.jpg)
Παρελθόν και η φετινή 4η
Αυγούστου
– «Ο
Φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον / καινούργιο τάχα κάτι να μας φέρει / τι
κρύβει μεσ’ στα δόντια του το ξέρω / καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι. Τον
Φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον / δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον» (Φώντας
Λάδης, Θάνος Μικρούτσικος, Μαρία Δημητριάδη, 1978). Καθημερινά και πιο
επίκαιροι γίνονται αυτοί οι στίχοι καθώς τα «γελαστά χέρια» αυξάνονται και
πληθύνονται και η Βουλή της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι ένα «παιχνίδι στα
χέρια των παιδιών», όπως έλεγε ο Σαββόπουλος, των αθώων γαλάζιων παιδιών, των παιδιών
της Συμμορίας των Αθώων.
Καλημέρα και
Καλόν Μήνα,
συμπολίτισσες και συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. Πρώτον, εκείνο το «ν» στην πάγια
έκφραση για την αρχή του Μήνα προτείνω εγκαρδίως να το υιοθετήσετε ανυπερθέτως.
Ο Μήνας είναι αρσενικός, το ευφωνικό «ν» στην ούτως ή άλλως αιτιατική «εύχομαι
έναν…» τονίζει την αρσενικότητά του (!) και τον τραγουδάει κιόλας ενώ το άνευ
παραπέμπει σε ουδέτερο και άφωνο μήνα. Καλόν Μήνα, λοιπόν, πολύ καλύτερο από το
Καλό Μήνα.
Δεύτερον και σημαντικόν. Εγώ
αυτοπροσώπως, με το παρατσούκλι (ή όνομα χρήστη…) Μπάμπης Sky, απενεργοποίησα
το Σάββατο 02.08.2025 πλήρως και εντελώς τον λογαριασμό μου στο φατσοβιβλίο, κατά
κόσμον Facebook Inc.(orporation), από το 2012 στο
χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, μέλος της ομάδας GAFAM (Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft), πρόσφατα μετονομασθέν σε Meta Platforms Inc. ή απλώς Meta, με
τα τρισεκατομμύρια των κερδών τού όντως πανέξυπνου κυρίου Mark Zuckerberg (το όνομα έχει γερμανική προέλευση, προφέρεται
τσούκερμπεργκ και σημαίνει ζαχαρένιο βουνό ή βουνό από ζάχαρη) που προέρχονται
από ένα βουνό διαφημίσεων παντός είδους, κατάλληλων δια πάσαν νόσον και πάσαν …
Κάποια στιγμή αυτό, το κάθε δεύτερη ανάρτηση και μία διαφήμιση, επειδή πιθανώς
ή προφανώς δεν συναίνεσα να τους πληρώνω κι από πάνω δήθεν για να μην μου
δείχνουν διαφημίσεις, θεώρησα ότι είναι απολύτως υπερβολικό, παραβιάζει
κατάφορα την προσωπική μου ελευθερία και δεν πρέπει να το ανεχτώ άλλο. Άλλωστε ούτε influencer
(επηρεαστής, επιδράστης, κάτι τέτοιο) επεδίωξα ποτέ να γίνω, με αηδιάζει και
μόνο η ιδέα. Και προχώρησα στο νενοημένο (και καθόλου από…) διάβημα. Αν θυμάμαι
καλά είχα 886 εγγεγραμμένους φίλους, με τους οποίους όλους είναι ζήτημα αν είχα
έρθει μία φορά σε επαφή – λόγω των γνωστών αλγορίθμων (;) (σιγά να μην είναι
γνωστοί, κρυφοί κι απαραβίαστοι είναι οι περίφημοι «αλγόριθμοί», οι έλεγχοι, οι
αποκλεισμοί, οι δήθεν προστασίες, τα παλληκάρια ξέρουν καλά τι κάνουν, δεν
βγαίνουν έτσι άντε τα τρισεκατομμύρια…).
Φεύγω (έφυγα) λοιπόν, κι αφήνω
πίσω μου συντρίμμια (σιγά τον τραχανά…). Στην πραγματικότητα το μόνο που θα λείψει θα είναι
η ανάρτηση των κυκλο-φ-οριακών, που γινόταν πάντα μετά την δημοσίευση στην
εφημερίδα «Μαγνησία» (χωρίς το χαρτί κυκλο-φ-οριακα δεν υπάρχουν), την
αντίστοιχη ανάρτησή τους στο magnesianews.gr και την ανάρτηση στο
προσωπικό μου ιστολόγιο με τον ίδιο τίτλο «κυκλο-φ-οριακά» (επειδή έχει αυτές
τις «παράξενες» παύλες, το Google στην αναζήτηση το βγάζει
πρώτο) όπου υπάρχουν αρχειοθετημένα και όλα τα κείμενα, από το πρώτο,
21.01.1991, μέχρι το σημερινό 1246ο, και αρκετά άλλα δημοσιεύματα.
Παραμένει, δεν ξέρω μέχρι πότε, σε ενέργεια το messenger και (θα δούμε μέχρι πότε κι
αυτό…) το Viber, η άλλη πλατφόρμα των «κοινωνικών δικτύων», που
αγωνίζεται να επιβιώσει. Στην ιστορία «twitter», που το πήρε ο
αρχιγκάνγκστερ και το έκανε «Χ» ούτε μπήκα ούτε πρόκειται να μπω ποτέ.
Και ειλικρινά το λέω, νιώθω
ότι δεν θα μου λείψουν όλα αυτά, μέσα στα οποία τόσο βίαια μπήκαμε στην αρχή
του 21ου αιώνα (μπήκαμε ή μήπως μας βάλανε; ή ανήκετε σ’ εκείνη την
παρτίδα ανθρώπων που με τίποτε δεν παραδέχονται ότι επηρεάζονται από άλλους ή,
κυρίως, από άλλα, και εξακολουθούν σήμερα να πιστεύουν ότι μόνοι και
ανεξάρτητοι διαμορφώνουν την άποψή τους και, στο τέλος, την ζωή τους;). Δεν μπορώ
να πω, και στο τέλος-τέλος δεν με ενδιαφέρει.
Τα
κυκλο-φ-οριακά είναι εδώ και θα συνεχίσουν, όσο αντέχουν ακόμα το μυαλό, η καρδιά και τα
δάχτυλα (καθόλου αμελητέα τα δάχτυλα, παρά τα διάφορα επιτεύγματα φωνητικής
γραφής) κι όσο υπάρχουν θέματα άξια σχολιασμού – μπορείτε να φανταστείτε έναν
Κόσμο, μια Ελλάδα, έναν Βόλο όπου δεν θα συμβαίνει τίποτε άξιο σχολιασμού;
Είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο; Πώς θα ήταν, άραγε, η ζωή μας χωρίς
Νετανιάχου, χωρίς Μητσοτάκη, χωρίς Άρχοντα; (τώρα που το λέω, στην Λιλιπούπολη
ο Δήμαρχος λέγεται Χαρχούδας και είναι μία ακραιφνής Αρκουδοπεταλούδα, μήπως να αλλάξουμε
αναλόγως την προσφώνησή μας, μιας που, εκτός των άλλων, θύμισε και λίγο
ανάλαφρη πεταλουδίτσα η ποδηλατοβόλτα στην Ολλανδία;)
Με την «ευκαιρία» της
Παλαιστινιακής γενοκτονίας (ας μην κοροϊδευόμαστε, φίλες και φίλοι) διαπιστώνω,
για μία ακόμη φορά, τον αχταρμά της Ελληνικής μας Κοινωνίας, που δεν ξέρει πού
πατάει και πού βρίσκεται, δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει με ποιους να πάει και
ποιους ν’ αφήσει, είναι αδύνατον να εκφράσει τι θέλει, τι επιθυμεί. Και
δυστυχώς φοβάμαι πολύ ότι αυτός ο αχταρμάς καταλήγει σε ακραίες καταστάσεις
(ήδη τα τελευταία γεγονότα στην Βουλή ήταν ένα ξεκάθαρο πραξικόπημα) που οδηγούν στις σύγχρονες
μορφές Φασισμού, όπως αυτές που κάθε μέρα και περισσότερο εκφράζονται και
μορφοποιούνται στην Ευρώπη και σε πολλά σημεία του Κόσμου, ξεκινώντας από αυτό
το υπέρτατο όνειδος για την ανθρωπότητα που ονομάζεται Τραmp.
Δεν ξέρω,
και φοβάμαι. Το μόνο που έχω σίγουρο είναι το ότι σας αγαπώ αδιαφιλονίκητα. Και
συγγνώμη αν τα σημερινά κυκλο-φ-οριακα ήταν περισσότερο ατομικές εξομολογήσεις
παρά η συνήθης (λίγο πολύ) θεματολογία μας. Γεια σας.
Συγχαρητήρια στον Οργανισμό
Λιμένος Βόλου και στην Φίλη Κυρία Μαρία Σπανού, Συγγραφέα-Ερευνήτρια της
τοπικής μας Ιστορίας και Πρόεδρο του Λυκείου των Ελληνίδων, για την εξαιρετική
έκδοση με τίτλο «Ιστορώντας τη ρότα του Λιμένα Βόλου» και υπότιτλο «Η διαδρομή
του Λιμενικού Ταμείου 1883-2001». Είχαμε χρόνια να δούμε μια τόσο επιμελημένη
και τόσο λεπτομερή καταγραφή για την πορεία ενός σημαντικού στοιχείου της
Βολιώτικης πραγματικότητας.
Στην φωτογραφία, κοντέϊνερς στο Λιμάνι, 2001, φωτο ΧΣ.
