Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

κυκλο-φ-οριακα 925, 25 Απριλίου 2018






«Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε», που λέει και ο Ελύτης στην «Μεγάλη Έξοδο», και συνεχίζει «Σα να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ' ολάκερη τη γη για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, πέρ' απ' την άκρη της απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες, και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια». Αυτό το κείμενο, άσχετο ή σχετικό, «ζει» μέσα μου και αναδύεται κάθε χρόνο μαζί με τις παπαρούνες, τις μαργαρίτες, τα τριαντάφυλλα κι όλο το όργιο χρωμάτων και σχημάτων που συνοδεύει την αναγέννηση της Φύσης. Και το ιδεολογικό και αξιακό του μήνυμα αναγεννάται κι αυτό, για να μπορώ να αντιμετωπίσω τους «Άλλους», που μεταλλάσσονται διαρκώς και όλο ίδιοι μένουν.

Οι αναμνήσεις μας είναι η περιουσία της ψυχής μας.


Για μία ακόμη φορά ταξίδευα με το όχημά μου τις προάλλες στον θεσσαλικό κάμπο και, ως λάτρης του ραδιοφώνου, έψαχνα την κατάλληλη εκπομπή. Κατέληξα στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Λάρισας στους 93,6 μεγακύκλους των FM. Άκουγα και συγχρόνως σκεπτόμουν το Δημοτικό Ραδιόφωνο Βόλου, αυτή την πολύ ωραία προσπάθεια που λειτουργούσε σε τούτη την πόλη από το 1993 ως το 2012. Με πολύ καλούς συντελεστές και ωραίο πρόγραμμα – ενημερωτικό για τις δραστηριότητες του Δήμου και ψυχαγωγικό – το Δημοτικό Ραδιόφωνο ήταν ένα σημαντικό κομμάτι στο «παζλ» της πραγματικής πολιτιστικής άνθησης εκείνης της δεκαετίας που προηγήθηκε των μνημονίων. Ύστερα εσίγησε. Και ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο διαπίστωσα ότι μπορεί να ήταν και το μόνο που εσίγησε, καθώς δεν είναι μόνο της Λάρισας που παραμένει σε πλήρη λειτουργία μαζί, βεβαίως, με το «984» του Δήμου της Αθήνας (που αναμεταδίδεται, μάλιστα, και στον Βόλο), το «FM100» του Δήμου Θεσσαλονίκης. Είναι και της Κατερίνης, των Ιωαννίνων, της Τρίπολης, της Πρέβεζας, της Ξανθης, της Καβάλας κλπ, περίπου 30 Δημοτικά Ραδιόφωνα που συνεχίζουν την πλήρη λειτουργία τους. Ακόμη μία ιδιαιτερότητα της αγαπημένης μας ιδιαίτερης πατρίδας…

Μαζί με τους ποδηλατοδρόμους, όπου είμαστε η μοναδική ελληνική πόλη που έσυρε στα δικαστήρια πολιτικούς προϊσταμένους και μελετητές-υπαλλήλους για έργο ποδηλατοδρόμων. Η μοναδική. Και βεβαίως απαλλαγήκαμε όλοι, αλλά η ιστορία οφείλει να καταγράψει και αυτή την ιδιαιτερότητα. Κι ύστερα οι ποδηλατόδρομοι ακυρώθηκαν εντελώς, ο κατακτημένος και αναγκαστικά περιφραγμένος με κράσπεδα χώρος για τους ποδηλάτες αποδόθηκε πάλι στα αυτοκίνητα και τώρα ακούω ένθεν κακείθεν κάτι φωνούλες να λένε «τι βλακεία κάναμε…». Αλλά η βλακεία, συμπολίτες, ως ανθρώπινη ιδιότητα, είναι ανίκητη, διότι είναι παντογνώστρια – ως γνωστόν οι έξυπνοι άνθρωποι έχουν αμφιβολίες, οι βλάκες είναι βέβαιοι, αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια, και μη προς κακοφανισμόν ουδενός.

Ιδιαιτερότητα μπορεί να μην είναι, χάλια όμως ανυπερθέτως, κατά την γνώμη μας, είναι. Μιλώ για αυτή την παραγκούπολη που έχει στηθεί στους κεντρικούς πεζοδρόμους της πόλης. Κανονιστικές και ακανόνιστες αποφάσεις, νόμιμον και ηθικόν, χειμαζόμενον επιχειρείν και μερική απασχόληση, φραντσάιζ και αγώνας για το μεροκάματο, ένας αχταρμάς κρίσης και κρίσεων, και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βιώνουμε όσοι περπατάμε με ανοιχτά μάτια – αλλιώς μπορεί να σκοντάψουμε σε κανένα προστατευτικό-διαχωριστικό-θερμαντικό και δεν ξέρω τι άλλο… Γιατί πρέπει να υπάρχουν αυτές οι περιφράξεις, αδερφοί; Τι εξυπηρετούν; Γιατί πρέπει να πίνω τον καφέ μου η το τσιπουράκι μου «έξω» όταν κάνει ψόφο; Τι νόημα έχει η ωραία φράση «βγάζω τα τραπεζάκια μου έξω», που τόσο έξυπνα χρησιμοποίησε ο Διονύσης Σαββόπουλος;

Αποχαιρετισμός από την Βολιώτικη Χορωδία στην Ελένη Κουτούπη και από τους Προσκόπους της Μαγνησίας στον Μιχάλη Λούση.

Οι αναμνήσεις μας είναι η περιουσία της ψυχής μας. Γεια σας.
* στην φωτογραφία το μνημείο της εθνικής αντίστασης και ο Άγιος Κωνσταντίνος, στον Βόλο. ανάμεσά τους η θάλασσα...
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 25.04.2018)

2 σχόλια:


  1. Αγαπητέ Χαράλαμπε, καλημέρα σου!
    Μόλις διάβασα τα ωραία σημερινά σου (Τετάρτης 25 Απριλίου 2018) και σπεύδω να σου εκφράσω τα συγχαρητήριά μου!
    Με την ωραία καλλιτεχνική φωτογραφία σου. Ένα θέμα γνωστό, αλλά "τραβηγμένο" από εσένα σε μια ιδιαίτερη "στοιχιση" δύο καλλιτεχνημάτων, του ηρώου και του καμπαναριού του Αγίου Κωνσταντίνου. Με ποιητικές αναφορές στην Άνοιξη. Με "καρφιά" για την ιδιαιτερότητα της πόλης μας σχετικά με τους ποδηλατόδρομους. Με φιλοσοφική διάθεση. Μου άρεσε πολύ και το κρατώ το ρητό σου: "Οι αναμνήσεις μας είναι η περιουσία της ψυχής μας", που το επαναλαμβάνεις δυο φορές και μ' αυτό τελειώνεις. Και με "αποχαιρετισμό" της Ελένης Κουτούπη και του φίλου ορειβάτη (για μένα) Μιχάλη Λούση.
    Τι άλλο να πώ!
    Τα συγχαρητήριά μου και την καλημέρα μου, που θα είναι καλή μετά από αυτό το διάβασμα!
    Ευχαριστώ
    Δημήτρης Κωνσταντάρας-Σταθαράς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...και η απάντησή μου:
    Δάσκαλε, εγώ τι άλλο να πω;;
    Το τόσο εύστοχο και διεισδυτικό κείμενό σου απέδειξε περίτρανα ακόμη μία φορά τι (πρέπει να) σημαίνει "άνθρωπος που διαβάζει".
    Με συγκινείς και μου δίνεις κουράγιο να συνεχίζω.
    Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.
    ..Μπάμπης Σκυργιάννης..

    ΑπάντησηΔιαγραφή