κυκλο-φ-οριακα 926, 3 Μαΐου 2018

Καλώς τονε τον Μάη. Αισίως περατώσαμε το πρώτο τετράμηνο του έτους και αισίως συνεχίζουμε. Με τον φόβο να μείνουμε χωρίς νερό στις βρύσες και χωρίς αποχέτευση στις τουαλέτες, αφού κακοί εργολάβοι επιβουλεύονται το καλό της πόλης μας – δεν ξέρω γιατί, αλλά όλη αυτή η κατάσταση μου θύμισε το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη «Περιμένοντας τους βαρβάρους», που καταλήγει λέγοντας «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.»

Βεβαίως η πραγματική λύση θα έρθει από την Δικαιοσύνη, δεν γίνεται αλλιώς. Θα περιμένουμε, καθώς ο χρόνος θα τρέχει εναντίον μας. Και παραλλήλως θα συλλαλούμε προφρόνως κατά της καύσης RDF, αυθεντικού ή «ιμιτασιόν». Διότι, συμπολίτες, και αυτό το θέμα είναι πάρα πολύ σοβαρό για το μέλλον της πόλης που μας γέννησε και μας ανάθρεψε – κι έχω μια εντύπωση, αγαπητοί μου, ότι πολλοί άνθρωποι που δεν γεννήθηκαν ή/και δεν μεγάλωσαν εδώ όχι απλώς δεν αγαπούν αλλά μισούν τον τόπο που τους φιλοξενεί, δεν ξέρω γιατί.

Οι αναμνήσεις είναι η περιουσία της ψυχής μας. Αυτό το «ρητό», που καταγράφηκε, μάλιστα, δύο φορές στα προηγούμενα κυκλο-φ-οριακά, δημιούργησε μια αίσθηση, θα έλεγα, και αρκετοί αναγνώστες με ρώτησαν «πού το βρήκα». Ε! λοιπόν ευθαρσώς δηλώνω ότι η πρόταση είναι αυθεντικό δικό μου δημιούργημα, μια έμπνευση σε μια στιγμή που έβλεπα παλαιότερες φωτογραφίες και βίντεο με συναυλίες της Βολιώτικης Χορωδίας, κι αναγάλλιαζε η ψυχή μου μέσα σ’ αυτόν τον τεράστιο πλούτο των ευχάριστων αναμνήσεων…

Αλλά πάμε να κάνουμε μία ακόμη ευχάριστη βόλτα στην πόλη.

Παραλιακά. Το Πάρκο (Πλατεία) Γεωργίου του Α’ έχει μια ωραία ιστορία, είναι αποτέλεσμα επιχωμάτωσης της θάλασσας το 1908 (η στεριά μέχρι τότε ήταν μέχρι την γραμμή του τρένου, εκεί όπου είναι και σήμερα) και η αλάνα που δημιουργήθηκε χρησιμοποιούνταν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920 ως γήπεδο ποδοσφαίρου. Στην συνέχεια φυτεύτηκε, κατασκευάστηκαν τα πέτρινα πεζούλια, αργότερα οι εσωτερικές διαμορφώσεις και σιγά-σιγά εξελίχτηκε σ’ αυτό που είναι σήμερα. Αρκετές φορές μας έχει απασχολήσει αυτό το πάρκο, το οποίο ελάχιστοι, πλέον, ξέρουν με το πραγματικό του όνομα, οι περισσότεροι το αποκαλούν «πάρκο Αγίου Κωνσταντίνου». Στην βόρεια πλευρά του, στην οδό Δημητριάδος, διαμορφώθηκαν με έργο του Δήμου Βόλου μεταξύ Μαρτίου και Ιουνίου 2010 (λίγο πριν την λήξη της θητείας μας στο Δημοτικό Συμβούλιο) περίπου 90 θέσεις λοξής στάθμευσης, που έδωσαν μια μεγάλη ανάσα στις δυνατότητες πρόσβασης Βολιωτών και τουριστών στο παραλιακό μέτωπο. Μέχρις εδώ όλα καλά και κατανοητά; Ωραία.

Πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι αυτές οι θέσεις στάθμευσης που κατασκεύασε ο Δήμος ελέγχονται από την Λιμενική Αστυνομία, καθώς όλο το πάρκο ανήκει στην λεγόμενη χερσαία ζώνη λιμένος και άρα στην δικαιοδοσία του Οργανισμού Λιμένος Βόλου! Στο απέναντι πεζοδρόμιο της ίδιας οδού Δημητριάδος αρμοδιότητα έχει η Τροχαία!!

Εμένα αυτά με τρομάζουν, συμπολίτες, και το έχω ξαναπεί και σ’ αυτή τη στήλη αλλά και μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Με τρομάζει η καθόλου απίθανη προοπτική το λιμάνι να πουληθεί (παραχωρηθεί) σε ξένους επενδυτές (πολλά ακούγονται για ενδιαφερόμενους κινέζους) και αιφνιδίως η πόλη μας, ο Βόλος, να μην έχει έλεγχο σ’ ένα πολύ μεγάλο τμήμα της εδαφικής του έκτασης – στο υπέροχο παραλιακό του μέτωπο, με τους δρόμους και ότι άλλο περιλαμβάνεται σ’ αυτό. Κάποτε είχα πει «φανταστείτε έναν χαριτωμένο κινεζάκο μπροστά στα ψαράδικα να σας ζητάει διόδια για να φτάσετε ως το λιμάνι μέσω της οδού Αργοναυτών», σαφώς λίγο υπερβάλλοντας. Δεν είναι, όμως, τρομακτικό;

Θα επανέλθουμε επ’ αυτού. Η Μάνα στέκει εκεί, στο Πάρκο, από τον Μάιο 1975, προσφορά των Σοροπτιμιστριών του Βόλου. Να είστε καλά, γεια χαρά.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Πέμπτη 03.05.2018)