Μικρή, οφειλόμενη, αναφορά στον Κώστα Καρανικολό.

 

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία με τους συμμαθητές τραβήχτηκε τον Σεπτέμβριο του 1972 στην αυλή του σπιτιού μου, στον Βόλο, λίγες ώρες πριν το «Ακρόπολις Εξπρές» με ταξιδέψει στην (Δυτική) Γερμανία για σπουδές. Δεξιά είναι ο Τάσος Σφυάκης, δίπλα του εγώ, δίπλα ο Σούλης Τσέτας και στην άκρη αριστερά ο Κώστας Καρανικολός.

Ο Κώστας Καρανικολός του Αλεξάνδρου και της Μαρίας έφυγε από κοντά μας την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2020 και ενταφιάστηκε την ίδια μέρα στο Νέο Κοιμητήριο, στη θέση «Κούκος», με μέριμνα της συζύγου του Φρόης Γαλανούλη. Τελειώσαμε μαζί το 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων, γίναμε και οι δυο Πολιτικοί Μηχανικοί, ο Κώστας στο Μετσόβιο κι εγώ στην Καρλσρούη, την αλληλογραφία μας την έχω φυλαγμένη. Ο γάμος του Κώστα και της Φρόης ήταν αποτέλεσμα σφοδρού έρωτα.

Ο Κώστας άσκησε για πολύ λίγο το τυπικό επάγγελμα του Πολιτικού Μηχανικού. Από φοιτητής είχε «μαγευτεί» από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, συνέχισε αταλάντευτα μέχρι το τέλος να ασχολείται με την πληροφορική τεχνολογία και να έχει στην κατοχή του τα καλύτερα μηχανήματα. Κι όταν ένα μηχάνημα «πάλιωνε» (μόνο ο Κώστας καταλάβαινε την σημασία αυτής της λέξης…) το έδινε σ’ εμένα, κι είναι κάποια που εγώ τα χρησιμοποιώ εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία!

Πολύ νωρίς εντάχθηκε στο δυναμικό των εκδόσεων «Κλειδάριθμος», που ειδικεύεται στα τεχνικά βιβλία παντός είδους. Ήταν η εποχή που οι οικιακοί υπολογιστές έμπαιναν αργά αλλά σταθερά στη ζωή των Ελλήνων και υπήρχε τεράστια ανάγκη για εγχειρίδια χρήσης τόσο των συσκευών όσων και των προγραμμάτων λειτουργίας, όπως π.χ. το περίφημο DOS της Microsoft. Ο Κώστας, με τα αγγλικά επιπέδου proficiency που είχε μάθει από τον μεγάλο δάσκαλο Άλκη Μαργαρίτη ξεκίνησε να μεταφράζει τα εγχειρίδια της Microsoft. Με την αφοσίωση και τον ζήλο που πάντα τον διέκρινε γρήγορα έφτασε να ανήκει στην επίλεκτη μικρή ομάδα των Ελλήνων επιστημόνων που έφτιαξαν την ελληνική ορολογία για τους οικιακούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές, την οποία ορολογία στη συνέχεια ενσωμάτωσε η Microsoft στα «Παράθυρα» της, τα επονομαζόμενα και Windows!

Εγώ θα το πω κι ας παρεξηγηθώ: αγγλικά όπως ο Κώστας ελάχιστοι Έλληνες ξέρουν. Γι’ αυτό, στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και πριν λίγο στράφηκε και στην μετάφραση και επιμέλεια λογοτεχνικών βιβλίων, πάντα στο πλαίσιο των εκδόσεων «Κλειδάριθμος», με τον ιδιοκτήτη των οποίων ήταν από το Πολυτεχνείο ακόμη φίλοι, με το «φ» κεφαλαίο.

Ο Κώστας και η Φρόη ζούσαν στην Αθήνα. Σποραδικά έρχονταν στον Βόλο και πάντα βρισκόμασταν. Το 2006 πήραν τη μεγάλη απόφαση, εγκαταστάθηκαν στον Βόλο. Το διαδίκτυο έγινε πια ο στενός συνεργάτης του Κώστα, που απρόσκοπτα συνέχισε την συνεργασία με τον «Κλειδάριθμο». Και ξεκίνησε την εξερεύνηση του Πηλίου.

Ο Κώστας ό,τι έκανε το έκανε πάντα με ευσυνειδησία, ακρίβεια και πάθος. Το ίδιο έκανε και με το Πήλιο. Μεθοδικά, με σχέδιο, και με τη βοήθεια, πάλι, της τεχνολογίας προγραμμάτιζε τις εξορμήσεις του στο βουνό με παρέα ή, πολύ συχνότερα, μόνος. Δεν άφησε μονοπάτι για μονοπάτι απάτητο, σε κάποια εύκολα με πήρε κι εμένα μαζί, ύστερα γνωρίστηκε με γυμναστές «γερά πόδια», κατά την ορειβατική ορολογία, κι έφυγε μακριά, έφτασε να κάνει 34 χιλιόμετρα συνεχή πορεία! Και σε όλες τις πορείες απαραίτητη σύντροφος μία από τις πολλές φωτογραφικές μηχανές που είχε – κάποιες ιδιαίτερες, ιστορικές, συλλεκτικές και πανάκριβες. Πολλές χιλιάδες η «κληρονομιά» του σε φωτογραφίες κάθε τεχνολογίας.

Νους υγιής εν σώματι υγιή, η απόλυτη ενσάρκωση, ο Κώστας.

Βρισκόμασταν κάθε Παρασκευή μεσημέρι στην «Όστρια» (εγώ κατά κανόνα «σκαστός» από τη δουλειά…) για καφεδάκι και ανασκόπηση των τελευταίων γεγονότων – χώρια τα τηλεφωνήματα, τα μηνύματα και οι άλλοι σύγχρονοι τρόποι επικοινωνίας, τα «έξτρα» βραδινά, οι επισκέψεις. Συζητούσαμε χωρίς πάντα να συμφωνούμε, επί παντός του επιστητού, ο Κώστας ήταν κινητή εγκυκλοπαίδεια.

Από τότε που ξεκίνησε η μαύρη αρρώστια, αυτή η αναθεματισμένη «ατροφία κινητικού νευρώνα», δεν ειδωθήκαμε ξανά, μόνο μηνύματα ανταλλάσσαμε. Δεν ήθελε και δεν ήθελα. Απλώς περιμέναμε και οι δυο το τέλος κι εγώ ενημερωνόμουν από την Φρόη και τον Μιχάλη.

Άλλο τι δεν έχω να προσθέσω. Περιμένω κάποια στιγμή να λάβω φωτογραφία απ’ τον Παράδεισο, γιατί δεν μπορεί, κάποια κάμερα θα ‘χει πάρει μαζί του. Μαζί με όλη μου την αγάπη.

Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης

Βόλος, 16 Οκτωβρίου 2020