κυκλο-φ-οριακα 688 16.11.2011

Βόλος, Παπαδιαμάντης

Καθώς έχουμε νέα κυβέρνηση εθνικής ισορροπίας, στο δικό μας θολωμένο μυαλό τριγυρνάει η πρώτη ενότητα από το «Προφητικόν», Έκτο Ανάγνωσμα, του Οδυσσέα Ελύτη στο «Άξιον Εστί»:

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα
στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.

Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού

σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.

Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα
πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.

Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και
το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.
Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση.

Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

-Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.

-Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.

-Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.

-Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.

Και πείτε μου, αγαπητοί και αγαπητές φίλοι και φίλες, αν αυτό κείμενο, που γράφτηκε πριν από το 1959, δεν είναι πραγματικά προφητικό για την σημερινή ελληνική και παγκόσμια πραγματικότητα, που σαρώνεται από την καταιγίδα που γέννησε ο νους του ανθρώπου μέσω των ηλεκτρονικών οικονομικών υπολογισμών. Δείτε τους Κυβερνήτες και τα Έργα τους, δείτε τα Αλαζονικά Έθνη, δείτε τους Εμπόρους, δείτε τα Κρυφά Νοήματα και την Αλληλουχία τους και σκεφτείτε τον τρόπο με τον οποίο θα λάβουνε τα Όνειρα Εκδίκηση.

Σ’ αυτό το απίστευτο αλαλούμ που φτάσαμε να ζούμε, καταφυγή και στερέωμά μας η ποίηση του παρελθόντος ή το παρελθόν της ποίησης – γιατί ούτε και στην ποίηση υπάρχει παρόν, προς το παρόν…

Έφυγε κι ο Νικόλας ο Ρίζος. Πήρε μαζί του το ποδήλατο και τη φωτογραφική του μηχανή και είπε, λέει, ότι θα κόβει βόλτες στον παράδεισο, αυστηρά προσέχοντας το περιβάλλον του, και θα μας στείλει με μέϊλ φωτογραφίες με αγγελάκια – το πιστεύω, διότι όπου κι αν κρυφτούν, όσο αόρατα κι αν γίνουν, το έμπειρο μάτι του Νικόλα θα τα συλλάβει, όπως συνελάμβανε κάθε «στιγμή» αυτής της πόλης τα τελευταία 35-40 χρόνια. Θα περιμένω, λοιπόν, το μέϊλ και θα θυμάμαι …

Και θα συνεχίζω τις ανέφικτες και επικίνδυνες ποδηλατικές μου διαδρομές, με «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου».

Τρύπα στην γεωγραφία της πόλης η γωνία Φιλελλήνων-Δημητριάδος. Τρύπα μες στο νερό, γεμάτη με μπετόν. «Το χάσαμε το κορμί, πατριώτη» πού ‘λεγε και μια παλιότερη διαφήμιση, δεν βλέπω να γίνεται το parking κι αναρωτιέμαι τι θα γίνει τελικά. Δεν είναι στα σχέδια και το αντίστοιχο της Πλατείας Πανεπιστημίου, νομίζω ότι θα συνεχίσουμε να μιλάμε για το νούμερο ένα κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης, το πρόβλημα της παράνομης στάθμευσης, εις το διηνεκές – σε κουβέντα να βρισκόμαστε, δηλαδή. Μήτε νομικοί είμαστε, μήτε τους λαβυρινθώδεις πολεοδομικούς νόμους γνωρίζουμε. Η απλή κυκλοφοριο-λογική αναλυτική προσέγγιση των πραγμάτων, μας έχει οδηγήσει ήδη από το 1989 (προ 22 ετών, συμπολίτες…) στην πάγια θέση ότι κάτω από την (όνειρο, τότε…) Πλατεία Πανεπιστημίου πρέπει να δημιουργηθεί ένα parking περίπου 170 θέσεων. Ένα parking μικρού μεγέθους, που μόνο καλό μπορεί να κάνει στο κέντρο της πόλης.

Τότε δεν υπήρχε στους σχεδιασμούς το «Τετράγωνο», στην γωνία Φιλελλήνων-Δημητριάδος. Τώρα πολύ φοβάμαι ότι πάλι βγαίνει από τους σχεδιασμούς.

Νομίζω ευθαρσώς πως πρέπει να ξαναδούμε σοβαρά το ζήτημα της Πλατείας Πανεπιστημίου, που μέχρι πέρυσι ήταν σε πρώτη προτεραιότητα, χωρίς φόβους και πάθη και με διάθεση επίλυσης των όποιων πιθανών νομικών προβλημάτων – διότι εγώ έχω καταλάβει ότι, στο τέλος, όλα τα πολεοδομικά προβλήματα λύνονται, το αργότερο με μία μαζική «τακτοποίηση αυθαιρέτων». Στην οποία «τακτοποίηση», που μόνο για εισπρακτικούς και καθόλου για περιβαλλοντικούς λόγους γίνεται, ουδείς φαίνεται να εκφράζει σοβαρές αντιρρήσεις. Ουδείς.

Σκεπτικός και ο Άγιος των Ελληνικών Γραμμάτων προσεύχεται για μας στην πράσινη νησίδα δίπλα στον Άγιο Κωνσταντίνο. Γράφει πάλι ο Ελύτης στο «Άξιον Εστί»:

Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί

όπου και να θολώνει ο νους σας

μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό

και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Έτσι θα ξεθολώσει ο νους μας. Ας είμαστε καλά, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε την Τετάρτη 16.11.2011)