκλικό κόμβο που όλο γίνεται κι ακόμα δεν τελειώνει. Κι έβλεπα τελευταία και κάτι άλλο, από τα «ασήμαντα», που όμως έχει τη σημασία του, όταν μιλάμε για κυκλοφορία: Τι σημαίνει «ήπια κυκλοφορία»; Τι λέει σχετικά ο ΚΟΚ; Τι δηλώνει η σχετική Πινακίδα Π-92 (αρχή) και Π-92^α (τέλος). Αυτή την έρμη την Πινακίδα την εισηγήθηκα εγώ και την εφαρμόσαμε όταν φτιάχναμε την μάλλον πρώτη περιοχή Ήπιας Κυκλοφορίας στην Ελλάδα, στην παρόχθια του Κραυσίδωνα οδό Καραμπατζάκη. Το πρότυπό μου ήταν ο Γερμανικός ΚΟΚ, όπου αυτές οι Περιοχές ήταν σε φάσεις ανάπτυξης (Verkehrsberuhigung), μαζί με την Ολλανδία (woonerf) και την Αγγλία (traffic calming). Και η δική μας παρέμβαση έγινε αρκετά πριν ο Ελληνικός ΚΟΚ ενσωματώσει την Πινακίδα Π-92 και αναφέρει σχετικά στο Άρθρο 39, παρ. 3. Λέει λοιπόν ο Ελληνικός ΚΟΚ ότι (οι επισημάνσεις δικές μου)

«3. Σε περιοχές κατοικίας που έχουν χαρακτηρισθεί και σημανθεί ως περιοχές ήπιας κυκλοφορίας εφαρμόζονται οι εξής ειδικοί κανόνες: α) Οι πεζοί μπορούν να χρησιμοποιούν το οδόστρωμα σε όλο το πλάτος του. Τα παιχνίδια επιτρέπονται. β) Οι οδηγοί πρέπει να προχωρούν με πολύ χαμηλή ταχύτητα, η οποία σε καμιά περίπτωση δε θα πρέπει να υπερβαίνει τα 20 χιλιόμετρα την ώρα. γ) Οι οδηγοί δεν πρέπει να θέτουν τους πεζούς σε κίνδυνο ούτε να συμπεριφέρονται με παρεμποδιστικό τρόπο. Αν είναι αναγκαίο πρέπει να σταματούν. δ) Οι πεζοί δεν πρέπει να εμποδίζουν χωρίς λόγο την κυκλοφορία των οχημάτων. ε) Απαγορεύεται η στάθμευση, εκτός από εκεί που επιτρέπεται από σήματα στάθμευσης. στ) Σε διασταυρώσεις, χρήστες της οδού που εξέρχονται από περιοχή κατοικίας πρέπει να παραχωρούν την προτεραιότητα στους άλλους χρήστες της οδού.»

Άντε, λοιπόν, πηγαίνετε μια αυτοκινητοβόλτα στην οδό Αριστοτέλους Ζάχου, αυτή την μεγάλη ευθεία από την οδό Παπαδιαμάντη μέχρι τον Άγιο Γεράσιμο, που είναι γεμάτη με μεγάλες, όμορφες, καλοφτιαγμένες (γεια σου Νίκο) Πινακίδες Π-92, οι οποίες απάνω τους έχουν όριο ταχύτητας 30 χλμ/ώρα (Πινακίδα Ρ-32) και αναλογιστείτε (ή ονειρευτείτε…) αν μπορεί πεζός να χρησιμοποιεί το οδόστρωμα σε όλο το πλάτος του και αν μπορούν παιδιά να παίζουν σ’ αυτό το οδόστρωμα. Το ίδιο και στην οδό Καραμπατζάκη και παντού όπου κάποιοι έχουν καταλάβει ότι απευθύνονται σε ιθαγενείς χούλιγκανς και μόνο.

Αλλά ομοίως αδιάφορη βλέπω και την Τροχαία, τον υποτιθέμενο φύλακα-άγγελο του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας στο σύνολό του και όχι μόνο σε ότι αφορά τα πρόστιμα. Δεν βλέπει η Τροχαία αυτή την κατάφωρη παραβίαση του προαναφερθέντος άρθρου; Ή αποφεύγει να έρθει σε «σύγκρουση» με τον Άρχοντα πασών των διαδικασιών και τα τσιράκια του σ’ αυτή την έρμη πόλη; Κάποτε, πάλι παλιά, η Τροχαία διέθετε Αξιωματικούς με τους οποίους είχα-είχαμε στενά συνεργαστεί και οι οποίοι ήξεραν να μαθαίνουν και να εφαρμόζουν τους Νόμους χωρίς διακρίσεις.

Ουφ! συγχύστηκα! Κι αν σας στεναχώρησα, αγαπητοί μου αναγνώστες, ζητώ συγγνώμη, σας αγαπώ ανελλιπώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία η Πινακίδα Π-92 αυτοπροσώπως. Με οικία, όχημα, δρόμο, πεζό, παιδί και μπάλα.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 09.10.2024, αρ.φύλλου 4263)