Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι,
Σκοπιανοί. Και Έλληνες φυσικά. Όλοι μαζί, ατάκτως ερριμένοι, σε σπίτια και
ξενοδοχεία, σε «βραχυχρόνιες μισθώσεις», σε μπαρ και σε ταβέρνες, με μια πανχρωμία ομπρελών και λοιπών
θαλασσινών αξεσουάρ (φέτος είναι της μόδας κάτι θεόρατα φουσκωτά σε στυλ
καραβίδα, φλαμίνγκο, στρουθοκάμηλος, καρπούζι, πορτοκάλι, κροκόδειλος,
αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στην Μυστηριώδη Νήσο του Ιουλίου Βερν) απλωμένοι
άπαντες το ίδιο γυμνοί ενώπιον του βασιλιά Ήλιου στις παραλίες του Αιγαίου,
λίγο πιο ‘δω από τις «αμμουδιές του Ομήρου» του Οδυσσέα Ελύτη.
Καλημέρα συμπολίτες, όπου κι αν βρισκόσαστε, όσο κι αν
ακόμη δεν μπορείτε να πιστέψετε πως πάει πια, έχουμε βγει από τα διάφορα
μνημόνια. Μια βασανιστική πορεία που ξεκίνησε τυπικά στις 23 Απριλίου 2010 (λίγο μετά το «λεφτά υπάρχουν»…) από
το Καστελόριζο κι ολοκληρώθηκε τυπικά
στις 21 Αυγούστου 2018 στην Ιθάκη – η Ιστορία χρειάζεται ημερομηνίες και τόπους,
οι άνθρωποι χρειάζονται ευημερία. Προς στιγμήν, μην διαταράσσετε τα μπάνια του λαού!
Αυτά, που λέτε. Εδώ, σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, πλήθος
ανθρώπων και πλήθος αυτοκινήτων, κάποιες φορές αναρωτιέμαι, μήπως τα οχήματα
είναι περισσότερα από τους ανθρώπους; Πράγμα άτοπον, δεδομένου ότι ένα όχημα
μεταφέρει, λέμε τώρα, πέντε ανθρώπους. Αλλά πολύ πράμα αδελφοί, πολύ λαμαρίνα
(κι εδώ «λέμε τώρα», καθότι πλαστικά είναι τα περιβλήματα των περισσότερων
σύγχρονων Ι.Χ. επιβατικών αυτοκινήτων) διάσπαρτη παντού, κατακυριεύει το τοπίο, με τα δόντια κρατιέται να μην καταλάβει και
τις πέντε-δέκα πιθαμές γης που όχι τίποτ’ άλλο δηλαδή αλλά μένουν ελεύθερες για
να μπορούν στριμωχτά να περνούν οι άλλοι, να υπάρχει αυτό που οι επιστήμονες
του είδους ονομάζουν «κυκλοφοριακή ροή».
Ίσα-ίσα, τσίμα-τσίμα. Και να ξέρετε ότι τούτος ο τόπος έχει και το προνόμιο να
έχει τρεις καλά οργανωμένους χώρους στάθμευσης με περίπου 280 θέσεις, κι ένα
σωρό δυνατότητες στον Περιφερειακό δρόμο – αν δεν τις είχε κι αυτές, θα είχαμε
πνιγεί.
Συνακόλουθα ο παραλιακός ποδηλατόδρομος, που οριοθετήθηκε
το 2009, βρίσκεται υπό απηνή διωγμό, εμείς τα λέμε αυτά κάθε χρόνο, έχουμε και
δυο ποδήλατα που τα χρησιμοποιούμε καθημερινά, είναι και αρκετοί άλλοι
παραθεριστές και επισκέπτες ποδηλάτες, τίποτε δεν γίνεται, η δύναμη των
αυτοκινήτων, και ιδιαίτερα αυτών που τροφοδοτούν τα παραλιακά καταστήματα είναι
ασύγκριτα μεγαλύτερη από τη θέληση ελαχίστων
αιθεροβαμόνων…
Παραδείγματος χάριν, βλέπω τα ελαφρά κοντομάνικα
μπλουζάκια με τις αναγραφές στο στήθος, που φορούν άντρες κάθε ηλικίας. Το ένα
γράφει «Hard Rock» (πρόκειται για αλυσίδα μπαρ σ’ όλον τον κόσμο, στα
οποία ο κάτοχος δεν έχει, κατά πάσα πιθανότητα, πατήσει το πόδι του) το άλλο
διατυμπανίζει ότι ο κάτοχος είναι οπαδός των «Chicago Bulls» (αμερικάνικη ομάδα μπάσκετ) και
χαίρεται να κυκλοφορεί με τα κέρατα ενός ταύρου, το τρίτο με διαβεβαιώνει ότι ό
κάτοχος είναι απόφοιτος του Harvard (ούτε που πέφτει αυτό δεν
ξέρει…) και μάλιστα της ένδοξης (γιατί άραγε;) χρονιάς του 1968, και ούτω καθ’
εξής, ό,τι του λαλεί του Λωλοστεφανή κι ό,τι ανοησία πουλάνε τα καλάθια των φτηνομάγαζων. Το δικό μου μπλουζάκι
γράφει «Δήμος Βόλου, Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2000, Ευρωπαϊκή Ημέρα χωρίς
Αυτοκίνητο» – πώς είπατε; Υπήρχε κανείς στον Βόλο στις 22.09.2000; Υπήρχε Βόλος
τότε; Και τι σημαίνουν αυτές οι αηδίες, «χωρίς αυτοκίνητο»;
18 χρόνια μετά αυτές οι ιστορίες δεν υπάρχουν ούτε ως ανάμνηση.
Ύστερα κατέρρευσε μια μεγάλη οδογέφυρα στην Τζένοβα της
Ιταλίας. Δέκα λεπτά μετά, και ενόσω
η Ιταλία κοίταζε αποσβολωμένη την καταστροφή, οι δικοί μας αργόσχολοι
μπλογκαδόροι, σχολιαστές, δημοσιολογίσκοι και δημοσιογραφίσκοι ήξεραν τα πάντα
περί πάντων και ποιος και τι φταίει για όλα. Ήξεραν τα πάντα όλα. Στη φωτογραφία μια ιδιαίτερη παρουσία ενώπιον του Αιγαίου,
τα καλάθια είναι ιδίας και επί τόπου κατασκευής. Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 22.08.2018)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου