 |
| Χαλκιδική, τα φωτοβολταϊκά πέταξαν... |
Μαρίνα πράσινο μου αστέρι
/ Μαρίνα φως του αυγερινού / Μαρίνα μου άγριο περιστέρι / και κρίνο του
καλοκαιριού (Οδυσσέας Ελύτης,
Μίκης Θεοδωράκης 1964-65), αφιερωμένο εξαιρετικά στην Μαρίνα των ξενοδοχείων,
στην Μαρίνα του καπετάνιου και στην Μαρίνα την ξαδέρφη καθώς και στις κυρίες
Μωραΐτου και Χρυσοβελώνη – μακάρι να γινόταν να τους το τραγουδήσω κιόλας «δια
του Τύπου» αυτό το υπέροχο κομμάτι «μιας άλλης εποχής», όπως αρεσκόμεθα να
λέγομεν επ’ εσχάτων, όπου διακρίνω πολλαπλώς μια ανέξοδη όσο και αδιέξοδη παρελθοντολατρεία. Ίσως σ’ αυτό να
οφείλεται και η επιστροφή σε κυβερνητικά σχήματα τα οποία, ωστόσο, καθόλου ανέξοδα
δεν ήταν στο παρελθόν, για να δούμε τι θα γίνει στο παρόν (αυτό το έρμο το «παρόν» τι τραβάει από τους εκάστοτε
προχειρο-γράφοντες, σπανίως το πετυχαίνουν, ή θα «έδωσε το παρών» ή θα έδωσε το
«παρών» ή θα «ήταν παρόν» ο κύριος τάδε, αν δε πρόκειται για κυρία, επειδή το
«παρούσα» δεν αρέσει, φαίνεται, προτιμάει κι αυτή να το δώσει το ρημάδι το
«παρών» και να βγουν όλοι από την υποχρέωση).
Ωχ! Απ’ τη Μαρίνα έρχομαι και στην κορφή παρών,
απότομα ξεκίνησε η στήλη. Ως μία ακόμη (μικρή, ελάχιστη, απλώς χάριν λόγου)
θεομηνία, μετά την Χαλκιδική και πριν τον αρχηγό των μνηστήρων της Πηνελόπης
Αντίνοο που αναμένεται οσονούπω. Βγήκανε πάλι τα τηλεοπτικά ξεφτέρια και ψάχνανε να βρούνε πώς και
γιατί δεν έγινε ενημέρωση του πληθυσμού στα κινητά του τηλέφωνα μέσω του
αριθμού έκτακτης ανάγκης 112. Τα ίδια έλεγαν και πριν ένα χρόνο, μετά από το
δράμα στο Μάτι, ύστερα σταμάτησαν να το λένε και επικεντρώθηκαν αποκλειστικά
στις ευθύνες της Περιφερειάρχη, τότε ήταν αντιπολίτευση βλέπεις. Τώρα νομίζω
ότι η αναζήτηση ευθυνών του Περιφερειάρχη σταμάτησε πολύ γρήγορα, κι έμεινε
μόνο το 112, το οποίο θα έπρεπε να είχε ειδοποιήσει τον ιδιοκτήτη των
φωτοβολταϊκών ώστε να ανέβει αυτός στην ταράτσα και να κρατήσει γερά όλη εκείνη την υπερκατασκευή – που ποιος ξέρει αν
και τι είδους στατικό έλεγχο είχε περάσει… – ώστε να μην αποκολληθεί και πέσει
στα κεφάλια των αποκάτω!
Και στο Μάτι μάθατε; έγινε κάτι; γκρεμίστηκαν
τίποτε μάντρες, διανοίχτηκαν τίποτε δρόμοι, άνοιξε η παραλία, υπάρχει καμία
πολεοδομικού, τουλάχιστον, χαρακτήρα προετοιμασία για διαφυγή από την επόμενη
πυρκαγιά, που οπωσδήποτε κάποτε θα
συμβεί; Εγώ μπα, τίποτε δεν έμαθα. Μόνο οι κατόπιν εορτής ευθύνες ενδιαφέρουν,
οι εισαγγελικές έρευνες και τα δικαστήρια, ο
Προμηθέας βρίσκεται δεσμώτης στον Καύκασο, μόνο οι καλοί μετεωρολόγοι
(γιατί υπάρχουν και πολλοί τσαρλατάνοι…) κάνουν προβλέψεις τριημέρου, το
Αστεροσκοπείο δίνει βαρύγδουπα ονόματα στις κακοκαιρίες και η Πολιτική
Προστασία εκδίδει χάρτες επικινδυνότητας για αύριο.
Θεομηνία, η μήνις του Θεού, η οργή του. Αλλά γιατί ο Θεός
να έχει οργή εναντίον της Χαλκιδικής τώρα, της Μάντρας προχθές, του Ματιού
χθες, γιατί να θέλει να χαλάσουν τα ζαγοριανά μήλα; Τι ακριβώς είναι η
«κλιματική αλλαγή» και πώς σχετίζεται, ενδεχομένως, με την θεϊκήν μήνιν; Μήπως δεν φταίει ούτε ο Θεός ούτε το 112 και φταίει
μόνο το ξερό μας το κεφάλι;
Παρεμπιπτόντως και ασχέτως (;;) με όλα τα
παραπάνω, ο Αρχηγός της Αστυνομίας τότε στο Μάτι, που καταγγέλθηκε, λοιδορήθηκε
και τελικά αποπέμφθηκε ως ανίκανος, σήμερα είναι Γενικός Γραμματέας Δημόσιας
Τάξης. Κουβέντα να γίνεται, που
έλεγε κι ο πατέρας μου.
Αυτά. Και σ’ άλλα με υγεία, Χρόνια Πολλά και στον
Κισσό. Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην 121χρονη καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 17.07.2019, αρ.φύλλου 36.869)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου