κυκλο-φ-οριακα 1071, 11 Αυγούστου 2021

 

Αύγουστε Μήνα και Θεέ σε σένανε ορκιζόμαστε / πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλόμαστε. Έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης στα Ρω του Έρωτα. Καλημέρα συμπολίτες! Σε διακοπές βρίσκεται η στήλη και «κανονικά» (η έννοια της κανονικότητας έχει διαστραφεί, πλέον, κανονικότατα…) δεν θα έπρεπε να δει το φως της δημοσιότητος. Όμως ξημερώνοντας η Δευτέρα μια μυρωδιά κάπνας χτύπησε τα ρουθούνια μας και μια θολούρα κάλυψε το οικείο μας τοπίο και ύστερα η Πυροσβεστική Υπηρεσία μας ενημέρωσε ότι αυτό ήταν καπνός από την μεγάλη πυρκαγιά στην Βόρεια Εύβοια, που πέρασε θάλασσες και βουνά κι έφτασε στις ανατολικές ακτές του Πηλίου. Και πέρασε μέσα από τον νου μας.

Χιλιάδες δασικές πυρκαγιές στην ταλαίπωρη Ελλάδα μας. Και κάθε φορά, ως μόνιμη επωδός, λόγοι τρανοί περί ανάγκης αναδιάρθρωσης και στελέχωσης των πυροσβέστικών υπηρεσιών, ανάγκης επιτήρησης και διαχείρισης των δασών, ανάγκης δημιουργίας αντιπυρικών ζωνών, ανάγκης αντιπυρικής προστασίας και σωστής πολεοδόμησης των οικισμών που γειτνιάζουν με δάσος (πολύ περισσότερο όταν βρίσκονται μέσα σ’ αυτό), ανάγκης προμήθειας και επιχειρησιακής ετοιμότητας κατάλληλων εναέριων μέσων, κι άλλες πολλές ανάγκες. Οι οποίες ανάγκες πάντα εντοπίζονται, διακηρύττονται, ενίοτε λειτουργούν και ως προεκλογικές εξαγγελίες, και στην κατακλείδα όταν έρχεται η επόμενη πυρκαγιά (διότι πάντοτε έρχεται η ρημάδα, που κακό χρόνο να ‘χει…) βρίσκει την Ελλάδα πάντοτε απροετοίμαστη – ακινητοποιημένα αεροπλάνα, λειψό προσωπικό εδάφους, ανύπαρκτο σχέδιο δράσης, άγνοια τοπικών συνθηκών.

Πρόσφατη ανακάλυψη το περιβόητο 112. Είναι πάρα πολύ νωρίς, νομίζω, για να αξιολογηθεί η παρουσία του στη ζωή μας. Είναι πολύ απλό να λες «πάνω απ’ όλα η ανθρώπινη ζωή, όλα τ’ άλλα γίνονται» ιδίως όταν ο ίδιος βρίσκεσαι πολύ μακριά απ’ όλα αυτά, πίσω από μικρόφωνα και τηλεοπτικές κάμερες, είναι πολύ εύκολο να στέλνεις ένα μήνυμα στο κινητό και να λες «εκκενώστε…». Ιδίως όταν ξέρεις ότι μετά την εκκένωση δεν θα υπάρχει κανείς και τίποτε για να υπερασπιστεί τον δύστυχο τόπο, το δύστυχο χωριό, την δύστυχη ιδιοκτησία. Πρωτοφανή πράγματα.

Ούτως ή άλλως όλα πρωτοφανή είναι σ’ αυτή τη χώρα, ακόμη και ο απλός καύσωνας. Πρωτοφανής ήταν ο «στρατηγός άνεμος» και η «ασύμμετρη απειλή» το 2007 στην Ζαχάρω, πρωτοφανής ήταν η πυροθύελλα κατηγορίας 7 το 2018 στο Μάτι (η κατηγοριοποίηση είναι από τους επιστήμονες του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών Θ.Μ.Γιάνναρο, Κ.Λαγουβάρδο, Β.Κοτρώνη, μέσω του ιστοτόπου meteo.gr, και περιγράφεται ακριβώς ως «Πυρκαγιά που είναι αδύνατο να ελεγχθεί: Επικόρυφη, Ακραίας πυκνότητας κηλίδωση (καύτρες), Ακραία ταχύτητα εξάπλωσης, Ακραία υψηλό μήκος φλογών, Ακραία υψηλό θερμικό φορτίο, Χαοτική και απρόβλεπτη συμπεριφορά, Συνθήκες πυροθύελλας», πρωτοφανείς είναι και τούτες οι πυρκαγιές που ζούμε, που με πλήρη άπνοια κατάφεραν να κάψουν ένα μεγάλο κομμάτι Ελλάδας και να καταστρέψουν πολλές χιλιάδες Έλληνες.

Κι ύστερα … ήρθαν οι Ρουμάνοι! Μετά από 7 ημέρες παντελούς ανικανότητας ελέγχου. έφτασαν και επιχειρούν Ρουμάνοι, Τσέχοι, Ούγγροι, Γερμανοί, Σέρβοι, Ουκρανοί, Γάλλοι και άλλοι που μπορεί να ξεχνάω, με σύγχρονο εξοπλισμό και σύγχρονο τρόπο δράσης, ακόμη και στο ξένο γι’ αυτούς πεδίο, μαζί με μερικά εναέρια μέσα – ακόμη κι απ’ την Τουρκία, που επίσης ταλαιπωρείται από μεγάλες πυρκαγιές. Κι αυτοί, μαζί με τους κατοίκους που αγνόησαν το 112 και έμειναν στον τόπο τους, μαζί με άλλους πολίτες που έσπευσαν από όλη τη χώρα, καταφέρνουν, πλέον, να τιθασεύσουν σταδιακά τις φλόγες.

Θλίψη, μια απέραντη θλίψη. Αφ’ ενός για την τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή και αφ’ ετέρου για την αδυναμία αντιμετώπισης από μεριάς του Ελληνικού Κράτους στοιχειωδών αναγκών προστασίας των πολιτών του. Και όχι, συμπολίτες, αυτό δεν είναι «αντιπολίτευση», είναι η πραγματικότητα. Διότι μπορεί πράγματι το 2007 να ήταν πολύ ισχυροί οι άνεμοι, μπορεί στο Μάτι οι 102 νεκροί να είναι ένα πολύ βαρύ τίμημα για μια φωτιά που οι επιστήμονες λένε ότι ήταν αδύνατο να ελεγχθεί, τώρα δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να αναζητήσει κανείς δικαιολογία, όταν μάλιστα οι αριθμοί των επιχειρούντων, ανθρώπων και μέσων, γέμιζαν κάθε βράδυ τις τηλεοπτικές οθόνες και οι κραυγές των καιομένων εκλιπαρούσαν για σωτηρία.

Θλίψη, μια απέραντη θλίψη. Ένα σύννεφο καπνού (και όχι, βέβαια, ένα καπνογόνο σύννεφο, όπως κάπου διάβασα…) που ταξιδεύει απ’ την Εύβοια μέχρι το Ανατολικό Πήλιο σκεπάζει την καρδιά μου.

Τρίτη σήμερα. Και στην τηλεόραση ο καθ’ ύλην αρμόδιος μού κουνάει, για μία ακόμη φορά, το δάχτυλο. Εύχομαι ολόψυχα την επόμενη φορά να μην χρειασθεί να τον βλέπω, τον ίδιο ή κάποιον άλλο στη θέση του. Οι φωτιές που θα ‘ρθουν (και θα ‘ρθουν οπωσδήποτε οι ρημάδες, που κακό χρόνο να ‘χουν…) να σβηστούν γρήγορα από το ένα, ενιαίο, συνεχές και αδιάσπαστο Ελληνικό Κράτος, που φέτος γιορτάζει τα 200 χρόνια ανεξαρτησίας.

Γεια σας.

Στην φωτογραφία η Κατηγοριοποίηση Δασικών Πυρκαγιών σύμφωνα με το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 11.08.2021, αρ.φύλλου 37.491)

κυκλο-φ-οριακα 1070, 4 Αυγούστου 2021

 

4^η Αυγούστου, Καλημέρα συμπολίτες! Επέτειοι που χάνονται μέσα στην ομίχλη του χρόνου; Όχι βέβαια. Η φασιστική δικτατορία που επιβλήθηκε στις 4 Αυγούστου 1936 από τον Ιωάννη Μεταξά αποτελεί μία ακόμη μαύρη σελίδα στην πολυτάραχη ελληνική μας ιστορία για την οποία κάποιοι, ακόμα και σήμερα, αισθάνονται υπερήφανοι και έτοιμοι να γίνουν με πρώτη ευκαιρία μιμητές. Βεβαίως είναι μεγάλη επιτυχία της Δημοκρατίας μας η φυλάκιση της Χρυσής Αυγής (φυλάκιση ναι, εξουδετέρωση όχι) όμως υπάρχουν ακόμη πολλά παλληκάρια που έχουν ως πρότυπο τον Μεταξά και την ΕΟΝ του, και τολμούν να καταλαμβάνουν (βρωμίζουν, για την ακρίβεια) έδρανα του Κοινοβουλίου, εκπροσωπώντας ανάλογο αριθμό ομοϊδεατών ψηφοφόρων – χρειαζόμαστε Προσοχή, Γνώση και Μνήμη.

Περίοδος καύσωνα. Από πρωθυπουργικά χείλη «ο χειρότερος καύσωνας από το 1987» – κάποιοι την είπαν πάλι τη γνωστή κακία περί οικογενειακής γκαντεμιάς… Αλλά η δική μας προσοχή στρέφεται στην επιβάρυνση του συστήματος ηλεκτρικής ενέργειας αυτές τις μέρες που τα κλιματιστικά μηχανήματα, μεγάλα και μικρά, λειτουργούν στο φουλ. Είδα ότι ξαναλειτούργησε χθες η λιγνιτική μονάδα Μεγαλόπολη 3 στην Πελοπόννησο για να συνεισφέρει στην κάλυψη της ζήτησης. Και απορώ συμπολίτες μου, απορώ. Την επόμενη φορά, στον επόμενο καύσωνα, που θα έρθει οπωσδήποτε, πώς θα αντιμετωπιστεί όλη αυτή η ζήτηση χωρίς τις μεγάλες λιγνιτικές μονάδες; Πώς; Με πόσες εκατοντάδες χιλιάδες ανεμογεννήτριες στις κορυφογραμμές της Ελλάδας ή/και εκατοντάδες χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα φωτοβολταϊκές πλάκες σε όλους ανεξαιρέτως τους κάμπους; Ή μήπως το σχέδιο προβλέπει να κάνουμε πλούσιες την Αλβανία και την Βουλγαρία με το πυρηνικό Κοζλοντούι δια της εισαγωγής ηλεκτρικού ρεύματος; Ή θα καταργηθεί ο εγχώριος λιγνίτης και θα παράγεται ηλεκτρικό ρεύμα από εισαγόμενο πετρέλαιο ή/και φυσικό αέριο, όπως ήδη διαφημίζεται από ιδιώτες παρόχους – και είναι αυτά όλα εκτός από ενεργειακά και περιβαλλοντικά προτιμητέα; Δεν ξέρω, ψάχνω και σαφείς απαντήσεις δεν βρίσκω. Τεχνοκράτες βρίσκω, μαγεμένους από το ζεστό χρήμα που υπόσχεται αυτή η «πράσινη ανάπτυξη», εταιρείες μεγάλες βρίσκω που όλο και λιγοστεύουν (συγκέντρωση κεφαλαίων το λένε αυτό) και μια επενδυτο-λαγνεία χωρίς αρχή και τέλος – κι αυτό όχι μόνο στην Ελλάδα, πανευρωπαϊκά, τουλάχιστον. Πού θα καταλήξει αυτό;

Περίοδος Ολυμπιακών Αγώνων. Όλοι ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως και ανυπερθέτως υπερήφανοι πανηγυριστές των ολυμπιακών μεταλλίων, οι «αναλυτές» με την μπάζα, μίζα, ντόπα σιωπηλοί, θα ξανακάνουν αισθητή την παρουσία τους πλησιάζοντας στο Παρίσι του 2024.

Περίοδος τσουχτρών στον Παγασητικό μας κόλπο. Φυσιολογικό φαινόμενο, λόγω και της άπνοιας, το χαρακτηρίζουν οι επιστήμονες, ιδιαίτερα έντονο και τρομακτικό λένε οι κάτοικοι-παραθεριστές. Παράλληλα στον τοπικό μας τύπο διάβασα πως ανασύρθηκαν νεκρές δύο θαλάσσιες χελώνες caretta caretta, μία στο λιμάνι και μία στα Πλατανίδια. Τα πανάρχαια αυτά ζώα πεθαίνουν κατά κανόνα χτυπημένα από ανθρώπινα εργαλεία της θάλασσας, δίχτυα, καμάκια-ψαροντούφεκα, προπέλες – την ιστορία τους στην Ελλάδα, που ξεκινάει το 1977 στις παραλίες ωοτοκίας της Ζακύνθου, την ξέρω «από πρώτο χέρι», που λένε. Εκείνο που δεν ήξερα και το έμαθα αυτές τις μέρες είναι ότι οι θαλάσσιες χελώνες έχουν τις μέδουσες για λιχουδιά (!), συμβάλλοντας έτσι με τον τρόπο τους στην ισορροπία του οικοσυστήματος.

Στον Αη Γιάννη του Αιγαίου δεν υπάρχουν επικίνδυνες μέδουσες, μόνο μερικές ακίνδυνες σαλούφες. Υπάρχει ήδη πολύς κόσμος και δεν υπάρχει Ναυαγοσώστης. Για πρώτη φορά εδώ και κάμποσα χρόνια δεν υπάρχει Ναυαγοσώστης. Κι όχι μόνο στον Αη Γιάννη, ρώτησα κι έμαθα ότι σε καμία παραλία του Ανατολικού Πηλίου δεν ευδοκιμεί το είδος. Ποιος έχει την ευθύνη γι’ αυτό; Ποιος θα είναι υπεύθυνος αν χαθεί πάλι καμιά ζωή, όπως πολλές φορές έχει συμβεί, ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν; Ακούω από πολλές μεριές διάφορες γνωστές δικαιολογίες, η Κυβέρνηση, ο Δήμος, οι εργολάβοι, τα λεφτά, και οι επαγγελματίες των παραλιακών οικισμών πανευτυχείς «μετά την πανδημία», σιγά μην κάτσουν να σκάσουν για αλλότριες έγνοιες τύπου «ναυαγοσώστης». Μόνο προσευχές μπορώ, πλέον, να κάνω.

Ρεζίλι έχουμε γίνει πάλι με τα αλισβερίσια του Άρχοντα της πόλης με τον Άρχοντα εαυτό του ιδιοκτήτη της ποδοσφαιρικής ομάδας από την Πύδνα που έχει ονομάσει ΝΠΣ Βόλος, σχετικά με το γελοίο ενοίκιο και τα λοιπά ευτράπελα περί το Πανθεσσαλικό Στάδιο. Μου τηλεφωνούν από μέρη εκτός Μονακό και με ρωτάνε πώς είναι κάτι τέτοιο δυνατόν «…μα εγώ δεν έχω τι να πω, σφυρίζω στον αγέρα…», όπως λέει και η Γιοβάννα στο ωραίο τραγουδάκι του Μάνου Χατζιδάκι από το μακρινό 1959. Αν δεν είναι ούτε η Αποκεντρωμένη Διοίκηση ούτε η Δικαιοσύνη αρμόδια εγώ κι εσείς τι μπορούμε να περιμένουμε;

Εκεί στο parking Φιλελλήνων-Δημητριάδος κάτι φαίνεται να βαδίζει προς την ολοκλήρωση και κάτι φαίνεται να αλλάζει ριζικά στα κυκλοφοριακά δεδομένα της πόλης, θα περιμένουμε λίγο ακόμη και θα τα πούμε μετά. Και στο μεταξύ πολλά αλλάζουν και στην άλλη άκρη της πόλης, στην συνοικία των Παλαιών. Δεν έχουμε ακόμη πλήρη εικόνα (ποιος να μας την δώσει;…) το έργο προχωρεί. Όπως προχωρεί και η αντικατάσταση των σωλήνων ύδρευσης στον ανατολικό τομέα, με πολλή σκόνη και πολλές περιπορείες κατακαλοκαιριάτικα.

Πάει, ζαβλακώθκαμαν απ’ ντ’ ζέστα. Γεια σας.

Στις φωτογραφίες μια caretta caretta και το σήμα του Συλλόγου για την προστασία της Θαλάσσιας Χελώνας ΑΡΧΕΛΩΝ.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 04.08.2021, αρ.φύλλου 37.485)