Με έκπληξη, σχεδόν με αγανάκτηση, διάβασα ότι τελικά το Λιμεναρχείο προχωρεί στην επιβολή προστίμων (το λιγότερο…) και στην αποβολή όλων των 28 καταστημάτων από την παραλία της Αγριάς.
Με έκπληξη, λέω, διότι πίστευα ότι σε αυτή την ιστορία που τελείως ξαφνικά ξεκίνησε κάποια στιγμή από το Λιμεναρχείο και την Κτηματική Υπηρεσία, που θυμήθηκαν τώρα, το 2011, ότι καταπατάται ο αιγιαλός και η παραλία, θα επικρατούσε εν τέλει η κοινή ανθρώπινη λογική και όχι το ψυχρό γράμμα του Νόμου.
Διότι η κοινή λογική λέει ότι ένας ελληνικός παραλιακός τόπος χωρίς τραπεζάκια έξω είναι χωριάτικη σαλάτα χωρίς ντομάτα, είναι λεμονάδα χωρίς λεμόνι.
Δεν θα μιλήσω εγώ για επιπτώσεις στον τουρισμό, για οικονομική καταστροφή σε περίοδο πανύψηλης κρίσης, σίγουρα θα το κάνουν άλλοι αυτό και θα ‘χουν και απόλυτο δίκιο.
Εγώ θα μιλήσω την γλώσσα του απλού πολίτη αυτού του όμορφου τόπου που λέγεται Μαγνησία, που μεγάλωσε μαζί με τα «τσαρδάκια» της Αγριάς, μ’ ένα ψαράκι, ένα τσιπουράκι τα βραδάκια, όταν το φεγγάρι ασημώνει τον Παγασητικό, ή μ’ ένα καφεδάκι Κυριακή απόγευμα με την μπουκαδούρα. Ποιον ενοχλούν, ποιον ενόχλησαν ποτέ, ποιος αμφισβήτησε ποτέ ότι βρίσκονταν στην παραλία που είναι κτήμα όλων μας – στο κάτω-κάτω δικό μας κτήμα είναι κι εμείς, οι χιλιάδες πολίτες που επισκέπτονται αυτά τα «τσαρδάκια», έχουμε συμφωνήσει ότι έτσι μας αρέσει.
Πραγματικά μου φαίνεται τόσο παράλογο όλο αυτό, που σταματάει το μυαλό μου. Να φύγουν όλα, να αδειάσει η παραλία, να γίνει ένας έρημος τόπος και μετά να κόβουμε βόλτες «ανενόχλητοι» - και βέβαιοι ότι οι φρουροί της δημόσιας περιουσίας αγρυπνούν - πολίτες με κατάθλιψη, ένας-ένας στη σειρά, όπως στον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» του Άλντους Χάξλεϋ.
Όντως, ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος. Και παραδίπλα, όχι πολύ μακριά από την Αγριά, ακτές ολόκληρες, αιγιαλοί και παραλίες αποκλεισμένες από ιδιώτες, κατασκευές μονιμότατες εκτός και εντός θαλάσσης, ζουν και βασιλεύουν και μας χαμογελούν ειρωνικά. Τέλεια.
Και τελεία. Προτείνω άμεσα να ανακληθούν αυτές οι παράλογες αποφάσεις, προτείνω ο ενιαίος και μεγάλος και ισχυρός Δήμος Βόλου να μην επιτρέψει να υλοποιηθούν. Τα «τσαρδάκια» να μείνουν, να συμφωνήσουμε (αν έχουμε διαφωνίες…) για την μορφή τους, την έκτασή τους, τα χαρακτηριστικά της λειτουργίας τους, αλλά να μείνουν εκεί που είναι.
Είμαι απολύτως βέβαιος ότι και ο αιγιαλός και η παραλία του δικού μας Παγασητικού, που τα φιλοξενούν απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα, καθόλου δεν θέλουν να τα χάσουν.
Απαραίτητη διευκρίνιση για κακόβουλους: ούτε στην Αγριά μένω, ούτε κανενός είδους συμφέρον έχω, είτε στον οικισμό, είτε στην παραλία. Στην πόλη έγινα 58 χρονών, τις ανάσες μου ψάχνοντας στις Αλυκές, στο Σουτραλή, στην Αγριά, στον Καντήραγα, στην Αγχίαλο, στον Άναυρο, στην Μινέρβα. Στα τραπεζάκια της θάλασσας.
(δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πα. 24.06.2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου