κυκλο-φ-οριακα 1126, 16 Νοεμβρίου 2022

 

(από αριστερά) Σταύρος Ντόντος, Θεόδωρος Δημόπουλος (Δ/ντης), Άγγελος Συντήλας
Κική Ντόντου, Ελένη Κύρκου, Δέσποινα Σιάππα

Καλημέρα συμπολίτες και συμπολίτισσες. 17 Νοέμβρη αύριο, κι όσο κι αν προσπαθούν τα διάφορα φασιστοειδή της σύγχρονης δημόσιας ζωής να διαγράψουν την Ιστορία το τανκ που γκρέμισε την Πύλη του Πολυτεχνείου ήταν αληθινό, οι νεκροί ήταν νεκροί, η χούντα ήταν δικτατορία κι όχι «επανάσταση» και η Κύπρος πληρώνει ακόμη την προδοσία της. Όσο κι αν προσπαθούν, η Ιστορία ξέρει. Όπως, για παράδειγμα, η Ιστορία ξέρει τι δουλειά είχε ο Ελληνικός Στρατός να πάει σε κατακτητικό πόλεμο στην Τουρκία το 1919.

Τέτοια είναι η Ιστορία. Ξέρει τα πάντα, δεν ξεχνάει ποτέ τίποτε, κι αφήνει τους ανθρώπους να την «ερμηνεύουν» και να την «γράφουν» – τις περισσότερες φορές γελάει μαζί τους.

Ένα κομμάτι της δικής μας ιστορίας ταξίδεψε μακριά μας για πάντα: η πρώτη μας Δασκάλα, η Κυρία Δέσποινα Σιάππα. Την συναντήσαμε στην 1η τάξη του 5^ου Δημοτικού Σχολείου τον Σεπτέμβριο 1959 στις παράγκες όπου στεγαζόταν, στην αυλή του 4^ου Δημοτικού Σχολείου, παράλληλα με την οδό Φιλίππου Ιωάννου – μια ομάδα παιδιών της συνοικίας Αγίου Κωνσταντίνου, που μέχρι σήμερα θυμόμαστε, που μέχρι σήμερα κρατάμε έναν δεσμό. Η Κυρία Δέσποινα (ή απλούστερα η κυραΔέσποινα) μας πήγε μέχρι την 3η τάξη και στην 4η μας ανέλαβε ο Κύριος Άγγελος Συντήλας. Ήδη από την 2α στεγαζόμασταν στις αίθουσες του 4^ου και τα μαθήματα γίνονταν εναλλάξ πρωί-απόγευμα. Η Κυρία Δέσποινα μας έμαθε γράμματα «γράμματα σπουδάματα, του Θεού τα πράματα», από το «να Λόλα, να ένα μήλο» μέχρι τις εκθέσεις «γράφω για το Φθινόπωρο» και τις γυμναστικές επιδείξεις – έχω μια φωτογραφία, εμείς, αγόρια και κορίτσια, ντυμένοι στα ολόλευκα με τα χέρια στην έκταση και δίπλα η ΚυραΔέσποινα, με τα χέρια στην πλάτη, αρχοντική, στοργική και συνάμα άγρυπνος φύλακας της καλής μας ανατροφής στο πνεύμα και στο σώμα. Έφτασε κοντά στα 100, ανάμεσα μιλούσαμε, πολλά χρόνια αργότερα μου έδειχνε ότι παρακολουθούσε την επιστημονική και οικογενειακή εξέλιξη όλων μας, εμένα με αποκαλούσε πάντοτε Χαραλαμπάκο, αλλά δεν με έπαιρνε στις ημερήσιες εκδρομές αν δεν ήταν και η μητέρα μου μαζί, φοβόταν την ανταλαβιά μου, μην προκαλέσω ή πάθω κανένα κακό… Ας είναι ελαφρό το χώμα που την σκεπάζει.

Ύστερα προχθές Κυριακή πήγαμε με καλή παρέα μια βόλτα απογευματινή στις Αλυκές και, ως ήτο φυσικόν, καταλήξαμε να πιούμε δυο χαλαρά τσιπουράκια και, ως ήτο επίσης φυσικόν, «ο ήλιος εβασίλεψε, Έλληνά μου» (Στρατηγός Μακρυγιάννης, Χρήστος Λεοντής, Νίκος Ξυλούρης), κι επιστρέφοντας τα φώτα των δρόμων είχαν ανάψει. Κινηθήκαμε στον παραλιακό δρόμο Πλαζ-Πευκάκια, αυτόν που εμείς τον ξέραμε να ονομάζεται Γεωργίου Παπαδάκου (1909-1975), του Νομάρχη Μαγνησίας στα διαστήματα 1946-1949, 1953-1958 και 1959-1964 (τα στοιχεία από το πολυτιμότατο πόνημα του Κυρίου Δημήτρη Κωνσταντάρα-Σταθαρά «Δρομο-λόγιο του Δήμου Βόλου», έκδοση Ίωνες 2009). Τώρα οι μπλε ταμπέλες γράφουν «Οδός Ασα Τζένιγκς» και δεν ξέρω αν υπάρχει σχετική απόφαση ονοματοθεσίας. Τέλος πάντων, σ’ αυτόν τον δρόμο, στο προς την θάλασσα φαρδύ πεζοδρόμιο υπάρχει και οριοθετημένος ποδηλατόδρομος και μία μακριά σειρά από μεταλλικούς στύλους, που στην κορυφή έχουν φωτοβολταϊκές πλάκες (πάνελς, ελληνιστί) και παρακάτω φωτιστικά σώματα τα οποία, προφανώς, λειτουργούν με το ρεύμα των φωτοβολταϊκών, ήτοι δωρεάν! Αυτό είναι τμήμα ενός συνολικότερου έργου, που έγινε από την προ Άρχοντος Δημοτική Αρχή (οι εξωγήινοι, που λέγαμε…) και βεβαίως πληρώθηκε από δημόσια χρήματα. Ε! λοιπόν την σήμερον νύκτα αυτός ο φωτισμός με τα φωτοβολταϊκά δεν λειτουργεί και ακριβώς στο απέναντι πεζοδρόμιο οι κάτασπροι led λαμπτήρες καταυγάζουν τα πέριξ. Ποιον να ρωτήσω γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί αχρηστεύτηκε έτσι ένα τόσο πρωτοποριακό έργο «πράσινης ανάπτυξης»; Ποίος ο λόγος ή οι λόγοι;

Σιγά μην πάρω απάντηση. Εδώ έχουμε τόσες δουλειές, λαμπάκια, λουλουδάκια, μέχρι και Πατριάρχη να εγκαινιάσει (τι να εγκαινιάσει δηλαδή, μια ανακαινισούλα όλο κι όλο, έργο εξωγήινων από τα παλιά τα χρόνια είναι κι αυτό) το Δημοτικό Θέατρο θα φέρουμε, σιγά μην ασχοληθούμε με φωτοβολταϊκά. Με σκουπίδια, ίσως…

Α! ναι!, φτιάχνουμε και «ποδηλατοδρόμους». Ένας καλός φίλος μου έστειλε σχετική ενημέρωση από τα Χανιά, στην Κρήτη ντε!, όπου επίσης φτιάχνουν ποδηλατοδρόμους. Και μου «άναψαν τα λαμπάκια» φίλοι αναγνώστες και επί τόπου έκανα μια ανάρτηση στο φατσοβιβλίο που λέει επί λέξει: «Αφιερωμένο σε όλους τους ανεγκέφαλους, εκπαιδευτικούς, ποδηλάτες, "συγκοινωνιολόγους", λοιπούς τεχνικούς και "τεχνικούς", διάφορους πολιτικούς και "πολιτικούς", δημοσιογράφους και "δημοσιογράφους" αναρμόδιους και αρμόδιους, που απαξίωσαν, δαιμονοποίησαν, έσυραν στα δικαστήρια και τελικά κατέστρεψαν το δίκτυο ποδηλατοδρόμων στον Βόλο. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη επιστήμονες με μυαλό και μηχανικοί που ξέρουν και να διαβάζουν και να εφαρμόζουν. Και Πολιτικοί που ακούν και δέχονται… Με γεια στους Κρητικούς φίλους. Για όσους ΠΙΘΑΝΟΝ αμφιβάλλουν δια το αληθές του λόγου, η πλήρης δημοσίευση σε ιστοσελίδα των Χανίων: https://www.zarpanews.gr/o-kyvos-errifthi-gia.../». Αυτό διότι στην σύνοψη του Σχεδιασμού Ποδηλατοδρόμου επιλέγεται (επί λέξει): «ο τύπος ποδηλατοδρόμου «Διάδρομος ποδηλάτων-Cycle Track» (η υποκατηγορία τοποθέτησής του στο επίπεδο του οδοστρώματος με διαχωριστική νησίδα από οπλισμένο σκυρόδεμα και συχνά ανοίγματα)…Σε πλήρη συμφωνία με τις Τεχνικές Οδηγίες για Ποδηλατοδρόμους του Υπουργείου ΥΠΟΜΕΔΙ, ΦΕΚ 1053 Β’/2016».

Είναι γνωστό, νομίζω, ότι η βλακεία δεν παλεύεται. Επίσης είναι γνωστό ότι «ουδείς χειρότερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστον» (αν και η ύπαρξη αρχαίου ρητού με την ίδια έννοια αμφισβητείται σφόδρα). Και επίσης ισχύει η ρήση του Γεωργίου Σουρή (1853-1919) (αμφισβητούμενης, ως τόσο, πατρότητος) «τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά και τα σκ… λιβάνι…». Όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως, και η ζωή συνεχίζεται κουτσά-στραβά. Γεια σας.

Στην φωτογραφία, στο 5^ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου 1959-1965, (από αριστερά) οι Δάσκαλοι Σταύρος Ντόντος, Θεόδωρος Δημόπουλος (Διευθυντής) και Άγγελος Συντήλας και οι Δασκάλες Κική Ντόντου, Ελένη Κύρκου και Δέσποινα Σιάππα.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" την Τετάρτη 16.11.2022, αρ.φύλλου 3815)