κυκλο-φ-οριακα 880 8 Μαρτίου 2017

οδός Καραμπατζάκη

«…Από τη γυναίκα ούτε ένα καλό δεν είδα,

μα πίστεψέ με, είν’ η μόνη μου ελπίδα…»

Με αυτούς τους στίχους ο Μανώλης Ρασούλης συμπύκνωσε μια ολόκληρη κοσμοθεωρία και μαζί με τον Νίκο Ξυδάκη δημιούργησαν το 1979 το άσμα «Από τη γυναίκα για τη γυναίκα», που περιλαμβάνεται στον δίσκο «Τα δήθεν». Αυτή, λοιπόν, η μόνη μας ελπίδα, έχει σήμερα την τιμητική της κι εγώ αναπολώ τα κόκκινα τριαντάφυλλα που μας μοίραζαν οι συμφοιτήτριες κάθε τέτοια μέρα τότε, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, στις αρχές της καθιέρωσης της Ημέρας της Γυναίκας.

Ας είμαστε καλά να τα θυμόμαστε εκείνα τα όμορφα χρόνια.

Σε τούτη την πόλη, πάλι, δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να έχουμε ούτε Ιστορία, ούτε ποιότητα ζωής, ούτε βιώσιμη κινητικότητα κι άλλες τέτοιες «χαζομάρες».

Ναι, συμπολίτες, μιλώ για την οδό Καραμπατζάκη και την απόφαση της Επιτροπής Βιώσιμης Κινητικότητας (γρήγορα να αλλάξει ο τίτλος, παρακαλώ!) να καταργήσει την Ήπια Κυκλοφορία στην οδό και να την μονοδρομήσει με κατεύθυνση από βορρά προς νότο. Για να κάνει τι; Να πετύχει τι; Να εξυπηρετήσει ποια ακριβώς κυκλοφορία; Να λύσει ποιο ακριβώς πρόβλημα; Το να επικαλείται κάποιος «βασικές αρχές συγκοινωνιών» και να δηλώνει ότι «διεθνώς οι παραποτάμιοι δρόμοι λειτουργούν ως ζεύγη» καθώς και «Αν θέλουμε η πόλη να ανασάνει, αυτή είναι η λύση» όχι μόνο δεν είναι σωστό, δεν αρκεί, δεν δείχνει επιστημοσύνη, αλλά είναι και επικίνδυνο. Το ίδιο επικίνδυνο όπως ήταν και τότε, το 2013, με τους ποδηλατοδρόμους, που ο ίδιος κάποιος τους θεωρούσε «άκρως επικίνδυνους για την οδική ασφάλεια» και έστειλε γι’ αυτόν τον λόγο έναν σωρό κόσμο στο δικαστήριο, το οποίο και τους αθώωσε βέβαια, και σήμερα ο τρόπος κατασκευής εκείνων των ποδηλατοδρόμων βρίσκεται μέσα στο ΦΕΚ Β 1053/2016, στις επίσημες Ελληνικές Τεχνικές Οδηγίες για Ποδηλατοδρόμους (Υποδομές ποδηλάτων).

Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο, οι παροικούντες έχουν ήδη καταλάβει. Ζούμε σε μια μικρή πόλη, γνωριζόμαστε όλοι.

Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως επιστημονική τεκμηρίωση που να δικαιολογεί την αναγκαιότητα διάνοιξης της οδού Καραμπατζάκη. Η συγκοινωνιολογία δεν είναι αφηρημένες «βασικές αρχές», είναι εφαρμοσμένη επιστήμη, με νούμερα, έρευνες, μετρήσεις, δηλωμένες προτιμήσεις. Τα κυκλοφοριακά προβλήματα αναδεικνύονται, φαίνονται, προβληματίζουν, δημιουργούν καταστάσεις. Δεν είναι ούτε δημιουργήματα εγκεφάλων, ούτε ασκήσεις επί χάρτου. Ποιο είναι, λοιπόν, το κυκλοφοριακό πρόβλημα που επιδιώκεται να λυθεί με αυτή την διάνοιξη; Πού δεν ανασαίνει η πόλη και πρέπει να ανοίξει η Καραμπατζάκη για να ανασάνει; Ποιος μιλάει για «ενίσχυση της οδικής ασφάλειας» σε δύο πολύ μακριές ευθείες (Ζάχου και Καραμπατζάκη) με μονόδρομη κυκλοφορία;

Και βέβαια αυτοί που την ασκούν την καημένη την επιστήμη πρέπει να έχουν και μια φιλοσοφία στο μυαλό τους, πολύ απλά πρέπει να ξέρουν γιατί το κάνουν και ποιους εξυπηρετούν με τις εφαρμογές που προτείνουν. Κοντολογίς πρέπει να είναι πεισμένοι ότι στις πόλεις ζουν άνθρωποι, όχι αυτοκίνητα.

Κι επειδή τέτοια τεκμηρίωση εγώ ούτε ακούω ούτε βλέπω, πέρα από τις κοινοτοπίες που ξέρω από το 1990 ακόμη, αυτή η ξαφνική απόφαση της Επιτροπής δεν ξέρω, κάπως σαν ρουσφετάκι μου ακούγεται. Αφήστε που «από το παράθυρο» διάβασα να μπαίνει στην συζήτηση και η οδός Κουντουριώτου κι ακόμη προσπαθώ να καταλάβω περί τίνος πρόκειται.

Η Ήπια Κυκλοφορία (τότε την έλεγα «Πειθαρχημένη» κυκλοφορία και ήμουν εγώ που «εισήγαγα» αυτόν τον όρο στα πράγματα αυτής της πόλης, ο όρος «Ήπια» καθιερώθηκε αργότερα) στην οδό Καραμπατζάκη λειτουργεί από το καλοκαίρι του 1995. Κατασκευάστηκε με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση μέσω του προγράμματος LIFE ως ένα τμήμα της συνολικής μελέτης αξιοποίησης και ανάπλασης του χειμάρρου με τίτλο «Το Όνειρο του Κραυσίδωνα» από την ομάδα των Μελετητών Αρχιτεκτόνων Ελένης Γαλλή, Δήμητρας Νικολάου και Δημήτρη Φιλιππιτζή με συμβούλους και ειδικούς συνεργάτες τους κκ. Άρη Προδρομίδη, Κώστα Κίτσο, Χαράλαμπο Σκυργιάννη, Κώστα Κατσιφαράκη και Άγγελο Παπαϊωάννου, που παρουσιάστηκε στις 31 Ιανουαρίου 1992 στο Δημαρχείο Ν.Ιωνίας.

Ήταν το 1^ο βραβείο στον Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό που προκήρυξε ο Δήμος Νέα Ιωνίας μετά την αποτροπή της επικάλυψης του Κραυσίδωνα, τον Ιούνιο 1990. Αυτή είναι η Ιστορία, η Ιστορία της πόλης μας. Κι αν σε κάποιους δεν αρέσει, λυπούμαι, αλλά η Ιστορία δεν αλλάζει. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Πέμπτη 09.03.2017)