κυκλο-φ-οριακα 1200, 26 Ιουνίου 2024

 

Με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος φτάσαμε αισίως στο κείμενο υπ’ αριθμ. 1200. Από τις 20 Ιανουαρίου 1991 ασταμάτητα μέχρι σήμερα, ένας αγώνας είναι κι αυτός. Περίπου 760.000 λέξεις στο χαρτί της εφημερίδας και στα αρχεία του υπολογιστή – ευτυχώς, γλίτωσαν όλα από τη μανία του Δανιήλ και του Ηλία, π’ ανάθεμά τους. Και στην ψυχή μου. Μια κατάθεση ψυχής είναι όλα αυτά τα κείμενα, μια αγάπη πρωτίστως για την γενέθλια πόλη και δευτερευόντως, όμως όχι ήσσονος σημασίας, για την ελληνική μας γλώσσα, που τόσο βάρβαρα πλήττεται όλα τα τελευταία χρόνια. Οπωσδήποτε είναι και μια αποθησαύριση ιστορικών γεγονότων, μεγαλύτερης ή μικρότερης σημασίας.

Καλημέρα συμπολίτες και συμπολίτισσες στο τέλος ενός θερμού Ιουνίου, εύχομαι να σας βρίσκω όλους κι όλες καλά.

Για 9^η συνεχόμενη χρονιά η Ένωση Παλαιών Προσκόπων του 58^ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Βόλου σκοπεύει την ερχόμενη Κυριακή, 30 Ιουνίου 2024, να κάνει την γνωστή, πλέον, απόβαση στην βραχονησίδα του Αγίου Νικολάου, εδώ, στον θαλάσσιο χώρο πίσω από τον Σωρό, λίγο μετά από το ακρωτήριο Αγκίστρι. Εκεί υπάρχουν όχι μία αλλά δύο βραχονησίδες, που φέρουν τα μυθολογικά ονόματα Δευκαλίων και Πύρρα, σε ανάμνηση της δια κατακλυσμού καταστροφής του ανθρώπινου είδους από τον Δία, από τον οποίο κατακλυσμό επέζησε μόνο αυτό το ζευγάρι με πλοίο που κατασκεύασε ο Προμηθέας, πλοίο το οποίο κατά μία εκδοχή του μύθου εξόκειλε στην περιοχή της Όθρυος. Κι ύστερα άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω τους και έτσι αναγεννήθηκε το ανθρώπινο είδος. Στην νησίδα Δευκαλίων είναι χτισμένο από ψαράδες ένα ξωκλήσι αφιερωμένο στο Άγιο Νικόλαο. Πηγαίνουμε λοιπόν εκεί, με βάρκα, φυσικά, συντηρούμε το εκκλησάκι, τις εικόνες και τα σκεύη του, περιποιούμαστε τον περιβάλλοντα χώρο, αλλάζουμε τις σημαίες που επί όλον τον προηγούμενο χρόνο τις ταλαιπωρεί ο αέρας. Όλα αυτά συμβαίνουν με την άδεια και τις ευλογίες της Μητρόπολης, μάλιστα 1-2 φορές έχουμε φέρει στον βράχο και τον ιερέα του Αγίου Στεφάνου και μας διάβασε έναν αγιασμό.

Έτσι αισθανόμαστε, έτσι κάνουμε ως πρόσκοποι, οι περισσότεροι από τους οποίους δώσαμε την προσκοπική υπόσχεση στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Υγεία να έχουμε για να μπορούμε να συνεχίζουμε.

Δεν συνεχίζουμε, βέβαια, τις φωτιές του Αη Γιάννη του Κλήδονα. Δια λόγους αντιπυρικής προστασίας προφανώς, κι ας είναι ακαθάριστά παραπάνω από τα δύο τρίτα των επικίνδυνων χωραφιών-οικοπέδων. Και έτσι δεν έχω πού να κάψω το μαγιάτικο στεφάνι μας! Το κρατώ σε μιαν άκρη του κήπου και περιμένω να ανάψω εν καιρώ το αριστοκρατικό μου τζάκι (το οποίο επίσης βλάπτει σοβαρά την υγεία…) για να το κάψω, διότι δεν θέλω και δεν πρέπει να το πετάξω στα σκουπίδια, αυτό μου έμαθε η Μητέρα. Λόγοι «ασφαλείας», λοιπόν. Παρακολουθώ και περιμένω το επόμενο που θα μας κόψουν «για το καλό μας» (που έλεγε κι ο Γιάννης Μηλιώκας σ’ εκείνο το αξέχαστο τραγούδι του 1986). Και σημειώστε ότι έχω βαριά προσωπική εμπειρία: το καλοκαίρι του 1965 αποφοιτούσε από το 5^ο Δημοτικό Σχολείο η ένδοξη γενιά του 1953, που ξεκίνησε το 1959 στις παράγκες. Ο υποφαινόμενος είχε επωμιστεί το βαρύ φορτίο (άλλο που δεν ήθελε, εδώ που τα λέμε…) να γράψει και να εκφωνήσει τον αποχαιρετιστήριο λόγο στην καθιερωμένη γιορτή λήξης. Η οποία είχε προσδιοριστεί μετά τις φωτιές τ’ Αγιαννιού. Όμως σ’ αυτή τη φωτιά της γειτονιάς μου, στην οποία συμμετείχαμε οικογενειακώς όλοι οι γείτονες, καθώς πηδούσα με κοντό παντελόνι κάπως έγινε και πήραν φωτιά και τα δύο πόδια μου, από τα γόνατα και κάτω! Εγκαύματα δευτέρου βαθμού, επίδεσμοι, αλοιφές (Pat Fissan η «θαυματουργή»), μέχρι τάμα στην Αγία Παρασκευή στα Τέμπη με πήγε η μάνα μου για να μου περάσουν και να μην αφήσουν σημάδια (και δεν άφησαν). Όμως στην γιορτή αποχαιρετισμού δεν γίνονταν να μην συμμετέχω, είχα και σκετς με την Ροδούλα Ζήση, είχα και τον αποχαιρετιστήριο λόγο, που τον έγραφα κάτι μέρες. Έτσι, εκτός από γυαλιά μυωπικού αστιγματισμού που από εκείνη την περίοδο δεν έχουν εγκαταλείψει την μύτη μου, αυτή ήταν η πρώτη (και μοναδική) φορά που φόρεσα μακρύ παντελόνι στο Δημοτικό Σχολείο – υπάρχει φωτογραφία!

Πάλι μας παρέσυρε το (ωραίο, αν και κατακαμένο…) παρελθόν μας.

Κινούμαι αρκετά τον τελευταίο καιρό με αυτοκίνητο και χαζεύω λίγο τις γραμμούλες για το νέο Σύστημα Ελεγχόμενης Στάθμεσης. Πρώτη παρατήρηση είναι ότι έχουν αρχίσει και ξεθωριάζουν, πάει καιρός που έγιναν και δεν λειτούργησαν, σύντομα θα θέλουν ανανέωση. Η δεύτερη παρατήρηση είναι αυτός ο διαχωρισμός σε μπλε και άσπρες. Όπου στις μπλε, από όσο καταλαβαίνω, δεν θα επιτρέπεται να σταθμεύσω εγώ που δεν είμαι μόνιμος κάτοικος της περιοχής ή της οικείας ζώνης. Και ερωτώ, ο αφελής: θέλω-πρέπει να επισκεφθώ την Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, που, αν δεν λαθεύω, εδρεύει στο παλιό κτήριο του Οργανισμού Καπνού, Γαζή-Γαμβέτα/Ογλ. Οι θέσεις στην οδό Γαζή είναι όλες μπλε, από Φιλελλήνων μέχρι Γκλαβάνη. Πού σταθμεύω το όχημά μου; Σας αφήνω να το σκεφτείτε, κι αν αρχίσετε να λέτε τις γνωστές εξυπνάδες του διαδικτύου, κακό του κεφαλιού σας.

Σχετικό με αυτό, το parking Φιλελλήνων-Δημητριάδος έχει όνομα πλέον: LAMDA PARKING. Εγώ μέχρι τώρα ήξερα την Εταιρεία Lamda Development S.A., μια εταιρεία σούπερ επενδύσεων που, μεταξύ άλλων, διαμορφώνει σιγά-σιγά και τις κατασκευές στον πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού. Τώρα έχουμε Lamda και στον Βόλο, ποιος τη χάρη μας! Σας αγαπώ ευκρινώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία ακριβώς αυτό το Lamda Parking. Και σ’ άλλα με υγεία.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 26.06.2024, αρ.φύλλου 4198)